แสงแดดสุดท้าย ที่ละเลียดขอบฟ้า แสงสีโศก จวนพลบค่ำ สายลมพัดค่อนข้างแรง ไอหนาว เริ่มมาเยือน ฉันกลับมายืนตรงจุดเดิม ในสวนของพ่อ ศาลาเล็กๆที่มีริมธารไหลผ่าน ต้องกอดอกตัวเอง ไว้หลวมๆเมื่อลมพัดปะทะถูกผิวกาย พระอาทิตย์ใกล้ลับทิวไม้ ความเหงา ก่อตัวเงียบเชียบ คลืบคลานเข้าสู่หัวใจ เสื้อไหมพรมสีชมพูอมม่วง ไม่ช่วยบรรเทา ความหนาวเหน็บลงได้เลย เพราะสิ่งนี้ ฝังลึกอยู่ในใจ เสื้อที่แม่ถักให้ และมีพ่อช่วยถักเช่นกัน อะไรที่เกี่ยวกับตัวฉัน มักมีความผูกพันธ์ ของพ่อรวมอยู่ในนั้น ใกล้ปีใหม่ คิดถึงพ่อเหลือเกิน ศาลากลางสวน บ้านริมน้ำ ที่ฉันเคยวิ่งเล่น ขี่คอพ่อ ยังคงอยู่ เขี้ยวกระแต ออกดอกแล้ว ฉันชอบมันมาก เพราะมันคล้าย กงจักร เล็กๆ สีขาว หอมอย่าบอกใคร ในความค่ำคืน ฉันเคยแอบพ่อจุดเทียน นั่งอ่านหนังสือการ์ตูน ทั้งๆที่กลัว ผีอย่างที่สุด เพราะฉันชอบที่นี่มากและมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับมา ในวัยเด็ก ฉันซุกซน อยากรู้อยากเห็น ตามประสา ฉันเห็นแมลงปอสีสวย สีเหลืองสลับดำ เกาะนิ่ง อยู่บนใบเฟริ์น ข้าหลวง ชอบมาก เพราะมันตัวเล็กๆ น่ารัก และมันบินไม่ได้ไกล ฉันมั่งนั่งมอง และเล่นกับมันเสมอ .....อาบน้ำน๊ะจ๊ะ....แมลงปอ...ฉันกระซิบ กระซาบ กลัวพ่อได้ยิน แล้วจุ่มมันลงในขันเงิน พาไปที่โต๊ะ เครื่องแป้ง .....ประแป้งนะจ๊ะจะได้สวยๆหอมๆ ... ฉันเอาแป้ง ทาเจ้าแมลงปอคลุกเคล้าทั่วตัว แล้วพามันไปที่ต้นเฟริ์น ต้นเดิม เฝ้าดูจนกว่ามันบินจากไป ฉันอยากเป็นอะไรหลายอย่าง อยากเป็นครู ก็เอาตุ๊กตา มาเป็นนักเรียน เจ้าซาหริ่ม นั่นคือนักเรียน หมีน้อยที่ติดตัวฉัน จนทุกวันนี้ บางที ก็สอน เจ้าข้าวปั้น นั่นก็แค่หมาที่ฉันเลี้ยง อยากเป็นหมอ ก็เอาเข็มฉีดยา ฉีดอึ่งอ่าง หงายท้องตายไปหลายตัว พ่อดู อยู่ห่างๆ ค่อยๆสอน และให้ฉันซึมซับ ความเมตตา ความกรุณา การอยู่ร่วมกัน แต่พ่อ เล่าเป็นนิทาน นิทานของพ่อ มักจะมีการเมือง แทรกปะปนมาทีละนิด ให้ฉันซึมซับและสนใจ คำพูดของพ่อ ทุกสรรพสิ่ง รอบตัว มีชีวิต โลกรอให้หนูเรียนรู้ แต่ต้องเรียนรู้ อย่างถูกวิธี ไม่ทำร้ายหรือทำลายใคร โลกนี้มีทั้งด้านดีและเลว หนูต้องใช้สติ และความรอบคอบ และยอมรับ ถ้าถึงที่สุด หนูคิดว่าทำดีที่สุด ถูกต้องที่สุดแล้ว ทำอะไรไม่ได้ จงปล่อยวาง จำคำสอนพ่อไว้ให้ดี คำเหล่านี้ กลับมาในสมอง วนเวียน ไม่เคยไปไหน ยามมีปัญหา เหนื่อยและล้า พ่อค่ะ...คิดถึงเหลือเกิน...ในความคิดถึงในความทรงจำ...เกี่ยวกับพ่อ... มีน้ำตาแห่งความคิดถึงทุกครั้ง...แต่หนูมีความสุข...ที่ได้คิดถึง...และไม่เคยลืม.. พ่อคือ พระเอกในดวงใจตลอดกาล
กระต่ายใต้เงาจันทร์ 11 พ.ย. 2549 18:01 น. - ID 7394 
1605
2
0
12 พฤศจิกายน 2549 12:22 น. - comment id 93554
เป็นความทรงจำที่อบอุ่นจัง แต่แหม สงสารเจ้าแมงปอตัวนั้นจัง ป่านฉะนั้นจะเลิกสำลักแป้งที่คุณปะให้หรือเปล่าหนอ อิอิ ยิ่งตอนอาบน้ำด้วยแล้ว ผู้หญิงไร้เงาว่า มันน่าจะสำลักน้ำเสียด้วยซ้ำน๊า อิอิ
12 พฤศจิกายน 2549 18:54 น. - comment id 93560
13 พฤศจิกายน 2549 08:37 น. - comment id 93576
หลายคนอาจไม่ได้อบอุ่นแบบนี้ คุณโชคดีมากเลย
13 พฤศจิกายน 2549 22:00 น. - comment id 93617
ความทรงจำบางอย่างเจ็บปวดเวลานึกถึงแต่เรื่องราวบางอย่างก็มีความสุขเวลาที่เรานึกถึงมันแค่เราเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอยู่กับมัยอย่างไรเท่านั้นเอง
14 พฤศจิกายน 2549 01:26 น. - comment id 93638
14 พฤศจิกายน 2549 09:40 น. - comment id 93645
ความทรงจำดีๆน่าอบอุ่น แบบนี้ หายากนะ เก็บความรู้สึกนี้ไว้นานๆ ล่ะ อย่าเผลอทำหล่นหายไป
14 พฤศจิกายน 2549 21:10 น. - comment id 93664
คุณผู้ญไร้เงารู้ทันจัง นึกแล้วสงสารแมลงปอตัวนั้นไม่หายค่ะ เหลือแต่ความทรงจำแล้วค่ะคุณโจรคุณพ่อเสียแล้วตอนใกล้ขึ้นปัใหม่พอดีค่ะ คุณต้นหญ้าเจ็บปวดแต่มีความสุขน่ะค่ะมีคนเคยบอกว่าคนเรามีกล่องบันทึกความทรงจำในเรื่องที่เสียใจและดีใจค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะ สวัสดีค่ะเชาว์ สวัสดีค่ะหนุ่มขอนแก่นรูปหล่อ เจ้าหญิงน้อยของพ่อ คิดถึงพ่อมากเลยคำนี้
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