เสียง

กรกฎายน

 
เ สี ย ง ที่ ดั ง อ ยู่ ใน หัว ใจ
ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตะวันยังไม่ตก ตอนนั้นแดดกำลังอ่อนๆ
ฉันมักจะออกมานั่งตากลมตรงนี้เป็นประจำ
บนหลังคากระเบื้องของบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ติดกับบ้านที่ฉันอาศัยอยู่
เมื่ออยู่ที่นี่ฉันรู้สึกเสรี  เหมือนได้อยู่ลำพังกับฟ้า กับเมฆ
และยิ่งโดยเฉพาะตอนนี้ความมืดกำลังค่อยๆโรยตัวสีท้องฟ้าเข้มขึ้น ๆ
ฟ้าเปิดไฟทีละดวงสองดวง  ฉันนั่งเปลี่ยนทิศไปเรื่อยๆ
แต่ภายในห้องน้อยนั้นยังมืดสนิท เขายังไม่กลับ ปล่อยให้ฉันนั่งตากน้ำค้างรอ
นั่งฟังเสียงนกกำลังคุยกันก่อนนอน ฟังเสียงยุงร้องเพลงขอเลือดดูด
นอกจากนี้ยังมีเสียงจิ้งหรีด จักจั่น รวมไปถึงเสียงหมาเห่า
และที่เพิ่มเข้ามาในรายการก็คือเสียงนกเหล็กยักษ์
ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันพากันอพยพมาจากไหน
ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ดูนกเหล็กยักษ์ขึ้น ๆลง ๆเสียงของมันดังมาก
เสียงมันดังมาก กลบเสียงทุกๆเสียงในละแวก ฉันได้ยินแก้วหูตัวเองสั่นสะเทือน
ตั้งแต่นกยักษ์นั่นปรากฏตัวเพื่อนบนฟ้าของฉันหายหน้าหายตาไปจนเกือบจะหมด
บางทีฉันก็อยากจะหายหน้าหายตาไปเหมือนกัน
แต่ก็ติดอยู่ที่เขานี่แหละ
เขายังทนได้
ฉันก็ต้องทนให้ได้
เสียงท้องร้องดังขึ้นทุกขณะแข่งกับเสียงนกยักษ์จนป่านนี้เขาก็ยังไม่กลับมา
ข้างบนนี้ไม่มีอะไรให้กินเลยในห้องก็ไม่มีอะไรให้กินเหมือนกัน
จิ้งจกตัวสุดท้ายถูกฉันจับกินไปเมื่อเช้านี้
ไม่รู้ว่าเขาจะเอาอะไรติดไม้ติดมือมาฝากบ้างฉันอยากกินอาหารเม็ดจัง
มันเคี้ยวเสียงดังกร่อบ ๆกรุบๆดี
ลมพัดเย๊นเยน ฉันนั่งฟังเสียงท้องร้องไปเรื่อย ๆฟังยุงร้องเพลงไปเรื่อย ๆจนกระทั่งเคลิ้ม
ตาค่อย ๆหรี่ลง ๆแล้วจากนั้นก็วืบ!!
จู่ๆก็เหมือนกับโลกหยุดหมุนสรรพสิ่งหยุดเคลื่อน
ลมพัดกรรโชกแรงมากเมฆลอยผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว เมฆดำล้วนๆ
ดาวบนฟ้าพร้อมใจกันดับไฟ
แมว....     "ชั้นจำได้ว่ากินแกเข้าไปแล้วนี่"
จิ้งจก....    "เหอ ๆถูกต้องแล้วคร๊าบบบ"  
แมว...."เหวอ  ผีหลอก!!"
