ทุกครั้งที่รอคอยใครบางคนจะโทรเข้ามา นั้นทำให้ใจเราสับสนวุ่นวาย ทั้งๆที่สิ่งต่างๆรอบตัวเรานั้นมีเรื่องวุ่นวาย ต่างๆนาๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึก ที่เหงา นั้น จางหายได้เลย .....แม้แต่กาพูดคุยของคนรอบข้าง ทั้งๆที่ก็น่าจะชิน กับการอยู่คนเดียวแบบนี้แล้วด้วยซ้ำ..แต่เพราะอะไรล่ะ...ความความคิดถึงรึป่าว เสียงโทรศัพท์ดังครั้งนี้ ก็ไม่ต่างกับทุกๆครั้งที่ผ่านมา ความรู้สึกแรกนั้นก็ คงจะเป็นดีใจ ที่เป็นคุณ แต่ว่าก็ปล่อยให้เสียงเพลงรอสายจากโทรศัพท์ดังขึ้น นานจนมันหายไป ทำไมรับ......ทำไมถึงไม่กล้าที่จะรับ...ถามตัวเราเอง การสร้างกำแพง เพื่ออะไรบางอย่าง เพียงเท่านั้นหรือ ? ที่ทำไป เรื่องบางเรื่อง ใช้การตัดสินใจเพียงแค่ง่ายๆ ในเรื่องที่คิดว่ายากตั้งมากมาย แต่แล้วทำไม เรื่องที่คิดว่าง่ายที่สุด กลับทำให้ยากแก่การตัดสินใจเป็นที่สุด... เกิดคำถามตามมากับความรู้สึก ลึกๆ...อยู่เสมอ....คิดถึงฉันไหมเวลาที่เหงา หากว่ายังเหงา เพราะการคิดถึงกันอยู่เรื่อยไป อยู่แบบนี้... ฉันขอโทษ.....
19 กันยายน 2550 13:09 น. - comment id 97652
เศร้าอารายมากมายค่า เหงามากๆก็โหรไปเลย ค่า
20 กันยายน 2550 17:05 น. - comment id 97664
ถ้ามันทรมานมากนัก..ก็อย่าฝืนใจตัวเองเลย ถ้ารับแล้วสบายใจ..ก็ทำเถอะนะ เพื่อตัวเราเอง
21 กันยายน 2550 12:53 น. - comment id 97675
ถ้าไม่รับสายไปหาเองดีกว่าครับ จะได้หายคิดถึง
25 กันยายน 2550 10:25 น. - comment id 97729
Love is very Easy to Start, but very Hard to Stop เคียงข้าง สร้างฝัน ชั่วนิจนิรันดร