คืนทางจันทร์

คันสาร์

คืนฟ้าสวย  หมู่เมฆเรืองแสงนวลอยู่ที่สวรรค์  ฉันเดินทางตามแสงจันทร์ไป ด้วยใจหลงละเมอ    ดวงดาวพร่างแสงแผ่ว แต่กังวาลใส  ดวงไฟตามสองข้างถนนเรืองแสงหม่นๆ   หม่นมัวเท่ากับรอยยิ้มของเธอคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่ข้างถนนตรงนั้น     รอยยิ้มเธอแสนเศร้า   แต่น้ำตาเธอนั้น บริสุทธิ์ กระจ่างใสเท่าเสี้ยวแสงดาวส่อง
           ฉันถามเธอ "เราจะเดินไปด้วยกันไหม"      "ฉันจะเดินไปกับเธอตราบเท่าที่เธอจะเดินไปกับฉัน"  เธอตอบ
           เราออกเดินทางไป ร่วมแสงจันทร์เดียวกัน     สายลมเยียบเย็น พัดจากดวงดาวลงสู่ใต้สุดของผืนโลก  "เธอหนาวไหม" ฉันถามด้วยเป็นห่วง  
"ไม่หนาวเท่าไร  ฉันมีความหนาวที่เก็บไว้เป็นของตัวเองอยู่แล้ว" เธอยิ้มตอบ    ฉันนึก  ใช่ ฉันเองก็มีเพียงความหนาวเย็นอยู่เท่านั้นเอง  และนั่น ก็ทำให้ฉันไม่สามารถมอบความอบอุ่นให้ใครได้เลย  แม้กระทั่ง กับตนเองก็ตาม
             ดวงจันทร์ ดวงจันทร์  จะไปไหนหรือ  ใยจึงไม่รอกันบ้าง   ดึกดื่นแล้ว ดวงดาวกลายเป็นน้ำแข็ง  สายลมยิ่งแหลมคม เสียดร้าวลึกถึงความฝัน
             เธอสั่นหนาว  ใบหน้าซีดขาว ราวกับเวลาที่ได้ลาจากไปแล้ว  เธอทรุดลงนั่ง  ฉันเดินกลับมาโอบเธอไว้    อย่างน้อย ฉันหวังว่า   ความหนาวเย็นที่ฉันประคองห่มให้  ก็คงจะโหดร้ายน้อยกว่าความหนาวเย็นของคืนนี้     
"ยืนขึ้นเถอะ  ถ้ายังพอมีแรง" ฉันร้องขอ  เธอค่อยๆยืนขึ้น  ร่างสั่นไปตามระลอกคลื่นน้ำที่ต้องลม   "ไปกันต่อ จันทร์จะลับแล้ว" เธอร้องบอก     เราก้าวต่อไป ภายในอ้อมกอดของกันและกัน
               เมื่อค่ำคืนกำลังจะผ่านเลย   ความฝันกำลังจะเลือนจาก  ขณะที่เสี้ยวจันทร์ค่อยๆเลือนสู่ห้วงลึกของค่ำคืนที่ยังมาไม่ถึง     ฉันและเธอ กำลังยืนฟังเสียงดวงดาว    แผ่วลง              แผ่วลง
                       
               ความอบอุ่นกำลังกลับมา   เราต่างค่อยคลาย ปล่อยแขนออกจากความเหงาที่ร่วมกันโอบกอดไว้      
"ไม่มีแสงจันทร์ที่ฉันเฝ้าตามอีกแล้ว"   ฉันกล่าวขึ้นอย่างเงียบงัน   เธอหันมายิ้มแล้วเอ่ย  "แต่ตอนนี้  ดวงตะวันที่ฉันเฝ้าตามกำลังจะมา"     
ฉันนิ่งรอถ้อยคำ  
"เราจะเดินไปด้วยกันไหม"  เธอเอ่ยถาม    แล้วฉันก็ยิ้มให้