ทางเดินที่แสนเงียบเหงา

ดาวเพ็ก

ตั้งแต่จบม.ต้น  ฉันได้พบเจอก็ คิดว่าสิ่งที่พบเห็นหลายๆสิ่งที่มากมาย คิดว่ามันมีแค่นั้น  แต่มันไม่ใช่ หลังจากจบม.ปลายแล้วก็ได้มาสอบติดเป็นนักเรียนทุนของสถานศึกษาแห่งหนึ่ง ทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนแปลงไปมากตั้งแต่เข้ามาเรียนฉันรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ขาดหาย และสิ่งที่ฉันต้องการก็หายไป  ความฝัน คำว่าเพื่อนที่รู้ใจ บางครั้งฉันก็คิดว่าฉันต้องการมากไปหรือป่าว ต้องการเพื่อนที่รู้ใจ  ต้องการทำความฝันให้เป็นจริง  การเรียนในสิ่งที่ฉันไม่ถนัดและไม่ชอบ  ทำให้ท้อและเบื่อหน่าย มันทำให้ฉันเป็นทุกข์เหลือเกิน  สิ่งที่ทำให้ฉันต่อสู้กับอุปสรรคต่างๆที่ผ่านเข้ามา ก็คือพ่อ แม่ ตัวอย่างที่ดีจากพี่ชาย  และอาจารย์ที่ใจดีคนหนึ่ง ฉันชอบไปค้างที่บ้านอาจารย์บ่อยๆ ตั้งแต่เรียนอยู่ม.5  อาจารย์แต่งงานแล้วแต่ยังไม่มีลูกเลย อาจราย์เป็นคนที่น่ารักและ คอยให้คำแนะนำปรึกษาทุกเรื่อง
         แต่ฉันเรียนอยู่ที่นี่ก็ยังไม่มีความสุขอยู่ดี คงเพราะฉันไม่ชอบที่ยอมมาเรียนก็เพราะว่า มันเป็นอาชีพที่ขาดแคลน เพราะว่าจบแล้วเวลาส่วนตัวน้อย  ไม่ค่อยมีเวลาว่าง เรียนก็หนัก นานๆจะได้แต่งตัวสักครั้ง แต่เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับฉัน แต่ที่สำคัญฉันไม่ค่อยชอบมันเลย  ฉันชอบคิด ชอบประดิษฐ์ มีหลายครั้งที่ฉันคิดว่า ฉันน่าจะตัดสินใจเรียนออกแบบ เพราะ ฉันจะได้คิดออกแบบ สร้าสรรค์งานของฉันเสมอ  ฉันคงจะมีความสุขน่าดู  ตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพกลับตัวก็ไม่ได้   เดินต่อไป(ก็อาจจะไม่)ถึง  แต่ชีวิตฉันคิดว่ามันคงจะมีทางออกของมัน  พยายามจะทำคะแนนให้ได้มากที่สุดจะไม่พยายามคิดมาก
        ฉันพยายามทำเพื่อคนที่ฉันรักเท่านั้นในตอนนี้ ความฝันของฉันมันไม่มีเหลือแล้ว เวลาและชีวิตที่เหลือขออุทิศให้กับงานที่จะทำต่อไป ความหวังที่เคยมี จะไม่หวังมันอีกแล้ว  ฉันไม่อยากผิดหวังซ้ำๆซากๆ มันเจ็บปวด เหลือเกิน ขอแค่มีพ่อแม่พี่ชาย อยู่เคียงข้างหนูต่อไปเหมือนเดิมนะคะ ขอแค่ทุกคนมีความสุขนั่นก็คือความสุขที่สุดของหนู