...ในการเดินทางแต่ละช่วงของชีวิต ซึ่งในแต่ละคนมีความแตกต่าง แม้ว่าจะมีความเป็นอยู่ในสังคมเดียวกัน หรืออาจแตกต่างกันไป หากแต่...ช่วงชีวิตของทุกคนดำเนินไปในทิศทางของแต่ละคน การเดินทางในแต่ละช่วงของชีวิต ที่ทำให้ได้พบกับเรื่องราว หลากหลายรสชาดของการมีชีวิตเพื่ออยู่ มีทั้งสุขและทุกข์คละเคล้ากันไป... ต้องพบปะผู้คน และประสบกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่ไม่คาดคิดและไม่เคยนึกฝันว่าจะมี ? ...ช่วงหนึ่งของการเดินทาง บน*โลกไซเบอร์* หรือยุค IT นั้น เป็นที่ ที่ต้องใช้หัวใจ + สมอง - ความผูกพันธ์ = ความจริงที่เป็น หัวใจต้องมีความแข็งแรง และแกร่งพอที่จะก้าวย่างไปในโลกแห่งจินตนาการนี้... ซึ่งการเป็น...*นักเดินทาง* ที่อยากเห็นโลกกว้างที่ตัวเองยังไม่เคยเจอนั้น หากหัวใจไม่แกร่งพอที่จะเดินในโลกแห่งนี้ อาจต้องเจ็บปวดโดยไร้สาระ เพราะอะไรหรือ? คงตอบให้ได้ในทันที "อ่อนไหวเกินไป" (อีกนัยใจง่ายอ่าา)..... ...บางเหตุการณ์หรือสถานการณ์ แห่งโลกจินตนาการ *กลลวงในอักษร* ยากหากจะเดาไปสู่ใจของผู้ที่ถ่ายทดผ่านอักษร ที่ผ่านหน้าจอคอมพ์ ต้องผ่าน และกลั่นกรองจากกระบวนการทำงานของระบบสมอง ไตร่ตรองด้วยความถี่ถ้วน และต้องใช้หัวใจร่วมด้วยในกระบวนการคิดนั้น ซึ่งยากที่จะทำความเข้าใจ แต่หลักการโดยส่วนตัว หรือวิจารณญาณส่วนบุคคล ต้องคิดค้นหาเหตุ นำไปสู่การตัดสินใจ (ประมาณว่าเหตุผลส่วนตัว *คนเอาแต่ใจไม่สนใจใคร) ...ก้าวย่างในการเป็น*นักเดินทาง* ของแต่ละคนนั้น มีทั้งเจ็บปวด สุขและทุกข์คละเคล้า ซึ่งได้พบในโลกแห่งจินตนาการ... จนต้องกลับมาถามใจบาง-บางว่า เจ็บเพื่ออะไร และทำไม?ต้องเจ็บ ครั้งแรกที่ก้าวเข้าโลกแห่งจินตนาการ...ฉันใช้หัวใจในการคิดตัดสินใจ... แต่ไม่เคยใช้สมอง...เพียงเพราะต้องการเรียนรู้ ที่จะรู้จักและรักใครสักคน ต้องใช้หัวใจแลกเพื่อจะได้สิ่งที่ดี่ที่สุดกลับคืนมา แม้...ไม่ดีที่สุดก็ยินดีรับ... ...เมื่อลืมใช้สมอง จึงทำให้เจ็บ สาหัสเลยทีเดียวกับการก้าวพลาดขั้นรุนแรง เกิดขึ้นในโลกแห่งจินตนาการ แต่ก็ไม่ซีเรียส เพราะโลกจินตนการเปรียบได้ดั่งโลกมายา ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถ้าเราไม่ยินยอมให้ใครรับรู้...ความลับเหรอ? เป็นความลับต่อโลกความเป็นจริงต่างหาก ซึ่งในโลกจินตนาการทุกคนมีโอกาสได้รู้ ไม่ว่าจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม (ประมาณว่าโดยยัดเยียดให้รับรู้ หรือบังเอิญมาอ่านเจออย่างตอนนี้ อิอิ) ...