ผ่านสายลมและฝนโปรย ..

keekie

เป็นอีกหนึ่งครั้งในหลายครั้งที่ฉันอยากซ่อนตัวจากความวุ่นวายทั้งปวง 
เพื่อแอบอยู่ในมุมสงบที่มีเพียงตัวเอง และครั้งนี้ฉันเลือกที่จะซ่อนตัวเองบนเกาะ
อย่างที่เคยมา ..
ทะเลทางใต้สวยงามนัก แม้จะต้องเดินทางไกลสักหน่อย 
แต่เมื่อได้มาเห็นผืนน้ำสุดลูกหูลูกตาจรดขอบฟ้าฟากฝั่งโน้น .. 
ทำให้ต้องแอบยิ้มกับตัวเองด้วยความรู้สึกชุ่มฉ่ำใจ .. 
ในที่สุดทั้งสองก็มาบรรจบพบกันจนได้ แม้มันจะเป็นเพียงภาพที่ฉันเห็น 
แต่นั่นก็สร้างความรู้สึกหวานลึกๆ ในหัวใจ .. ในที่สุดพวกเขาก็ได้พบกัน .. 
นั่งรถเก้าชั่วโมงจากกรุงเทพฯ  ฉันลืมตาตื่นขึ้นที่ท่าเรือดอนสัก .. ราวตีห้าครึ่ง .. 
ได้เวลาที่จะทักทายดวงตะวันที่กำลังไต่ขึ้นทางขอบฟ้าฟากโน้น .. สาดแสงสู่ท้องฟ้าและท้องทะเลทอประกายสีชมพู .. 				

           In  the  middle  of  nowhere
                       I  would  kiss  you
                    While  the  sun  rises 
        The  sky  is  changing  its  colors
The  thousand  little  waves  are  moving
                The  sea  turns  into  pink

             In  the  middle  of  nowhere
                       I  would  kiss  you
         On  the  top  of  the  mountains
                       In  the  cold  wind  
                And  we  could  fly  away

             In  the  middle  of  nowhere
                      I  would  kiss  you
     Under  a  million  of  shining  stars
                    In  the  darkest  night 
 I  cant  hear  anything,  but  our  hearts

             In  the  middle  of  nowhere
                       I  would  kiss  you

                                                              พิมพิดา  กาญจนเวทางค์


ฉันลงจากรถมานั่งรอเรือที่ท่า 
ในขณะที่เพื่อนร่วมเดินทางยังคงนอนหลับอยู่บนรถ .. 
คงมีเพียงฉันคนเดียวกระมังที่ตื่นเต้นกับเช้าวันใหม่ .. 
ลงมานั่งรอดูแสงตะวันเพียงลำพัง .. 

ฉันข้ามมาถึงเกาะราวแปดโมงครึ่ง .. หอบหิ้วสัมภาระเดินออกมาจากท่ารถทัวร์ 
 คนขับแท็กซี่หลายคันปราดเข้ามาถามไถ่ .. ไปไหนคร๊าบบบบบบ ..  

ฉันได้แต่ยิ้ม .. แล้วหอบกระเป๋าบรรดามีเดินก้มหน้างุดๆ ไปหน้าถนน .. 
ก้าวขึ้นรถสองแถวที่จอดใกล้ๆ กันนั้น .. 

แม้ว่าฉันจะเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่ยังไม่เคยที่จะมาโดยไม่มีเจ้าสีทองคู่ใจ .. 
ครั้งนี้ฉันจึงยัง งง กับทิศทาง ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนของเกาะ .. 

เมื่อรถสองแถวแล่นมาถึงหน้าทอน .. จึงทำให้ฉันพอจับทิศทางได้ .. 

