. ...ใต้ขอบฟ้ากว้าง เรายังคงยืนอ้างว้างเพียงลำพัง.... .......แสงอาทิตย์เริ่มแผ่ขยายวงกว้างโผล่จากขอบขุนเขา น่านฟ้าของไทย หมอกบางๆ ปกคลุมทั่วทุกทิศ ลมเย็นๆกระทบผิวกายในยามเช้า...... ถึงแม้ว่าวันนีนั้นจะไม่สายฝนพรำเหมือนเช่นวานนี้ก็ตามที แตทว่าสิ่งที่เป็นนั้น คือความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากเมื่อวาน....เพราะตรงที่เรายืนแล้วมองออกไปนั้น เป็นแสงสีทองเรืองรอง ด้วยพลัง และไออุ่นจากแสงอรุณในยามเช้า ลมหนาวเริ่มมาแล้วซินะนี่ สังเกตุเห็นต้นไม้ใบหญ้าที่เติบโตตามกาลเวลา สีเขียวนวลมองแล้วชวนให้สบายตา สบายใจเป็นที่สุด โชคดีนะที่เราเกิดที่นี่... ความสงบหายากยิ่ง แต่ก็ไม่มีที่ไหนสุขเท่าบ้านเรา ถิ่นที่รักษ์.....เรารักษ์.... ขอบคุณประเทศไทย ขอบคุณเมืองเชียงใหม่ ขอบคุณดินแดนบนยอดดอย เสียงเพลงเบาๆยังคงเล่นกล่อมจิตใจให้นิ่งได้ทุกวัน นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่อยู่กับ ผู้หญิงขี้เหงาคนนนี้มาโดยตลอด สมุดไดอารี่ ปากกา และเสียงเพลง หากมีของ สามสิ่งนี้ ให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ ณ แห่งหนตำบลใด ก็สามารถอยู่ได้ทั้งนั้น จริงๆ.... แล้วคุณล่ะ.....สิ่งใดที่อยู่ข้างๆกายคุณ
21 กันยายน 2550 09:19 น. - comment id 97670
อยากไปเที่ยวจัง
25 กันยายน 2550 10:35 น. - comment id 97730
21 กันยา เวลาบ่าย กับบรรยากาศใกล้ดอย มีบึงน้ำ ท้องฟ้า สายลม แวดล้อมด้วยพรรณไม้ดอก บรรยากาศช่างร่มรื่น เย็นสบาย ยิ่งยามที่ซบกายเคียงข้างคนที่รักแล้ว ช่างเป็นสุขยิ่งนัก ......อ้าว ฝันกลางวันรึเปล่านี่
28 กันยายน 2550 22:36 น. - comment id 97772
ของเราขอให้มีเพลง ปากกา สมุด ดินสอหรือปากกา มีธรราชาติ มีท้องฟ้า ก็อยู่ได้ค่ะ