ชีวิตนี้เป็นของใคร

หนี้บุญ

ฤาชีวิตนี้ไม่ใช่ของฉัน ฉันเหนื่อยฉันล้า แต่ฉันท้อไม่ได้  ฉันเจ็บฉันป่วย แต่ฉันล้มไม่ได้ ฉันมีหน้าที่อย่างแรกในทุกๆ วัน คือต้องส่งลูกไป โรงเรียน โอ้ว่าลูกจ๋า เจ้าจะรู้ไหมหนอว่า แม่เจ้าคนนี้กำลังป่วยอยู่ เจ้าเคยสังเกตบ้างไหมหนอว่า แม่เจ้าเปลี่ยนไป เจ้าเคยเอ่ยปากถามแม่เจ้าบ้างไหม ว่าแม่จ๋า แม่เป็นไงบ้าง แม่อยากบอกเจ้าเหลือเกินว่า ลูกจ๋าแม่เจ้าแสนเหนื่อย แต่ด้วยหน้าที่คำว่าแม่ที่แสนยิ่งใหญ่ แม่เจ้าบอกเจ้า ไม่ได้  แม่เจ้ากำลังป่วยอยู่
     หน้าที่นายจ้างก็แสนยิ่งใหญ่ ลูกจ้างรู้มั้ย นายเจ้าแสนเหนื่อย เจ้าไม่มาทำงานอย่างมากเจ้าไม่ได้ค่าแรง แต่นายของเจ้าหมายถึงทุกสิ่งทุก นายเจ้าจะได้สตางค์ก็ต่อเมื่อเหลือจากจ่ายเจ้า เจ้าป่วยไข้ได้ นายป่วยไม่ได้ หลายวันที่พวกเจ้าป่วย นายเจ้าคนนี้ก็กำลังป่วยแต่ด้วยหน้าที่เขาป่วยไม่ได้ ยามเดินเท้าเกือบไม่ติดดิน แอบจับขอบโต๊ะแต่เขาไม่บ่น 
     หลายวันต่อมา ญาติชวนทานข้าว คนป่วยคนนี้ต้องเป็นคนขับรถ ญาติเขาบอกว่า เหมือนเธอไม่ป่วย เพราะเธอไม่โทรมหรือเธอป่วยเทียม  โอ้ว่าฉันนี้
นี่ดีหรือชั่ว เวลาเราป่วยไม่มีใครเห็นยามยากลำเค็ญไม่เคยบอกใคร เขาว่าไม่ป่วยแต่สั่งอาหารสำหรับคนป่วย ฉันกำลังเหนื่อยอาหารมาก็รีบๆ ทาน เขาเห็นฉันทานอย่างแสนสำราญ แน่แล้วเธอจ๋าเธอไม่ได้ป่วย
     ตกเย็นเลิกงาน ฉันแสนสำราญวันนี้ขายดี ได้มากสตางค์ รีบเร่งเร็วรี่จรลีไปธนาคาร จอดรถเร็วพลัน ลูกจ๋าอย่าช้า รีบเร่งเร็วพลันเอาเงินเข้าคลังให้แม่ชื่นใจ  โอ้ว่าแม่จ๋า ลูกนี้แสนเหนื่อย ไม่อยากรอนาน ตกเย็นคนเยอะไม่อยากรำคาญ แม่จ๋า แม่ทำเองได้ไหม ลูกไม่อยากทำ แม่เจ้าก็เหนื่อยอยากให้เจ้าช่วยเพียงเท่านี้ หรือเจ้าทำให้ไม่ได้ ลูกจ๋างอแงด้วยไม่อยากทำเห็นๆ แม่เราเขาทำเองได้ทำไมเราจึงต้องไปกระทำ
     กลับถึงบ้าน หัวถึงหมอนฉันนอนไม่หลับ เกือบทุกๆ คืนต้องพึ่งยาไม่งั้นไม่หลับ ฉันเคยสงสัยทำไมฉันเป็นอย่างนี้ หรือชีวิตนี้ไม่ใช่ของฉัน ตอนนี้ฉันเหนื่อย เจ้าของชีวิตเจ้าไปอยู่ใหน วันใหนเจ้าพร้อมจะมารับไป ก็ขอเชิญได้ฉันนี้อยากคืน 
     ฉันอยากมีชีวิตที่เป็นของฉันเองจริงๆ ฉันอยากได้ชีวิตพร้อมกับวิญญาน หน้าที่มีบ้างไม่ใช่เหมาหมดอย่างเช่นทุกวัน จะมีวันเช่นนั้นสำหรับฉันบ้างไหมหนอ