นั่งรถรอบเกาะสักรอบก่อนแล้วกันเพื่อดูว่าที่ไหนสวยพอจะพาตัวไปซุกอยู่ได้ .. 
อยากได้ที่พักที่เมื่อเดินออกมาหน้าบ้าน เท้าก็เหยียบทรายนุ่มๆ เพื่อทิ้งรอย ..
และเมื่อน้ำทะเลสาดซัด .. รอยนั้นก็จางหายไป .. มันเป็นธรรมชาติ

นั่งรถจนเกือบรอบเกาะ ใกล้สุดสาย .. ก็ยังไม่พบที่พักถูกใจ .. 
ฉันจึงกระโดดลงจากรถสองแถว .. หน้าร้านถ่ายรูปร้านหนึ่งบริเวณหาดเฉวง ..
ซึ่งมีรถจิ๊ปให้เช่า .. 

ค่ารถสองแถวที่ตระเวนทั่วเกาะ .. ราคาคงพอๆ กับที่ฉันจะเช่ารถแล้วเติมน้ำมัน ..

เจรจากันสักพัก .. ฉันได้รถจิ๊ปคันเล็กที่เหมาะกับการเดินทางคนเดียว .. 

ฉันทำแบบนี้เสมอ .. 
พาหัวใจรักไปในทุกหนทุกแห่งที่อยากไป .. 
ทุกหนทุกแห่งที่อยากหยุดพัก ..
และมักพามันไปสำรวจทุกที่ที่ต้องการ .. 

มันติดตัวฉันไปเสมอ .. 

แล้วฉันก็ได้ที่พักบนเนินเขา  .. 
ที่เมื่อเดินลงจากที่พัก เท้าเปล่าเปลือยจะได้สัมผัสกับทรายนุ่มๆ .. 
ได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังซ่าอยู่ตลอดเวลา .. 

ยิ้มทักทายกับเพื่อนบ้านที่เป็นฝรั่งทั้งหมด ..
ฉันแน่ใจนะ .. ว่าฉันเป็นนักท่องเที่ยวไทยคนเดียวที่พักที่นี่ .. 

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตั้งใจไว้ว่าจะหอบหนังสือประดามี
ไปนอนอ่านบนลานหินริมทะเลที่เห็นลิบๆ นั่น .. 
แต่เมื่อค้นดูสัมภาระจึงได้รู้ว่า .. ฉันลืมกระเป๋าใส่หนังสือไว้ที่ไหนสักแห่ง ..
ที่สำคัญเพื่อนร่วมเดินทางของฉันอยู่ในนั้นเสียด้วย .. 

Teddy  bear .. สาวสวย น่ารัก จิ้มลิ้ม .. 

จึงต้องเปลี่ยนแผน โดยเริ่มยุทธการตามหาเจ้า Teddy .. 
ฉันขับรถตระเวนทั่วหาดเฉวงเพื่อค้นหาอู่รถสองแถว .. 
กว่าจะพบก็ทำเอาผิวสีเสน่ห์แสบร้อนจนแดงไปทั้งตัว .. 
คนขับรถสองแถวเก็บกระเป๋าใบนั้นไว้ให้ฉัน เพราะไม่รู้จะไปคืนได้ที่ไหน .. 

คนใต้ใจงาม .. 


กว่าฉันจะกลับมาถึงที่พักได้ก็ห้าโมงเย็น .. 
พร้อมอาหารมื้อเย็น .. ไก่ย่างที่ส่งกลิ่นยั่วยวนตลบอบอวลทั่วรถ .. 

ค้นหนังสือเล่มที่ต้องการ ..
เดินไปริมหาด .. นอนลงบนลานหินกว้างริมทะเล .. 

นอนมองท้องฟ้า .. ฟังเสียงคลื่น .. 
ไม่ได้อ่านหนังสืออย่างที่ตั้งใจไว้ .. เพราะฝนเริ่มโปรยลงมา .. 

ทำให้นึกถึงบางประโยคที่เคยอ่านพบในหนังสือ .. 

N o w   t h e   r a i n   i s   f a l l i n g ,
M i s s   s o m e o n e   s o   m u c h   . . . 

ฉันยิ้ม .. 
นึกเข้าใจถึงอารมณ์ของคนเขียนถ้อยคำเหล่านี้ .. 
สายฝนริมทะเล .. ทำให้ซาบซึ้งถึงเสน่ห์ของความเหงาปนคิดถึงได้เช่นนี้เอง .. 				

