เพลงรัก เพลงละคร ตอนที่3

เก่งกาจ

รักแรกอย่างนั้นหรือ ทำไมเธอจึงรักเขาล่ะกริชหันมาถามด้วยน้ำเสียงและแววตาที่มีความหมายหากแต่หยีไม่อาจรับรู้ได้
	เป็นเธอ เธอจะไม่หวั่นไหว กับคนที่พยายามทำให้เห็น ว่าเขามีความจริงใจกับเราแค่ไหนอย่างนั้นหรือ แม้มันจะเป็นแค่ช็อกโกแลตก็ตามเถิดหยีตอบ พลางก้มลงมองช็อกโกแลตในมือ ใจคิดไปถึงคนที่ให้
	แต่การที่เขาหยุด และมาส่งใหม่อย่างนี้ ฉันเริ่มไม่แน่ใจความรู้สึกของเขาที่มีต่อฉันหยีเอ่ยกับกริชเหมือนอยากจะตัดใจจากชายที่ให้ช็อกโกแลต
	อย่าเพิ่งด่วนสรุปอย่างนั้นสิ เขาอาจจะมีเหตุผล เช่น เขาคงคิดว่าเขาเจอผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาคิดว่าอาจเป็นเธอที่เขาส่งช็อกโกแลตมาให้ตลอดเวลา จนวันหนึ่งเขาอาจรู้ความจริงว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เธอ  ทางเดียวที่จะทำให้เธอไม่คิดว่าเขาลืมเธอ คือส่งช็อกโกแลตมาให้ก็ได้นะกริชเอ่ยเหมือนเป็นเด็กชายคนนั้นเสียเองจนหยีอดแปลกใจไม่ได้
	ทำไมเธอเข้าใจเขาดีจัง เหมือนรู้จักเขาอย่างนั้นแหละหยีเอ่ยถามอย่างแปลกใจ แต่ไม่ได้เอะใจอะไร
	เปล่า ฉันก็แค่พูดไปเรื่อย ไม่อยากให้เธอคิดมากกริชหาข้อแก้ตัว เขาไม่อยากให้หญิงสาวรู้ความจริงบางอย่าง หยีพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
	เรื่องเมื่อเย็น ฉันขอโทษนะที่ใส่อารมณ์กับเธอกริชเอ่ยทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ และมันเป็นคำพูดที่เขาอยากจะบอกหยีที่สุดในวันนี้
	ไม่เป็นไรฉันลืมไปหมดแล้วละหยีกล่าวยิ้ม ๆ
	ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ของกริชดังขึ้น กริชหยิบมันขึ้นมาเพื่อดูว่าใครโทรมา
	เค้กเขาเอ่ยออกมาพร้อมกดรับทันที
	หวัดดีจ๊ะ เค้กกริชกล่าวทักทายแฟนสาว แล้วยิ้มออกมา
	กริชเหรอ นี่เค้กนะ เค้กจะบอกว่าวันนี้เค้กไปช่วยกริชออกแบบฉากด้วยไม่ได้ เค้กต้องไปธุระกับแม่ ขอโทษด้วยนะจ๊ะเค้กกล่าวธุระของตน หยีฟังทั้งคู่สนทนารู้สึกถึงความสนิทสนมของทั้งคู่ก็อดรู้สึกเจ็บแปลบไม่ได้ บอกไม่ถูกว่าทำไม ลึก ๆ แล้วเธอปฏิเสธไม่ได้ว่าแอบสนใจชายหนุ่มผู้นี้ อาจเป็นเพราะเขา หวงแหนเพลง First love มากเช่นเดียวกับเธอ
	ไม่เป็นไรกริชกล่าวอย่างสุภาพ พร้อมยิ้มออกมา
