The E-mail (3)

เทพดารา

หวนคืนอดีต (ตอนที่ 2)
     	มันเป็นความจริงที่จะเอาอะไรแน่นอนกับผู้หญิงในเน็ตไม่ได้เลย เพราะล่วงเลยมาสอง สามเดือน ผมก็เริ่มเบื่อ เพราะตอบเมล์ไป  มา ก็วกวนอยู่ไม่กี่เรื่อง จึงเลิกติดต่อกับสาวๆ เหล่านั้น แต่เหลือคนหนึ่ง ที่ผมยังคงติดต่ออยู่
      เธอมีอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่น มีความเป็นตัวของตัวเอง ไม่เวอร์ ไม่หวาน ตรงไปตรงมา คำไหนคำนั้น แต่นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุหลักที่ทำให้ผมยังคงคบกับเธออยู่ เราเจอกันในเว็บแห่งหนึ่ง (www.thaipoem.com มั้งนะ) ซึ่งเป็นเว็บที่รวมพลคนชอบเขียนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นบทกลอน เรื่องสั้น นิยาย ความเรียง และอีกมากมายแล้วแต่จะเขียน
      เธอชอบเขียนนิยายมาลงในเว็บนี้บ่อยๆ โดยใช้นามปากกาว่า น้ำค้าง ส่วนผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบเขียน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นบทกวีซะมากกว่า และใช้นามปากกาว่า ต้นกล้า ดูไปเหมือนว่าเราจะไปคนละแนว แต่ในความแตกต่างกลับมีอะไรที่เหมือนกันอยู่ นั่นคือนิยายและบทกวีของเราผสานเป็นเรื่องเดียวกันได้ ผมแต่งบทกวีเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวละครของเธอ ส่วนเธอก็เอาบทกวีของผมไปใส่ไว้ในเรื่องสั้นของเธอ
				

เราจะส่ง E-mail ปรึกษาหารือกันบ่อยๆ ว่าตอนต่อไปของเรื่องราวจะเป็นแบบไหนต่อไป และกลอนแบบไหนถึงจะเข้ากับเรื่องได้ มันเป็นอะไรที่สนุกมาก เพราะแต่ไหนแต่ไร เราเคยแต่ต่อกลอนกันกับเพื่อน แต่นี่เป็นการต่อกลอนให้เข้ากับฉากในนิยาย ซึ่งเป็นอะไรที่ท้าทายกว่าเก่า ด้วยเหตุนี้เราสองคนจึงได้สนิทสนมกัน ราวกับว่ารู้จักกันมาเป็นสิบปีเลยทีเดียว
      เราคบกันมาระยะหนึ่งทางอีเมล์ จนเพื่อนๆ ในชั้นเรียนรู้ว่า ผมจะหลงอยู่แต่กับการแต่งกลอนไปโพสในเน็ต เวลาหาตัวไม่เจอ ไม่ต้องไปหาที่ไหน นอกจากตามร้านอินเตอร์เน็ตคาร์เฟต์ หรือไม่ก็ในห้องสมุด ซึ่งมีอินเตอร์เน็ตให้บริการฟรี
      อาจารย์บุญเติม ซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้นท่านเป็นคนชอบบทกวี จึงเชียร์ให้ผมส่งบทกวีไปลงในนิตยสารบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่หาญกล้าถึงเพียงนั้น เพราะรู้ว่าเราเป็นเพียงแค่กวีสมัครเล่นเท่านั้น จึงไม่เคยมีบทกวีของหนุ่มต้นกล้ามาอวดโฉมในหน้ากระดาษตามแผงหนังสือให้เห็นเลยแม้เพียงครั้งเดียว