** ขอเพียงแค่ฝัน **

แก้วประเสริฐ

                                  ขอเพียงแค่ฝัน  
     ค่ำคืนนี้...ทำไมๆหนอทำให้รู้สึกหม่นหมองไปเสียเหลือเกิน 
                 จะว่าเรื่องการงานหรือก็มิใช่
                 จะเหนื่อยมากเกินไปหรือก็เปล่าเสียอีกล่ะ 
                 จะเป็นเรื่องสุขภาพหรือก็ไม่เชิง เราตรวจสุขภาพสม่ำเสมอนี่นา
                 จะเกี่ยวด้วยความยากจนก็หาได้ทำให้พะวงต่อสิ่งนั้นก็หาไม่
             หรือว่าจะเป็นด้วยความผูกพันในสิ่งที่พึงปรารถนาหรือก็มิเชิง
      ทำไมๆหัวใจเราจึงอ่อนไหวเสียมากมายอะไรเช่นนี้  ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย
 เกิดความรู้สึกที่ช่างหดหู่  อารมณ์สุดจะเหงาปราศจากสิ่งกระตือรือร้นไปเสียสิ้น.....
      แม้แต่คืนเดือนเพ็ญเด่นกระจ่างสดใส ดาวปลายฟากฟ้าทอแสงเป็นประกายงดงามยิ่ง
โธ่เอ๋ย..โธ่ๆ....ใจเอ๋ยใจ..ใยจึงเป็นเช่นนี้ไปเล่า  หรือว่าเราพบพานในสิ่งที่ไม่พึงปรารถนา
ใช่แล้ว...อาจเป็นด้วยปัญหานี้ก็ได้นะที่จะทำให้เราเกิดอารมณ์ที่แปรผันไปจากเดิมเสีย
จนเกิดความท้อแท้...เบื่อหน่ายมองสิ่งใดหรือก็คล้ายจะไม่พึงปรารถนา
อารมณ์สดใสที่เคยสัมผัส...มักจะมาพบหาได้เสมอในยามช่วงเวลานี้ตลอดที่ผ่านมา
       จันทร์เอ๋ยจันทร์สุดสวย...ช่วยบอกข้าฯทีได้ไหมนะจันทร์ที่รัก...
เหตุใดหนอทำไมเล่า...หัวใจใยจึงได้เปลี่ยนแปลงเป็นไปได้ถึงเพียงนี้....
     ดาวเอย...เหตุใดจึงได้จ้องมอง...หรือจะพากันเยาะเย้ยจึงมิได้กระพริบทอประกาย
 หากจะมองออกว่าสิ่งที่ได้รับกำลังเศร้าหม่นหมองใจ จริงหรือดาว
     ลมนั้นเล่า...เหตุใดช่างใจดำเสียเหลือเกิน..เมื่อก่อนเคยพัดโชยทำให้ผ่อนคลายสร้าง
สิ่งที่ชื่นใจจนเบิกบานหายจากความเหงาที่มักเกิดขึ้นเสมอๆมา....
     ใบไม้แลหรีดหริ่งเรไรก็อีกล่ะ...ก่อนนี้เคยร่วมส่งประสานเสียงไพเราะ หวานซึ้ง
เยือกเย็นจับใจยิ่งนัก    กล่อมหัวใจจนต้องเข้าร่วมร่ำร้องเพลงแห่งราตรีกาลนี้
เสมือนประหนึ่งช่วยปลอบเตือนให้กำลังใจ  ในยามที่โหยหาอารมณ์เหงาเป็นอย่างดี
   โอ้...บัดนี้เล่า   แม้แต่เสียงก็ขาดหายไป ใบไม้หรือก็หยุดนิ่ง มิได้คำนึงถึงสิ่งที่เคยทำ  
ผิดกับคราวที่ออกมาเฝ้ายืนชมจันทร์และดาว   เคยเป็นเพื่อนร่วมร่ำร้องเคล้าคลอเพลง
บรรเลงกล่อมราตรีอันสดใสและยาวนานเกือบตลอดทั้งคืน  จนต้องอำลากันและกัน
      ใยมาบัดนี้..แต่ทำไมเล่าเจ้ากลับไร้ในสิ่งที่เคยร่วมกันสร้างสิ่งอันเร้าใจ  ประทับใจ
ในคืนอันที่พึงปรารถนาไปเสียสิ้น  แม้แต่สิ่งต่างๆหรือก็พากันเฝ้าหยุดนิ่งไปเสียหมด....
มิดูดีดูดายอีกแล้วล่ะหรือ  คงปล่อยให้ต้องยืนเฝ้าสะท้อนอารมณ์เสียจริงๆ....
