" ถนนแห่งความหวัง "

แสงไร้เงา

หลายครั้ง บ่อยครั้งที่ตัวฉันนั้นเดินไปอย่างเดียวดาย ไร้จดหมาย ปลายทาง 
ท่ามกลางผู้คนมากมาย ที่เดินชนไหล่กัน คำขอโทษสักยังไม่มีเลย
สั่งให้สองเท้าสองขาที่มีนั้นก้าวไปอย่างช้า ๆ อย่างเหนื่อยล้า
ก้าวไปอย่างไร้จุดหมาย ก้าวเดินไปโดยไม่ว่าจะไปไหน
มีแต่ความคิดท้อแท้ในใจ กับกฎเกณฑ์ชีวิตและโชคชะตา
กับปัญหามากมายหลาย ๆ อย่าง ปัญหาที่ฉันไม่คิดจะสู้มันอีกต่อไป 
ยังโทษตัวเอง ทำไมถึงได้อ่อนแอ ไร้จุดมุ่งหมาย
แต่วันนั้นฉันเดินไป และมองไปเจอ มองไปเห็นภาพผู้ชายคนหนึ่ง
ที่วันนี้หนึ่งขาเขานั้นโดนตัดขาดหาย ชายหนุ่มคนนั้นใช้ขาเทียม 
เขากลับดันชีวิตด้วยขาเทียมของเขาให้ก้าวไป
ฉันยังนั่งมองดูเขาว่าเขาไปแห่งไหน ทีใด
เขายังดิ้นรนพยายามจะเดินให้มันถึงหมายปลายทาง
ที่เขากำลังจะไป สุดท้ายเขาก็ไปถึงจุดหมายของเขาจนได้
นั้นคือร้านไอศครีมนั้นเอง อีกไม่นานเขาเดินออกมาพร้อมกับ
ไอศครีมโคนหนึ่งอัน เขาคนนั้นทั้งเดินและกินไอศครีมไปพร้อม ๆ กัน
ฉันนั่งดูเขาเดินไปกินไป ดูเหมือนเขามีความสุขดี
สุดท้ายเขาก็เดินลับสายตาของฉันไป
กลับมามองดูอีกมุมหนึ่งของตึกสูงแห่งนี้
มองดูชายชราคนสิ ที่นั่งขายของเก่าตรงข้างทาง 
อยู่ท่ามกลางแสงแดดร้อน ๆ
เขาหยิบเอาของเก่าๆ ไร้ค่า เสื่อผ้าเก่ามาขาย 
ไร้ญาติมิตร ต้องอยู่ตัวคนเดียวโดยรำพัง...
ไม่รู้เลยว่าจะขายได้หรือเปล่า
แต่เขาก็ยังคงหวังว่าใครสักคนจะซื้อส่งของเก่า ๆ เหล่านั้น
อาจจะไร้ค่าสำหรับคนอื่น แต่มีค่าสำหรับคนขาย
กลับมาองดูอีกมุมอย่างชายคนนั้นสิ 
ที่นั่งรถเข็นคันเก่า ๆ ด้วยสองมือที่มี 
พยายามจะหมุนหลอของรถเข็นให้หมุนไปตามทาง
แล้วมีป้ายเล็ก ๆ ว่างบนตัก...ไม่ต้องการอะไร 
ขอเพียงน้ำใจเล็กๆ เศษเงินน้อย ๆ เท่านั่นเองที่ต้องการ
และเขียนลงท้ายข้อความว่า "ขอบคุณ"
อย่างสี่แยกที่เคยพบเห็นมา ... ยังจำติดตา..
ภาพเด็กผู้หญิงน้อย ๆ คนหนึ่ง ยื่นอยู่ข้างทาง ข้างรถ ร้องขายพวงมาลัย 
ในแววตาเขาซ่อนด้วยความหวังน้อย ๆ นั่นไว้ใต้หมอกควัน
 ดิ้นรนที่จะขายพวงมาลัยให้หมด  
บางคนกลับรำคาญเด็กผู้หญิงคนนั่น ที่เขามาถามขายมาลับให้...
แต่เด็กหญิงคนนั่นไม่ถามขายเราบ้างเลย ก็แปลกดี 
ก็อาจเป็นเพราะเราก็นั่งอยู่ข้างทาง และเดินข้างถนนเหมือนกันกับเขามั่ง
ไม่มีรถขี่ รถขับมั่ง  เด็กผู้หญิงถึงไม่ได้ถามขายพวงมาลัยนั้นให้กับฉัน
แต่ฉันกลับถามซื้อพวงมาลัยที่เหลือนั้น
 และเด็กผู้หญิงคนนั้นจะได้กลับบ้านไปซะที
ไม่ต้องมายื่นตากแดดให้ร้อน สูดควันรถ....
ชีวิตแต่ละวันอยู่ใต้หมอกควันรถทั้งวัน....
เงินหนึ่งร้อยบาท แลกกับพวงมาลับอีก 6 พวง
และรอยยิ้มที่ดีใจแบสุด ๆ ของเด็กน้อยคนนั่น
เขารีบจับเงินที่ฉันยื่นให้ และยกมือขี้นไหว้ 
ยอขาลงและขึ้น(ถอดสายบัว)แบบเร็ว ๆ
พร้อมคำพูดว่า "ขอบคุณพี่มากคะ"
แล้วก็รีบวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว จะพูดว่า "ไม่เป็นไรจ๊ะ" ก็ไม่ได้พูด
ฉันก็ได้แต่ร้องตะโกนบอกหนูน้อยคนนั้นว่า " ระวังรถชนนะหนู "
ฉันมองดูเขาเดินลับไปกลับสายตากลับมุมตึกสูงนั้น
คุณคิดว่ามันคุ้มหรือว่าเปล่า เงินหนึ่งร้อยแลกกับพวงมาลัย 6 พวง
 แถมมาด้วยรอยยิ้มที่สดใสของเด็กสาวคนนั้น...?
นี้อาจจะเป็นสิ่งหนึ่งทำให้ฉันค้นพบว่าฉันไม่ได้ อ้างว่างเดี่ยวดายอีกต่อไป
ยังมีผู้คนมากมาย ที่เขาต้องดิ้นรน ทุกข์ทนมากยิ่งกว่าฉัน
 และนี้เป็นแรงใจให้ฉันก้าวต่อไปอีกก้าว
 และความหวังที่พวกเขามีก็เหมือนแสงตะวันแห่งความหวัง 
ถนนสายนี้อาจเป็นถนนแห่งความหวังของพวกเขาทุกคน
ทุก ๆ ครั้งที่เสียงของหัวใจอ่อนลงทุกที และรู้สึกท้อแท้
ที่นี้ ที่ถนนสายนี้ นัดฉันมาเจอมาบอกความหมาย
ภาพจากถนนสายแสงตะวันแห่งความหวัง บอกเล่าให้ฉันเห็นโลกที่เป็นไป 
ช่วยหล่อเลี้ยงชีวิต ช่วยเป็นพลังชีวิต ของฉันไม่ให้หมดหวัง ...
บอกให้ได้รู้ว่าฉันยังคงมีหวัง อย่าท้อแท้กับสิ่งต่าง ๆ 
และวันนี้ฉันพร้อมจะลุกขึ้นสู้อีกครั้ง สู้ไปพร้อม ๆ กับพวกเขาทุกคน