	พรุ่งนี้เค้กสัญญานะ ว่าจะไปช่วยกริชแต่เช้า ถือว่าเป็นการไถ่โทษแล้วกันเค้กกล่าวเหมือนง้องอนเพราะกลัวแฟนหนุ่มจะเคือง
	จ๊ะกริชกล่าวสั้นพร้อมยิ้ม รอยยิ้มนั้นยิ่งทำให้หยีซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ อดรู้สึกเจ็บในใจอย่างบอกไม่ถูกที่ตนเองนึกชอบคนที่มีเจ้าของแล้ว
	งั้นแค่นี้นะจ๊ะเค้กกล่าวพร้อมตัดสายไป กริชกดวางแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือ แล้วหันไปยิ้มกับหยีที่ตอนนี้กำลังเหม่อลอยอยู่
	หยีกริชเรียกครั้งที่หนึ่งแต่หญิงสาวไม่ได้ยินเขาจึงเรียกซ้ำ พร้อมเอามือปัดไปมาผ่านหน้าหญิงสาวที่กำลังเหม่อลอย
	หยี เหม่ออะไรกริชกล่าวพร้อมยิ้มขัน ๆ
	เปล่านี่ ว่าแต่เค้กโทรมาหรือหยีที่ได้สติหันไปพูดพร้อมยิ้มแหย ๆ
	อือ เค้าโทรมาบอกว่าวันนี้มาช่วยงานไม่ได้กริชตอบอย่างไม่ปิดบัง
	งานอะไรเหรอหยีถามต่ออย่างอยากรู้
	ออกแบบฉากละครให้พี่กุ๊กน่ะกริชตอบ
	เหรอ  อยากมีคนช่วยไหมหยีเสนอความช่วยเหลือ พร้อมยิ้มออกมา
	ฮือ อะไรนะกริชอุทานออกมาเหมือนต้องการให้หญิงสาวทวนคำถาม
	ให้ฉันช่วยไหมหยีหายใจเข้าพร้อมบอกจุดประสงค์ของตนเอง
	ถ้าไม่เป็นการรบกวนก็...ได้กริชกล่าวพร้อมยิ้มให้ หยียิ้มออกมาอย่างยินดี
	ถ้างั้นก็ลงมือกันเลยกริชกล่าวต่อพลางชวนหยีเข้ามาในบ้านเพื่อทำงาน
	กริชหายไปที่ห้องนอนที่อยู่ชั้นบน ไม่นานก็กลับมาทั้งของที่เตรียมมาด้วย นั่นคือ กระดาษ ดินสอ และสีมาที่โต๊ะทำงาน
	จะแบ่งงงานกันยังไงดีละหยีเอ่ยถามกริชเหมือนไม่รู้จะทำยังไง
	อือ เอางี้ ฉันวาด เธอระบายสี  ตกลงไหมเขาออกความเห็น พร้อมถามหญิงสาว
	ก็ได้ แต่วาดให้ดีๆละหยีเห็นด้วย
	เธอก็ระบายให้ดี ๆละ กริชกล่าว จากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะกันออกมาอย่างมีความสุข อย่างประหลาด โดยทั้งคู่ไม่รู้ตัว
	แต่เวลาผ่านไปชั่วโมงหนึ่งกริชไม่สามารถวาดอะไรออกมาได้เลย พยายามจะจินตนาการฉากเท่าไรก็คิดไม่ออก หยีเห็นเวลาผ่านไปแต่งานไม่ดำเนินอะไรสักอย่าง เธอจึงพูดกับกริชว่า
	กริชทำไมไม่วาดเสียทีล่ะหยีเอ่ยถาม
	ฉันวาดไม่ออกน่ะหยีกริชกล่าวเสียงอ่อย ๆ
	ทำไมล่ะหยีเอ่ยถามอย่างสงสัย
	ฉันจินตนาการไม่ออก ว่าควรจะวาดยังไงดีกริชบอกความจริงที่เป็นปัญหา
	เธอจะวาดฉากอะไรหยีเอ่ยถาม
	ฉากที่นางเอกเล่นเปียโนและร้องเพลง ให้พระเอกฟังน่ะกริชกล่าวพร้อมมองหยีเหมือนขอความช่วยเหลือว่าควรจะทำไงดี
