เลือกแบบไหนดีหว่า?.

กชมนวรรณ

"นี่ ฝ้ายเมื่อไหร่จะออกจากหน้ากระจกซักทีละลูก แม่เห็นยืนหวีผมอยู่นานแล้วจะร่วงหมดหัวแล้วนะ"
"แล้ว ป๊าก็รอนานแล้วด้วย ไปโรงเรียนนะไม่ใช่ไปประกวดมีสทีนไทยแลนด์ที่ไหน"
"โธ่ แม่วัยรุ่นก็อย่างงี้กันหมดแระ ไม่สวย ไม่เรียบได้งัย เดี๋ยวผู้ชายไม่เหล่"
"แต่ แม่เหล่ได้แล้วนะว่าจะเอาอะไร ฟาดแก" "หรอ แม่งั้นไปล่ะ บาย" ดูมันลูกคนอื่นเค้ายกมือไหว้แม่ก่อนไปโรงเรียน ลูกสาวฉันยกมือ บ๊าย บาย ซะงั้น แต่ฉันไม่ถือเค้าหรอกค่ะ เข้าใจว่าวัยรุ่น ขอให้ทำตัวอย่านอกรีดนอกรอย พอสำหรับฉัน และเหตุการณ์ อย่างนี้จะเกิดขึ้นเกือบทุกเช้าของวันโรงเรียนเปิด ลูกสาววัยรุ่นกับแม่วัยทอง อ่ะ เรื่องจึงวุ่นคูณสองซิค่ะ 
         เย็นวันหนึ่งลูกสาววัยรุ่นวัย 14 ของฉันกลับถึงบ้านร้องเพลงหงิง ๆ จริงๆนะค่ะ ฉันฟังอย่างนั้นจริงๆ แต่รู้ว่าลูกมีความสุขล่ะ วางกระเป๋าปุ๊บ คว้าโทรศัพท์ปั๊บ
"แก้วหรอ วันนี้นะ............" "เออ..............." "เออ...........งั้นประชุมสายเลยนะ เออ ๆๆ "  "ต่อไอ้ไก่เลย มีเรื่องเยอะต่อเลยๆ........." ฉันยืนแอบฟังด้วยความหมั่นไส้เป็นที่สุด ยังไม่ทักแม่นะ ทักเพื่อนล่ะ  "ฝ้าย  ฝ้าย  ฝ้ายยยยยยยยยยย
มีการบ้านเปล่าล่ะ วันนี้ทำการบ้านแล้วหน้าที่ที่รับผิดชอบให้เสร็จก่อนค่อยคุยกับเพื่อน "  "เดี๋ยว แม่แป๊บ พร้อมเดินถือโทรศัพท์ไปทางหลังบ้าน แว่วเสียงกิ๊กๆ กั๊กๆ มาเรื่อยๆ ฉันปล่อยไปสักประมาณครึ่งชั่วโมง ยังไม่มา แอบย่องตามเสียงหน่อยซิ ได้ยิน  "เออ ต่อ ไอ้ควีนอีกคน เออๆ อิอ อิ " แม่รันไม่รอให้ต่อติดอีกคนแล้วล่ะ คว้าได้กิ่งเข็มหลังบ้านเลือกเหมาะมือ ค่อยๆย่อง ค่อยย่อง ป๊าม ๆๆ สามป๊าม สามคน ส่งทางสายโทรศัพท์ฝากไปเลย "เฮ้ย! อูยย เจ็บ แม่มาว่ะโดนแล้วแค่นี้ก่อนนะ วิ่งแล้วโว้ย!"  นี่ล่ะค่ะชีวิตประจำวันของเราแม่ลูก ยายฝ้ายกะแม่รัน
มาถึงตอนนี้ แม่ริบโทรศัพท์ซะเลย รอโอกาสให้มันพลาดอยู่แล้ว ฮาๆๆๆ
              "แม่โทรศัพท์เมื่อไหร่จะคืนล่ะ ฝ้ายต้องคุยเรื่องการบ้านกับเพือนนะ"
                "โทร เบอร์บ้านดิ โทรเข้าเบอร์บ้านเพื่อนด้วยนะ ห้ามโทรเข้ามือถือ ถ้าเจอเป็นเรื่อง" 
               "โห แม่ วัยรุ่นเซ็ง เลย" เพื่อนฝ้ายเค้าออก N72 เลยนะ เนี่ยแม่เค้าเพิ่งออกให้วันนี้กะจะคุยหน่อยว่าสัญญาณชัดไหม"
              "อื่อ แม่ก็กำลังจะออก หน้า 3 ให้แกถ้ายังขืนเรื่องมากนะ"
แล้วแม่ฝ้ายก็เดินงอนไป พร้อมถอยกลับมาอีกเมื่อนึกอะรัยขึ้นได้ "แม่คุยทางเอ็มนะ ไม่เปลือง นะแม่นะ"
              "ได้ แต่...แค่สามชั่วโมง คุยกันกี่คนก็ได้แต่สามชั่วโมง แล้วคุยกันให้รู้เรื่อง เข้าใจ ชัดเจนนะ " แม่รันดักคอเพราะรู้ว่าเดี๋ยวพอหมดชั่วโมงต้องขอโทรศัพท์ต่ออ้างยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย ยังตกลงกันไม่ได้เลยว่าใครจะเอาอะไรไปทำรายงาน  เป็นเหตุผลที่ฟังจนเบื่อ ไม่รู้จักหาเหตุผลอื่นเล้ย  อ้าว!
