::วงรุ้งฯ ตอนแรก::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

ก่อพงษ์  พงษพรชาญวิชช์
	29  เมษายน  2550
( เริ่มลง )
แล้วไป  เลือนวงรุ้ง  เป็นชื่อและนามสกุลจริงของผมเองครับ  คนตั้งชื่อให้คือพ่อ  แหม..เก๋ไก๋ซะไม่มีใครเหมือน  เมื่อถามเกี่ยวกับชื่อของผมพ่อยิ้ม ๆ และว่า รอให้แกโตกว่านี่หน่อยค่อยบอก  ก็ไม่เป็นไรครับ  ผมรอได้   และได้รอมาเยอะแล้ว
ผมหนีพ่อกับแม่มาทำงานแถวภาคเหนือตอนล่างเมื่อสามปีที่แล้วครับ   แต่ก่อนนี้ผมไม่เคยออกจากบ้านเลย   เป็นเด็กในโอวาท เสมอมา  พ่อแม่อยากให้ผมเป็นครูสอนเด็ก ๆ อยู่ใกล้บ้าน  เพราะท่านทั้งสองเป็นครูใหญ่และครูใหญ่กว่าตามลำดับ    ผมก็ไปเรียนด้านนั้นจนจบนะ   แต่พอจบผมกลับอยากทำงานกับผู้ใหญ่ เพราะตอนเรียนในมหาวิทยาลัยได้ไปออกค่ายอาสาพัฒนาชนบทบ่อยมาก  เลยติดอกติดใจ  ตอนจบใหม่ ๆ พรรคพวกไปสอบเป็นครูเป็นแถว  แต่อ้ายสายฟ้ามันแหกคอก  (ใช่ครับ สายฟ้าเป็นชื่อเล่นของผม  ตามนิสัยเดิมซึ่งใจร้อนวู่วาม   ทุกวันนี้เย็นลงมากแล้วครับ   เหตุผลอันหนึ่งที่ผมไม่อยากเป็นครูคือกลัวคุมอารมณ์ไม่อยู่ กลัวหวดเด็กแล้วต้องทะเลาะกับผู้ปกครองเขาด้วย)   ก็เลยต้องหนีพ่อแม่มาทำในสิ่งที่ตัวเองชอบอย่างที่บอกนั่นแหละครับ
องค์กรที่รับผมเข้าทำงานเป็นองค์กรของอเมริกันครับ  ทำงานด้านพัฒนาชนบทร่วมกับชาวบ้านและโรงเรียน ผมเป็นหนึ่งในพรรคพวกที่เข้าทำงานพร้อมกันหนนั้นหกคน
งานของผมสนุกมาก  ได้ขี่รถเครื่องเข้าหมู่บ้าน พูดคุยกับผู้นำธรรมชาติ  ศึกษาปัญหาของชุมชนและจัดกิจกรรมวิเคราะห์ปัญหาแบบมีส่วนร่วมกับชาวบ้านและครูทำให้ได้แนวทางในการพัฒนาหมู่บ้านที่หลากหลายบนพื้นฐานความต้องการของเขาเอง  ผมไม่ได้ทำงานเดี่ยวๆ หรอกครับ  งานพัฒนาชนบทเป็นงานที่ต้องอาศัยทีมอาศัยความร่วมมือจากทุกฝ่าย   องค์กรมีข้อมูลผู้นำชาวบ้าน แหล่งศึกษาดูงานและข้อมูลบุคลากรที่ทำงานพัฒนาชนบทเพียงพอที่เราจะประสานงานเพื่อช่วยในการจัดกระบวนการหรือออกแบบแนวทางการทำงานพัฒนาชนบทเป็นการเฉพาะสำหรับแต่ละชุมชน  แต่ละชุมชนไป      วิธีการทำงานแบบนี้ทำให้ผมได้เรียนรู้จากคนอื่น ๆ มากมาย  ได้รู้จักเพื่อนใหม่ทั้งในและนอกวงการพัฒนาชนบท   เพื่อนในสำนักงานที่ทำงานด้านอื่น ๆ เช่นฝ่ายการเงินผมก็ประสานงานด้วยเพื่อให้ช่วยออกไปแนะนำเรื่องเกี่ยวกับเงินเช่นการออม การระดมทุน และการวิเคราะห์ความคุ้มหรือไม่คุ้มในการลงทุนทำกิจการต่าง ๆของชุมชน
วงรุ้ง     หญิงสาวหน้าตาออกหมวยปนแขกที่มีชื่อคล้ายกับส่วนหนึ่งของนามสกุลของผมเป็นผู้ที่ ผอ.ขององค์กรมอบหมายให้มาช่วยผมครับ   ผมกับพี่อีกคนขี่เจ้าม้าญี่ปุ่นไปรับเธอกับเพื่อนที่ตลาดของอำเภอที่อยู่ห่างออกไปร่วมยี่สิบกิโลเมตร  เธอมาถึงที่นั่นค่ำไปเพราะออกจากสำนักงานใหญ่ในตัวจังหวัดตอนบ่ายมากแล้ว   ค่ำขนาดนั้นไม่มีรถโดยสารมาถึงสำนักงานสนามที่ตั้งอยู่ในอำเภอสุดท้ายก่อนเข้าเขตจังหวัดของภาคใหม่หรอกครับ  
