คุณจะรู้สึกอย่างไร...เมื่อได้กลับมาเจอคนรักเก่าที่พรากจากันถึง 13 ปี ตอน สายใยคงมั่น ความผูกพันคงมี

เสราดารัล

ฉันเคยคิดว่านิยายน้ำเน่า เป็นเรื่องเพ้อฝัน เป็นเรื่องสมมติ ไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นได้กับคนในชีวิตจริง...ฉันยังคงเชื่อเช่นนั้น ถ้าวันนึงเรื่องน้ำเน่าเหล่านี้ มันจะไม่เกิดขึ้นกับฉัน
               หลังจากเสียงสะอิ้นไห้ของฉันเบาบางลงไปมากแล้ว...แม่บอกฉันว่า ทำใจเสียเถอะ อย่างไรเรื่องของฉันกับเขาก็ไม่มีวันลงเอยกันได้ เพราะบ้านเขา ไม่ชอบบ้านเรา...เหตุผลน่ะหรอ....บ้านคหบดีที่มีฐานะร่ำรวย มีลูกชายคนเดียวอย่างบ้านเขา คงไม่ต้องการลูกสะใภ้ที่เป็นลูกแม่ค้าธรรมดาๆอย่างฉันเป็นแน่..ถูก..แม้ฉันจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างไม่ได้ลำบาก..อยากได้อะไรแม่ก็หาให้ได้เสมอ..แต่ความที่เราสร้างเนื้อสร้างตัวมาจากการค้าขาย...ไม่มียศฐาบรรดาศักดิ์ เกียรติยศชื่อเสียงสมกับตระกูลผู้ดีเก่าอย่างเขา...ฉันจึงถูกกีดกันจากชีวิตเขาโดยสิ้นเชิง
               เมื่อฟังแม่เล่าถึงตอนนี้ ฉันอดมองย้อนภาพในวันวาน ที่บัดนี้มันกลับกระจ่างชัดขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้...ในวันที่ฉันไปเยี่ยมเขาที่เข้ารับการผ่าตัดที่โรงพยาบาลนั้น ฉันเจอคุณพ่อ คุณแม่ และพี่สาวคนโตของเขาที่เป็นพยาบาลอยู่ที่นั่น ทุกคนให้การต้อนรับฉันอย่างเย็นชา หมางเมิน พ่อเขารับไหว้ฉัน แต่ไม่ทัก ไม่พูดกับฉันซักคำ ส่วนแม่เขา ก็ซักถามถึงเรื่องราวที่บ้านฉัน จนฉันอึดอัด และพี่สาวเขาที่ลอบมองฉันเงียบๆ ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ในคืนนั้น เขาฝากฉันนอนกับพี่สาวเขา ที่มีที่พักอยู่ในโรงพยาบาล...แต่เมื่อลับตาเขาไปนั้น..พี่สาวเขาไม่ได้สนใจไยดี หรือดูแลฉันตามที่เขาฝากฝังแม้แต่น้อย คนที่เอื้อเฟื้อให้ที่นอน ที่พักกับฉัน กลับกลายเป็นเพื่อนของพี่สาวเขา..ฉันต้องนอนกับคนที่ฉันไม่เคยรู้จัก แต่ช่างมีน้ำใจต่อฉันอย่างมากมายเหลือเกิน..รุ่งเช้า ฉันขอเขากลับไปพักกับเพื่อนที่บางกะปิ โดยไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันเมื่อคืนวาน กับความไร้น้ำใจของพี่สาวของเขาแต่อย่างใด...เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น ฉันเพิ่งได้คำตอบในวันนี้นี่เอง 
                  แม่ฉันบอกว่า...เขาทำให้เราเสียใจในวันนี้ ต่อไปเราต้องทำให้เขารู้สึกเสียดายเราได้เช่นกัน ขอให้น้ำตาของความเสียใจ ผิดหวังของลูก จงเป็นแรงผลักดันที่จะทำให้เราต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้...เราแม่ลูก..จะพิสูจน์ตัวเอง
                    ความรู้สึกสูญเสีย ความผิดหวัง ความเสียใจ ทำให้ฉันผูกใจเจ็บโดยไม่รู้ตัว..ฉันคิดแต่ว่า..ต่อไปนี้ ฉันกับเขาคงเหมือนอยู่คนละโลก..ฉันจะไม่ติดต่อกับเขาด้วยวิธีใดๆก็ตาม..เมื่อเขาไม่เห็นค่าฉัน...ฉันก็ไม่ควรวิ่งตามเขาอีก เขาจะแต่งงานแล้ว แล้วเขาก็จะเป็นของผู้หญิงคนอื่น..ฉันต้องตัดใจ..และลืมเขาเสียตั้งแต่วันนี้ ฝังอดีตของเขากับฉันไว้ทั้งหมด ฉันไม่ควรคิดถึงเรื่องราวต่างๆอีกต่อไปแล้ว ชีวิตฉัน ตัวฉัน ยังมีค่า ไม่ได้ต่ำต้อยน้อยหน้าใคร ฉันควรจะรอวันที่จะมีใครซักคน เห็นค่าของเรา และรักเราอย่างจริงใจ  ชีวิตฉันยังคงต้องดำเนินต่อไป..ฉันไม่ควรที่จะโหยหาอาลัยกับสิ่งที่เขาได้เลือกแล้ว ด้วยตัวเขาเอง...
