ฝากรัก ผ่านดวงดาว...

Nonmin

"ว้าว! คืนนี้ดาวสวยจังนะ" ฉันพูดขณะมองดูดาวอยู่บนระเบียงบ้าน ซักพักหนึ่งก็มีเสียงหนึ่งเรียกฉัน "มิซึกะ มาทานข้าวได้แล้วลูก" ฉันได้ยินดังนั้นจึงรีบลงจากระเบียงไปทันที หลังจากนั้นเมื่อฉันกินกับข้าวฝีมือแม่จนหมดจานแล้ว แม่ก็พูดกับฉันว่า "มิซึกะ พ่อกับแม่จะไปที่อาโอโมริซักอาทิตย์หนึ่ง ลูกพอจะอยู่คนเดียวได้ไหม" ฉันได้ยินดังนั้นจึงยิ้ม แล้วตอบไปว่า "ไปเถอะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอก" พ่อจึงพูดขึ้นว่า "งั้นพ่อจะซื้อของฝากมาให้มิซึกะนะ ช่วงเวลาที่เราไม่อยู่หวังว่าหนูคงจัดการอะไรเองได้" 
     วันต่อมา พ่อกับแม่ก็เดินทางไปที่อาโอโมริ ฉันรู้สึกเหงานิดหน่อย เพราะไม่เคยอยู่คนเดียวมาก่อน อีกอย่างนึงช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อนด้วย ฉันจึงไม่ได้ไปโรงเรียน ไม่ได้ไปเจอเพื่อนๆ ด้วย "เอาเถอะ! เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็กลับมาแล้ว เรามาคิดทำโครงงานให้เสร็จดีกว่า" ฉันว่าก่อนจะเข้าห้องนอนไปเตรียมทำงานอะไรบางอย่าง
     ฉันอยู่ชมรมดาราศาสตร์ มีความสนใจเรื่องอวกาศเป็นพิเศษ เมื่อไม่นานมานี้ประธานชมรมของฉัน ก็ได้จัดการประกวดทำโครงงานเรื่องอวกาศในโรงเรียน โดยให้ไปทำมาในช่วงเวลาที่ปิดเทอม ฉันซึ่งมีความสนใจเป็นพิเศษอยู่แล้ว จึงรีบสมัครเข้าร่วมประกวดด้วยทันที แต่รู้สึกว่าวันนี้หัวของฉันจะไม่แล่นเลย ทำให้ฉันคิดโครงงานเรื่องอวกาศไม่ออกเสียที
     "โอ๊ย! แล้วแบบนี้จะชนะได้ยังไงล่ะเนี่ย" ฉันร้อง เมื่อมองนาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มแล้ว จึงเดินออกไปที่ระเบียงอย่างเช่นทุกๆ วัน ฉันมองดูดวงดาวแล้วก็พบว่าคืนนี้เป็นคืนที่สวยงามเหลือเกิน ฉันเห็นดาวตกด้วย ฉันจึงอธิษฐานขอให้ตัวเองชนะเลิศในการแข่งประกวดโครงงาน แต่เมื่อมองดูดีๆ ดาวนั่นไม่ใช่ดาวตก มันเป็นยานอวกาศขนาดย่อมตะหาก! 
          "ฉันตกใจมากเมื่อเห็นมันพุ่งมาตรงสวนหลังบ้านฉัน ฉันรีบคว้าไม้กวาดแล้วลงไปดูด้วยความกลัวๆ "มันต้องเป็นมนุษย์ต่างดาวที่มาขโมยของๆ มนุษย์แน่ๆ ดีละ" ฉันว่าพลางค่อยๆ ย่องไปที่ยานอวกาศนั้น แล้วก็เห็นร่างๆ หนึ่งลุกขึ้น ฉันตกใจรีบเอาไม้กวาดฟาดหัวทันที! "โอ๊ย!" มันร้อง ฉันสังเกตเห็นว่ามันมีแผลอยู่เต็มไปหมด ฉันรู้สึกผิดจึงถามอย่างกลัวๆ ว่า "ขขอโทษนะ ธเธอเป็นอะไรรึเปล่า?" มันหันมาที่ฉัน ตัวของมันถูกคลุมด้วยผ้าคลุมสีดำ มันพูดว่า "ขข้าไม่เป็นไร" แต่มันก็หมดเรี่ยวแรง ล้มลงไปทันที
     ฉันจัดการพามันไปรักษาตัวที่ห้องของฉันแม้จะกลัว ฉันถอดผ้าคลุมหน้าของมัน แล้วก็เห็นใบหน้าของมัน ฉันรู้สึกแปลกใจที่เห็นว่ามนุษย์ต่างดาวผู้นี้ช่างมีหน้าตาที่เหมือนกับคนบนโลกมาก แต่อีกความรู้สึกฉันก็เสียววูบขึ้นมาเฉยๆ เมื่อพบว่ามนุษย์ต่างดาวทำไมถึงหล่อนักนะอ๊ะ! มัวแต่คิดอะไรไร้สาระอยู่ได้ รีบๆ ทำแผลให้เขาเร็ว มิซึกะ!