หรือจะสมน้ำหน้าซินะ  ที่ไม่นำพาในสิ่งที่เคยอยู่เคียงคู่คืนกลับมาในฟ้าแห่งค่ำคืนนี้หรือ
โถๆๆ...สิ่งอันเป็นที่รักทั้งหลายเอย  ใยใช่ว่าจะละเลยไม่พึงปรารถนาร่วมเคียงก็หาไม่
เพียงแม้นแต่เขายังคำนึงถึงสิ่งที่รอคอย    แต่สิ่งที่หวังต้องการยังหาได้พบเพียงแม้แต่เงา
     หรือๆว่า...เขาลืมเราไปเสียแล้วกระมัง จึงมิอาจได้เห็นแม้กระทั่งความต้องการที่ผ่านเข้ามา
เพียงแต่หวังลมๆแล้งๆ...ด้วยเราได้เคยตกลงสัญญากันว่าจะพบกันในยามจันทร์เพ็ญกระจ่าง
อาจจะมีเหตุการณ์ผันแปรในเรื่องเหล่านี้ที่คาดคิดมิถึงก็เป็นได้   แต่เนื่องด้วยสองเราต่าง
ก็เข้าใจกันแล้ว ฤาจะมีอะไรอีกเล่าหรือ?...อันเป็นเหตุให้ต้องยืนเฝ้าระทมแต่เดียวดาย
     มาดแม้นเพียงสิ่งที่ประสบพบเห็นในช่วงกลางวันนั้นก็ตาม ก็เป็นเพียงธรรมดาที่การคบหา
สมาคมย่อมมีขึ้นในระหว่างหนุ่มสาว  มิอาจก้าวก่ายล่วงเข้าสู่วาระแห่งการต้องสูญสิ้นพันธะ
บางทีอาจจะมีสิ่งจำเป็นบางประการที่ไม่สามารถมาร่วมในค่ำคืนนี้ได้กระมัง...
      ย้อนกลับสิ่งพบเห็นก็อดที่จะสะทกสะท้อนล่วงลงเข้าส่วนลึกภายในใจมิได้
กระนี้นะหรือจึงเป็นเหตุให้เกิดความวุ่นวาย ฟุ้งซ่านแห่งอารมณ์ยากที่จะข่มลงไป
 แม้กระทั่งก่อนนอนของเราก็ตามที   ก็ยังที่จะอดคิดๆนึกถึงอยู่เสมอๆมา
ถึงจะเป็นแค่ในสิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ตามที  ก็ยังเฝ้าหลอกหลอนมิยอมจางหาย
จวบจนเราเข้านอนก็ไม่ค่อยจะหลับนัก   คอยแต่มัวพะวงเฝ้าคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆ
    หากแม้สิ่งที่เรานึกคิดนี้เป็นความจริง     ดั่งคนที่เราเคยได้พบเห็นเสมอๆล่ะ
    แต่ถ้าเป็นเช่นนี้แล้วเราจะทำฉันท์ใดดีหนอ???.....
โอ้ๆๆๆ..ขอเพียงแค่นึกคิดเท่านั้นนะ    อย่าได้เป็นไปตามคิดฝันอีกเลย...
    ไม่เป็นไรขอลืมเสียเถิด...ฉันเชื่อใจเธอเสมอมา
 เชื่อในคำมั่นสัญญาที่มีไว้ต่อกันในค่ำคืนเพ็ญแจ่มจรัสโดยมีพระจันทร์และดวงดาว
ร่วมเป็นสักขีพยานเรา   ในท่ามกลางน้ำค้างที่เฝ้าผูกพันธะใจในครานั้น
     พลางสั่นศีรษะเบาๆ...แหงนหน้ามองดูเดือนและดาวคล้ายจะถาม   แต่จันทร์ก็ยัง
ทอแสงนวลใยประกายส่องแสงสดใส  ดาวหรือก็กระพริบแสงคล้ายดั่งจะบอกเรา
เงียบแม้แต่ลมและใบไม้หรีดหริ่งเรไรที่เคยร้องก็ดูช่างเงียบหายไปเสียหมดสิ้น
    สังหรณ์ใจเกิดวูบขึ้นมาในจิตห้วงสำนึก เกิดขึ้นเป็นลางที่คล้ายจะบอกบางสิ่ง
บางอย่างแก่เราแล้วหรือไร   จึงทำให้เกิดความวังเวงแทรกเข้ามาแทนที่ภายในใจ
     ใช่แล้วเงียบเสียจริงๆ  เว้นแต่หัวใจและความคิดเราซิกลับฟุ้งซ่านไปอย่างเร่าร้อน
กระวนกระวายไปเสียทุกๆอย่าง  ทำให้ย้อนรำลึกถึงใบหน้าสาวน้อยที่งดงาม รอยยิ้ม
อันหวานฉ่ำ ลักยิ้มข้างแก้มอันขาวผ่องแดงระเรื่อของหล่อนช่างฝังลึกในใจเราเสียจริงๆ
      หรือว่า หลง  อ๊า..อ๊ะๆ!!???...หึงหวงรึ???...ใช่เราอาจจะหลงจริงๆแหละนะ 
หลงในความอ่อนหวาน งดงามในอากัปกิริยาและหึงหวงในความเอาใจดูแลเอาใจใส่
ห่วงหาอาทรเสียจนทำให้เราคะนึงคิดถึงอยู่ตลอดเวลา  สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่ได้เคยพบ
โอกาสอย่างที่เราไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อนเลย   ช่วงชีวิตผ่านมาจวบจนถึงปัจจุบันนี้ 
     แต่..อนิจจา..สิ่งที่เราพบล่ะ?  มันทำให้เราช่างแปลบปวดร้าวเสียจริงๆเสียแล้วหรือ...