ณ วันนี้ การมองด้วยหัวใจ แล้วผ่านกระบวนการกลั่นกรองของสมอง กลับทำให้ฉันไว้ใจคนในโลกจินตนาการ มากกว่าโลกความเป็นจริง... ฉันเองก็ไม่รู้ว่า...กระบวนการกลั่นกรองนั้น จะมีประสิทธิภาพเพียงใด แต่ว่า...หัวใจนี้กลับยอมรับอย่างเต็มภาคภูมิ ว่า...นั่นคือสิ่งที่เลือกแล้ว... ...การเดินทางในโลกแห่งจินตนาการนี้ ก็เป็นแค่ช่วงชีวิตหนึ่งของ *นักเดินทาง* ซึ่งไร้แสงสว่างใด ๆ มาส่องนำทางให้เดินไป แต่ยังยืนยันว่าจะใช้หัวใจ ในการนำทาง แม้ช่วงหนึ่งจะเจ็บช้ำมาก็ตาม.... ...วันที่หัวใจฉันอ่อนล้า ฉันมีโลกอินเตอร์เน็ตที่ช่วยทำให้ผ่อนคลายความอ่อนล้าที่มี เพราะหัวใจที่ไร้จุดยืน วันที่เสียคนที่รักไป มันทำให้ท้อแท้จริง ๆ นะ (สำหรับฉัน ฉันเป็น) ความผูกพัน ฉันไม่รู้หรอกว่าจะมีโอกาสได้ผูกพันกับใครบ้าง หรือใครจะผ่านเข้ามาบ้าง...ในชีวิตของฉันพบคนมาหลายประเภท เห็นโลกมาก็มาก มากกว่าอายุจริง ๆ ของฉันซะอีก... ...ถึงตรงนี้หลายคนคงคิดว่าฉันสู่รู้เกินไปหรือเปล่า? ประสบการณ์การใช้ชีวิตอะไรจะมีมากมายอย่างโม้หรือเปล่า.(ไม่ต้องเชื่อฉันหรอก) ในโลกความเป็นจริงฉันพบเจอคนมามากมายหลายรูปแบบเหลือเกิน ซึ่งในโลกจินตนาการแห่งนี้ ฉันเพียงต้องการได้พบใครที่เป็นมิตร และเป็นบุคคลที่ฉันไม่เคยเจอในโลกความเป็นจริง...ขอเพียงเป็นมิตร ไม่ต้องเป็นเพื่อนแท้ ตายแทนกันได้หรอก ไม่ต้องเป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวก็ได้ ฉันไม่ต้องการหรอกนะ ฉันแค่...อยากพบใครก็ได้ที่มอบความเป็นมิตร ไม่ทำร้ายทำลายกันเท่านั้น เพียงแค่สบตา หรือเพียงส่งยิ้มมา เท่านี้ก็ดีมากแล้ว ไม่ต้องเข้าใกล้ฉัน ไม่ต้องมาดูแลฉันหรอก เพียงอยากให้คุณดูแลตัวเอง ให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง เพราะฉันไม่สามารถดูแล และให้ชีวิตของฉันกับใครได้ เพื่อนแท้ตายแทนกันได้ สำหรับฉันนั่นไม่มี แต่ฉันจะให้ความรู้สึกที่ดี มอบความปรารถนาดีไม่ทำร้ายไม่ทำลายล้างใคร ...ฉันพบมาหลายรูปแบบแล้ว...ฉันไม่เคยคาดหวังอะไรกับคนในโลกจินตนาการแห่งนี้... ฉันไม่เคยมีช่วงชีวิตที่ได้เรียนหนังสือภาคบังคับอย่างพวกคุณ ๆ แต่ฉันกับได้เรียนรู้ชีวิต ที่สังคมบังคับให้รับรู้... ฉันเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอด เรียนรู้ที่จะทะเยอทะยาน ไข่วคว้าสิ่งที่คิดฝันไว้ ฉันถูกชะตากำหนดให้เกิดมา.... เพื่อที่จะได้พบแต่คนที่โหดร้ายหรือ? ฉันเคยตั้งคำถามเหล่านี้ ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่ มันเกือบจะตลอดในการใช้ชีวิตของฉัน แต่ปัจจุบันฉันเลิกถามมันไปแล้ว เพราะต้องเรียนรู้...