ดั่งมานหมอกกั้น ตอนที่4

สุวรรณโสภิต

ตอนที่4  
         คุณจันจิราตรงเข้าไปดึงแขนสามีเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์รุนแรงขึ้น สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจ 
ตั้งแต่เกิดมาคุณแม่ไม่เคยทำกับหนูแบบนี้เลยพ่อก็ไม่เคยทำไมวันนี้คุณพ่อถึงทำกับหนูอย่างนี้คะหรือเพราะคนคนนี้คนที่แย่งทุกอย่างไปจากคุณแม่คุณพ่อเห็นเขาดีกว่าคุณแม่และหนูใช่ไหม
กรรณติมาสพูดพร้อมทั้งชี้นิ้วไปที่หญิงคราวแม่ที่อยู่ตรงหน้า
ดี ถ้าคุณพ่อเลือกเขาหนูก็จะไม่อยู่ขัดขวามความสุขของคุณพ่อเชิญ จะทำอะไรก็เชิญตามสบายหนูจะเป็นฝ่ายไปเอง
พูดจบหญิงสาวก็วิ่งผ่าบิดาออกไป คุณวิศนุยืนอึ้งเสียใจในการกระทำของตัวเอง จริงอย่างที่บุตรสาวบอกตั้งแต่เล็กจนโตคำน้อยคำมากมารดาของหล่อนก็ไม่เคยว่ารวมทั้งพ่อด้วยแต่วันนี้เขาได้ทำพลาดไปแล้วพลาดที่ตบหน้าลูกสาวที่รัก
 ถ้าแม่เขาเห็นเข้าเขาคงจะโกรธผมมากที่ทำกับลูกเขาแบบนี้เขาเลี้ยงกันมาอย่างมีเหตุผลไม่มีการตีการดุคุณหญิงเขาคงจะเสียใจมาก คุณจันจิราไมแสดงความเห็นใดๆเธอปีบมือสามีเบ่าเพื่อให้กำลังใจเท่านั้นสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่เป็นส่วนหนึงที่ทำลายครอบครับของพวกเขา
         กรรณติมาสนอนกอดรูปมารดาน้ำตาอาบแก้มเหมือนเด็กน้อยที่ถูกขัดใจสะอึกสะอืน ขาดแม่ไปแล้วเวลานี้จะมีใครปลอบเล่า
 คุณแม่คะคุณแม่ไปอยู่ไหนจะทราบหรือเปล่าว่าตอนนี้คุณพ่อเปลี่ยนไปแล้วท่านไม่รักลูกไม่รักคุณแม่แล้ว ลูกไม่มีใครแล้วค่ะคุณแม่ หญิงสาวรำพึงรำพันแล้วก็ซุกหน้าร้องไห้หน้ารูปคุณกรรณศิริที่มีรอยยิ้มปนความเศร้าเหมือนจะรับรู้ได้ถึงความทุกข์ของบุตรสาว
เช้าวันใหม่ คุณวิศนุสั่งให้คนใช้ในบ้านเก็บข้าวของของคุณกรรณศิริเข้าที่ตามเดิมแล้วจัดห้องใหม่ให้คุณจันจิรา กรรณติมาสออกจากห้องลากระเป๋าใบใหญ่ออกมาด้วย 
คุณมาสจะไปไหนคะ มาค่ะเดี๋ยวนกช่วย
นกถามด้วยความแปลกใจก่อนรีบเขาไปช่วยนายยกกระเป๋า
ฉันจะไปต่างประเทศมีคนเขาจ้างให้ไปสอนภาษาเด็กที่นั้น สบายใจเมื่อไรแล้วจะกลับ หญิงสาวตอบเหมื่อนคนที่ไมมีชีวิตชีวีเพราะในใจยังอาลัยบ้านหลังนี้ไม่อยากจากไปไหนนานๆ 
นกเขาไปกอดนาย คุณจะไปจริงหรือคะแล้วคุณพ่อละ
ท่านมีคนดูแลแล้วพี่นก ขาดฉันท่านคงไม่เป็นอะไรขนาดขาดคุณแม่ท่านยังทำใจได้เลย  พี่นกอยู่ทางนี้ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ มาสไปไม่นานเดี๋ยวก็กลับ
หญิงสาวบอกกับพี่เลียงด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
คุณมาสจะไม่ไปลาคุณพ่อหรือคะท่านอยู่ที่ห้องรับแขก ยังไงท่านก็เป็นพ่อนะคะ
กรรณติมาสเดินออกไปห้องรับแขกเห็นพ่อกับคุณจันจิรานั้งคุยกันอยู่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก็เกิดความน้อยใจ
หันหลังเดินกลับไปพอดีที่คุณวิศนุหันมาเห็นเข้าจึงรีบเรียกไว้
มาส เรื่องเมื่อวานนี้พ่อขอโทษนะลูก
ค่ะหนูเลิกคิดถึงมันไปแล้ว ที่มาก็จะมาบอกลา เธอตอบอย่างหมดเยื่อใย
ลา ลาไปไหน
