รถเมล์

ยังแคร์

ฉันเคยคิดว่า การเดินทางที่ลำบากมากๆอย่างหนึ่งก็คือ การเดินทางโดยรถประจำทาง หรือรถเมล์นั่นแหล่ะ คนก็เยอะ วุ่นวาย..กระเป๋ารถเมล์ก็ดุ ไปถึงก็ช้า ควันพิษก็เยอะ..แต่แล้ววันหนึ่งฉันก็ได้รู้ว่า...การนั่งรถเมล์ให้อะไรเรามากกว่าการนอนหลับแล้วตื่นก่อนถึงป้ายประมาณเส้นยาแดงผ่าแปด ..
"สวัสดีครับ เชิญคร๊าบ" 
เสียงคุณลุงกระเป๋ารถเมล์คันที่ฉันนั่ง ทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจไม่น้อย...นึกว่าตัวเองกำลังเดินเข้ามาใน เซเว่นอีเลเว่น...หรือร้านอาหารหรูๆด้วยซ้ำ...ฉันจะชินกับประโยคที่ว่า "ไวคับเพ่...ไวคับ!!"หรือ"ชิดในพี่ ชิดในหน่อยนะค๊า"ซะมากกว่า...
คุณลุงเดินมาเก็บเงินฉัน.."แฮปปี้แลนด์ค่ะ"ฉันยิ้ม..ลุงก็ยิ้มให้ฉัน..
รถแล่นไปได้สักครู่...ที่นั่งเต็มหมด ผู้หญิงคนหนึ่งเดินขึ้นมา หันซ้ายหันขาวาแล้วผิดหวังเล็กน้อย...คุณลุงเดินไปเก็บตังค์และพูดกับเขาว่า "เดี๋ยวก็มีคนลงแล้วครับลูก"...ฉันยิ้ม...จะมีกระเป๋ารถเมล์สักกี่คนที่เรียกผู้โดยสารว่า"ลูก"กันนะ..^^
การกระทำของลุง...เป็นการกระทำอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิง ผู้ชาย เด็ก หรือผู้ใหญ่...ไม่ว่าจะสวยหรือไม่สวย หล่อหรือไม่หล่อ ฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มเดิมของลุงปรากฏบนใบหน้าทุกครั้ง และลุงก็ได้รับรอยยิ้มกลับมาทุกครั้งเช่นกัน...
สักพักหนึ่ง..ก็มีผู้ชายวัยรุ่นสองคนเดินขึ้นมา พวกเขามายืนข้างๆฉัน ทำให้ฉันได้ยินบทสนทนาของพวกเขา
"เฮ้ย..มึงรู้ป่ะไอ้นิดแม่งโคตรป๊อดเลย วันนั้นนัดกูก็ไม่ไป"การเริ่มต้นบทสนทนาทำให้ฉัน และคุณลุงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหน้าหันไปมองหน้าเขาแว๊บหนึ่ง แต่เขาไม่ได้สนใจนักหรอก..
"กูว่ากูจะคุยกะพี่ปี 3 เรื่องปืนว่ะ..."เขายังคงดำเนินบทสนทนาต่อไปโดยไม่สนใจคนรอบข้าง...ฉันละสายตาจากเขา อดกลัวไม่ได้ว่า หากอยู่ๆบุคคลที่เขาเรียกว่า"คู่อริ"ของเขาเกิดเดินขึ้นมาบนรถคันนี้...ฉันอาจได้ไปอยู่บนหน้า 1 หนังสือพิมพ์ก็เป็นได้...
ฉันดีใจมากที่ไม่นานนักเขาก็เดินลงจากรถไป..ดูคุณลุงคนข้างหน้าก็โล่งใจไม่ต่างจากฉัน..ฉันจึงเปลี่ยนเป้าหมายมามองคุณลุงกระเป๋ารถเมล์อีกครั้ง...แล้วมันก็ทำให้ฉันยิ้มได้เหมือนเดิม...
รถจอดที่ป้ายๆหนึ่ง...ผู้ชายวัยรุ่น แต่งตัวแบบมที่ในสายตาฉันว่า"น่ากลัว" นั่นคืด เจาะหู เจาะจมูก ใส่หมวกไหมพรมเดินขึ้นมาอย่างมาดมั่น..มานั่งอยู่ข้างหน้าฉัน...ฉันมองด้วยความรู้สึกอคติ.."รถเมล์คันนี้มันอะไรกันนักนะ"...ฉันคิด..
แต่แล้วฉันก็รู้ว่า ฉันคิดผิด...และฉันก็ทำผิดด้วย เมื่อมีผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่งเดินขึ้นมา..ผู้ชายคนนั้นแหล่ะที่เป็นคนลุกให้เขานั่งเป็นคนแรก ผู้ชายที่น่ากลัวคนนั้นแหล่ะที่มีรอยยิ้มและแววตาที่อ่อนโยน...
ฉันว่า...ฉันต่างหากล่ะที่น่ากลัว...ไม่ใช่เขาหรอก...
อีกป้ายเดียวก็สุดสาย.. เป็นธรรมดาที่คนจะเริ่มน้อยลง...จนสุดท้ายเหลือฉัน..กับผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง...คุณลุงกระเป๋ารถเมล์เดินมานั่งตรงแถวหน้าฉัน แล้วหันมาคุยกับฉัน..
"ไปลงสุดสายหรือลูก" ลุงยิ้ม
"ค่ะลุง"ฉันยิ้มตอบ และยังคงประทับใจกับคำว่า"ลุก"จากลุงอยู่เสมอ...มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ลุงเอ็นดูฉัน และฉันก็รู้สึกเคารพลุงขึ้นมาเสียเดี๋ยวนั้น...
ฉันกับลุงพูดคุยกันมาเรื่อยๆจนกระทั่งสุดสาย และถึงเวลาที่ฉันจะต้องลง...ฉันยกมือไหว้ลุง...ในฐานะที่ลุง กลายเป็นบุคคลที่ฉันนับถือ..ทั้งที่เจอกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น...
ฉันเดินลงจากรถด้วยความรู้สึกว่า...ดีนะ ที่ฉันไม่ได้หลับ และดีนะ ที่ฉันบังเอิญได้เจอรถคันนี้...การเสียเวลาสำหรับรถติด การเบียดเสียด ร้อน และวุ่นวายครั้งนี้ มีค่า...
บางทีมันก็ดีกว่า..การนั่งรถส่วนตัวตั้งเป็นกอง...