จิ้งจก....      "เหอ ๆ ๆ ฉันอยู่ในตัวเธอนี่แหละจ้ะแม่เหมียว  ยืนอยู่หน้าประตูหัวใจ"
แมว....   "เมี๊ยววว  อะไรนะ!!แก  เจ้าจิ้งจกจะเล่นตลกอะไรกับหัวใจชั้นกันล่ะนั่น"
จิ้งจก....   "จั๊กกะจี้มั้ง"   
แมว...."เฮ้ยอย่านะ...บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าแกต้องการอะไร"
จิ้งจก.....   "ขอหัวใจห้องดิ"
แมว.....  "แง๊ววว...จะเอาไปทำไรอ้"
จิ้งจก.....   เขียนบทกวี
แมว..... "  หาาาาา"
จิ้งจก.... " ไม่ต้องหาหรอก  เรื่องจริง"
แมว...".ก็ได้แต่มีข้อแม้นะ"
จิ้งจก...".ข้อแม้ไร"
แมว..."แกต้องอ่านบทกวีให้ฉันฟังบ้าง"
จิ้งจก..."ไม่มีปัญหา"
แมว...."ยังมีอีก"
จิ้งจก....."ไรอ่ะ"
แมว..."แกได้ยินเสียงหัวใจชั้นเต้นไหม"
จิ้งจก...."ชัดแจ๋วเลยล่ะ"
แมว....."แกช่วยเขียนเสียงที่ดังอยู่ในหัวใจชั้นแล้วอ่านให้ชั้นฟังดังๆได้เปล่า"
จิ้งจก...."ไม่มีปัญหา"
แมว....."...."
ฟึบบบ!
แสงไฟห้องนั้นสว่างวาบ
ในที่สุดเขาก็มาแล้ว  คนที่ฉันรอคอย
ฉันลงจากหลังคาไปยืนลับ ๆล่อๆอยู่ริมหน้าต่าง
สูดลมหายใจลึก  กระซิบเมี้ยวๆเบาๆบอกให้หัวใจตัวเองเต้นช้าลงอีกนิด
เขาถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น ๆ จนไม่เหลืออะไรปกปิดล้มตัวลงนอนแผ่บนที่นอน
อุบาทว์ชะมัด...ฉันอุทานในใจก่อนเบนสายตาไปที่อื่น
จิ้งจก...."นี่ๆๆ  ยัยเหมียวไปว่าเขาอุบาทว์มัยอ่ะ"
แมว...."อ๊ะก็มันจริงนี่"
จิ้งจก..."ถ้างั้นเธอก็อุบาทว์เหมือนกันอ่ะดิ   ก็ดูเธอดิใส่เสื้อผ้าซักชิ้นที่ไหนกันล่ะ"
แมว..."เออจริงด้วย   เหอ ๆ"
เขานอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
ฉันกระโดดจากบานหน้าต่างกระโดดลงไปที่พื้นห้อง
ตุบ!
คน...."อ้าวเหมียวมาแล้วเหรอออกไปนั่งดูดาวอีกแล้วล่ะสิ  ข้างนอกลมเย็นป่าว"
เขาพูดกับฉันโดยไม่ลืมตา
ฉันเดินไปที่ราวตากผ้ากระโดดงับผ้าขาวม้าผืนประจำที่เขาเคยใช้
แมว....".แหวะเหม็นเป็นบ้า "
จิ้งจก....".แหงล่ะ  เขาเคยซักซะที่ไหน"
ฉันลากผ้าขาวม้าผืนนั้นไปที่เขาก่อนจะวางแหมะปิดช่วงล่างที่ไม่น่าดูน่ามองของเขาไว้
จิ้งจก....."เธอรังเกียจไอ้นั่นของเขาเหรอ"
แมว......."ป่าวหรอก"           "ฉันก็แค่ไม่อยากเห็น"
จิ้งจก...."อิอิแต่ฉันอยากเห็นอ่ะ"
แมว..." ของเขาดูแปลก ๆ"
จิ้งจก....."ฉันชอบของแปลกอ่ะ"
แมว..."อีกอย่างชั้นกะลังหิว เกิดหักห้ามใจไม่อยู่  เผลอเขมือบไอ้นั่นของเขาเป็นอาหารเย็นทำไง"
จิ้งจก...."...."
