วันนี้ฉันจะไม่ร้องไห้(ต่อ)

วายุ...

ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต
คือการได้เกิดมาเจอเขาและเรารักกัน
ตลอดเวลาที่คบกันฉันคิดอย่างนั้นมาตลอด
รักเค้าและวางใจเขาอย่างเต็มร้อย
คนรอบข้างหลายคนกระซิบเตือน
ว่าฉันกำลังจะกลายเป็นคนตาบอด
ด้วยรัก บังตา บังใจ
แต่ฉันไม่เคยเชื่อใคร
และไม่เคยฟังเสียงของคนอื่น
เพราะมั่นใจในเขาและมั่นใจในตัวเอง
ฉันจึงไม่ใส่ใจความเปลี่ยนแปลงระหว่างเรา
ทั้งๆที่ทุดอย่างแทบจะไม่มีอะไรเหมือนเดิม
ก็ด้วยรักเพียงคำเดียว
ทำให้ฉันพยายามหลอกตัวเอง
แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนฉลาดนัก
แต่ว่าฉันก็ไม่โง่จนปิดตาปิดใจตัวเองทั้งหมด
แม้ในยามที่รักบังตาจนตามืดบอด
ฉันก็มองหาความจริงได้..
แต่ที่ฉันเชื่อเพราะเขาทำให้เชื่อ
ไม่ต่างไปจากคนอื่นที่เชื่อใจคนรัก
แล้วถูกหักหลังอย่างเลือดเย็น
ก้เพราะคนรักทำให้วางใจได้เต็มร้อย
"คนร้ายในร่างคนรักในหลายๆคน
ก้คงต้องพยายามทำให้อีกฝ่ายหนึ่งเชื่อว่า
ตัวเองมีรักแท้มาให้
อาจจะเพื่อเอาชนะใจอีกฝ่าย
เป็นความท้าทายหนึ่งของวีวิต"
สิ่งหนึ่งที่เรายังติดค้างกัน
และคำสำคัญที่ฉันยังอยากได้ยิน
คือคำว่า"ขอโทษ"
เพราะคำขอโทษจากปากเขา
จะทำให้ฉันให้อภัยตัวเอง