ในสิ่งที่เห็นและเป็นไป... อย่างเข้าใจ แม้ว่าไม่เข้าใจ ก็ต้องทำใจยอมรับมันให้ได้... ที่ฉันตัดสินใจเขียนเรื่องราวนี้ เพราะฉันรู้สึกอ่อนล้ากับการสิ่งที่พบเจอ หัวใจคนก็หวั่นไหว... อ่อนไหวต่อสิ่งเร้าที่มีเข้ามาทำให้รู้สึก.... เมื่อได้รับรู้ และรู้สึก...ฉันไม่ต้องการคาดหวังกับใครทั้งนั้น... ฉันอยู่ในสังคมเพียงลำพัง มานานเท่ากับอายุที่ฉันมีอยู่ตอนนี้ โหดร้ายแค่ไหน? แม้ไม่อยากเจอ ก็ต้องเจอ และก็ต้องยอมรับ... *ขอโทษ! หากข้อความบางอย่างทำใครสะท้อนความรู้สึก* แมงกุ๊ดจี่ ก็เป็นได้แค่แมงกุ๊ดจี่ขี้ควายเท่านั้นเอง...
แมงกุ๊ดจี่ 13 ก.ย. 2549 11:18 น. - ID 7141 
1666
2
0
13 กันยายน 2549 13:41 น. - comment id 92739
น้องมะระกรูด เรื่องนี้เหรอคะที่เคยบอกว่าเขียนไว้นานแล้ว สำหรับพี่แล้ว ประสบการณ์ต่างๆในโลกเสมือนจริงเป็นประสบการณ์ที่ดีค่ะ แท้จะมีอะไรไม่เป็นไปตามที่คาดคิด แต่นั่นก็ทำให้เราได้เรียนรู้หลายๆอย่าง และเข้มแข็งขึ้น ไม่อยากให้น้องเกิดความรู้สึกอ่อนไหวบ่อยๆเลยค่ะ คนเก่งของพี่ อ่อนล้า อ่อนไหว อ่อนแอ มีกันทุกคนค่ะ แต่ต้องรู้จักควบคุมนะคะ เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองนะคะ อย่าคิดมาก ^_^ หัวเราะอย่างที่เคยบ่อยๆ พี่ดอกแก้วเคยบอกเสมอ ไม่มีใครทำร้ายเราได้นอกจากใจเราเอง พี่ก็เชื่อแบบนั้นนะคะ ในการเดินทางเราแตกต่างกันบ้าง แต่มีความรู้สึกดีๆให้เสมอนะคะ ดูแลตัวและหัวใจดีๆ พี่เป็นห่วง
13 กันยายน 2549 17:55 น. - comment id 92740
เฌอจะจำไว้ค่ะ จะเป็นนักเดินทางที่ดี ไม่เกเร ไม่ดื้อ ไม่ซน
14 กันยายน 2549 14:14 น. - comment id 92743
ต้องเป็นคนเก่งหัวใจแกร่งนะค่ะ จะเป็นเพื่อนที่ส่งรอยยิ้มให้เสมอค่ะ
14 กันยายน 2549 14:26 น. - comment id 92744
นักเดินทางที่ดีต้องมีเข็มทิศที่เที่ยงตรง จึงจะไม่หลงทาง
15 กันยายน 2549 09:45 น. - comment id 92749
*สวัสดีค่ะ พี่สาวจ๋า... เรื่องนี้เขียนได้ปีนึงแล้วมั่งคะ ถ้าจำไม่ผิดประมาณ ตุลาคม 2548 \"โลกเสมือนจริง\" เหรอ ? จริงด้วยสิ เพราะมันเหมือนมีเส้นใยบาง ๆ กั้นไว้ ก้ำกึ่งระหว่างความจริงกับความฝัน ได้เรียนรู้หลายอย่าง และอดไม่ได้ ที่จะหวั่นไหว บางทีความสึกของเราก็เข้าใจยากนะคะ พี่สาวจ๋า... ค่ะมะกรูดรู้ และเข้าใจในสิ่งที่พี่ดอกแก้วบอกไว้... แต่ก็ยังอ่อนแอ ไม่เท่าทันความรู้สึก และอารมณ์ของตัวเอง พูดเหมือนง่ายแต่ยากจังค่ะ ไม่มีใครทำร้ายเราได้นอกจากใจเราเอง... เส้นทางของเราขนานกัน แม้นไม่บรรจบ แต่เราสามารถที่จะเดินเคียงกันไปได้ ในระยะที่พอดี ขนานกันไปอย่างนั้นก็ดีนะคะ ขอบคุณในความห่วงใยค่ะ พี่สาวจ๋า --------------------------------------------------------------------------------------------- สวัสดีค่ะ น้องเฌอ.... เอ...ไม่เกเร ไม่ดื้อ ไม่ซน น้องเฌอว่าพี่มะกรูดทำไมค่ะ งอน ๆ งอนจริงนะ ค่ะจะไม่ดื้อ จะไม่ซน ไม่เกเร... แต่ถ้าขับรถบนถนนสายเปลี่ยว จะไม่ยอมเหยียบเบรคเพื่อจอดเด็ดขาดคะ --------------------------------------------------------------------------------------------- สวัสดีค่ะ น้ำแข็งใส... ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มนะคะ และขอบคุณบทเพลงนะคะ เพลงถูกใจมากค่ะ มะกรูดเพิ่งเคยได้ยินนะคะ แต่หวาดเสียวจังค่ะ กลัวโดนจับกินจังคะ อย่างน้อยก็ยังดี * ไม่มีสารพิษ* อิอิ แมงกุ๊ดจี่ไว้ใจได้ แต่อาจเหม็นกลิ่นขี้ควายเล็กน้อย... อิอิ --------------------------------------------------------------------------------------------- สวัสดีค่ะ พี่สาวคนดี... การเดินทางบางที่ก็ไร้ทิศทางที่ก้าวเดินค่ะ จนบางครั้งหลงทาง จนหาทางออกไม่ได้... คิดถึง รักษาสุขภาพนะคะ --------------------------------------------------------------------------------------------- ---------------------------------------------------------------------------------------------
15 กันยายน 2549 11:51 น. - comment id 92751
ประสบการณ์มากมายหลายรูปแบบที่เล่ามาทำให้เรามองตัวเองว่ายังจะต้องศึกษาหาประสบการณ์ให้มากขึ้นอย่างน้อยสักครึ่งของมะกรูดนะ เป็นกำลังใจให้นะ
15 กันยายน 2549 12:49 น. - comment id 92752
ว่างๆ ขวนกันไปเดินทางกันบ้างนะ
15 กันยายน 2549 16:01 น. - comment id 92758
สวัสดีค่ะ พี่ฤกษ์... ประสบการณ์เหรอ? มะกรูดกับพี่ฤกษ์เราอาจมีประสบการณ์แตกต่างกัน การเรียนรู้ก็ต่างกัน แต่อาจพบเห็น พบเจอสังคมแตกต่างกัน และการเรียนรู้หรือการพบเจอผู้คนอาจไม่เท่ากัน คือความทุกข์ยากที่ลำบากไม่เท่ากัน จริง ๆ อยากลองเขียนเรื่องราวตั้งแต่วัยเด็กนะคะ แต่มะกรูดชั่งใจตัวเองอยู่ว่าจะเอาไงดี เพราะมันไม่สวยงาม ไม่สวยหรู ไม่ใช่แค่เด็กบ้านนอก เด็กยากจนที่ด้อยโอกาส... มะกรูดเคยพบมาหลายอย่าง