เขาลืมตาแล้วแววตาของเขายังหม่นเศร้าเหมือนเคยแต่ฉันก็ชอบมอง
คลับคล้ายมีบางสิ่งบางอย่างซุกซ่อนอยู่ในนั้น
คน......."ขอบใจเหมียว    รู้งานจริงเลยนะเรา หิวแล้วล่ะสิ"
แมว......"เมี๊ยว"
เขานุ่งผ้าขาวม้าเรียบร้อยลุกขึ้นนั่งล้วงเข้าไปในเป้หยิบอาหารเย็นของฉันออกมา
ฉันร้องเมี๊ยวๆอย่างตื่นเต้น
เฮ่อ รอดตายไปอีกวัน
ฉันปล่อยเขาไว้ลำพังกับจอเรืองแสง   เขาอยู่หน้าจอเรืองแสงได้นาน ๆเสมอ
โดยไม่นอน ไม่กิน  เขาผอมมากผอมกว่าใครๆในละแวกนี้เลย  แต่ถึงอย่างนั้น
ฉันก็รักเขามากกว่าใคร ๆในละแวกนี้เหมือนกัน  ถึงแม้ว่า เมื่อเช้านี้เขาจะตีฉันแรงมาก
แต่ฉันก็ไม่ว่าอะไรเขาหรอก  ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ
คืนนี้ฝนไม่ตก  ลมพัดเย็นสดชื่น   ฉันสูดหายใจลึก ๆครั้งแล้วครั้งเล่า
เหลือบตามองดาวดวงโน้นที  ดวงนี้ที
ไม่มีดาวดวงไหนมองตอบ
แมว......"นี่จก   แกหลับยังอ่ะ"
จิ้งจก....."ยัง  ไมเหรอ   เขียนบทกวีอยู่  เสร็จแล้ว  เธอพร้อมจะฟังยังอ่ะ"
แมว....."ฮื่อ"
ลมโรยโชยมาและโชยไป
ข้าสูดเอาไว้ชื่นใจนัก
จากนั้นพยายามจะเก็บกัก
แต่ไม่เคยสำเร็จสักครั้งหนึ่ง
ก่อนหายใจเข้าต้องหายใจออก
ลมกระซิบบอกขณะข้าหน้าบูดบึ้ง
อยากจะกลั้นใจตายหงายหลังตึง
แต่ไม่เคยใจถึงเลยสักที
แมว....."โอ้โห  จก  นี่แกแต่งได้ไงเนี่ย"
จิ้งจก...."ไม่รู้เหมือนกัน   บางทีอาจจะเป็นโรคประจำตัวของฉันมั้ง   แบบว่าจิ้งจกร้อยตัว
อาจจะเป็นโรคนี้สักตัว"
แมว....."โห  งั้นแกก็เป็นหนึ่งในร้อยอะดิ"
จิ้งจก...."ก็เอออะดิ"
เราต่างเงียบกันไปครู่หนึ่ง
ฉันนั่งดูดาวของฉันต่อไป  ปล่อยให้เจ้าจิ้งจกทำอะไรกุกกักๆอยู่ในหัวใจห้องล่างซ้าย
ภาพเหตุการณ์เมื่อเช้าเข้ามาหลอกหลอนฉันอีกแล้ว
ฉันตะปบเขาจนขาดไปครึ่งตัว   จากนั้นก็ไล่ตามตะปบอีกครึ่งตัวที่เหลือ
ฉันไม่น่าทำแบบนั้นเลย  ทุกๆครั้งที่ทำร้ายเพื่อนร่วมโลกถึงชีวิตฉันจะต้องเป็นแบบนี้
รู้สึกผิดจนแทบจะฆ่าตัวตายตาม
แมว......"นี่จก"
จิ้งจก...."หือ  "
แมว....."แกไม่โกรธฉันเหรอ"
จิ้งจก..."โกรธเรื่องไรอ่ะ"
