30 วันฉันจะลืมเทอ
ebisu
วันที่ 1....
1 วันแล้ว ที่คนดีจากไป ทิ้งให้ห้อง ๆ นี่ว่างเปล่า มีแค่ตัวฉันกับหัวใจที่พัง ยับเยิน ฉันยังนอนอยู่บนที่นอน ตอนนี้ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น เสียงโทรสัพท์ที่ดัง มาตลอดทั้งคืน บัดนี้ได้แผดเสียงขึ้นมาอีก ฉันคงทำให้ใครหลายคนเป็นห่วงมากเรยสินะ กับการที่ฉันร้องให้เหมือนคนบ้าเมื่อวานนี้ ใครหลายคนอาจจะคิดว่าฉันเป็นบ้าไปแล้ว แต่สำหรับตัวฉัน เหมือนได้ปลดปล่อยทางอารมณ์ ทำไมนะหรอ ? ก็คนที่ฉันรักหนักรักหนานะสิ ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้
6 เดือน ที่เธอ หลอกฉันด้วยคำพูดหวาน ๆ อ้างสารพัดเรื่องงาน ทำตัวห่างเหิน รู้ไหม ฉันไม่เคยปริปากบ่นเรยสักครั้ง เพราะอะไรนะหรอ เพราะไว้ใจไง แต่สุดท้ายสิ่งที่ฉันให้เทอไป มันก้อเหมือนแค่ ก้อนดินที่ไร้ค่า เธอไม่เคยเห็นค่าความดีของฉันเรย หลอกลวงฉัน และ ผู้หญิงอีกคน ไปพร้อม ๆ กัน เธอทำแบบนี้ได้ยังไง ?
ในขนาดที่ฉันกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น อยู่ ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันไม่อยากลุกไปเปิด แต่ก็ทนไม่ได้ ในใจคิดว่า อาจจะเป็น เธอก็ได้ ทันทีที่ฉันเปิดประตู ภาพตรงหน้า ยิ่งทำให้ฉัน ต้องร้องให้หนักกว่าเดิม แม่มาหาฉัน ท่านนั้งรถข้าม จังหวัด มาหาฉัน ที่กรุงเทพ ฉันได้แต่ร้องให้ แม่กอดฉันบอกว่า "ไม่เป็นไรหรอกลูก เราต้องเข้มแข็งนะ ทุกคนเป็นห่วงลูก" แม่บอกฉันทั้งน้ำตา......