:::+:::น้ำตาที่ไม่รู้เมื่อไหร่จะหยุดไหล:::+:::

.+*~*+.น้ำค้าง.+*~*+.

เรื่องเก่าๆ ถึงมันจะเก่าแสนเก่า แต่แผลเก่าไม่เคยจาง 
เรื่องใหม่ๆ ถึงมันจะผ่านเข้ามามากมายเท่าไร ก็ถมก็ทับแผลเก่าลงไป แต่แผลเก่าก็ไม่เคยจาง และเกิดรอยแผลใหม่ขึ้นมา 
ฉันเฝ้าคอยอะไรอยู่? ฉันเฝ้าคอยอะไรในวันพรุ่งนี้?? 
ไม่เคยค้นพบมันเจอ ได้แต่เลื่อนลอยอย่างนี้เรื่อยไป... 
เรื่อเก่าเมื่อไหร่จะลืม?? 
......ตอบไม่ได้...... 
เรื่องใหม่ๆถ้ามันทำให้หนักใจทำไมต้องจำ?? 
......ตอบไม่ได้...... 
สิ่งที่เฝ้าคอยในวันพรุ่งนี้คืออะไร?? 
......ตอบไม่ได้...... 
ความรักอย่างนั้นหรือ? หรือรอคนเก่าๆ อดีตเก่าๆ ความทรงจำเก่าๆให้หวนคืนมาอีกครั้ง ??? 
คำถามมีอยู่มากมาย แต่ไม่เคยตอบมันได้ซักที... 
มันเหนื่อย มันล้า มันวับสน มันไร้ ..... 
พรุ่งนี้มีจริงมั้ย?? เมื่อพูดถึงพรุ่งนี้ นึกถึงอะไร??? 
..........ความว่างเปล่า.......... 
~~~~~~~~เคว้ง~~~~~~~~ 
คิดอะไรอยู่?  
หลายต่อหลายอย่าง เยอะซะจนสับสน เยอะซะจนทำอะไรไม่ถูก 
น้ำตา..สิ่งเดียวที่จะระบายความคิดเหล่านั้นออกมา 
ร้องไห้?? ร้องทำไม ?? 
......ตอบไม่ได้------------------- 
สิ่งที่ทุกคนเห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิด สิ่งที่ฉันคิด อาจจะเป็นสิ่งที่ทุกคนคิดไม่ถึง 
- - - -ใครจะรู้??- - - - 
วันนี้~วันที่ใจมันยังเจ็บปวด วันที่ใจมันมีเพียงรอยแผลลึก มีใครเข้าใจ? 
......ไม่มี...... 
ฝืน~ฝืนความจริง ฝืนยิ้ม ฝืนร่าเริง ฝืนความรู้สึก มีใครรับรู้? 
......ไม่มี...... 
แววตาเฉยเมย เฉยชานั่น หมายถึงอะไร? 
......ตอบไม่ได้ มันแค่เป็นไปตามสิ่งที่ฝังอยู่ลึกๆ ไม่รู้ตัวหรอก กว่าจะรู้สมองก็สั่งให้ทำลงไปแล้ว 
"เจ็บแบบซ้ำๆ จบแบบช้ำๆ" เป็นโรคชอบตอบย้ำความรู้สึกตัวเอง  
ข้างหน้าน่ะมองไป แต่ขามันก้าวไม่ออก ทั้งที่ตั้งใจว่าจะก้าวเดิน แต่ไม่รู้จะเดินต่อไปยังไง 
ถ้าไม่ก้าวเดิน..เมื่อไหร่จะก้าวถึง?? เมื่อไหร่จะหลุดออกไปจากวังวนนี้?  
ถ้าไม่ยอมรับ ไม่ยอมเข้าใจความเป็นจริง เมื่อไหร่จะลุกขึ้นยืนได้?  
ก็ไม่รู้ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น กับสิ่งที่เปลี่ยนไป 
ถ้าไม่มีแม่ ก็อยากจะหลับ หลับไปไม่อยากจะตื่นขึ้นมารับรู้อะไรอีก 
กับสิ่งที่ทำลงไปบางทีก็หาเหตุผลไม่ได้ สิ่งที่คิดบางทีก็ไม่รู้ว่าไปเอาความคิดบ้าๆมาจากไหน สิ่งที่รู้สึกคือสิ่งที่เกิดขึ้นและสัมผัสได้ อาจจะคิดมาก รู้สึกมากกว่าคนอื่นๆซักสามเท่า ใช้สิ่งๆเดียวกันในการมอง แต่มองกันคนละมุม คิดกันคนละแบบ... 
คว้า~คว้าไขว่อะไรที่ไม่มีตัวตน 
รัก..มันเป็นเพียงสิ่งลวงตา หามันเท่าไหร่ ก็หาไม่เจอ 
มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกของตัวเราเอง เราจะเก็บมันไว้ หรือจะลบมันไป... 
ยืนอยู่เหนือมัน อย่าให้มันยืนอยู่เหนือเรา ..... แต่ฉันทำไม่ได้ 
ส่วนประกอบของชีวิต มีความรักรวมอยู่ด้วยหรือ? 
......ฉันไม่รู้...... 
อะไรทำให้เราเคลื่นไหว? ทำไมบางที(อย่างตอนนี้) ฉันถึงรู้สึกแขนขามันยกลำบาก ทำมฉันถึงรู้สึกว่ามันล้า มันเหงา 
ชีวิตขาดอะไรไปอย่างนั้นหรือ ?? 
หวังนะ หวังไว้ว่าซักวัน ฉันจะเข้มแข็ง จะก้าวเดิน จะยิ้ม จะหัวเราะด้วยหัวใจ ด้วยความสุข ไม่ใช่ด้วยความฝืน และแผลนั่นคงเป็นเพียงรอยที่ทำเพียงย้ำเตือน  
~ซักวันฉันคงมีความสุขกับการมีชีวิตอยู่~ 
13 June 2002