ดั่งม่านหมอกกั้น ตอนที่4 ต่อ

สุวรรณโสภิต

ท่านชายผายมือให้หญิงสาวก่อนออกคำเชิญว่าจะไปส่งเธอที่บ้านของรตีกรรณติมาสมองเขาแล้วยิ้มออกมาอย่างจนใจโดยมีเพื่อนๆยืนลุ้นอยู่ รตีขึ้รถไปกับคุณธงรบสามี ส่วนวินวรรณและกรรณติมาสไปคันเดียวกับท่านชายและหมออนพโดยมีนายเอียมเป็นคนขับ
คุณครูดูไม่สดชื่นเท่าไรหรือไม่เต็มใจที่จะมาครับ ท่านชายหนุ่มเปิดฉากการสนทนา หญิงสาวตอบแบบเสียไม่ได้ว่า
ไม่เป็นอะไรมังคะอาจจะเหนือยนิดหน่อย
ถ้าคุณไปสอนน้องสาวของผมอาจจะเหนือยกว่านี้มาก  ที่วังเราอยู่กันอย่างครอบครัวคุณคงจะไม่เหงาเพราะมีคนไทยอยู่ที่นั้นด้วย
ใครกันคะเขามาทำหน้าที่อะไรคะ วินวรรณแทรกถามขึ้น
หม่อมละออ ครับท่านเป็นภรรยาทูตคนเก่าสามีท่านเสียชีวิต แล้วตัวท่านก็ไม่มีลูกท่านก็เลยตัดสินใจอยู่ที่นี้ท่านเป็นคนเป็นคนสนิทของเสด็จอาและก็ดูแลท่านหญิงทั้งสองครับ
ดีเลยยายมาสเธอจะได้มีเพื่อนอย่างน้อยฉันก็สบายใจ
 วิวรรณหันมาพูดกับเพื่อนสาวที่เอาแต่ยิ้มน้อยๆ
หม่อมท่านเป็นคนน่ารักคุณหน้าจะเข้ากับท่านได้ดี
คุณหมอมาทำอะไรที่นี้คะ
วินวรรณหันไปถามหมอที่นั้งอยู่ข้างหน้าดูเหมือนเธอจะมีความสุขมากกว่าใครในรถ
ผมมาเฝ้าเสด็จครับและมาเยี่ยมท่านหญิงทั้งสองด้วย
 เขาตอบเนิบๆตามนิจสัยที่เป็นคนนิ่งๆการสนทนาของคนบนรถเป็นไปอย่างต่อเนื้องจนถึงบ้านของรตี ที่เป็บบ้านที่โอ่โถงใหญ่โตสมฐานะคนค้าขาย ท่านชายส่งกรรณติมาสแล้วก็ขอตัวกลับ ก่อนกลับยังเอ่ยชวนแขกที่มาจากเมืองไทยไปรับประทานอาหารเย็นที่วังในวันพรุ้งนี้ ผู้ถูกชวนทั้งหมดก็รีบรับปากด้วยความเต็มใจ โดยเฉพาะวินวรรณที่ดูจะตื่นเต้นกว่าใครที่จะได้เข้าวังตามนิจสัยที่เป็นคนสนุกสนานของหล่อน
        สายลมยามค่ำคืนโชยเบาๆเย็นวูบ  หอบเอาความหอมจากมวนดอกไม้ไทยที่เจ้าของบ้านนำมาปลูกไว้โชยมาประทะจมูกกลิ่นหอมชื่นใจ ยิ่งทำให้กรรณติมาสที่คิดถึงบ้านมากขึ้น เธอเดินไปนั้งในศาลาไม้ที่อยู่กลางสวนสายลมที่เย็นๆทำให้หญิงสาวต้องกระชับผ้าห่มผืนน้อยคลุมไหลที่นำมาจากบ้าน เมื่อก่อนผ้าผืนนี้มันเป็นของมารดาของเธอที่ท่านชอบใช้มากที่สุด เธอหยิบมันติดมาพร้อมรูปภาพของมารดาหวังว่าจะเป็นตัวแทนมารดาได้ในเวลาที่เหงา