เป็นห่วง..

แอนนาจิว

ดึกมากแล้วนะตอนนี้ พี่คงหลับไปแล้ว แต่เจนหลับไม่ลงเลย เจนพึ่งรู้ว่าพรุ่งนี้แม่ต้องไปกรุงเทพ เพื่อไปหาหมอ แม่อาการไม่ดีขึ้นเลย ยาที่หมอให้มาไม่ได้ผลสักนิด เป็นห่วงแม่มากเลย มากจริงๆ ก็เลยกะว่าจะรีบกลับบ้านพรุ่งนี้ ให้ทันก่อนแม่ไปกรุงเทพ ยังดีที่แม่มีลุงไปเป็นเพื่อน พี่รู้ไหม สิ่งที่เจนรู้สึกแย่มากๆ ในตอนนี้ก็คือ การที่เจนไม่สามารถช่วยอะไรแม่ได้เลย กะว่าไม่แน่อาจไปส่งแม่ที่นั่น และที่ยิ่งไปกว่านั้น เจนโทรหาพี่โอ๋ ถามว่าพรุ่งนี้แม่จะลงไปหาหมอพี่โอ๋จะมาหาแม่ไม๊ คำตอบที่ได้มา ฟังแล้วยิ่งกว่าคนโดนตบหน้าอีก "พอดีไม่ว่างเลยต้องทำงานเพราะ....." ทั้งๆ ที่มันเป็นวันเสาร์ เหตุผลต่างๆ นาๆ ที่เอ่ยขึ้น โอเคเจนเข้าใจว่างานเขาสำคัญ ก็เลยถามว่าวันอาทิตย์ล่ะ คำตอบก็เหมือนเดิม นั่นคือไม่มีเวลา ทั้งๆ ที่แม่ป่วยมาก มากจนแทบจะเดินไม่ไหว พูดก็แทบจะไม่ได้เลย พ่อต้องหุงข้าว ทำข้าวต้มให้แม่กิน เจนรู้ว่าพ่อทุกข์ใจมากกว่าเจนเป็นร้อยเท่า แต่พ่อพยายามไม่พูด ไม่อยากให้ลูกคิดมาก แต่เท่าที่ดูคงมีแค่เจนที่คิดมากอยู่คนเดียว ยังดีที่แม่ไปพักที่บ้านน้าวรรณ แล้วน้าก็พาแม่ไปหาหมอ พี่ลองคิดดู มีลูกอยู่กรุงเทพ แต่ลูกแท้ๆ ไม่มีเวลาแม้กระทั่งที่จะพาแม่ตัวเองไปหาหมอ เจนนะพอฟังที่เขาตอบมา เจนพูดอะไรไม่ออกเลย แบบว่าอึ้งมาก นี่แม่ทั้งคนนะ มีแม่แค่คนเดียวอ่ะ แต่เขาไม่มีเวลาเพราะเขาต้องทำงาน พี่คิดดูเจนเป็นน้องสาว ฟังแล้วยังอึ้งมาก แล้วคนเป็นแม่ล่ะ แม่จะรู้สึกอย่างไง เขาเป็นคนบอกเจนเองว่า ต้องดูแลแม่...ฯลฯ แต่แล้วไงล่ะ พอแม่เป็นเข้าจริงๆ สิ่งที่ได้มาเขาไม่มีเวลา ตอนนี้เจนเกลียดพี่โอ๋มากเลย คืนนี้ทั้งคืนเจนไม่รู้ว่าจะนอนหลับหรือเปล่า เป็นห่วงแม่มากเลยค่ะ ไม่อยากให้แม่เป็นอะไร ตอนที่พี่โอ๋ป่วยแม่หยุดงานทั้งหมดเพื่อลงไปดูแลพี่โอ๋ ไม่เคยบ่นเลยสักคำ ทำให้ทุกอย่าง แม้กระทั่งซักเสื้อผ้าให้ แต่พอแม่เป็นล่ะ พี่โอ๋เคยนึกถึงซะที่ไหน ไม่แน่เจนคงหยุดเรียนอาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์ ขอเลื่อนสอบ แล้วไปกับแม่ เจนเรียนซ้ำทั้งเทอมยังได้เลยค่ะพี่ แต่นี่แม่เจนมีแค่คนเดียว ชีวิตเดียว ถ้าแม่เป็นไรไปเจนคง...คง...ไม่รู้จะทำไงเลย เจนไม่อยากร้องไห้ให้แม่เห็นในวันพรุ่งนี้ เจนกลัวแม่คิดมาก จะทำไงกับวันพรุ่งนี้ล่ะ