ไปเขมรัฐคะ ลูกจะไปเป็นครูสอนภาษาไทยที่นั้น คุณพ่อไม่ต้อห่วงนะคะเพราะลูกไปกับรตี
แล้วจะกลับเมื่อไร
เมือสบายใจค่ะงานนี้เขาติดต่อมานานแล้วเห็นว่าไม่อยากอยู่บ้านเพราะที่นี้ก็ไม่มีคุณแม่แล้วก็เลยตัดสินใจไป ลูกลาละค่ะ ขอให้อยู่กันอย่งมีความสุขนะคะ เธอชายหางตามองไปทางผู้ที่ยืนอย่ข้างบิดา นิดหน่อย
หญิงสาวพยายามซ่อนความรู้สึกเสียใจแล้วยกมือไหว้ลาบิดาที่เสียใจไม่แพ้กันแต่ก็ไม่อยากรั้งไว้เพราะอยากให้บุตรสาวสบายใจแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้ ที่ลูกสาวต้องออกไปไกลจากอก คุณวิศนุเดินเข้าไปกอดบุตรสาวแล้วหญิงสาวก็เดินออกจากห้องนั้นไป พ้นหน้าพ่อน้ำตาก็ไหลดังเขื่อนแตกที่กลั้นไว้เมื่อครู้รินออกมาเธอก็ปล่อยให้มันไหลแบบนั้น แล้วชีวิตที่ต้องเผชิญข้างหน้าจะเป็นอย่างไรบ้างแต่หลังจากมารดาเสีย มันก็มีสิ่งที่ส่อนให้เธอเข้มแข็งมากมายแล้วนี้จะเจออะไรข้างหน้าก็ไม่สำคัญแล้ว
         กรรณติมาสไปหารตีที่บ้านเพื่อนสาวแปลกใจระคนดีใจที่เพื่อนตัดสินใจไปเขมรัฐ และก็พอจะเดาออกว่าพ่อลูกคงจะทะเลาะกันอีกจึงทำให้เพื่อนตัดสินใจไปทำงานที่เธอออกแรงชวนมาเป็นเดือน แต่ก็ไม่อยากถามถึงสาเหตุที่ไปเพราะถ้าเพื่อนสบายใจคงเล่าให้ฟังเอง 
การเดินทางไปเขมรัฐนั้นมีผู้ที่รวมดินทางหลายคนด้วยกันวินวรรณตามไปด้วยเพราะอยากไปดูความเป็นอยู่ของเพื่อนจะได้หมดห่วง  และมีร้อยเอกภานุวัตรมาส่งน้องสาวชายหนุ่มไม่สามารถไปส่งที่เขมรัฐได้เพราะติดราชการแต่ก็ยังสั่งให้น้องสาวโทรศัพทร์มาหาบ่อยๆจะได้หมดห่วงซึ้งกรรณติมาสก็รับปากว่าจะโทรหาพี่ชายบ่อยๆเช่นกัน
ทางคณะของท่านชายจัตราพงษ์เมื่อเสร็จงานในไทยแล้วก็เดินทางกลับวันเดียวกันพร้อมเพื่อนคือ
หมออนพที่จะไปเฝ้าเสด็จพระองค์หญิงศิริรำไพรและเยี้ยมท่านหญิงทั้งสองด้วย  
หมออนพเป็นเด็กกำพร้าที่เสด็จทรงส่งเสียงเลียงดูให้เรียนหมอจนจบ และเป็นเพื่อนเรียนกับท่านชายมาตั้งแต่เด็กท่านชายไม่เคยคิดรังเกรียจเพื่อนคนนี้เลยกลับรักและห่วงใยกันมากก่วา  ส่วนหมออนพก็รักและเคารพเสด็จยิ้งเพราะเป็นบุคลที่ให้ชีวิตใหม่กับเขา
ท่านชายเดินทางด้วยความสุขใจที่มีหญิงที่ตนหมายปองเดินทางไปด้วยและยังจะได้ไปอยู่ไกล้ชิดกันด้วยเป็นครังแรกที่ท่านชายหนุ่มตกหลุมรักหญิงสาว ที่ไม่เคยแม้แต่จะคุยกันสักคำ
เครื่องบินลงจอดที่สนามบินในประเทศเขมรัฐท่านชายเดินเข้ามาสมทบกับคณะของรตี รตีแนะนำให้ทุกคนรู้จัก ท่านชายยิ้มทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเองโดยเฉพราะครูคนใหม่ของน้องๆ 
คุณกรรณติมาสเดินทางมาคงจะเหนื่อยวันนี้ยังไม่ต้องเข้าเฝ้าเสด็จอาหลอกครับไว้วันพรุ้งนี้ วันนี้ผมอยากให้คุณพักผ่อนก่อน เขาพูดอย่างอ่อนน้อมมองหญิงสาวด้วยสายตาชื้นชม ส่วนกรรณติมาสหลอนอายจนหน้าแดงไม่เคยมีใครกล้ามองหล่อนด้วยสายตาแบบนี้
มังคะ
ผมดีใจมากทีคุณตัดสินใจมาสอนน้องสาวทั้งสองคนของผม
มังคะ 
คุณรตีวันนี้ถ้าเพื่อนคุณคงจะพูดเป็นแต่คำว่ามังคะกระมัง  
เขาพูดจบก็หัวเราะออกมาทำให้ผู้ถูกว่ายิ่งอายขึ้นไปอีกคิดอยากจะกระโดดชกหน้าท่านชายจอมยุ้งคนนี้เสียเลือเกิน