	เอางี้ ฉันจะเล่นเปียโนให้เธอดู แล้วเธอก็จินตนาการฉากที่มันเข้ากับอารมณ์ของตัวละครตัวนั้นหยีออกความเห็น
	อือ ความคิดดีนี่กริชเอ่ยชมแล้วยิ้มออกมา หยีก็ยิ้มรับ
	บ้านเธอมีเปียโนใช่ไหมหยีเอ่ยถามทันทีเมื่อนึกขึ้นได้
	มี แต่น่าแปลกกริชตอบพร้อมพยายามบอกอะไรบางอย่าง
	อะไรหรือหยีถามเหมือนอยากรู้
	ก็บ้านฉันมีเปียโน แต่ฉันกลับเล่นไม่เป็นเลยนี่ ตลกไหมกริชกล่าวพร้อมยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี พยายามพูดให้หญิงสาวขัน ได้ผลหยีหัวเราะออกมาเช่นกัน
	จากนั้นหยีก็เดินไปที่เปียโน จากนั้นก็เริ่มบรรเลงเพลง First love ออกมา พร้อมร้องเพลงออกมาด้วย เธอร้องเพลงเหมือนจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดภายในใจผ่านเพลง กริชได้แต่มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกดี ๆที่ก่อขึ้นภายในใจ มือก็วาดภาพไป บางครั้งก็ยิ้มให้กับหยี ที่กำลังก้มลงมองที่นิ้วที่ดีดเปียโนจึงทำให้หยีไม่สามารถเห็นรอยยิ้มที่มีความหมายนั้นได้
	ไม่นานกริชก็วาดเสร็จ ภาพนั้นเป็นฉากที่สวยงามที่สุดฉากหนึ่งก็ว่าได้
	สวยจังหยีชม พร้อมขอภาพมาดูใกล้ ๆ อย่างถูกใจ
	ต่อไปก็ถึงตาที่เธอต้องแสดงฝีมือแล้วละ หยีกริชกล่าวพร้อมยิ้มให้เธอ เธอยิ้มให้เขาไม่ตอบสิ่งใด แต่ก้มลงระบายสีรูปนั้น อย่างบรรจง และสุดฝีมือ
กริชลุกขึ้นพร้อมเดินออกไปจากห้องนั้น แต่ไม่นานเขาก็นำโกโก้ร้อนมาให้หยี
ขอบใจจ๊ะหยีกล่าวพร้อมรับถ้วยมา จากนั้นก็ลงมือระบายสีต่อ ไม่กล่าวสิ่งใดก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างเดียว โดยไม่ทันสังเกตว่ากริชมองเธอด้วยสายตามีความหมาย
กริชเดินออกจากห้องนั้นไป เวลาผ่านไปสองสามชั่วโมงหยีก็ระบายภาพนั้นเสร็จ  ภาพนั้นพอระบายสีออกมาเป็นฉากที่สวยที่สุดฉากหนึ่งก็ว่าได้ หยีมองรูปภาพนั้นอย่างภูมิใจ แต่เธอก็รู้สึกเพลียมาก จึงก้มตัวลงนอน และฟุบหลับที่โต๊ะทำงานนั้น
เมื่อกริชเดินกลับมาที่ห้องก็พบว่าหยีหลับอยู่เขาจึงเอาผ้าห่มมาคลุมตัวหญิงสาว เขามองเธอที่หลับอย่างไม่รู้ว่ามีใครคนหนึ่งมองเธอด้วยความรู้สึกที่สุขใจเพราะได้อยู่ใกล้ชิดกับหญิงที่รัก
กริชอยากจะก้มลงจูบที่หน้าผากแต่ก็หยุดเอาไว้ แล้วเดินจากห้องนั้นไปอย่างเงียบๆ