ไปแทรกซึมในสังคม(ชุมชนสลัม) และเคยได้ไปใช้ชีวิตอยู่ในสังคมคนรวย ถึงขนาดได้นั่งรถเบนซ์ เคยไปสัมผัสกับคนทำงานกลางคืน มะกรูดไม่ได้เรียนหนังสือ จนอายุ 17 มั่งถึงได้เรียน มะกรูดเหมือนเป็นเด็กพเนจร (ก็แมงกุ๊ดจี่ขี้ควายนี้เน๊อะ) หรือเด็กเร่ร่อนประมาณนั้นมากกว่า... ซึ่งเมื่อเทียบกับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันมะกรูดมีโอกาสได้พบเจออะไร ๆ มามากกว่าคนอื่น ๆ แต่ถ้าเทียบกับประสบการณ์ ของพี่ฤกษ์ไม่ได้หรอกนะคะ มันคนละอย่างกันมั่งคะ... แย่จังทำไม? มะกรูดบ่นยาวจังเนอะ ขอโทษนะคะ คงเพราะคิดถึงพี่ฤกษ์มั่งคะ ฮี่ ๆๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ก็พี่ฤกษ์น่ารักแบบนี้ล่ะน๊า พี่ฤกษ์สบายดีนะคะ เป็นห่วงเสมอ รักษาสุขภาพนะคะ --------------------------------------------------------------------------------------------- สวัสดีค่ะ คุณไอซ์ โห...คุณไอซ์หายไปไหน? อ๊ะ มะกรูดคิดถึงรู้เปล่าร่า... มะกรูดว่างนะคะ ช่วงเดือนตุลาคม ปิดเทอมแล้ว ได้พักร้อน 10 วัน กำลังคิดว่าจะเดินทางไปที่ไหน? ดี ไปเรียนรู้อะไรดี... ต้องดูก่อนว่ากำลังทรัพย์ พอที่จะเดินทางไกล ๆ มั้ย? เดี๋ยวถ้ายังไง เดี๋ยวเล่าให้คุณไอซ์ฟังนะคะ รักษาสุขภาพนะคะ คิดถึงคุณน๊า ไม่ได้ทักทายกันนานมากเน๊อะ... --------------------------------------------------------------------------------------------- ---------------------------------------------------------------------------------------------
17 กันยายน 2549 15:55 น. - comment id 92779
หน้าส่วนตัว
เรนเก๊าะเคยฝันที่จะเป็นนักเดินทางนะคะ..
...
อายจัง..หากเรนจะบอกพี่มะกรูดว่า.. ครั้งแรกที่เรนเดินทาง..
เรนหลงป่าด้วยดิคะ.. เพื่อนๆ..บ่นตรึมเล้ยคะ..
งี้แระ..ที่เรนเป็น..เฮ้อออ.. งายยยร่า..
..
...
เรนคิดถึง..พี่มะกรูดนะคะ..
17 กันยายน 2549 23:11 น. - comment id 92785
น้องสาวจ๋า ถ้าน้องจ๋าเดินทางผ่านเหตุการณ์หลากหลายในโลกแห่งความจริงได้เพียงนี้ การท่องไปในโลกแห่งจินตนาการก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร!!! ใช่ไหมครับ??? อย่าเดินนำหน้าฉัน..อย่าเดินตามหลังฉัน.... แต่จงเดินไปข้างๆฉัน...แล้วเราไปด้วยกันที่ไหนก็ได้ในโลกแห่งความจริงและโลกแห่งจินตนาการ...เป็นอย่างนั้นใช่ไหมครับ??? รักษาตัวและหัวใจดีๆนะคนเก่ง ......................................................
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