สายฝนพรำกับเช้าวันใหม่

ขนมบนดอย

กับเช้าวันใหม่....ถึงแม้ว่าท้องฟ้าอาจจะดูไม่สดใสสักเท่าไหร่
มีเมฆหมอกหนาปกคลุมอยู่ทั่วทั้งบริเวณ  มีสายฝนพรำๆ เสียงนกกระจิบเล่นร้อง
ลืมตาตื่นรับวันใหม่  ด้วยความรู้สึกเหงาๆ  ภายในห้องสี่เหลี่ยม ที่เดิม..เงียบ....
หลังจากนอนคิดถึงใครอยู่สักพัก ก็ได้เวลาที่ร่างกายพร้อมที่จะดำเนินชีวิตต่อไป
       เก็บผ้าห่มจัดที่นอนให้เข้าที่ตามแบบฉบับ  คลุมด้วยผ้าผืนเดิม ยาวห้าฟุต
มองดูตุ๊กกาหมีตัวใหญ่ที่ให้คอยซุกนอน  คอยให้ไออุ่นทุก ๆ คืน ยิ้มหวานหน่อย
เดินออกจาห้อง  เปิดซีดีเล่นเพลงบรรเลงที่จำติดความรู้สึก หากว่าใครที่ชอบฟัง
ในแนวเดียวกันคงจะพอนึกออก   เป็นเพลงของคุณบอยโกสิยพงษ์ ชุดสอง.....
        เปิดไฟดวงที่อยู่กลางห้องโถง  แล้วเดินไปหยิบเจ้าไดอารี่เล่มเดิมปกดำ
เขียนระบายถึงความรู้สึกที่ผ่านมา ด้วยเนื้อหาคงเดิม ดีกรีคงความเหงาไม่เปลี่ยน
อาจจะดูเรียบง่ายสบาย ๆ ไม่เน้นเรื่องราวทุกข์ร้อนอะไรมากมาย ก็เท่านั้น
ต่อจากนั้นก็เล่นโยคะต่ออีกประมาณ ยี่สิบกว่านาที ได้เหงื่อพอควรแล้ว
         พักหนึ่ง เปิดรินน้ำแอปเปิ้ลหนึ่งแก้วโต  พร้อมด้วยขนมปังอีกสองแผ่น
นั่งทาน  จากเปิดซีดีเพลงก็เปลี่ยนเป็นเปิดทีวี ดูข่าวต่างประเทศทางโมเดิล
กิจวัตรประจำวันเริ่มขยับเรื่อย  จากนั้นก็กวาดบ้าน ถูบ้าน รถน้ำต้นไม้ 
ให้อาหารปลาตัวน้อย  อาบน้ำแต่งตัว ไปทำงาน.......
แล้วชีวิตเช้าวันนี้ของคุณหล่ะ.....บอกเล่าถึงกันมั่งนะ.....
..