ขอแสดงความยินดี..แด่เชษฐภัทร กับ "สงครามศักดิ์สิทธิ์"

อัลมิตรา

บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า ทำไมต้องเขียนถึงผู้ชายคนนี้
ผู้ชายที่อ้อนเราเหลือเกิน คำก็พี่อิม สองคำก็พี่อิม ถ้าอยู่ใกล้ ๆ คงเรียกทั้งวัน
อย่าคิดว่า เขาพิศวาสอะไรนักหนานะ 
คงเป็นเพราะเขาคงมองว่าเราเป็นพี่สาวกระมัง ไอ้เรารึ ก็ไม่เคยมีน้องเสียด้วย				

เจอเขาครั้งแรกพร้อม ๆ กับที่เจอปีกฟ้า ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ณ ตึกเวิร์ดเทรด
เขายังเป็นนักศึกษาอยู่ น่าจะอยู่ปีหนึ่ง อักษรศาสตร์จุฬา
สำเนียงพูดลิ้นรัวเร็วจนเรานึกขำในใจ เพราะเราฟังไม่ค่อยจะทัน
หลังจากนั้น ก็เจอเขาบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก 
และถ้าเขาไม่ติดขัดอะไร ทุกนัดที่ชวนเขาทานข้าว เขาจะไม่ปฏิเสธ				

อืม !! จริงสินะ คำว่า ทุกนัดที่ชวนเขาทานข้าว เขาไม่ปฏิเสธ
แต่เรากลับปฏิเสธเขาไปมากกว่าสามหนแล้วที่เขาชวน
ครั้งแรก คงเป็นการรับรางวัลอะไรสักอย่างของเขา
ครั้งที่สอง ก็งานรับปริญญาที่ม.จุฬา
ครั้งที่สาม ก็เมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง งานเปิดตัวหนังสือเล่มที่สองของเขา
  "สงครามศักดิ์สิทธิ์"				

เอ !! เราเป็นพี่สาวที่ไม่เอาไหนที่สุดในโลกแน่ ๆ 
เราไม่ค่อยมีเวลาให้กับเขา แม้แต่ในช่วงเวลาพิเศษ
แต่เขาก็พบเราได้บ่อย ๆ บนโลกไซเบอร์กแห่งนี้ 
ซึ่งเมื่อใดก็ตามที่เขาอยากจะติดต่อกับเรา เขาทำได้
เนื่องจากเราใช้เวลาในแต่ละวันอยู่ในแวดวงของใยแก้ว				

นี่เรายังไม่ได้เกริ่นอะไรเกี่ยวกับหนังสือเล่มที่สองของเขาเลย 
เพราะยังไม่ได้อ่าน .. นี่ก็หวังว่า จะมีพัสดุจากอุบลส่งมาถึงบ้านนะเนี่ย
แต่เล่มที่หนึ่งของเขา หมอนรองรางรถไฟฟ้า เราได้อ่านไปแล้ว เขาให้มา
และเราก็เคยเอามาตั้งกระทู้กลอนเล่นเกมแจกรางวัล
คนที่ได้รับรางวัลคงได้เปิดอ่านผลงานของเขา 
และคนที่สนใจติดตาม ก็คงจะมีหนังสือของเขาไว้ครอบครองแล้วเช่นกัน				

สำหรับก้าวถัดมานี้ เราหวังว่าจะไม่ใช่ก้าวสุดท้ายของเขา
ในสายตาของเรา เรายังอยากเห็นเขาก้าวต่อ ๆ ไปเรื่อย ๆ				

ลองอ่านนี่ก็แล้วกัน สำนวนคุ้นมั๊ย คนนี้เขียนถึงเชษฐภัทรและผลงานของเขา				

บทตามสงครามศักดิ์สิทธิ์
โดย เพิ่มบุญ เปลี่ยนภู่

 ถ้าถามว่า อะไรทำให้เด็กหนุ่มที่หัดเขียนกลอนใหม่ๆ คนหนึ่งใช้เวลาไม่ถึงครึ่งปีเปลี่ยนจากคนที่เขียนกลอนไม่ได้ความเอาเลย  มาเป็นเจ้าของ 2 ผลงานที่กวาดรางวัลชนะเลิศจากการประกวดของคณะอักษรศาสตร์ จุฬาฯ และและของวรรณศิลป์ จุฬาฯ ที่จัดซ้อนกันในวาระวันไหว้ครู 2546 ได้ ?

บางคนอาจตอบว่าเพราะพรสวรรค์   ที่โหดร้ายหน่อยก็บอกว่ามันฟลุค  

 สำหรับคำตอบอันหลัง  น่าจะถูกหักล้างไปแล้วด้วยการที่เด็กหนุ่มคนเดียวกันนี้นำผลงาน บนหมอนรองรางรถไฟฟ้า เข้าป้ายในรายการ Young Thai Artist Award 2547 ได้สำเร็จ  แถมยังตามติดด้วย สงครามศักดิ์สิทธิ์ เล่มนี้ในปีถัดมา

 แต่ผมยืนยันว่า เชษฐภัทร  วิสัยจร  ไม่มีพรสวรรค์   และการเรียนอักษรศาสตร์ก็ไม่ใช่คำตอบด้วย

 จะมีเด็กวัยรุ่นสักกี่คนที่เอาจริงเอาจังกับการเขียนร้อยกรองในยุคบริโภคอาหารจานด่วน  โดยไม่สะทกสะท้านกับเสียงเย้ยหยันจากเพื่อนร่วมวัย  กี่คนที่สามารถอดทนการเคี่ยวกรำของครูใจร้ายที่ดูเหมือนว่าแม้จะเขียนอย่างไรก็ตำหนิได้โดยไม่เคยมีคำชม  กำลังใจเท่าที่เคยมีให้คือการบอกว่าพอทนหรือไม่ต้องแก้ไขแล้วเท่านั้น  กี่คนที่ไม่เคยเถียงหรือพยายามอธิบายความคิดของตัวเองแต่จะรีบค้นคว้าข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อคิดทบทวนใหม่ในเรื่องที่โดนครูแย้งว่าผิด  

 เชษฐภัทร เป็นคนหนึ่งที่ทำเช่นนั้น  เขาคือเหล็กที่ยอมถูกตีเป็นดาบ  ไม่ใช่ดินน้ำมันที่รอให้ปั้นอย่างทนุถนอม

 หลายปีที่ผ่านมาเขาแค่เรียนการเขียนร้อยกรองในระดับอนุบาล  เรียนกับครูที่มีปัญญาสอนแค่ชั้นอนุบาล  และเขาก็ยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบานว่าเขายังทำได้แค่เลียนครู  โดยสัญญาว่าสักวันหนึ่งเขาจะมีสำนวนคมๆ ในแบบฉบับของตัวเองบ้าง

 อย่างไรก็ตาม  นาทีนี้ผมเองต้องยอมรับว่าเขาเติบโตเกินไปที่จะเรียนชั้นอนุบาลแล้ว

เขากำลังเริ่มก้าวแรกๆ ของเขาทั้งในโรงเรียนชีวิตและโรงเรียนนักเขียนด้วยความเอาจริงเอาจัง  อดทน และเปิดใจกว้างสำหรับการเรียนรู้  

ซึ่งผมทำนายไว้ตรงนี้เลยว่า  เชษฐภัทร  วิสัยจร  ไปได้อีกไกล				

คำที่เน้นสีเข้ม ๆ ไว้น่ะ มันโดน ยังไงชอบกลแฮะ ฮา .. 
เรื่องเถียงนี่ ..สงสัยว่าจะหมายถึงเราเป็นอันดับหนึ่ง ..
อ๊ะ อ๊ะ รึว่าเราสำคัญตนผิด 				

