::กก::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

หมู่บ้านในงานใหม่ที่ผมเริ่มต้นเข้าไปใช้ชีวิตตามอุดมคติ   อยู่ในหุบเขาเขตต่อเชื่อมระหว่างจังหวัดเพชรบูรณ์และนครสวรรค์      ประมาณปี 2534 นั้นภูเขาหลายลูกเกือบเป็นภูหัวโล้น  แต่เมื่อปีที่แล้วที่ผมกลับไปเยี่ยมชาวบ้าน  ภูเขาบางลูกกลับมาเขียวชอุ่มจนน่าแปลกใจ    เมื่อถามชาวบ้านได้ความว่า   หลายหมู่บ้านร่วมมือกันอนุรักษ์ป่า  ไม่ตัดไม้และไม่ยอมให้ใครตัดไม้ ถึงขั้นจัดกองกำลังลาดตระเวนรักษาป่า    แนวความคิดเรื่องการรักษาป่าของชาวบ้านแถบนี้มาจากการที่พวกเขาได้ไปศึกษาดูงานที่ภาคกลาง  ได้เห็นกับตาว่าป่านั้น ถ้าไม่ตัดและเผา  ในเวลา 5 - 10 ปี  มันจะกลับมามีสภาพใกล้เคียงเดิมได้  และแม้จะไม่มีการปลูกเพิ่ม  ป่าก็ฟื้นตัวเองได้   และจากการที่ป่ากลับมามีสภาพที่ดีดังเดิมได้ก็ทำให้ความชุ่มชื้นกลับมา    กลับมาอย่างดีเยี่ยมถึงขนาดที่สามารถกักน้ำไว้บนเขาแล้วต่อท่อลงมาใช้ในหมู่บ้านได้  ณ  วันนี้ผมก็ได้เห็นประจักษ์ในสิ่งที่ชาวบ้านเล่าแล้ว
             ภูที่เกือบโล้น มีไม้ยืนต้นตาย อยู่หลายทีเดียว  บางต้นแลเห็นสีดำเป็นแถบเป็นทางเกือบ   คาดว่าต้นไม้พวกนั้นน่าจะตายเพราะถูกไฟสุมโคน  ผมเคยขี่รถเครื่องวิบากไต่ขึ้นไปตามทางแคบ ๆ ระหว่างภูเขา ดูทิวทัศน์  ความรู้สึก ณ ห้วงนั้นคือหม่นหมอง   ห่อเหี่ยว  ยิ่งเห็นภาพความแห้งแล้งในบางเขตของจังหวัดนครสวรรค์ เช่น อำเภอไพศาลี ( ขนาดมีแห่นางแมวเลยเชียวครับ   ที่ไพศาลีมีคนจากอีสานมาตั้งรกรากทำนาทำไร่อยู่นานถึง 80-90 ปีแล้วหละครับ )  
            ยามเย็น  ระหว่างเดินทางกลับผมมักได้เห็นฝูงนก  ส่งเสียงเจี๊ยวจ้าวอยู่ตามยอดไม้  ปลายไม้ที่ยืนต้นตายเหล่านั้น มากพอดู   
( เดี๋ยวมาต่อครับ -ผมไปธุระจังหวัดระยอง 3 วันครับผม)