เรื่องของคนโง่

sarukung

อะไรคือ ความสุขที่แท้จริงของชีวิต ทำไมคนเราถึงไม่เคยพอใจในสิ่งที่มี ทั้งๆ ที่ก็สามารถแยกแยะได้ว่าอะไรคือสิ่งที่ดี หรือเลว แต่ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นมานั้น มันยากที่จะทำลายหรือควบคุมได้ โดยเฉพาะกับคนที่มีหลายอารมณ์ในเวลาเดียวกัน 
        ซึ่งฉันก็เป็นคนหนึ่ง คนที่ธรรมดาแต่กลับไม่รู้สึกว่าเคยได้รับความสุขที่แท้จริงเมื่อไหร่ ทำไมถึงได้แบกรับความรู้สึก ความคิด และเรื่องต่างๆ เหมือนกับกระดาษทิชชู่ที่ดูดซึมซับไม่ว่าสิ่งนั้นจะสกปรกเพียงใด มันก็ซืมซับสิ่งนั้นมาอย่างรวดเร็ว กระดาษชำระที่ไว้ชำระล้างสิ่งสกปรกให้ทุกอย่างที่ถูกสัมผัสนั้นดูสะอาดขึ้น ฉัน ก็เป็นเพียงกระดาษชำระอย่างนั้นหรือ ทั้งๆที่ไม่อยากดูดซึมหรือรับรู้สิ่งใดๆ ที่ทำให้ฉันเป็นทุกข์ ยิ่งดูดซับมากเท่าไหร่ กระดาษชำระนั้นก็จะค่อยๆ อ่อนบางจนสลายไปในที่สุด
        ใจของฉันก็เช่นกันช่างบอบบางและสูญสลายได้ง่ายดาย ตอนนี้ใจของฉันจะเหลืออยู่ในสภาพแบบไหน ในทุกๆวันที่หายใจฉันอยู่เพื่อทำหน้าที่และบทบาทของฉันให้จนกว่ามันจะถึงตอนอวสาน แต่ในทุกวันที่เป็นนั้น ฉันอยากจะหายไปเป็นอากาศอยู่หลายคราว ไม่อยากมีดวงตาไว้เห็นสิ่งที่ไม่อยากเห็น ทั้งที่มีสิ่งที่ฉันเผ้าผันอยากเห็นในสิ่งที่ไม่ได้เห็นมาก่อน ไม่อยากมีหูไว้รับฟังหรือได้ยินสิ่งใดๆ ที่เข้ารบกวนจิตใจจนฝังรากลึกอยู่ในสมอง ทั้งที่ฉันยังอยากมีไว้ฟังเรื่องราวดีๆ เสียงใดๆ ก็ได้ที่ทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงความสุข ไม่อยากมีหัวใจ ไว้รอคอยความทุกข์ซ้ำๆ ที่กรีดบนแผลเดิมๆ ไม่อยากมีความรู้สึกใดๆ กับชีวิตนี้อีก... แต่ฉันยังคงพยายามทำในสิ่งที่ดีคิดว่ามันน่าจะดีกว่าที่อยู่ที่เป็น 
        แต่...มันกลับทำร้ายตัวฉันเองพร้อมกับคนรอบข้างที่ฉันรักและมีความหมายต่อฉันมากมาย ฉันเจ็บปวดที่ต้องเห็นคนที่สำคัญมาเสียใจ เสียน้ำตาเพราะฉัน  ฉันจะทุรนทุรายและเจ็บปวดกว่า ตอนนี้แยังมองไม่เห็นหนทางข้างหน้าว่าจะเป็นเช่นไร เมื่อไหร่ฉันจะเติบโตและเข้มแข็ง สามารถยืนได้ด้วยตัวเอง สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆ ให้เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต
       ถ้าหากฉันยังอยู่ได้ถึงวันนั้น และได้มีโอกาสกลับมาอ่านเรื่องราวเหล่านี้ คงได้แต่นั่งขำ อย่างน้อยที่สุด ฉันก็ยังได้เกิดมาเป็นชีวิตหนึ่งบนโลกนี้ ไม่ว่าใครก็ตามต่างก็มีความทุกข์ความสุขแตกต่างกันออกไป แล้วฉันก็จะไปตามหาความสุขที่หายไป.....ให้เจอ