และ ลองอ่านคำนิยมจากกวีศรีรัตนโกสินทร์คนนี้สิ				

อัญมณีแห่งกาลเวลา
โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

มีคำเก่ากล่าวว่า กาพย์กลอนและหมากรุกนั้นเป็นเครื่องเล่นของโบราณบัณฑิต

ด้วยเป็นสิ่งลับสมองและเป็นเครื่องเล่นทางความคิดที่วิเศษนัก

อ่าน สงครามศักดิ์สิทธิ์ ของ เชษฐภัทร วิสัยจร แล้ว ก็รู้เลยว่าผู้แต่งมีความสุขกับการแต่งกาพย์กลอนอย่างยิ่ง

ความสุขของคนแต่งกาพย์กลอนนั้น เริ่มจากความรักในการอ่าน รักในจังหวะจะโคนของภาษา ลีลา ท่วงทำนองของเสียงอักษร และความลึกล้ำแห่งความหมาย ดังเรียกว่า โวหารกวี

เมื่อรักอ่านแล้วจึงรักเขียน ถามว่าจะเริ่มเขียนอะไรและอย่างไร ตอบว่า ก็เริ่มเขียนสิ่งที่ตนรักอ่านและ อยากอ่าน นั่นเอง เป็นเบื้องต้น เมื่อเติบใหญ่ไฟแรงก็จะเขียนถึงสิ่งที่ตน อยากเขียน ต่อไป 

ตรงนี้เป็นเคล็ดสำคัญ

อยากอ่านสิ่งที่เราเขียน หรืออยากเขียนสิ่งที่เราอ่าน

เรื่องการแต่งกาพย์กลอนนี้เป็นงานศิลปะอย่างหนึ่ง ดังเรียกว่า วรรณศิลป์งานศิลปะทั้งปวงเป็นสื่อของอารมณ์ความรู้สึกที่ไปพ้นจากภาษา ชาติ และกาลเวลา ด้วยความรู้สึกเป็นสัญลักษณ์ของความมีชีวิตนี่เอง งานศิลปะทั้งปวงจึงมีคุณค่าอยู่ในตัวตรงที่เป็นสิ่งบันทึกอารมณ์ความรู้สึกของมนุษยชาติเอาไว้ เฉกเช่นเดียวกับธรรมชาติที่ฝากร่องรอยไว้กับกาลเวลา

ควรยินดีที่ เชษฐภัทร วิสัยจร ได้สร้างสรรค์งานแห่งความรัก สงครามศักดิ์สิทธิ์ เล่มนี้ขึ้นมาแม้จะมีข้ออ่อนด้อยอยู่บ้างด้านรูปแบบและชั้นเชิงแห่งวรรณศิลป์แต่นั่นก็มิอาจบดบัง อารมณ์กวี ที่ผู้แต่งมี ใจรัก อยู่เปี่ยมล้น

อารมณ์กวีนี่แหละจะเป็นดั่งอัญมณีเม็ดน้อย ที่ประดับไว้กับวงแหวนของกาลเวลา				

ถึงขนาดนี้แล้ว ..
เราคงไม่มีคำอื่น ๆ เขียนบรรยายสรรพคุณอะไรได้อีก
ไม่ว่าจะเป็นนักกลอนดีเด่น หรือ กวีศิลปินแห่งชาติที่เขียนถึงนายเจ
ก็ล้วนแต่บ่งบอกถึงความสามารถทางด้านภาษาทั้งนั้น

เราแค่นกกีวี่ตัวน้อย ก็มีแต่ความยินดีและดีใจไปด้วย

เออ !! จริงสิ วันก่อนลืมบอกไปว่า.. สุดยอดแล้วไอ้น้องชาย

เขียนได้แค่นี้อ่ะ .. โธ่ !! บอกแล้ว เราไม่มียี่ห้อ ... ฮา