ธงทิว (ตอนที่ ๔)

ตราชู

เค้าของเมฆทะมึนมหึมา เริ่มก่อตัวพยับครึ้มขึ้นแล้วในใจเรา จงจิตราคงพูดน้อยเช่นเคย ผมเองก็นิ่งไปด้วย หาก ความนิ่งของผม สุมแน่นด้วยความเคร่งขรึม เคร่งเครียด วันต่อๆมา ผมเล่นกับลูกอีก โดยชวนให้ดูนั่น ดูนี่ หวัง หวัง แหละก็หวังว่า ลูกจะมีปฏิกิริยาตอบสนองบ้าง ผลที่ได้รับ ทำให้ใจฝ่อลงทุกครั้ง ลูกได้ยินผมพูด หันหน้ามาทางเสียงได้ แต่ดวงตามิได้แสดงว่าจะแลเห็นสิ่งซึ่งผมชี้ชวนให้ดูเลย ลูกเป็นอะไร? ลูกเป็นอะไร? ลูกเป็นอะไร?
		เมื่อยังไม่รู้คำตอบ ปมปัญหาก็ยิ่งผูกเขม็ง ผมเริ่มใช้น้ำเมาเข้าช่วยดับความกลัดกลุ้ม ขณะรินเหล้าลงแก้ว ใจก็นึกวาดภาพนายธนาคารหนุ่ม แต่งชุดสูทแสนสง่า นั่งทำงานบนเก้าอี้อันมีพนักพิงอ่อนนุ่ม นี่แหละ ธงทิวของผมธงทิว ผู้จะนำความมั่งคั่งประดามีมาสู่สกุลธนานิยม		
		คุณ พอเถอะคะ ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ อย่าดื่มอีกเลย ภรรยาพยายามห้าม แต่ ผมยังคงรินเมรัยเติมลงในแก้วอีก
		ลูกของเรา อนาคตเศรษฐีใหญ่ ผมพล่ามซ้ำแล้วซ้ำเล่า คุณได้ยินไหม เขาจะต้องเป็นนายธนาคาร เขาจะต้องร่ำรวยกว่าใครๆ
 		คะ คะ ฉันเชื่อเช่นนั้นเหมือนกัน เธออนุโลมตาม ลูกต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ คุณสบายใจเถอะนะคะ เดี๋ยวนี้ หมอเขาเก่งออก เดี๋ยวพาลูกกลับไปหาหมออนุวัฒน์ไม่กี่ครั้งก็หาย
		ต้องหาย ต้องหาย ผมส่งเสียงดังอ้อแอ้ลิ้นคับปาก  เรามีเงิน จะหมดเงินเท่าไหร่ก็ไม่ว่า แต่ลูกต้องหาย ต้องหาย
		จงจิตราพยุงผมไปนอน ผมพยายามข่มตาให้หลับ ภวังค์ห้วงสุดท้ายก่อนจะผลอยไปเพราะความเพลีย ยังได้ยินเสียงงึมงำของตัวเอง
		ลูกผมคือนายธนาคารใหญ่
		ถ้าหมออนุวัฒน์ยังจำความรู้สึกเร่าร้อนซึ่งแสดงออกทางสีหน้าของผม ขณะเมื่อรู้ว่า จงจิตราต้องผ่าตัดในครั้งนั้นได้ ครั้งนี้ เมื่อผมอุ้มธงทิวกลับมาหาเขา เขาย่อมเปรียบเทียบได้ดีว่า ผมอึดอัด กลัดกลุ้มสุมอกยิ่งกว่าครั้งนั้นหลายเท่านัก
	ไหน ไหนละ ที่หมอเคยบอกลูกผมร่างกายสมบูรณ์ทุกประการ ผมเล่นงานเขาเป็นประโยคแรกในทันทีที่พบหน้ากัน อีกฝ่ายยิ้ม ยิ้มอย่างเคยเป็น เยือกเย็น อ่อนโยน เพียงแต่ยามนี้ ผมมองรอยยิ้มของเขาเหมือนมองตัวละครสักตัวหนึ่ง ซึ่งกำลังแสดงมายาตบตาผมอย่างน่าเคียดแค้นที่สุด ทั้งยัง ฮึ่ ตอแหลแก้ตัวว่าตอนแรกตรวจดีแล้ว พร้อมอ้างเหตุผลมาปลอบอีกว่าอาการเจ็บป่วยเป็นเรื่องพญากรได้ยาก อีกอย่าง ลูกผมคลอดก่อนกำหนด ย่อมจะต้องไม่สบายง่ายเป็นธรรมดา
		คุณอย่าวิตกเลยครับ ในเมื่อหมอดูแลธงทิวมาตั้งแต่ต้น หมอก็จะต้องรับผิดชอบ ช่วยเหลือเขาจนสุดความสามารถ เขาสัญญา
		อย่าโกหกผมอีกละ ถ้าลูกเป็นอะไร ผมจะเอาเรื่องหมอ ผมประกาศคาดโทษ พลางจ้องประสานตากับเขาเขม็ง เขารับคำ ก่อนจะอุ้มธงทิวไป
		อันเนื่องจากหมออนุวัฒน์เป็นสูตินารีแพทย์ เรื่องระบบสายตาจึงมิใช่ทางถนัดของเขา ธงทิวถูกส่งต่อไปยังหมอชัยชาญ จักษุแพทย์มือหนึ่งของโรงพญาบาล หมอนำเขาเข้าสู่ห้องตรวจ มีผมกับภรรยายืนดูอยู่ทุกระยะ เวลาผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป ผมเฝ้ามองเข็มนาฬิกาบนผนังห้องตรวจเดินติ๊ก ติ๊ก ด้วยความรู้สึกเหมือนคนถูกกดให้จมน้ำอย่างช้าๆ จมลึกลง ลึกลงทุกที การตรวจดำเนินตามขั้นตอน ตามลำดับ กระทั่งในที่สุด หมอก็เงยหน้าขึ้น