มิตรภาพจากโมบาย (ตอน 3)

..สีน้ำฟ้า..

15. 04. 2003
	วันจากลาใกล้มาถึงทำให้นอนไม่หลับ.. ฉันเลิกที่จะหลอกตัวเองว่าต้องกลับไปสู่ที่ ที่จากมาแล้วนะ.. ต้องแล้วนะ.. จะยืดเยื้อไปอีกทำไม แหม..กะแค่ความรู้สึกในวันเหงา กลับไปก็มีความรักอีกตั้งหลายกระจาดให้เลือก จะอาลัยอาวรณ์คุณไปใยเล่า 
	ข้อสำคัญ ถ้าฉันจะไปอย่ามาแสดงทีท่าอะไร ๆ ให้เห็นเป็นเด็ดขาด ห้ามมาแสดงท่าทีอาลัยอาวรณ์นะ.. ไม่งั้น.. ใจที่มันอ่อนแออยู่มันจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่.. 
	เฮ้อ.. สงสารคุณ และสงสารตัวเองพอกัน ต่อไปนี้โลกที่สวยสดมันก็พลันหม่นเศร้าอีก ก็ไม่ใช่ไม่เคยเศร้านี่นา เนอะ ว่าไหม.. อืมม..คิดบวกก็คือมีกันและกันให้คิดถึงยังดีกว่าว่างเปล่าไง
	ความคิดถึงสวยงามนะ ยิ่งเวลาบรรยายออกมาเป็นบทกวีแล้วล่ะก็.. ทำให้สวย ๆ เด็ก ๆ คงชอบ เสร็จแล้วก็อ้างนู่น อ้างนี่ไปทั้งที่..เขียนให้คุณนั่นแหละ ก็..ฉันนี่นะ..ออกจะกะล่อนปานนี้ ใคร้..จะมาจับได้ล่ะ แต่ละวัน ข้ออ้างไม่เคยซ้ำกันเลยนี่นา
	จะยอมให้รู้..ก็เฉพาะคนที่อยากให้รู้เท่านั้นแหละใช่ไหม.. 
	เฮ้อคิดถึงงานที่อยู่รออยู่ในวันพรุ่งนี้แล้วก็เบื่อ ๆ  แต่งานเลี้ยงย่อมจะมีวันเลิกรา แม้ต้องดื่มน้ำตาแทนเหล้าก็ทีเถอะ.. ถึงเวลาต้องบ๊าย..บาย 
เสียที
	ขอบคุณนะ..คนดี.. บทเรียนแต่ละบทที่สอน จะเก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดีเสมอ ๆ 
	คงไม่มีใครเล่าอะไร ๆ ให้ฟังก่อนแยกย้ายกันไปนอน
	คงไม่มีมืออุ่น ๆ ของใครให้จูงเดิน
	เอ๊ะ..แต่มันไม่ใช่นิสัยเรานี่..
	เดี๋ยวไปหาเอาใหม่ดีกว่า คนอยากเล่าเรื่องราวก่อนนอนให้ฟังก็ยังมี..คนที่อยากจูงมือเดินก็หาไม่ยาก ออกจะเยอะแยะไป.. 
แฮ่ม ๆ  เรนซะอย่าง ไม่มีอะไรยาก... หากต้องการจะทำ
พบกันเมื่อชาติต้องการนะ..
	เรนปิดสมุดถอนหายใจ.. คงคิดถึงอ้อน  และก็..คนที่เริ่มจะผูกพันเล็ก ๆ น้ำ เขาเป็นคนดี  ขี้เล่น อารมณ์ดี มักจะทำให้เธอหัวเราะได้เสมอ เขามีเรื่องเล่าตลก ๆ มาให้ฟัง ทั้งที่จำได้ว่าเคยฟังมาแล้ว แต่ก็ขำเมื่อได้ยินเขาเล่า วิธีการเล่าของเขามันชวนขันจริง ๆ นี่นา 
 	ไม่ใช่ครั้งแรกที่คิดอะไรแผลง ๆ กับชีวิต เนื่องจากว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอมักจะ ซนเกินเหตุเสมอ ๆ  นี่ก็ตั้งใจจะหนีความวุ่นวายไปที่ไหนก็ได้.. ที่ซึ่งมีสีน้ำฟ้าอย่างที่ต้องการ ไม่น่าเชื่อนะจากความคิดซน ๆ ทำให้ เรามานั่งเขียนบันทึกในที่ที่ซึ่งมีเสียงคลื่นเห่กล่อมตลอดเวลา สีน้ำฟ้าก็คือ..สีของทะเลที่สะท้อนมาจากฟ้า เริ่มต้นจาก..ริมหาดทรายขาวน้ำจะเป็นสีเขียวมรกต ลึกลงไปเป็นทะเลสีน้ำเงิน ปรากฏในสายตา เสียงของลมและ นกตัวน้อยที่เล็กเสียจนน่าจับไปทอดกระเทียมพริกไทย แหะ ๆ  เธอไม่ได้โหด... นี่เป็นหนึ่งความคิดเห็นของน้ำต่างหาก แต่น้ำก็ใจดีพาเธอไปเที่ยวชมทะเลแถบนี้ซะทั่ว มีเรือทั้งที่จอดอยู่และวิ่งแล่นออกจากฝั่งทิ้งฟองคลื่นสีขาวเป็นทางยาวเหมือนดาวหางให้เห็น สวย.. สวยจน บรรยายไม่ถูก   พรุ่งนี้เวลาของการจากลาก็มาถึง.. เฮ้อ.. ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เลย..