บรรณยากาศแบบนี้ทำให้กรรณติมาสคิดถึงบ้านไม่น้อย คิดถึงร้อยยิ้มงามๆ ของแม่และน้ำเสียงนุ่มๆที่มักจะได้ยินแล้วชื่นใจเสมอแต่เวลานี้ไม่มีแล้วถ้าแม่ของเธออยู่การลงมาเดินเล่นกลางคืนคนเดียวแบบนี้คงจะโดนดุแน่ แม่มักจะบอกว่ามืดค่ำแล้วน่ากลัวถึงจะเป็นบ้านของเราก็ตาม น้ำตาอุ่นๆคลอในตาพยายามแข็มแข็งที่สุดแล้ว
ยายมาส มาเดินทำอะไรคนเดียวกลางค่ำกลางคืน
เสียงใสๆของวินวรรณทำลายความเงียบลงไป  ที่เนี่ยไม่ใช่บ้านเราเธอไม่กลัวผีหรือ
ไม่ ฉันคิดถึงคุณแม่ก็เลยลงมาเดินเล่น
หญิงสาวน้ำตาพร้า ถ้าคุณแม่อยู่ท่านคงจะไม่ยอมให้ฉันมาที่นี้แน่ แต่คุณพ่อไม่คิดจะทักทวงสักคำ
น้ำเสียงตัดพ้อในตอนท้าย
คุณพ่อท่านคงอยากไห้เธอมาเปิดหูเปิดตาบ้างจะได้สบายใจ
วินวรรณดึงเพื่อนเข้ามากอดปลอบ
คุณพ่อท่านก็รักเธอมากนะท่ายยังโทรมาฝากฝังฉันกับรตีให้ดูแลเธอให้ดีด้วย ถ้าท่านไม่ห่วงท่านคงไม่โทรมาฉันหลอก    วินวรรณลูบหลังเพื่อนที่สอื่นนิดๆเบา อยากจะร้องไห้ออกมาเหมือนกัน
แล้วเรื่องคุณแม่ ท่านไปสบายอย่าทำให้ท่านเป็นห่วงเลย เธอยังร้องให้อยู่อย่างนี้ถ้าคุณแม่ท่านมองลงมาท่านจะเสียใจนะมาส   ฉันว่าเธอเอาเวลาไปคิดเรื่องที่จะต้องเจอพรุ่งนี้ดีก่วาแล้วเก็บคุณแม่ไว้ในใจได้ใหมมาส
คุณแม่ท่านคงอยางให้เธอเข้มแข็งและเริ่มชิวิตใหม่ที่สดใส พรุ่งนี้เราต้องพบเจอคนที่แปลกหน้าแปลกนิจสัยตั้งมากมายเตรียมตัวรับกับวันพรุ่งนี้ดีกว่า ถ้าตาบวมแล้วพรุ้งนี้จะไปพบใครได้
รตีเดินเข้ามาสมทบแล้วพูดขึ้นกรรณติมาสจำต้องคลายกอดวินวรรณเช็ดน้ำตาที่เปลอะแก้มมองหน้าเพื่อนทั้งสองก่อนคอยๆฝืนยิ้มออกมาน้อย
ฉันนี้อ่อนแอมากจริงๆ
ใช่ทำเป็นร้องไห้ยังกับเด็ก ดูสิฉันก็เลยจะร้องตามเธอเลย วินวรรณเย้า
พรุ่งนี้จะต้องไปเจอเสด็จพระองค์หญิงศิริรำไพร พวกเธอว่าท่านจะหน้าตายังไง รตีถาม
ฉันว่าต้องหน้าดุอายุก็คงจมากแล้ว แก่ๆดูน่ากลัวคงไว้ผมยาวๆแล้วก็ม้วนเป็นมวยไว้เหมือนพวกเจ้าทางเนือมัง วินวรรณออกความเห็น
ผิดถนัด เธอนี้มันจิตนาการห้วยจริงๆเลยยายวิน ดูหลานสิหลอขนาดนั้นอาจะหน้าตาอย่างที่เธอบอกได้ยังไง รตีแวดขึ้น
แล้วท่านใจดีไหมรตี กรรณติมาสถามต่อด้วยความอยากรู้
ใจดีใจดีเหมือนท่านชายแหละ
ทำไมต้องมีตาคนนั้นเกี่ยวด้วยเล่า