จดหมายที่เขียนถึงแม่

สายน้ำแห่งรัก

"แม่จ๋า เมื่อแม่กับน้องได้อ่านจดหมายฉบับนี้ นั่นคงหมายถึง...ลูกชายคนโตของแม่กับพี่ชายคนเดียวของน้องได้จากไปแล้ว จากไปในโลกที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง...ใช่ครับลูกของแม่ได้ตายจากไปแล้ว"
          "แม่จ๋าจำได้ได้ว่าตั้งแต่เกิดมานอกจากเรื่องเรียนแล้วไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ได้ภูมิใจเลย และวันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่ลูกคนนี้กำลังจะทำให้แม่กับน้องเสียใจ แม่จ๋า...ลูกผู้ชายเกิดมาทั้งทีถ้าเอาดีไม่ได้ก็ขอตายซะดีกว่าอยู่ให้คนตราหน้าว่าเป็นไอ้ขี้แพ้ ปัญญาอ่อน แม่จ๋าลูกรับไม่ไหวแล้วกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่.....แม่จ๋าน้องจ๋าไม่ต้องร้องไห้ให้กับผมนะผมไม่มีค่าเพียงพอที่จะต้องเสียน้ำตาให้...ฝากน้องสาวดูแลแม่ด้วยนะพี่เชื่อว่าน้องสาวต้องทำได้ดีกว่าพี่แน่นอน"
            "แม่จ๋า..น้องจ๋า ต้องไปแล้วนะ ...ไปอยู่ใกล้ๆพ่อ ไปทำในสิ่งที่เกิดมาลูกคนนี้ยังไม่เคยทำให้พ่อซักครั้ง... ลาก่อนครับ"
           ป.ล.รักแม่และน้องเสมอมาจนกระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิต...ถึงแม้จะไม่เคยบอกเลยซักครั้งก็ตาม...
                         ลูกชายคนโตของแม่และพี่ชายของน้อง...
        ไม่ต้องตกใจนะครับ(เอ..หรือว่าตกใจไปแล้ว) จดหมายฉบับนี้ถูกเขียนขึ้นจริงๆแต่ไม่มีใครตายหรอกนะครับ เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็ก่อนที่จะมีการอัตวิบากกรรมตัวเอง ผู้หญิงที่ถูกเจ้าของจดหมายเรียกว่า "แม่จ๋า" ก็ออกมาเห็นพอดี ...ไม่ครับ นี่ไม่ใช่ละครน้ำเน่าแต่คือเรื่องที่เกิดขึ้นจริงในสังคม ในแต่ละวันผมไม่รู้ว่ามีคนคิดฆ่าตัวตายกี่คน และทำสำเร็จกี่คน แต่ผมรู้ว่าคนที่คิดจะทำนั้นช่วงเวลาดังกล่าวต้องเป็นจุดวิกฤติที่สุดของอารมณ์และของชีวิต ...
