ซ่อนเอ๋ยซ่อนหา กี่ทิวาราตรีที่ผันผ่าน จึ่งจักพบความจริงนิ่งและนาน ซึ่งจักไม่ถูกกาลผลาญทำลาย หาอะไรพบอะไรในชีวิต ถูกหรือผิดจริงหรือหลอกบอกความหมาย แท้ทุกสิ่งล้วนสมมติดุจนิยาย ดูคลับคล้ายความจริงทุกสิ่งเอยฯ (พิบูลศักดิ์ ละครพล) ฉันก้าวผ่านคืนวันแห่งการเปลี่ยนแปลงมานานนัก นานจนแทบจะชาชิน.. ชินชากับการเฝ้ามองภาพเดิมเดิม ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น * คนเราบางทีก็ดูกันได้ง่าย หัวใจไม่ได้อยู่ตรงทรวงอกเสมอไป บางทีก็อยู่ตรงรอยยิ้ม ดวงหน้า และแววตาที่สดใส * แต่กับอีกบางที.. หั ว ใ จ ก็อยู่ลึกลงไปข้างใน เกินกว่าใครจะมองเห็น ว่าแท้จริงแล้ว.. เ ป็ น เ ช่ น ไ ร.. นึกย้อนกลับไป... ในวันที่พาตัวเองเข้าไปชิดใกล้ใครสักคน หรืออะไรสักอย่าง เพื่อให้รู้สึกว่าตัวเองยังมีค่า หลอกตัวเองว่า ไม่ได้ โ ด ด เ ดี่ ย ว และ ว่ า ง เ ป ล่ า เกินไป ในโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้ แ ค่ พื้ น ที่ เ พี ย ง น้ อ ย.. ที่พอจะโอบอุ้มหัวใจให้อบอุ่น.. แ ค่ รั ก ล ะ มุ น ที่เติมดวงใจให้อิ่มเต็ม แต่สุดท้าย.. เหล่านั้น.. ได้ย้อนกลับมาทำลายความยโส ที่ฉันเคยมีในตัวตนจนหมดสิ้น วันนี้.. ฉันจึงชังตัวเองเกินไป เกินกว่าจะมาวิ่งไล่ความรู้สึกของตัวเอง หรือเล่นซ่อนหากับความรู้สึกใครได้อีก.. ฉันเฝ้ามองท้องฟ้าไกลลิบ ผ่านหน้าต่างแห่งความเปลี่ยวเหงา เห็นเพียงสีเขียวคล้ำของขอบฟ้า กับความปรารถนาอันห่างไกล ฉันหมกมุ่นและครุ่นคิด แต่ไม่อาจระบายสิ่งที่อัดแน่นเต็มอก อ้างว้าง.. เหว่ว้า... น้ำตาแห่งความโง่เขลา.. หลั่งริน มายาของขอบฟ้า ลวงตาให้มองเห็นภาพอันสวยงามได้อย่างน่าอัศจรรย์เสมอ ๆ แต่เพียงชั่วครู่.. ก็เลือนหายไปอย่างโหดร้าย ไม่เหลือสิ่งใดให้เราได้สัมผัส.. โอบกอดได้.. ก็เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น... เมื่อทุกสิ่งล้วนคือ ม า ย า... น้ำ ต า.. จึงยั่งยืน
รวี นิชา 20 มิ.ย. 2549 18:34 น. - ID 6863 
1130
2
0
21 มิถุนายน 2549 08:06 น. - comment id 91277
ท้ายที่สุด ก็เหลือเพียงแต่ร่างกายนี้ จิตใจนี้ อย่าใส่ใจอะไรนักเลย นี่น่ะถึงจะดูเหมือนว่าเป็นของเรา แต่ว่าที่จิงแล้ว มันไม่เคยเป็นของใครเลย แม้อต่ลมหายใจ สุดท้ายเราก็ต้องคืนสู่ วัฎสงสาร
21 มิถุนายน 2549 08:38 น. - comment id 91280
เมื่อทุกสิ่งล้วนคือ ม า ย า... น้ำ ต า.. จึงยั่งยืน เดี๋ยวนี้เราไม่ร้องแล้วนะคะ รู้สึกดีขึ้นเยอะค่ะ รักมากขึ้นร้องน้อยลง อิอิ
21 มิถุนายน 2549 09:53 น. - comment id 91282
สวัสดีรวี นิชา
21 มิถุนายน 2549 23:51 น. - comment id 91288
คงต้องเลิก...ซ่อนหา...กันสักพัก.... เพราะคนหา....เขาก็เหนื่อยล้า...กับหัวใจ.. ใครบางคน...ที่คอยซ่อน....จนไม่อยากที่หา.. และคงจะต้องกลับมาเป็นฝ่ายซ่อน.... ซ่อนเร้น...ความรู้สึก...ไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด ในหัวใจ......
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