*******************************************************************************************************************************************
	ทุกคนพร้อมหน้า พร้อมตากันที่ล็อบบี้ของโรงแรมที่อ้อนพักอยู่.. เมื่อถึงเวลาต้องจากกัน.. รอยยิ้มสดใสยังเจือจางอยู่ในหน้า..
	"อ้อนอยากเชิญทุกคนไปเที่ยวเชียงราย  แล้วก็แวะบ้านอ้อนที่เชียงใหม่ก่อนกลับกรุงเทพฯ กัน"
	"มีโปรแกรมยังไงบ้างอ่ะค่ะ"   เรนเริ่มสนใจ
	"ก็.. 3 คืน ที่เชียงราย ไปเป็นครูอาสาสอนวิถีชีวิตคนเมืองให้เด็กชาวอาข่า แล้วก็ให้เด็กสอนวิถีชีวิตชาวป่าให้เรา เป็นการแลกเปลี่ยนกันเด็กจะได้ดีใจว่าได้สอนเรา แล้วถ้าแวะบ้านอ้อนก็ค้างกันสักคืนหนึ่ง อ้อนจะพาไปเดินถนนท่าแพ เค้าจะปิดถนนทุกวันอาทิตย์เพื่อให้พ่อค้า แม่ค้าได้ขายสินค้าหัตกรรมน่ะค่ะ แล้วก็มีลานขันโตก มีอาหารเหนือมากมายให้ลองชิมกันด้วย"
	"ดีจัง.."  เรนทำตาวิบวับ  เฮียใช้เริ่มส่ายศรีษะ.. ในบริเวณนั้นมีอีก 2 สาว คือฟางกับอ้อมได้รับฟังข้อมูลและเริ่มสนใจทริบสั้น ๆ ของกลุ่มหนุ่ม-สาวที่อยู่ตรงหน้า.. อ้อมกับฟางเป็นเพื่อนกันและได้มาเที่ยวชะอำในวันหยุดนี้เหมือนกัน 
	"เอ่อ..ฟางสนใจโปรแกรมของคุณ ไม่ทราบว่าขอฟังด้วยคนได้ไหมคะ"    ทุกคนหันมาตามเสียงใส ๆ แหลม ๆ นั้น เรนส่งยิ้มมาทักทาย
	"เชิญค่ะ.."  
	"ฟางค่ะ  นี่เพื่อนของฟางชื่ออ้อม  ฟางมาจากกรุงเทพฯ  ส่วนอ้อมมาจากโคราช"
	"ยินดีที่รู้จักค่ะ  อ้อนค่ะ.. อ้อนมาจากเชียงใหม่  ส่วนคนนี้..น้องเรน เฮียใช้เป็นพี่ชายของน้องเรน และก็พี่น้ำ เราต่างเป็นเพื่อนใหม่ มิตรภาพ
ของเรางอกเงยจากริมทะเล  คุณสองคนจะกลับวันนี้หรือเปล่าคะ"
	"ค่ะ.. "
	"มากันยังไงครับ"   น้ำถามบ้าง
	"มารถทัวร์ค่ะ"
	"งั้นไปด้วยกันไหม ผมขับรถมา.. เรา 4 คนกำลังจะกลับเหมือนกันทุกคนจะไปกรุงเทพฯ ก่อนแล้วค่อยแยกย้ายกันกลับครับ"  สองสาวหันไปมองหน้ากัน ปรึกษากันผ่านสายตา.. และหันมาตอบ
	"อึดอัดหรือเปล่าคะ 4 คนก็เติมรถแล้วนะ.." 
	"รังเกียจหรือเปล่าครับ รถผมเป็นเบนซ์ซี 220 คิดว่าน่าจะพอไปได้ไหมครับ"
	"อือ... เรนว่านะคะ น่าจะไหว ไปด้วยกันซีคะ หลาย ๆ คนสนุกดี จะได้คุยกันไปด้วย"
	"เช็คเอ้าท์เรียบร้อยหรือยังครับ.. ไปเถอะ.. เดี๋ยวว่าจะพาไปแวะซื้อของฝากในตัวเมืองน่ะครับ"
	"งั้นตกลง..เดี๋ยวจะได้ปรึกษาโปรแกรมที่ไปเชียงรายด้วยค่ะ"
	"เชิญทุกคนครับ.."
	มิตรภาพเริ่มงอกงาม จากสองเป็นสี่ จากสี่เป็นหก.. ได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทุกคนคุยกันเหมือนสนิทสนมกันมานาน.. โปรแกรมการไปเที่ยวเชียงรายช่วงสิ้นปีเริ่มถูกกำหนด และวางแผนร่วมกัน..
		คืนวัน..ที่ฝันยังไม่ร้างไร้..
		เหงาบ้างไหมคนดีของฉัน
		มาสิจ้ะ..มาเป็นเพื่อนกัน
		ในความเงียบงันเธอจะไม่เหงาเลย