กรุณาอ่านเรื่องนี้ในความสงบ(...สัญญา...)

กวีปกรณ์

ดึกแล้ว นาฬิกาตั้งโต๊ะยืนยันกับความมืดและการทักทายของเหล่าดาวฤกษ์ ดาวเคราะห์น้อยใหญ่ ดาวเทียม ฯลฯ ด้วยการลงท้ายตัวเลขที่บอกนาทีด้วยตัวอักษรย่อภาษาอังกฤษว่า pm ข้อมือของผมยังคงเคาะแป้นพิมพ์ตามจังหวะของคำแต่ละคำ การกระทำเหล่านั้นเป็นไปตามคำสั่งของสมองและความชำนาญจากการฝึกฝนสนทนาทางโปรแกรมแชทบนอินเทอเน็ตบ่อยครั้งสมัยเรียนมัธยมต้น 
	ถ้วยชาที่ตั้งใจจะอยู่เคียงข้างแล็บท๊อบของผมกำลังเย็นลงอย่างรวดเร็ว คล้ายกำลังหลับไป เนื่องจากขี้เกียจอยู่เป็นเพื่อนแล๊บท๊อบที่กำลังทำงาน จึงพยายามขับไล่ความอุ่นของชาในถ้วยให้เย็นชืดลง จนเป็นสาเหตุให้ผมไม่หยิบยกมันเพื่อดื่มชาที่ไร้ความอุ่นและเสียรสชาดอร่อยไปเพื่อจะได้ไม่ต้องตกใจตื่นขึ้นมากลางคัน ที่ผมรู้ว่าถ้วยชาผมเริ่มขี้เกียจก็เนื่องจากไอร้อนที่เคลื่อนไหวคล้ายอำลาได้ซ่อนตัวไปในความว่างเปล่าของอากาศจนผมไม่อาจมองเห็นในเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาที อากาศภายนอกกำลังปรับอากาศภายในห้องพักของผมเย็นลง ผมยังคงพิมพ์คำต่อไปไม่หยุดด้วยเนื่องจากสมองกำลังร้อยกรองดนตรีกานท์อย่างโลดแล่นในโลกแห่งจินตนาการ
	เรื่องที่กำลังร้อยกรองอยู่นั้นเป็นเรื่องที่ผ่านไปไม่นาน ผมจำได้ว่าไม่นาน เพราะเพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน ที่ผมจำได้ว่าผ่านมานานหรือไม่นานนั้นอาจเป็นเพราะว่าผมจำเหตุการณ์เหล่านั้นได้ดีกว่าเหตุการณ์ที่ผ่านนานมาแล้วเป็นปี ๆ  ใช่...คงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ...เรื่องนี้ผมขอผมยืนยัน
	เสียงเพลงที่คลออยู่ในอากาศคล้ายจะรบกวนความคิด แต่เปล่าเลย มันทำหน้าที่รบกวนความเงียบงันภายในห้องพักของผมได้เป็นอย่างดี บางทีผมก็คิดว่าเพลงที่ผมเปิดอยู่นั้นทำหน้าที่มากกว่าการรบกวนความเงียบ อย่างเป็นต้นว่า เสียงเหล่านั้นทำให้ผมรู้สึกว่าผมยังคงมีชีวิตอยู่ แต่ไม่แน่ใจว่าจะมีชีวาหรือไม่ หรืออาจจะมีชีวาหรือไม่มีชีวิต หรืออาจจะเป็นทั้งสอง ผมไม่แน่ใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นคงจะเป็นการสร้างสติสตังให้ผมได้ว่าผมกำลังมีชีวิต แทนการลืมไปว่าตัวเองกำลังหายใจในบางครั้งบางครา แต่บางเวลาผมก็เผลอลืมไปว่ากำลังฟังเพลงที่รบกวนอากาศ จนต้องแอบฮัมเพลงคลอเบา ๆ เพื่อชื่นชมน้ำเสียงตนเองเล็กน้อย เพื่อเป็นการบอกตัวเองว่ากำลังมีชีวิตแทนการเตือนตัวเองว่ากำลังหายใจ หรือฟังเพลง
	ก็บางครั้งผมไม่อาจรู้ว่ากำลังตื่นหรือว่าฝันไป หากจะให้ผมหยิกตัวเองเพื่อพิสูจน์ ผมก็อยากจะบอกว่าผมไม่ใช่พวกมาโซคิส(พวกที่ชอบความเจ็บปวด ตรงกันข้ามกับ ซาดิส คือ พวกที่ชอบเห็นหรือทำคนอื่นเจ็บ) ซะด้วยสิ และอีกอย่างถ้าผมกำลังหลับและฝันอยู่จริง ๆ ผมคงไม่อยากสะดุ้งตื่นขึ้นมาขณะแต่งกลอนอยู่ในฝันหรอกน่า บ่อยครั้งไปที่ผมฝันและแอบขโมยความคิดของตัวเองในฝันมาแต่งเป็นเรื่องราว (รู้แล้วอย่าแอบหลับเพื่อไปฝันบอกผมในความฝันเชียวนะ ไม่งั้นจะไม่เล่าต่ออีก...ความลับใหญ่เชียวหละ) 
	เอาเป็นว่าตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าผมกำลังตื่นหรือว่าฝัน เพราะบางทีเสียงเพลงที่กำลังคลอเบา ๆ อาจจะเป็นเพลงจากวิทยุที่ผมลืมปิดก่อนนอนก็เป็นได้ ซึ่งก็บ่อยเสียด้วยสิ ดังนั้นแล้ว ผมขอแอบซุ่มอยู่เงียบ ๆ ในกรอบความคิดที่ติดอยู่ระหว่างความฝันและการตื่นเพื่อขอดูบทกลอนที่สมองของผมกำลังกรองร้อยอยู่อย่างนี้ต่อไปดีกว่า
 
	...พวกคุณสัญญานะว่าจะไม่ส่งเสียงดัง เพราะตอนนี้ผมกำลังต้องการสมาธิ เพื่อจะได้แต่งกลอนอยู่ เอ๊ะ...!!หรือเพื่อขโมยความคิดของตัวเองในฝันอยู่ เอาเถอะยังไงก็ช่าง ถ้าไม่อย่างนั้นผมอาจจะตื่นมาพร้อมกับอารมณ์เคือง ๆ ที่ยังขโมยร้อยกรองบทนั้นไม่สำเร็จ ที่สำคัญที่สุดคุณอาจจะอดอ่านร้อยกรองฝีมือผมในวันต่อไปก็ได้... ผมเตือนคุณแล้วนะ...