เช้าวันรุ่งขึ้นแดดทอแสงผ่านหน้าต่าง ที่ตรงนั้นมีโต๊ะที่หยีฟุบหลับอยู่ หยีรู้สึกแดดแยงตา เธองัวเงียตื่นขึ้นพร้อมมอง ๆไปรอบตัวไม่เหมือนบ้านของตน
นี่เรานอนที่นี่ทั้งคืนเลยหรือหยีบ่นกับตนเองพลางเห็นกริชที่เดินเข้ามา
ตื่นแล้วหรือกริชถามพลางยิ้มให้เธอ
ขอโทษนะที่ฉันมารบกวนหยีกล่าวพลางยิ้มแหย ๆ
ไม่ต้องขอโทษ ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณเธอกริชกล่าวยิ้ม ๆ
ถ้ายังงั้น ฉันกลับละนะหยีกล่าวพลางลุกเดินหนีทันที
เดี๋ยวฉันไปส่งกริชกล่าวพลางรีบเดินตามหยีออกไป 
ในใจหยีรู้สึกหวั่นไหวที่ต้องอยู่กับบ้านชายหนุ่มที่เธอพึ่งรู้จักเพียงวันเดียว เธอไม่ยอมพูดจาเอาแต่คิดเรื่องนี้
เมื่อถึงหน้าบ้านเธอก็พบว่ามีกล่องช็อกโกแลตวางหน้าบ้าน และมันจะวางทุกครั้งที่เธอเล่นเพลง First Love  
เธอจำได้ว่าเธอเล่นเพลงนี้ครั้งสุดท้ายก็บ้านของกริช ถ้าจะมีใครรู้ว่าเธอเล่นคงจะมีเขาเพียงคนเดียว
หรือว่าเขาจะเป็นคนให้ช็อกโกแลตเธอ
เธอหันไปเผชิญหน้ากับเขาที่ยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น 
หยีอ้าปากจะพูดแต่ตัดสินใจไม่พูดดีกว่า เพราะเธอยังไม่แน่ใจ
อะไรหรือหยีกริชเอ่ยถามแล้วยิ้ม 
ชายหนุ่มเห็นกล่องช็อกโกแลตในมือของหยี ก็ยิ้มแล้วพูดกับเธอว่า
นั่น มีคนส่งช็อกโกแลตมาให้อีกแล้วหรือเขาพูดแล้วยิ้ม
น่าแปลกนะหยีตัดสินใจพูดออกมาพร้อมสังเกตท่าทีของชายหนุ่ม
อะไรหรือเขายังถามเรียบ ๆ ด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ยังไม่มีทีท่าผิดสังเกต
ฉันรู้สึกว่าคนที่ให้ช็อกโกแลตกับฉัน เขาอยู่ใกล้ฉันมาก ใกล้จน ...น่ากลัวหญิงสาวพูดพร้อมสบตาชายหนุ่มอย่างเปิดเผยความในใจ
กลัวอะไรเขาพูดเบา ๆ พร้อมสบตาเธออย่างมีความหมาย
	 ฉันกลัวว่าวันที่ฉันรู้ความจริงว่าเขาเป็นใคร ฉันอาจจะรักเขาไม่ได้หญิงสาวค่อย ๆพูด แต่ชัดเจนทุกคำ ในใจนึกรู้ว่าใครเป็นคนส่งมา
	ทำไมถึงรักเขาไม่ได้ล่ะชายหนุ่มถามพลางสบตาหญิงสาวอย่างมีความหมาย
	เพราะเขามีเจ้าของอยู่แล้วสิหยีกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย พลางหลบตาเขาเหมือนไม่อยากให้รู้ความในใจ
	ทันใดนั้นก็มีเสียงเค้กขัดจังหวะการสนทนา
	กริชจ๊ะเสียงเค้กดังขัดจังหวะขึ้น เธอมาหาแฟนหนุ่มแต่เช้าเพื่อมาช่วยงานเขาตามที่สัญญาไว้นั่นเอง
	ทั้งกริชและหยีหันไปทางต้นเสียงนั้น พร้อมปรับสีหน้าและท่าทางให้เป็นปกติ เพื่อไม่ให้เค้กรู้ความรู้สึกในใจของทั้งคู่
