ใบไม้ใบแรก

หมอกจาง

ต้นไม้แห้ง
มีแต่กิ่งก้าน ไม่มีใบ
เมื่อฤดูใบไม้ร่วงผ่านไป ฤดูหนาวจะตามมาเสมอ
ใบไม้ของเธอ..ร่วงไปนานแล้ว
และตอนนี้ เธออยู่ในฤดูหนาว..
.
.
.
.
กี่วันแล้วนะ
71 วันแล้วที่เธอไม่เจอเขา
71 วันแล้วที่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่เธอรักมากที่สุด ได้เดินออกจากชีวิตของเธอไป
วันนั้นเป็นวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง
วันนี้ เธอหนาว..
.
.
.
.
ฤดูหนาวที่นี่ บางวันฟ้าจะเต็มไปด้วยเมฆครึ้ม
ลมหนาวพัดแรง
บางปีจะมีฝน แต่ปีนี้ฝนน้อย
เธอซึมเศร้า เธอหดหู่
เธอโทษว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะฤดูหนาว
บางที.. ถ้าแค่เพียงอากาศสดใสกว่านี้
มีใบไม้ผลิใบ มีดอกไม้
มีนกร้องเพลงอยู่ริมหน้าต่าง
เธอคงลืม เขา ได้ในไม่ช้า
เธอคงพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่และก้าวไปข้างหน้า
ถ้าเพียงแต่ฤดูหนาวนี้ผ่านพ้นไป
.
.
.
.
เธอรอคอย
ทุกๆวันที่เธอนับวัน เธอจะมองออกไปนอกหน้าต่าง
มองดูต้นไม้ต้นเล็กๆในสวนหลังบ้าน ที่เหลือแต่กิ่งก้าน
สักวัน..เมื่อมันผลิใบแรก
แทนสัญญาณแห่งฤดูใบไม้ผลิ
เมื่อนั้นเธอจะลืมเขาได้เสียที
เธอบอกกับตัวเอง
.
.
.
.
เธอเฝ้านับวัน
รอคอยการเริ่มต้นใหม่อย่างใจจดใจจ่อ
แต่เช้าจรดเย็น เฝ้ารอคอยใบไม้ใบแรก
ลมหนาวพัดเบาลง
อากาศอุ่นขึ้นทีละน้อย
แต่ใบไม้ใบแรกก็ยังไม่ผลิ
เธอยังคงจมอยู่กับความเศร้า
.
.
.
.
จนวันหนึ่ง ที่แดดจ้า อากาศอุ่นจนเกือบร้อน
เธอเหลือบดูปฏิทิน
น่าจะย่างเข้ากลางฤดูใบไม้ผลิแล้ว
ทำไม ใบไม้ยังไม่ผลิใบ ?
ทำไม เธอยังไม่หายเศร้า ?
.
.
.
.
เธอลุกออกจากเก้าอี้ริมหน้าต่าง
เดินออกไปยังสวนหลังบ้าน
เธอได้ยินเสียงนกร้อง
เธอได้กลิ่นดอกไม้
และเมื่อเธอเอื้อมือไปสัมผัสต้นไม้ต้นนั้น
ต้นที่เธอเฝ้ามองดูอยู่ทุกวัน
เธอก็ได้รู้..ว่าทำไมใบไม้ใบแรกถึงยังไม่ผลิ
.
.
.
.
ต้นไม้ต้นนั้นตายแล้ว..
.
.
.
.
นับแต่วันที่เขาจากไป
เธอก็ไม่เคยก้าวย่างออกไปยังสวนหลังบ้าน
เธอไม่เคยรดน้ำ ไม่เคยพรวนดิน ใส่ปุ๋ย
เธอไม่เคยลุกขึ้นลงมือทำอะไร
เธอได้แต่รอคอย
รอคอยใบไม้ใบแรก
รอคอยให้การเริ่มต้นใหม่มาถึง
.
.
.
.
เธอเพิ่งจะรู้ตอนนั้นเอง
ว่าเพียงแค่การรอคอย
บางครั้ง มันก็ไม่เพียงพอ