     แล้วฉันก็ตัดสินใจนอนบนพื้นที่ห้อง ในขณะที่มันนอนบนเตียงของฉัน แล้วในตอนเช้าฉันตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหลังบ้าน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามนุษย์ต่างดาวมันมาที่บ้านเราตัวนึงนี่นา ฉันจึงรีบวิ่งไปหลังบ้านทันที "นี่! นายจะทำอะไรน่ะ!" ฉันร้องขึ้นเมื่อเห็นมนุษย์ต่างดาวตัวเมื่อวานกำลังใช้เครื่องอะไรบางอย่างจัดการยานของมัน จนทำให้เสียงดังลั่นไปหมด มันได้มองหน้าฉันและพูดขึ้นว่า "ข้าชื่อเซป ไม่ได้ชื่อนาย! เธอไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องของข้า" ฉันได้ยินดังนั้นจึงโมโหทันที "ฉันไม่ได้ชื่อเธอ ฉันชื่อมิซึกะย่ะ!" แต่รู้สึกมันจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย "นี่ จะทำอะไรน่ะ รู้มั๊ย เสียงดังชะมัดน่ารำคาญมากๆ เลยนะ" ฉันว่า มันจึงตอบว่า "ก็ซ่อมยานน่ะสิ" แล้วซักพักมันก็ยิ้ม ก่อนจะหยุดเครื่องนั้น ฉันสังเกตเห็นว่ายานของมันดูดีกว่าเมื่อวานนี้เสียอีก "โอ้โห ยอดเลย นายซ่อมยานได้โดยไม่ต้องออกแรงเลยหรือ" ฉันชม แต่มันกลับตอบว่า "มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนดาวเอิธ ข้าต้องไปแล้ว" มันว่า แต่ฉันรีบห้ามไว้ "อย่าเพิ่งไปสิ แผลของนายยังไม่หายเลยนะ" มันจึงลงมาจากยานแล้วมากินของอะไรในตู้เย็น ฉันรีบห้ามไว้เพราะหวงขนม แล้วจึงทำโจ๊กให้กินแทน
     "อืม อาหารของคนชาวโลกนี่อร่อยจริงๆ เลยนะ" มันพูดขึ้นพลางกินโจ๊กอย่างเอร็ดอร่อย ฉันนึกดีใจที่ทำให้มันอารมณ์ดีได้ ฉันจึงพูดว่า "คุณช่วยเล่าเรื่องที่คุณมาบนโลกหน่อยได้มั๊ย?" มันจึงเล่าให้ฟังอย่างเต็มใจ "ข้ามาจากดาวเอิธที่อยู่ห่างจากโลกนี้มาก วันหนึ่งพวกก่อการร้ายจากดาวนัวร์มาขโมยริงเอิธ ซึ่งเป็นแหวนศักดิ์สิทธิ์ของชาวเอิธ และเป็นแหวนที่พลังมาก ข้าจึงได้รับบัญชาจากพระราชาให้มาตามหาริงเอิธ ไม่เช่นนั้นดาวของเราจะเกิดภัยพิบัติในอีก 7 วัน ข้าจึงขับยานไล่ตามพวกมันมาถึงดาวโลก แต่ก็พลาดถ้าถูกพวกมันยิงยานจนทำให้ข้าตกลงมาไงล่ะ" ฉันได้ฟังก็ขนลุกทันที "น่ากลัวจังแต่ว่าโลกนี้กว้างใหญ่มากนะ คุณจะรู้ได้ยังไงว่าพวกมันอยู่ที่ไหน?" ฉันว่า "ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันได้จับสัญญาณของริงเอิธพบว่ามันยังอยู่ในที่โตเกียวแห่งนี้" แต่แล้วก็มีปืนพุ่งเข้ามาที่บ้านของฉัน "ว้าย!" ฉันร้อง เซปรีบจับตัวฉันแล้วกระโดดไปยังหลังคา เขาได้รับบาดแผลจากปืนนั้นด้วย 