                     ฉันไม่คิดว่าแม่จะจริงจังกับคำพูดนั้น..ตราบจนเมื่อเวลาผ่านไป..จากแม่ค้าธรรมดาที่ต้องเช่าตึกเพื่อค้าขาย กู้แบงค์เอาเงินมาลงทุน เดี๋ยวนี้เราเป็นเจ้าของตึกแถว 4 คูหา ปลดหนี้แบงค์ได้ทั้งหมดกิจการค้าของแม่ขยายไปอย่างใหญ่โตและรวดเร็ว..เป็นร้านค้าที่ขายสินค้าครบวงจร ใหญ่ที่สุดในอำเภอ สำหรับฉัน..2 ปีให้หลัง แม่ส่งฉันเรียนในระดับปริญญาโท ซึ่งฉันสามารถสอบเข้าเรียนได้ในมหาวิทยาลัยรัฐอันดับ1ของเมืองไทย ฉันเรียนจบภายในเวลา 2 ปี และตัดสินใจอำลาชีวิตพนักงานบริษัท ทิ้งรายได้ก้อนโต เพื่อมาทำงานราชการ ฉันสอบบรรจุได้เป็นข้าราชการครู สอนระดับอุดมศึกษา ณ.มหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพ...
                      ปี 2542 ฉันได้รับเชิญไปเป็นวิทยากรอบรมครูในสังกัด สปช.ที่จังหวัดบ้านเกิดของฉัน...1 ในครูที่เข้าร่วมอบรมในวันนั้น เป็นพี่สาวคนที่ 2 ของเขา พี่เขายิ้มให้ฉัน และเข้ามาทัก พี่สาวคนนี้ แตกต่างจากคนแรกโดยสิ้นเชิง..แม้คุยกันไม่กี่คำ แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงน้ำใจไมตรีที่พี่เขาหยิบยื่นให้ ในวันสุดท้ายของการอบรม หลังจากพิธีปิดการอบรมเสร็จสิ้นลงแล้ว พี่สาวเขา เดินมาหาฉันพร้อมดอกไม้ช่อโต...โอว..เป็นดอกไม้โปรดของฉันเสียด้วย อดแปลกใจไม่ได้ว่า..ทำไมพี่เขาช่างเลือกได้เหมาะเจาะตรงใจฉันเช่นนี้ ฉันแอบคิดสงสัยอยุ่ได้ไม่นาน คำตอบมาถึง เมื่อพี่เขายื่นดอกไม้มาให้ฉัน พร้อมกับพูดว่า "มีคนฝากมาให้ และแสดงความยินดีกับอีกก้าวหนึ่งของฉัน" แม้จะไม่มีการ์ดอวยพรจากคนฝาก แต่ฉันก็จำข้อความนั้นได้ขึ้นใจ...เขาไม่เคยลืมฉัน....
                      ตอนนี้ แม้ดอกไม้ช่อนั้น จะเหี่ยวเฉาไปตามกาลเวลา..แต่เขาจะรู้ไหมว่า...มันยังคงบานอยู่ในใจของฉันตลอดไป...และแม้ใจจะบอกให้ลืมเขาอย่างไร..ฉันกลับไม่เคยลืมเขาได้ซักวัน..ฉันใจไม่แข็งพอที่จะปฏิเสธดอกไม้ช่อนี้ของเขา...มันมีความหมายมากมายกับฉันจริงๆ
                      เวลาผ่านไป..ผ่านไป...และก็ผ่านไป.13 ปีที่เขาหายไปจากชีวิตฉัน ฉันเพียงแต่ทราบข่าวคราวของเขาเป็นระยะๆ จากเพื่อนฝูง จากคนในครอบครัว...ทุกครั้งที่ญาติๆฉันไปติดต่อธุรกรรมที่แบงค์ที่เขาทำงานอยู่ เขาก็มักจะช่วยอำนวยความสะดวกให้อยู่เสมอๆ และก็ถามข่าวคราวของฉันแทบทุกครั้ง
                     เราต่างรับรู้เรื่องราวของกันและกันอย่างเงียบๆๆ จนวันหนึ่ง เมื่อช่วงเดือน  พฤษภาคมที่ผ่านมา..ฉันได้รับโทรศัพท์จากเบอร์ไม่คุ้นตา ผ่านทางมือถือฉัน..แม้เมื่อรับสายแล้ว เสียงที่ฉันแน่ใจว่า ไม่เคยได้ยินมาก่อน ก็ทำให้ฉันงุนงงสงสัยเป็นชั่วครู่ว่า...เขาคือใคร....
คุณๆรู้มั้ยคะ... เขาคือใคร?????