ครั้งหนึ่งในชีวิต..เราคือผู้พิชิตภูกระดึง

ธาราธาร

การเดินทางอันยิ่งใหญ่ของกลุ่มเพื่อน 5 คน ของเราได้เริ่มต้นขึ้นที่หมอชิต เวลาประมาณ 3 ทุม เราออกเดินทางด้วยใบหน้าและแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ความสนุก ที่ความฝันในสมัยเรียนว่าเราจะเป็นหนึ่งในผู้พิชิตภูกระดึงจะเป็นความจริงอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า 
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าระยะทางที่จะไปจะยากลำบากเพียงไหน เราก็จะไปให้ถึงให้ได้
6 นาฬิกาของเช้าวันใหม่ เราได้เดินทางมาจนถึงผานกเค้าเพื่อที่จะต่อรถสองแถวไปยังเชิงเขา พวกเราต่างก็มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มรอคอยเวลาและทำกิจส่วนตัวเพื่อเตรียมความพร้อมอย่างเต็มที่ 
10 นาฬิกาหลังจากที่เราได้ส่งของบางส่วนให้แก่ลูกหาบเพื่อแบกของบางส่วนของเราขึ้นไปบนภูแล้ว(เนื่องจากลูกหาบไม่พอเราจึงจำเป็นต้องแบกของบางส่วนที่จำเป็นของเราขึ้นไปกันเองด้วย)เราได้ออกเดินทางขึ้นภู ก้าวแรกที่เราก้าวขึ้นไปเต็มไปด้วยความสนุก ตื่นเต้น อยากค้นหา ว่าจะเป็นไปอย่างที่เค้าเล่าลือถึงความโหดของภูกระดึง
เป็นจริงอย่างที่เค้าเล่าเพราะว่าตลอดเวลาที่เราได้เดินทางขึ้นไปบนภูกระดึง มีทั้งความเหนื่อยล้า หมดแรง บางครั้งถึงขนาดที่เราเกือบที่จะพลัดตกลงมาจากเขาก็มี ด้วยความที่ไม่มีความชำนาญในการเดินขึ้นเขา แต่ด้วยรอยยิ้มและแววตาบวกกับแรงกระตุ้นจากเพื่อน ๆ และความช่วยเหลือ ดูแลทำให้เราพอที่จะมีพลัง เดินต่อไปจนถึงจุดหมาย 
การขึ้นภูไปในครั้งนี้ ได้สร้างมิตร และเชื่อมความรัก ความผูกพันธ์ จากเพื่อนถึงเพื่อนเพิ่มมากขึ้น ๆ จนเดี๋ยวนี้ เราได้รู้แล้วว่า คำว่าเพื่อนรัก และคำว่าเพื่อนไม่ทิ้งกันมันมีความหมายมากน้อยเพียงใด 
ความงดงามเพียงใดบนภูกระดึง ก็ไม่อาจสู้ความงามในใจของเพื่อนกลุ่มนี้ได้เลย
รักเพื่อนนะ....เพื่อนรัก....