     "ฮ่าฮ่าฮ่า ว่าไง นักรบมือหนึ่งแห่งดาวเอิธ นามเซป" มนุษย์ต่างดาวตัวหนึ่งที่ลอยอยู่ตรงหน้าพวกเราพูดขึ้น "ถ้าเจ้าอยากได้ริงเอิธคืนก็มาสู้กับข้าซะสิ" มันพูดพลางหยิบแหวนวงหนึ่งมาสวมไว้ เซปร้องเมื่อเห็นแหวนดวงนั้น "อ๊ะ! นั่นมัน ริงเอิธ!?!" เขาพูดขึ้น "แกบังอาจนัก" เขาพูดพลางคว้าดาบเล่มหนึ่งมาแล้วทั้งคู่ก็สู้กันอยู่บนอากาศ ฉันรู้สึกกลัวมาก ไม่เคยเห็นการต่อสู้ที่ดุเดือดขนาดนี้มาก่อน แล้วเซปก็เสียหลักให้ไอ้มนุษย์ต่างดาวตัวนั้น เขาตกลงมาบนพื้น "ฮ่าฮ่าฮ่า ยอมจำนนเสียเถิด เจ้าเซป!" มันพูดพลางชูแหวนขึ้น แล้วปล่อยพลังออกมา ฉันคิดว่าอาการของเซปสาหัสเหลือเกิน ถ้าเขาโดนต้องตายแน่ ฉันจึงโดดไปบังตัวเขาไว้ ทำให้พลังของริงเอิธโดนฉันอย่างจัง ดูเหมือนว่าเจ้ามนุษย์ต่างดาวตัวนั้นจะหนีไปแล้ว แล้วสติของฉันก็ดับวูบไป
     ฉันมารู้สึกตัวอีกทีในตอนที่ฉันมาอยู่ในยานของเซปแล้ว "อ๊า! นี่เธอจะพาฉันไปไหนน่ะ" ฉันร้อง แต่ฉันก็รู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าร่างกายของฉันไม่เป็นไรเลยทั้งๆ ที่ถูกพลังของริงเอิธอย่างจัง "รู้สึกตัวแล้วรึ ฉันจะไปปราบเจ้าพวกนั้นแล้วพาเธอไปด้วย เพราะเธอได้โดนพลังนั้นแทนฉัน อาจทำให้พวกกลุ่มร้ายนั่นเข้าใจผิดได้ ฉันจึงพาเธอมาด้วยไม่งั้นเธอคงเป็นอันตราย" เซปพูดขึ้น "ส่วนเรื่องที่เธอโดนพลังนั่นจนทำให้กระดูกแหลกนั้น ฉันใช้สมุนไพรของชาวดาวเอิธทาทั่วตัวเธอ สมุนไพรนี้ทำให้กระดูกของเธอฟื้นตัวได้ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง" ฉันหน้าแดงขึ้นทันที "งงั้นก็แสดงว่าเธอเห็นหมดแล้วใช่มั๊ย" ฉันถามอย่างโกรธๆ เซปมองหน้าฉัน "ถ้าใช่แล้วจะทำไม?" ฉันร้องขึ้นทันที "กรี๊ดดดดด!!!!" "โอ๊ย! หนวกหูน่า!"
     เรามาถึงที่ที่หนึ่ง ซึ่งเซปบอกว่าเขาจับตำแหน่งที่อยู่ของริงเอิธได้ แต่แล้วก็มีพวกตัวอะไรก็ไม่รู้สีเทาๆ มีตา 8 ตาหลายตัวมาที่เรา ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจ "อย่ากลัว เจ้าพวกนี้มันเป็นแค่สัตว์รับใช้ของดาวนัวร์ ฉันจะจัดการมันเอง" เซปพูด แล้วจัดการเจ้าตัวพวกนั้นทีละตัว มันทำลายยานอวกาศของเซปจนไม่เหลือแม้แต่ซาก มันพ่นเยลลี่สีเทาหนึบๆ ออกมาใส่ฉันด้วย เซปรีบจัดการพวกมันทันที "อย่ามาถูกตัวมิซึกะนะ!" เขาร้องก่อนจะใช้ดาบฟันมัน เมื่อกำจัดมันได้หมดแล้ว เซปก็มองหน้าฉัน "เธอไม่เป็นไรนะ" เขาพูด ฉันส่ายหน้า และเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นมันคืออะไรกันแน่นะ "เอาละ เราไปกันต่อเถอะ เห็นทีต้องเดินไปแล้วละ ยานเราถูกทำลายแล้ว" เขาพูด แล้วเราก็เดินไปด้วยกัน แต่เราเดินมาตั้งไกลก็ยังไม่ถึงตำแหน่งของริงเอิธเสียที ฉันจึงหมดแรงและล้มลง  เซปเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า "งั้นเราพักอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้" แล้วเขาก็กอดฉัน ฉันกอดตอบเขา เรานอนกอดกันในที่แห่งนั้น