แมว....."เก๊าะ  ที่ชั้นหม่ำแกไงล่ะ"
จิ้งจก....."ไม่อ่ะ"
แมว......"จริงป่ะไม่อยากจะเชื่อ
จิ้งจก....."ก็ฉันเกิดมาเพื่อเป็นอาหารของเธออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เหมือนกับที่แมลงเป็นอาหารของฉันไง"
แมว....."อาหารเหรอ  โห  แกคิดได้แบบนั้นจริงๆอ่ะ"
จิ้งจก...."อื้อ"
แมว....."ถ้างั้นฉันเกิดมาเพื่อเป็นอาหารของใครกันล่ะ"
จิ้งจก..."ของใครก็ได้ที่อยากกินเธอน่ะสิ"
จิ้งจก....." นี่เหมียวถามไรหน่อยดิ
แมว....."ไรอ่ะ"
จิ้งจก....."ถ้าเกิดวันดีคืนดี เขานึกอยากกินเธอขึ้นมาเธอจะยอมให้เขากินป่ะ"
แมว......"เธอหมายถึงคนนั้นน่ะเหรอ
จิ้งจก....."ช่ายยยย"
แมว......"......"
หลังจากประโยคนั้นความเงียบก็เกิดขึ้นอีกครั้ง 
ฉันปล่อยให้จิ้งจกอยู่กับบทกวีของเขาต่อไป  ส่วนฉันอยู่กับสายลมและคำถามที่ยังตอบไม่ได้
ว่าฉันจะยอมให้เขากินดีไหม  
เขาคิดจะกินฉันจริง ๆรึ
แล้วเขาล่ะจะยอมหรือเปล่าถ้าฉันจะขอเขากินไอ้นั่นมั่ง
ฉันปล่อยให้เครื่องหมายปรัศนีย์ลอยอยู่เกลื่อนกลาดเต็มอากาศ
หมอบดูพวกมันดูสายลมพัดลอยหายไป
นกเหล็กตัวแล้วตัวเล่าบินขึ้นลง
ฉันอยากรู้เหลือเกินว่าพวกมันบินไปไหนมาจากไหน
เจ้านกน้อยตัวนั้นจะรู้หรือเปล่านะ
พรุ่งนี้เช้าจะลองเลียบเคียงถามดูสักหน่อย
เฮ้อเขาจะมาอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้
ฉันก้มลงไปมองพื้นดิน
มีหมานอนระเกะระกะอยู่เต็มไปหมดเลย
บางตัวหอนโบร๋ว  ๆ ๆ หลังจากได้ยินเสียงนกเหล็กคำราม
แมวหนุ่มตัวหนึ่งเดินผ่านหน้าฉันไป
มันไม่สนใจหรือเหลี่ยวแลฉันเลยแม้แต่หางตา
เชอะ!ฉันก็ไม่เห็นว่าจะสน ก็ตั้งแต่เขาคนที่อยู่ในห้องจับฉันไปทำหมันนั่นแหละ
ทำให้กลิ่นสาวของฉันจางลง ๆ จนกระทั่งไม่เหลือหลอ
หลังจากนั้นพวกแมวหนุ่มๆก็ตีจากฉันไปจนหมด...ไม่เหลือหลอเหมือนกัน
ส่วนพวกแมวสาว ๆฉันก็ไล่กัดเสียกระเจิดกระเจิงไป
ดังนั้นจึงไม่แปลกอะไรเลยที่ฉันจะเดียวดายได้ถึงขนาดนี้
ฉันกลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ไม่ใช่แมวในสายตาของแมวตัวอื่น ๆไปเสียแล้ว
