W&L

Po_nicojung

ในค่ำอันวุ่นวาย    แดน...เด็กหนุ่มซึ่ง
กำพร้าพ่อแม่   กำลังเดินอยูริมฟุตบาท....เขาไม่รู้ว่าเขาจะไปไหน...
เขาไม่รู้ว่าพ่อแม่เขาเป็นใคร....   
........."อ้าวแดน   ไปไหนอะ.."แม็ก เพื่อนของเขาเรียก    แดนเงียบ.."แดน"   .."แด๊น..."   
โป๊ก ... โอ้ย.. แดนร้องลั่น..เมื่อแม็กปาขวด  
พลาสติกใส่..."แม็ก นายทำบ้าไรวะ" ...."แกนั่นแหละบ้า..ชั้นเรียกตั้ง
นาย.เปนไรวะ"..."เป็นคนไง".."หนอยทำย้อนนะ"..แม็กอมยิ้ม "แล้ว
ตกลงนายทำไรอะ"..แม็กถามแดน.."ก็..คิดไปเรื่อยเปื่อย
น่ะ".."อืม"..."ชั้นไปก่อนนะ"..แดนบอกลาแม็ก.."เออๆ..ไปเถอะ" 
แล้วแดนก็เดินมาเรื่อยๆ..จนถึงหน้โรงงานร้างแห่งหนึ่ง..แก๊กๆๆ
ก๊อกๆ..กอนหันหน้าไปทางเจ้าของเสียงทันที.."นั่นใครอะ" "เจ้า...
เจ้านี่เอง"  "ผมไม่รู้จักคุณนะ..." "เออ..แน่อยู่แล้วแหละ..นายไม่รู้จัก
ชั้นหรอก.."  "แล้วคุณช่วยออกมาจากมุมมืดนั้นก่อนได้มั้ย ผมไม่
เห็นหน้าคุณเลย..." และชายคนนั้นก็เดินออกมา ทันทีที่แดนเห็น
ชายคนนั้นสมองก็สั่งงานให้ร่างกายของเขาออกวิ่งทันที เพราะน่าตา
ของชายคนนั้นสูงประมาน 190 น่าจะได้.ตาโต  หนังเหี่ยวย่น.หู
เหมือน*เอล (อมุษย์มีชีวิตอมตะ..หูแหลมสูง)...แต่เขากลับก้าวเท้า
ไม่ออก "อ้ากกกกกกกกกกกกกกก"..แดนร้องดังสุดชีวิต.."แกเป็น
ใคร..ปล่อยชั้นไปนะ..เนื้อชั้นไม่อร่อยหรอก" และชายคนนั้นก็เดิน
เข้ามาหาเขา..ใกล้เข้ามา..จนเขาเห็นหน้าของชายคนนั้นชัดขึ้นมาก
ชัดจนเห็นรูขุมขน...โป๊ก.."โอ้ย "แดนร้อง .."เจ้าบ้า...ชั้นไม่
ใช่ยักษ์นะโว้ย...ชั้นเป็นเทพ แถมเป็นเทพชั้นสูง...และอีกอย่างคือ.
ตอนนี้ชั้นกินเจอยู่"...กอนอ้าปากจะพูดต่พูดไม่ออก..."ชั้นเสียเวลา
มามากแล้ว...ไม่มีเวลามาคุยกับคนซื่อบื้อที่ขนาดยังดูเทพไม่ออก...
นายต้องไปแล้ว"  "ไป.." ไม่ทันที่แดนจะถามชายคนนั้นก็หยิบลูก
แก้วขนาดกำปั้นมา..แล้วท่องอะไรบางอย่าง...แล้ว
ก็.................................................................................................
..................................................................................................โปรติดตามตอนต่อไป