     ฉันตื่นขึ้น แต่ฉันก็มองไม่เห็นเซป ฉันมองเห็นแต่มนุษย์ต่างดาวสีดำๆ แปลกๆ และฉันก็ถูกมัดไว้ด้วย "นี่มันอะไรกันนี่ เซป! ช่วยฉันที!" ฉันร้องขึ้น มนุษย์ต่างดาวที่มีท่าทีเหมือนหัวหน้ามองฉัน "อยากพบมันงั้นหรือ? พาตัวมันออกมา!" แล้วพวกมนุษย์ต่างดาวก็นำตัวเซปออกมา เขาเรียกฉัน "มิซึกะ เธอ" เขามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ "เจ้าปล่อยตัวมิซึกะเดี๋ยวนี้นะ!" เจ้าหัวหน้าหัวเราะทันที "ปล่อยน่ะปล่อยได้แน่ แต่เจ้าต้องมอบริงเอิธให้ข้า! ไม่เช่นนั้นนังนี่ก็ตาย" ฉันคิดว่าถ้าไม่มีริงเอิธคนบนดาวเอิธก็ต้องตาย ฉันจึงร้องว่า "อย่าสนฉัน เซป รีบเอาริงเอิธไปเร็ว!" แต่เจ้าหัวหน้าก็เอาดาบมาปิดปากฉัน "หุบปากน่า! หึว่าไง เจ้าเซป เจ้าจะช่วยคนบนโลก หรือจะฆ่าผู้หญิงของเจ้าล่ะ?" มันว่า ฉันมองหน้าเซป เซปทำสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะตอบว่า "เจ้าเอาริงเอิธไปเถอะ แต่ขออย่างเดียว ปล่อยมิซึกะเดี๋ยวนี้นะ" แล้วพวกสมุนของหัวหน้าตนนั้นก็ปล่อยฉันเป็นอิสระ "ดีมาก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า" เจ้าหัวหน้าร้อง ฉันรีบว่า "จะบ้ารึเซป! ถ้าทำอย่างนี้คนบนดาวเอิธก็ตายนะ!" เซปไม่สนใจ เขาพูดว่า "ฉันจะให้เธอตายไม่ได้" ฉันมองหน้าเขาทั้งน้ำตา แล้วก็รีบวิ่งไปที่เจ้าหัวหน้าที่กำลังกุมริงเอิธด้วยความสำราญใจอยู่ ฉันแย่งมันมาทันทีและรีบส่งให้เซป "เอาไป!" เซปรับด้วยท่าทีประหลาดใจ เจ้าหัวหน้าฟันฉันทันที "นังเด็กบ้า เจ้าทำให้" แล้วเซปก็ใช้ริงเอิธทำเจ้าพวกนั้นจนหมดสติไป แล้วเขาก็รีบมาที่ฉัน "มิซึกะ เธอ" เขาคงตกใจมากที่เห็นฉันเลือดออกเต็มไปหมด ลมหายใจของฉันแผ่วเบาเหลือเกิน ฉันคงตายแน่แล้ว เขากุมมือฉันไว้ "พลังริงเอิธมีพลังดีด้วย มันจะช่วยรักษาเธอให้หายได้ทันที" เขาพูดขึ้นแล้วใช้พลังนั้น ฉันจึงรู้สึกตัวอีกครั้งหนึ่ง
     หลังจากนั้น พวกตำรวจแห่งดาวเอิธก็มาจับตัวกลุ่มก่อการร้ายไป คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายที่ฉันได้เห็นเซป "ลาก่อนนะ มิซึกะ เธอทำให้ฉันติดใจรสชาดของโจ๊กจากโลกมนุษย์มาก ขอบคุณนะ" เขาพูดขึ้น ฉันหัวเราะก่อนจะพูดว่า "เซป คือว่าฉัน" ฉันพูดต่อไม่ได้ ฉันอยากบอกความรู้สึกจากใจของฉัน "ลาก่อน" ฉันพูด น้ำตาไม่รู้มาจากไหนมากมาย เขาจากไปแล้วฮือๆ เซป ฉันอยากบอกว่าฉัน
     "ฉันรักเธอ" เสียงหนึ่งพูดขึ้น ก่อนจะมาจูบฉัน "และจะรักเธอตลอดไป" เซปพูดขึ้น ฉันร้องไห้หนักขึ้น "ฉันก็รักเธอเหมือนกัน" ฉันว่าก่อนจะจูบเซป คราวนี้เซปจากไปจริงๆ แล้ว เขาโบกมือให้ฉัน ฉันมองยานของเขาจนลับตา "บ๊ายบายเซปที่รัก"
     "เดี๋ยวๆๆ ยังไม่จบนะ! ในที่สุดวันเปิดเทอมก็มาถึง ฉันเอาโครงงานส่งประกวดได้รางวัลชนะเลิศด้วย เป็นเรื่องเกี่ยวกับมนุษย์อวกาศ แต่งเป็นเรื่องด้วยนะ เป็นเรื่องราวของนักรบเซปไงล่ะ!