ฉันถูกตัดออกจากความเป็นแมว  เหอๆ
บางทีเจ้าพวกนั้นอาจจะเห็นว่าฉันเป็นแค่เมฆไร้ค่าสักก้อนที่บังเอิญถูกลมพัดมาติดบนหลังคาก็ได้
แต่พวกหมาข้างล่างนั้นก็ยังเห็นว่าฉันเป็นแมวอยู่นะ
นกเขาตัวที่ชอบมาจับเสาโทรทัศน์ร้องเพลงตัวนั้นก็ด้วย
รวมทั้งเจ้าจิ้งจกที่อยู่ในใจ
เขาคนนั้นที่กำลังขลุกอยู่หน้าจอเรืองแสงก็คงจะเหมือนกัน
เธอล่ะดาวเห็นว่าฉันเป็นแมวหรือเปล่า
อยากจะขึ้นไปอยู่กับพวกเธอบนนั้นจังเลย
ดึกแล้วพวกนกยักษ์เริ่มนอนหลับ
น้ำค้างเริ่มลง  หลังคาเริ่มเปียก
ขนปุกปุยเริ่มชื้น
ฉันแหงนหน้าร้องเมี้ยว ๆราตรีสวัสดิ์ดาว
สูดสายลมเข้าไปในปอดให้มากที่สุดลึกที่สุด
หน้าต่างบานนั้นเปิดอยู่ตลอดเวลา
กลับไปให้เขาเกาคางให้ดีกว่า
เขายังไม่นอน
เขายังไม่มีท่าทีว่าจะง่วง
ฉันกระโดดขึ้นไปบนตัก
เขาลูบหัวลูบหางฉันครู่หนึ่ง
แล้วก็ดันฉันตกลงมาเหมือนเดิม
ฉันล้มตัวลงนอนอยู่ตรงนั้นที่พื้นกระดานข้างเก้าอี้
ภาพจิ้งจกครึ่งตัว
ภาพนกยักษ์
ภาพหมานอนระเกะระกะ
ภาพนกเขาบนเสาสัญญาณโทรทัศน์
ภาพเมฆลอย
วนไปวนมาลอยไปลอยมา
แมว...."จก"
จิ้งจก...."หือ"
แมว...."หลับยัง"
จิ้งจก..."ยัง....เขียนบทกวีเพิ่งเสร็จ   ไมอ่ะ"
แมว...."อ่านให้ฟังหน่อยดิ"
จิ้งจก....."ก็ได้แต่....
แมว..."แต่ไร"
จิ้งจก....."อุดหูด้วย....."
ลมโรยโชยมาและโชยไป
ข้าสูดเอาไว้ชื่นใจนัก
จากนั้นพยายามจะเก็บกัก
แต่ไม่เคยสำเร็จสักครั้งหนึ่ง
ก่อนหายใจเข้าต้องหายใจออก
ลมกระซิบบอกขณะข้าหน้าบูดบึ้ง
อยากจะกลั้นใจตายหงายหลังตึง
แต่ไม่เคยใจถึงเลยสักที
เราสูดลมเดียวกันท่านก็รู้
ท่านอยู่บนนภาข้าอยู่นี่
อยากบินบ้างจนใจปีกไม่มี
เพียงนั่งลงตรงนี้รอเวลานั้น
เสียงคุกคู-คุกคู-คุก-คุก-คุก
คอยสะกิดให้ลุกจากความฝัน
กระโดดผลุงกระดืบขาไปหาพลัน
ไยร้องลั่นกระพือปีกหลบหลีกลี้
ไม่วางใจกันหรือจ๊ะสกุณาจ๋า
ข้าเขยิบหาท่านกลับขยับหนี
ไม่ยอมให้เข้าใกล้เกินกว่านี้
ท่านเป็นนกเสรีข้าก็รู้
บินจากกันไปกับสายลม
ว่ากันว่าโลกกลมไกลเกินกู่
ทดลองหัดเปล่งเสียงคุกๆคู
เหตุใดไม่รู้จึงยัง...ดังเหมียวๆ
เมี๊ยว ๆ ๆ