  คืนนี้กับคืนนั้นมันช่างแตกต่างกันเสียจริงๆ  คืนนั้นเป็นคืนที่เราสองสุขสันต์ เบิกบาน
ต่างชวนชี้ชมแสงจันทร์ในคืนเดือนเพ็ญ  ออดอ้อนออเซาะรำพัน กระเซ้าเย้าแหย่ ล่วงสิ่ง
สัมผัสทั้งกายและใจ  ฝากไว้ในคำสัญญารักในฟ้าแห่งค่ำคืนจันทร์เพ็ญมิ แปรเปลี่ยน
        เราสองคนเคียงคู่ พิศเชยชม หยอกเย้าเฝ้า พลอดพร่ำรำพัน รัญจวนใจยิ่งนัก
ยิ่งด้วยน้ำคำเสียงปร่าแฝงไว้ด้วยอารมณ์แห่งเสน่หาซึ่งต่างมอบไว้ให้ ดูช่างเร่าร้อนอาวรณ์
 มิมีใดเหมือนรวมทั้งแฝงกระชั้นในสิ่งรัญจวน หวนหาภิรมย์ผูกใจซึ่งกันและกัน
 ล้วนแล้วแต่เกิดจากรักที่แนบแน่น ประทับใจ หวานซึ้งตรึงในสิ่งอันพึงปรารถนา
บรรลุถึงสิ่งอันพึงประสงค์ของเราทั้งสองภายใต้แสงจันทร์สกาวที่เป็นสักขีพยานรักเรา
ราวกับจะเสกสรรวิมานชมพูสู่ยังเรือนใจทั้งสอง  ถูกกล่อมแวดล้อมมโหรีดนตรีเสนาะ
ไพเราะไปด้วยเสียงหรีดหริ่งเรไรในธรรมชาติราตรี   เน้นห้วงพิศวาสให้งามใสกระจ่าง
เริงร่าแจ่มใสประกายรักพุ่งสู่สวรรค์วิมานเมืองแมนฉะนี้ก็มิปาน....
     เหตุบัดนี้นี่เล่า...ปมห่วงแห่งการเฝ้ารอคอยของเราจึงเป็นสาเหตุยามที่ไร้นางเคียงข้าง
ทำให้เกิดความหม่นหมองไปเสียแล้วหรือ
     ตื่นเถิดลมใบไม้เอย อีกทั้งหรีดหริ่งเรไรทั้งหลายเล่า มาเถิด มาเถิด จงมาช่วยกันร้องรำ
บรรเลงเพลงแห่งรัตติกาลด้วยราตรีอันมีพระจันทร์ดวงดาวที่ต่างช่วยกันส่องแสงนวลใย
สลายความมืดแห่งหัวใจ  เป็นสายใยแห่งความใสกระจ่างท่ามกลางแมกไม้ 
เพื่อไล่สิ่งอันเป็นความหม่นหมองไปเสียให้หมดสิ้นพ้นจากใจของพวกเราทั้งผอง
     ขอเป็นเพียงแค่ฝันที่ผ่านมาแล้วก็ย่อมล่วงเลยไป   มาร่วมช่วยสร้าง  ร่ายรำ ทำนองเพลง
ฝากไว้ในรัตติกาลค่ำคืนนี้ถึงมาดแม้นจะไม่มีนางกลางใจก็ตาม จะใช่ว่าทำให้พวกเราต้อง
เกิดความท้อแท้ หม่นหมองไปโดยเปล่าก็หาไม่ เพื่อฝากไว้ในราตรีอันแช่มชื่นชั่วนิจนิรันดร์
                               ***   แก้วประเสริฐ.  ***