	สวัสดีจ๊ะ เค้กหยีกล่าวทักทายตามมารยาท พร้อมยิ้มให้เค้ก
	สวัสดีจ๊ะหยีเค้กทักทายและยิ้มให้เช่นกัน
	ทำไมมาแต่เช้าเลยล่ะกริชถามพลางยิ้มให้แฟนสาว พร้อมจับมือเธอไว้ หยีได้แต่มองด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบ นี่เธอคงจะรักคนที่มีเจ้าของเข้าให้แล้ว เธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อไม่อยากมองภาพบาดตาและใจนั้น
	ทำเป็นลืม ก็เมื่อวานนี้เค้กสัญญากับกริช ว่าจะมาช่วยกริชออกแบบฉากแต่เช้าไงเค้กกล่าวพลางยิ้มให้กริช
	อ๋อ..จริงด้วย   แต่ว่าตอนนี้ไม่ต้องแล้วก็ได้จ๊ะกริชกล่าว คำพูดของกริชทำให้เค้กรู้สึกแปลกใจแล้วถามว่า
	อ้าว ทำไมล่ะจ๊ะเค้กเอ่ยถามอย่างอ่อนหวานตามนิสัยของเธอ
	คือ เมื่อคืน ผมกับหยีช่วยกันจนเสร็จแล้วล่ะ แต่ว่ากว่าจะเสร็จได้ก็ ทั้งคืนกริชกล่าวไปเรื่อย ๆ แต่ไม่ทันสังเกตว่าเค้กสะดุดใจกับคำว่าทั้งคืน
	เธอสองคนอยู่ด้วยกันทั้งคืนเลยหรือเค้กกล่าวหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่ง รู้สึกหึงแฟนหนุ่มเล็กน้อย แต่ยังไม่กล่าวอะไรเสียก่อนก็มี เสียงคนหนึ่งขัดขึ้นมาจากทางด้านหลังของเธอ
	เขาคือโดมนั่นเอง
	เฮ้ย ไอ้หยีโดมเดินเข้ามา พร้อมตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดัง
	อ้าว ไอ้โดม โผล่หัวออกมาได้สักทีนะแก!หยีหันไปแหวใส่เพื่อน
	แหม ..เจอหน้าก็แว้ดใส่เลยนะโดมกล่าวกับเพื่อนสาว เขาเข้ามายืน โดยที่เค้กหันหลังให้ โดมจึงไม่ทันเห็นหน้าเค้ก
	เฮ้ย แต่เมื่อวานขอโทษจริงเว้ย ตื่นสายไปหน่อย ว่าแต่พี่กุ๊กคงบ่นถึงฉันน่าดูเลยโดมพูดพร้อมหัวเราะออกมา
	เขาไม่ได้แค่บ่นหรอก แต่เค้าด่าแกกรอกหูฉันเลยล่ะ เขาบอกว่าถ้าแกยังไม่รับผิดชอบอย่างนี้ เค้าจะตัดชื่อแกออกจากโปรเจคนี้หยีกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่โดมไม่สะทกสะท้าน
	เฮ้ย ...พี่เค้าไม่กล้าหรอก  ว่าแต่ใครนี่ เพื่อนแกเหรอโดมถามอย่างแปลกใจพึ่งสังเกตเห็นว่าหยีมีแขกถึงสองคน แต่ยังไม่ทันสังเกตว่ามีเค้กด้วย
	เออ..ลืมแนะนำ สองคนนี้ไงที่เขามาช่วยงานพี่กุ๊กหยีนึกขึ้นได้พร้อมบอกโดม และแนะนำเพื่อนทั้งสองให้โดมรู้จัก
	อ๋อ...โดมพยักหน้ารับรู้
	คนนี้ ชื่อกริชน่ะหยีแนะนำ
	สวัสดีครับโดมพยักหน้า เป็นเชิงทักทาย