               หลังจากนั้นแม่รัน เริ่มรู้สึกว่าสาวเริ่มมีหนุ่มมาจีบแล้ว แต่งชุดนักเรียนต้องเรียบ ผมเผ้าหวีเรียบ พกแป้งหน้ามัน พกหวีอันเล็ก พร้อมเสียงงำเพลงรักวัยรุ่น ทุกวัน และมีการแอบสมุดไดอรี่ ซะด้วย ผิดสังเกตุ ซะไม่รู้จักแม่รันซะแล้ว พอลูกสาวไปโรงเรียน แม่รันจัดการจัดห้องนอนให้ลุกสาวพร้อมเปิดหา ในลิ้นชัก ทำความสะอาด นั้นไงเจอแล้ว เอามาแอบ ในลิ้นชักนี่เอง สัญชาติญาณ ความเป็นแม่ เลยเปิดอ่าน มิน่าล่ะ เจ้าฝ้ายกำลังมีความรักนี่เอง กับหนุ่มห้องเดียวกันซะด้วย แหม บันทึก ว่าแอบมองกันไป แอบมองกันมา แม้ เหมือนแม่ตอนวัยรุ่นเชียว อิอิ  "เดี๋ยวต้องแอบไว้เหมือนเดิม ไว้มาอ่านต่ออีกวันหลัง"
             เย็นวันหนึ่ง ฝ้ายกลับถึงบ้านวันนี้ไม่มีเสียงร้องเพลง ไม่มีเสียวแซวแม่
ไม่มีเสียงทัก ไม่ขออนุญาติเปิดคอม ฯ  แต่ใช้อภิสิทธิ์ความเป็นลูกเปิดเลย แม่รันมองอย่างห่างๆ และห่วงๆ เสียงแป้นพิมพ์รัว เร้ว ตามอารมณ์ แต่แม่รันไม่ถาม ไม่ทักตอบ สักชั่วโมง ยายฝ้ายปิดคอม พร้อมเข้าห้อง แล้วหายไปนาน สักพักใหญ่ ออกมาอาบน้ำพร้อมบอก"วันนี้ไม่กินข้าวนะแม่ จะนอนเร็วพรุ่งต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" เออ มันรู้จักคิดเป็นเหมือนกันเนาะต้องไปโรงเรียนแต่เช้า
หวังว่าพรุ่งนี้มันคงไม่ถามนะว่า "แม่ฝ้าย สวยยัง" เพราะแม่รันเบื่อที่จะต้องโกหกแล้วว่า สวยแล้วลูก ดูดีแล้วลูก มันก้อเด็กๆ นั่นแหละจะไปหาความสวยที่ไหนได้ มีแต่ใสตามวัยเค้า 
                  พอวันเสาร์ เจ้าฝ้าย นั่งเล่นเอ็มด้วยสีหน้าขรึมๆ ส่วนแม่รันนอนดูทีวีรายการโปรดอยู่ สักพักหู แว่ว เสียงสะอื้น อื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอะ แม่รันคิดฉันไม่ได้ดูละครนี่หว่า แล้วใครร้อง หันไปมองเจ้าฝ้าย เห็นนั่งก้มหน้าน้ำตาหยด เมะ เมะ แต่ไม่กล้าร้องเสียงดัง พยายามกั้นอย่างสุดกำลังจนแม่รันกลัวว่าถ้าฝ้ายมันกลั้นสะอื้นหนักๆ อย่างนั้นประเดี่ยว เถอะได้ท้องอืด ท้องเฟ้อ ปู้ดป้าด กันมั่งหรอก เลยตัดสินใจถาม "เป็นไรหรอ ฝ้าย เพื่อนตาย หรอลูก" แนะยังหยอดแบบแช่งลูกคนอื่นซะงั้น พอได้ยินเสียงแม่ถามเท่านั้นแหละ เสียงร้องของเจ้าฝ้ายดังทวีคูณขึ้นทันที โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ พร้อมน้ำตาไหลพรากราวกับน้ำตก 7 ชั้นก็ไม่ปาน "โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ แม่ดูมันต่ะ ดูมัน "  "ดู อะไรหรอ ฝ้ายมีรัยหรอ"
"โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ไอ้.........มันบอกรักคนอื่นขึ้นผ่านเอ็ม มันไม่เอาชื่อฝ้ายขึ้นแม่มันรักคนอื่น  มันเจ้าชู้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ" ฯลฯ เวรแล้วมั๊ยล่ะ รันเอ๋ย ทีนี้จะสอนลูกงัยดีหว่า คนแรกซะด้วย แม่รันเลยบอกลูกเหมือนในละครไปว่า" น่าลูก เค้าไม่รักเราไม่เป็นรัยนี่ ฝ้ายยังมีแม่ เนาะ มันไม่เห็นความดีของฝ้ายแต่แม่เห็นผู้ชายอย่างนี้นะ คบไม่ได้หรอกลูก เนี่ย ที่โบราณว่าไว้ว่าคบกับหมา หมามันเลียปาก อ้าว " รันนึกได้ว่าเข้าตัว เลยบอกกับลูกใหม่ ว่า "นะลูกนะโอ๊ย เดี๋ยวก้อเจอคนใหม่ ตอนนี้ตั้งใจเรียนถ้าเราเรียนเก่งไม่ต้องไปง้อหรอก เดี๋ยวมีคนมาถามการบ้านเราเองแหละ"  "แล้วมันเกี่ยวกันหรอ แม่"  ฝ้ายถาม "เกี่ยวซิ คนไหนมาถามการบ้านเรา เราก็พิจารณาไปด้วยซิว่าคนนี้ สมองแค่ไหน เป็นคนแบบไหน คบได้เปล่า น่า มันต้องใช้เซ้นส์นะลูก " เรื่องนี้เล็กน้อยมากวัยสำหรับลูก
เรื่องเรียนต้องมาก่อนเข้าใจมั๊ย"  ฝ้ายทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจพร้อมเดืน เข้าห้องตามปกติ แม่รันก็คอยมองอย่างห่วงๆ อยู่ห่างๆ อีก เรียกเป็นระยะๆๆ จนรู้สึกแล้วว่ามันคงไม่คิดสั้นแน่ แม้ เรื่องแค่นี้ เดี๋ยวลูกก็ลืมแล้ว
           ตอนเย็นวันนั้นแม่รันเลยชวนลูกสาวไปเที่ยวห้าง ถือเป็นการหักเหความคิด ไปเรื่องอื่นซะ เอ้าอยากได้เสื้อ ซื้อ  แต่ทีนี้มาแปลกฝ้ายไม่เลือกแนวหวานแวว เลือกเสื้อยืดวัยรุ่น พร้อมมีสัญญลักณ์ เพลบอย สร้อยวัยรุ่น เพลบอย
เอ้า ช่างเค้า มันก็สไตส์วัยรุ่นนั่นแหละ ผู้หญิงใส่ได้ ผู้ชายใส่ดี 
            ร่งขึ้นวันอาทิตย์เจ้าฝ้ายบอก "แม่ ขอตังส์ตัดผมหน่อย มันยาวแล้วเดี๋ยวโดนหั่น"  "เอ้า เอาไป"  สักพักเจ้าฝ้ายกลับมาพร้อมผมตัดเต๋อ เออมันก็ดูดีนะแม่รันคิด 
             เช้าวันจันทร์ ได้ยินห้องเจ้าฝ้ายเปิดตั้งแต่ ไม่ 6 โมงเช้า เสียงอาบน้ำ แต่งตัว พร้อมตะโกนเรียก "ป๊า ๆๆๆๆๆๆ เสร็จยังไปได้แล้ว เดี๋ยวสาย" แม่รันชักงง โผล่หน้ามาดูเห็นเจ้าฝ้าย หวีผมแบบเสย ไม่ทาแป้ง แถมออกมันๆ ด้วยซ้ำทั้งที่เพิ่งอาบน้ำ แม่รันจึงถาม ทำไมไม่หวีผม ทาแป้งให้สวยล่ะลูก "  ได้ยินเจ้าฝ้ายบอกป๊า กับ แม่รันด้วยเสียงดังฟังชัดเจนว่า
          "ฝ้ายไม่อยากสวยแล้วฝ้ายอยากหล่อ ฝ้ายจะเป็น ทอม"
"โถ  ฝ้ายลูกแม่ แล้วแม่จะสอนลูกให้เป็นทอมยังไงละเนี่ย แม่ไม่เคยเป็นทอมซะด้วย ถ้าเป็นแม่คงไม่มีแกหรอก นะฝ้ายเอ้ย"  แม่รันเพียงแต่คิดในใจ แต่หูได้ยินเสียงหัวเราะ หึ หึ ของปะป๊า ที่เดินกอดคอลูกสาวไปขึ้นรถ......