เพื่อนของวงรุ้งที่มาด้วยกันก็อยู่แผนกเกี่ยวกับเงิน ๆ ทอง ๆ ด้วย แต่เธอได้รับมอบหมายให้ไปช่วยเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ของผมอีกคนหนึ่งในต่างตำบลออกไป     เมื่อรถเครื่องวิบากของเราพาแขกมาถึงสำนักงานแล้ว   ธนา เพื่อนรุ่นพี่ของผมก็ถามวงรุ้งว่าจะพักที่ไหนระหว่างสำนักงานสนามที่เธอก็ได้ยินข่าวชวนขนหัวลุกเรื่องความเฮี้ยนของเจ้าที่กับบ้านเช่าของสายฟ้าและบ้านเช่าของเขา     หญิงสาวทั้งคู่ขอพักที่บ้านผมครับ    เมื่อแขกกับเจ้าภาพตกลงกันได้ว่าจะพักที่ไหนและรุ่งขึ้นใครจะไปกับใคร จะมารับกันเวลาใดเพื่อแยกกันไปทำงานช่วยชาวบ้านตั้งกลุ่มออมทรัพย์ระดมทุน  เราก็แยกย้ายกัน  หญิงสาวสองคนซ้อนมอเตอร์ไซค์มากับผม ส่วนหนุ่มใหญ่แยกไปคนเดียว  
บ้านเช่าของผมอยู่ห่างจากสำนักงานสนามแค่ 80 เมตรเองครับ  เป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูง   พื้นปูน  ข้างล่างทำเป็นห้องครัวห้องหนึ่ง  กับอีกห้องหนึ่งเป็นห้องน้ำ มีระบบประปาและไฟฟ้าพร้อม   ข้างบนมีห้องนอน 1 ห้องและห้องโล่ง ๆ อีกหนึ่งห้อง มีโต๊ะทำงานและเก้าอี้พับสำหรับนอนเหยียดขาอีกสองตัว นอกนั้นก็เป็นข้าวของของผมซึ่งมีไม่มากนัก  เป็นตู้เสื้อผ้าแบบโครงเหล็กหุ้มด้วยผ้ายาง ทีวี  ตู้เย็น เทป หนังสือและกีตาร์    ส่วนห้องข้างล่างมี ตู้กับข้าว   โต๊ะอาหาร  เตาแก๊ส เครื่องครัวพวกจานชามช้อนพอได้ต้อนรับพรรคพวกที่แวะมาดื่มกินเป็นครั้งคราว  แขกที่เพิ่งมาถึงสำรวจห้องหับอยู่ครู่เดียวก็จัดแจงที่จะพักได้ลงตัว  ผมยกห้องนอนที่ชั้นบนของผมให้  ส่วนตัวเองก็จะนอนที่ห้องโล่ง ๆ ข้างนอก
ยังไม่กินอะไรมาใช่ไหมครับเนี่ย   เอ่อ..ตลาด แถว ๆ นี้ก็ปิดแล้วด้วย   มีผัก ปลา  ไข่ไก่ ในตู้เย็น กับมาม่า และเครื่องกระป๋องอยู่ในตู้   สะดวกไหมครับที่จะทำกับข้าวกินกัน  ห้องครัวอยู่ข้างล่างตรงนี้
หญิงสาวทั้งคู่มองตากัน  เพื่อนของวงรุ้งเป็นคนตอบก่อน
รุ่งทำกับข้าวเก่ง  ส่วนฉันก็พอได้ เธอว่าแกมหัวเราะ
ถ้ากินไม่ได้อย่าว่ากันนะ   หญิงสาวหันไปค้อนเพื่อน  แต่ผมก็ดูออกว่าไม่เธอก็เธอแหละที่ทำใจดีสู้เสือ
ผมอุ่นข้าวในหม้อหุงขาวแล้วก็เป็นลูกมือในการหั่นหอมบุบกระเทียมให้เธอ    เพื่อนของวงรุ้งตอกไข่และตีให้แตกเป็นฟองเพื่อให้ขึ้นฟูเมื่อเจียว ก็โอเคครับท่าทางคล่องแคล่วใช้ได้   ผมเองรับอาสาที่จะตำน้ำพริกให้  เพราะเคยเป็นลูกมือของแม่ที่ได้ชื่อว่าตำน้ำพริกอร่อยที่สุดในตระกูลเลือนวงรุ้ง   ขณะกำลังกุลีกุจอเตรียมมือเย็นซึ่งเริ่มเอาตอนค่ำมากแล้วเตาแก๊สไม่เป็นใจให้เธอเลยครับ  คือพอเธอจะปรับเปลวไฟลงมันก็ดับไปเสียเฉย ๆ   พอติดใหม่ก็ฟู่ร้อนจนเกรงว่ากระทะจะไหม้  นั่นจึงทำให้แม่ครัวของเราพะวงครับ  นั่นไง  ไข่เจียวที่มีทีท่าว่าจะไปได้ดีนั้นดำขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทันสังเกต    เพื่อนของเธอบอกให้ปิดแก๊ส  เธอก็ทำเก้กังจนเพื่อนต้องมาช่วยปิด  แก๊ส    ผมทั้งยิ้มทั้งโขลกน้ำพริก   แต่ไม่กล้ายิ้มมากหรอกครับกลัวโดนค้อน 
มื้อเย็นในค่ำนั้นเราได้เปิบไข่เจียวรสขมเกือบเด็ดขาดกับน้ำพริก  ผักและต้มมาม่า  กินไปหัวเราะกันไป   วงรุ้งสารภาพครับว่านี่คือครั้งแรกที่ทำกินเอง
(มีต่อ)