	สวัสดีครับกริชทักทายพร้อมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
	คนนี้ เค้กหยีแนะนำ  
	จังหวะนั้นเค้กหันหน้ามาเผชิญกับโดม พร้อมกล่าวคำว่า
	สวัสดีค่ะ ทันทีที่โดมเห็นหน้าเค้ก เขาตะลึง ทำอะไรไม่ถูก เพราะเค้กนั้นเป็นคนที่เขารู้จัก และรู้จักดีเสียด้วย    รู้สึกยินดีที่ได้พบหญิงสาวในวันนี้
	โดมนั้นรู้จักเค้กดี ในใจชายหนุ่มคิดเคืองที่เค้กทำเป็นเหมือนไม่รู้จัก
	แต่ถ้าโดมอ่านใจเค้กได้ จะรู้จริง ๆว่า เค้กไม่เคยรู้จักโดมมาก่อน
	สวัสดีโดมกล่าวเมื่อรู้สึกตัว เขาเอาแต่มองหน้าหญิงสาว ด้วยความรู้สึกเคืองเล็กน้อยที่เค้กทำท่าเหมือนไม่รู้จักเขา
	เธอจำฉันไม่ได้จริง ๆหรือโดมกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง ในตัวเค้ก 
	เค้กอึ้งทำอะไรไม่ถูก แต่ก็หาประโยคพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า
	ขอโทษนะค่ะ ฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน คุณคงจำคนผิดแล้วล่ะค่ะคำพูดนั้นสร้างความไม่พอใจให้กับโดม แต่เขายังสงวนท่าที แต่แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง  โกรธ และเสียใจปนกันไป
	หยีรู้สึกสงสัยเลยขัดจังหวะขึ้น
	โดม แกเคยรู้จักเค้กมาก่อนหรือ?หยีเอ่ย
	ไม่เคยหรอก แกก็ได้ยินที่เขาพูดไม่ใช่หรือ ว่าฉันจำคนผิดโดมกล่าวเน้นประโยคสุดท้ายเป็นเชิงประชดด้วยใบหน้าทีเฉยชาแต่เก็บความเจ็บปวดเอาไว้ในใจ
	ถ้าไม่มีอะไร ฉันไปละน่ะหยีโดมกล่าวเสียงแข็ง พร้อมจะเดินผละไป
	อ้าวแล้วจะรีบไปไหนล่ะ?หยีร้องออกมา พร้อมมองเพื่อนเหมือนไม่เข้าใจอารมณ์เท่าไร
	ว่าจะไปหาอะไรมาล้างตาเสียหน่อย เดี๋ยวจะจำคนผิดขึ้นมาอีก! โดมกล่าวเน้นใส่อารมณ์ประโยคสุดท้ายด้วยความประชดประชันพร้อมมองเค้กด้วยสายตาเฉยชา 
	เค้กและกริชได้แต่แปลกใจว่าโดมเป็นอะไรไป
	ไอ้โดม เดี๋ยวสิ!หยีเรียก แต่โดมเดินดุ่ม ๆไม่ยอมหันหลังมาอีกเลย
	ขอโทษแทนไอ้โดมด้วยนะ ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไรอีก ถ้ายังไงฉันขอตัวเลยนะ    เดี๋ยวสิไอ้โดม !รอฉันด้วย!หยีหันไปขอโทษพลางวิ่งตามเพื่อนสนิทที่เดินดุ่ม ๆไปไกลลิบ แล้ว
	โดมกลับมาบ้านของตน เขาไม่รอช้า เดินไปที่โต๊ะที่มีของวางอยู่ เขาไม่รอช้าปัดของกระเด็นกระจายไปทั่วเหมือนต้องการระบายอารมณ์
	ทำไม !ทำไม! ต้องทำเป็นไม่รู้จักฉัน ทำไม!