ฝรั่งหลายคนที่นอนเล่นอยู่บนหาดทราย เริ่มเดินกลับที่พัก ..
แถมยังใจดีพากันเป็นห่วง เรียกให้เข้าไปหลบฝน แต่หลายคนคงรู้สึกเหมือนกันว่า ..
ละอองฝนเย็นฉ่ำสวยขนาดนี้ จะกลัวฝนไปทำไม ..
หลังฝนตกรุ้งหลากสีจะออกมาอวดความสวย พาดอยู่บนฟ้าเหนือทะเล .. 

ฉันเพิ่งได้มีโอกาสนอนมองดูท้องฟ้ายามฝนตก ..
มันให้สีหม่น เย็นตา .. 

อีกไม่กี่นาทีดวงตะวันก็จะตกดินแล้ว .. 
ดวงเดียวกับที่ฉันนั่งดูมันไต่พ้นยอดเขาขึ้นสู่ฟ้าเมื่อเช้านี้ .. 
จะให้พลาดดูตะวันตกดินเพียงเพราะฝนตกก็ไม่ใช่นิสัย .. 

ดวงตะวันยังซ่อนตัวอยู่หลังเมฆฝน มีเพียงแสงอ่อนทอลอดกลุ่มเมฆครึ้มให้เห็นเท่านั้น ..
มันคงรู้สึกคล้ายๆ กันกับเราว่า .. 
ช่วงเวลาของการล่ำลาไม่ใช่เรื่องง่าย เลยซ่อนตัวไม่ให้เราเห็นเมื่อต้องบอกลา ..
ทิ้งไว้แต่แสงสีเศร้า .. เป็นความนัย .. 

ที่จริงฉันก็ไม่ได้ผิดหวังอะไรนัก เพราะเข้าอกเข้าใจ .. มันเป็นธรรมชาติ .. 
ฉันคงยังชื่นชมตะวันขึ้น .. และตะวันตกดินได้อยู่ .. 
แม้จะรู้สึกเศร้าในใจบ้างก็ตาม .. ที่จะไม่ได้เห็นภาพขอบฟ้าจรดขอบทะเล .. 
พวกเขาได้พบกันเพียงชั่วแสงตะวัน .. 

หลังจากตะวันทิ้งแสงทองหลังหมดวันแล้ว ..
จันทร์เจ้าบนราวฟ้าก็จะทอแสงทาบ .. เย็นตา .. แม้จะดูเศร้า เหงาไปบ้าง .. 
แต่ดวงดาวพราวแสงก็ยังกระพริบวิบวับเป็นเพื่อน .. 
อยู่บนฟ้านั่น .. 

ความจริงก็ดีเหมือนกัน 
ไม่ต้องให้ดวงตะวันกลายเป็นสิ่งเดียวที่ส่องแสงสว่างกลางฟ้าได้ ..
จันทร์เจ้าและดาวพราวก็ทำให้เรามีความสุขกับการเฝ้ามองมันได้ .. 
ความงามมีอยู่รอบๆ ตัว .. ไม่ต้องรอเพียงสิ่งใดสิ่งเดียว .. 

ฉันนอนมองดาวนับพันและจันทร์เจ้าจนชุ่มฉ่ำใจ .. 
และสายฝนโปรยปรายจนชุ่มกายพอแล้ว .. 
หนังสือที่ถือไปเปียกปอน .. 

แต่เดี๋ยวมันก็แห้ง ..

ฉันเดินกลับที่พัก .. 
หมายใจว่าจะรีบอาบน้ำสระผมและเข้านอน .. 
เพื่อพาหัวใจรักไปสำรวจรอบเกาะในวันพรุ่งนี้ .. 
แม้ฝนจะตก .. 

ฉันจะหยุดในที่ทุกที่ที่หัวใจรักเรียกร้อง .. 

อ ย่ า ก ลั ว ไ ป เ ล ย กั  บ เ พี ย  ง  แ ค่ ฝ น ใ ต้ ฟ้ า   . . . 

The  sky  is  more  beautiful  when  we  share