         เจ้าของจดหมายเองก็คงไม่ต่างกัน  ภาระปัญหาต่างๆนานาถูกโยนเข้าใส่พร้อมกัน ในสภาวะที่ขาดกำลังใจ ขาดคนที่เข้าใจจริงๆ 
      "จะมีใครสักคนมั๊ยนะในโลกนี้ที่เข้าใจเรา" เขาถามตัวเองแบบนั้น
         และแน่นอนว่าเมื่อเขาตัดสินใจเขียนจดหมายข้างต้นเขาให้คำตอบกับคำถามที่ตัวเองตั้งขึ้นว่า "ไม่มี"...ไม่มีใครเข้าใจถึงเหตุผลของการกระทำต่างๆของเขา แม้แต่คนที่ดูเหมือนจะอยู่เคียงข้างกายเขามาตลอด ...ในหลายๆครั้งที่เขามักจะบอกกับตัวเองและคนอื่นๆเสมอว่า เมื่อเราเลือกทางเดินชีวิตที่ไม่เหมือนคนอื่น ทำในสิ่งที่ขัดกับพื้นฐานเดิมๆที่ถูกปลูกฝังกันมานานตั้งแต่มีมนุษย์เกิดขึ้นมาในโลก แน่นอนว่าเมื่อคุณทำพลาดไม่ว่าเหตุผลใดๆก็ตามคุณต้องพร้อมที่จะรับคำสบประมาท รับผลของชะตากรรมที่คุณเองเป็นผู้เลือกเดิน เพราะสังคมมักตัดสินว่า เราเป็นอัจฉริยะ หรือ แค่ปัญญาอ่อน จากผลของความสำเร็จในสิ่งที่กระทำ ไอสไตน์ ก็คงเป็นแค่คนปัญญาอ่อนหากผลลงานของเขาไม่สำเร็จก่อนที่เขาจะตาย แต่สำหรับเขามันต่างกัน ...ครั้งนี้มันเกินกว่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะรับไว้ได้ ความล้มเหลวครั้งแล้ว...ครั้งเล่า ถูกสะสมไว้ด้วยปัญหาที่เพิ่มมากขึ้นจนถึงจุดระเบิด ...ทางออกเดียวสำหรับเขาในเวลานั้นคือ...ตาย..
         แต่แล้วเสียงที่ตะโกนออกมาด้วยความตกใจผสมกับความรักของผู้เป็นแม่ แม่ที่รักลูกเสมอไม่ว่าลูกของตัวเองจะดี..หรือเลว คงเป็นเพราะความรักนี้กระมังที่สามารถหยุดการกระทำของเขาได้ ...ความรักที่เขาลืมไปเสียสนิทว่าในยามที่เขาไม่มีใคร ยังมีผู้หญิงคนหนึ่งคอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ "แม่เชื่อว่าหนูต้องทำได้" คือคำพูดที่ฟังแล้วแทบกลั้นน้ำไว้ไม่ได้ทุกครั้ง 
         "จะทำอะไรน่ะลูก ถ้าจะทำอย่างนั้น ให้แม่ตายก่อนดีมั๊ย อย่างน้อยลูกก็จะได้มีชีวิตอยู่อีกสัก 2-3  วัน เพื่อจัดงานศพให้แม่"
         คุณคิดถูกแล้วครับ ภาพต่อจากนั้น คือ สองแม่ลูกกอดกันร้องไห้ฟูมฟายเหมือนดั่งจะขาดใจไปพร้อมๆกัน จนน้องสาวที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาผสมโรงด้วย สามแม่ลูกกอดคอกันร้องไห้ ..แต่ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนกับวิญญาณของผู้เป็นพ่อเองก็อดไม่ได้ที่จะร่ำไห้กับภาพดังกล่าว
         2 ปีผ่านไปแล้ว....วันนี้เจ้าของจดหมายเริ่มต้นเดินทางสุ้ความฝันของตัวเองอีกครั้ง ดั้นด้น ค้นหา เพื่อสร้างรอยเท้าของตัวเอง อีกครั้ง ทำในสิ่งที่เคยเขียนไว้ในจดหมาย ..ลูกผู้ชาย เกิดมาทั้งทีเอาดีไม่ได้ ตายซะดีกว่า..แต่วันนี้เขาขอตายไปพร้อมกับความฝันของตัวเอง ตายไปในวันที่เขากำลังเดินทางสู่ความฝัน ดีกว่าตายไปพร้อมกับความล้มเหลวที่เกิดจากการล้มเลิกของตัวเขาเอง ...และวันนี้คุณกำลังอ่านบทความที่ชายเจ้าของจดหมายฉบับนั้นเขียนขึ้นมา
   ป.ล.ขอบคุณนะแม่จ๋า ที่อยู่เคียงข้างลูกมาเสมอ เชื่อต่อไปนะแม่จ๋า ว่าลูกแม่ทำได้