เธอ...เค้า...ฉัน...และวันเก่าๆ2

รอยยิ้มกับความเหงา

"ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...ในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น..." เสียงเพลงเรียกเข้าของเบอร์แปลกๆที่ว่า อิอิ ^^  แอบทันสมัยแฮะ " ฮาโหล...ว่างายยัยเผือก" " ฮาโหล...นี่เบอร์ใครหรอ??" ฉันตัดสินใจอยู่หลายวันว่าจะโทรดีรึป่าว สุดท้ายฉันก็โทร...."แล้วยัยเผือกจะโทรหาใครล่ะครับ" ดูทำจะด่าหรือจะพูดดีๆกับฉันเนี่ย... "ก็เบอร์นี้โทรมาไง!! แล้วทินี้ฟ้าก็ไม่รุว่าเบอร์ใคร...เลยลองโทรมาถามดู" ...........เงียบ.........สงัด............ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ท่านคุยด้วย....."อืม....ยัยเผือก....คือว่า...." เสียงปลายสายอ้ำอึ้ง " คือ....ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกยัยเผือกว่าฉันเป็นใคร?? เราคุยกันไปเรื่อยๆก่อนได้มั๊ย แล้วฉันพร้อมเมื่อไหร่จะบอกยัยเผือกว่าฉันเป็นใคร " ฉันนิ่งเงียบ " ว่าไงล่ะ OK ป่าว " เค้าถามย้ำฉันอีกครั้ง " แล้วเธอจะให้ฟ้าเรียกเธอว่าอะไรล่ะ?"ก็ในเมื่อเค้าไม่ยอมบอกชื่อจริงๆของเค้าแล้วฉันจะเรียกเค้าว่าอะไรล่ะจิงมั๊ย"งั้นก็แล้วแต่ยัยเผือกจะเรียกเลยล่ะกัน" อืม...ดี เรียกฉันยัยเผือกใช่มั๊ย!! " งั้นฉันจะเรียกเธอว่า...เจ้าหมาน้อย...ล่ะกัน" " ห่ะ!! เจ้าหมาน้อยเนี่ยน่ะ เน่ยัยเผือกเธอเอาสมองส่วนไหนของเธอคิดเนี่ยถึงบังอาจเรียกฉันว่าเจ้าหมาน้อย" เค้าเริ่มตะหวาดฉันเสียงดัง(มาก) " ก็ไหนบอกว่าแล้วแต่ฉันจะเรียกไงเล่า ลูกผุชายคำไหนคำนั้นซิ เอาเป็นว่าตกลงน่ะ เจ้าหมาน้อย อิอิ" ฉันเรียกเค้าด้วยน้ำเสียงยียวน ฉันว่าฉันต้องถูกเค้าตะหวาดอีกแน่ๆเลย " อืม...ก็ได้ แต่เธอเรียกฉันได้คนเดียวน่ะ!! ... ถ้าเป็นคนอื่นฉันเอาตายเลย " เอ้า+ + ไหงเป็นงั้นล่ะ นึกว่าจะตะหวาดฉันซะอีก...ยอมง่ายๆซะงั้น...
หลังจากนั้นฉันกับเจ้าหมาน้อยก็คุยกันทุกวันก่อนนอน...ฉันเริ่มรุสึกดีขึ้นเรื่อยๆที่ได้คุยกัน และเราก็คุยกันได้ดี(มั้ง)ถึงจะมีกัดกันบ้างเล็กน้อย(ซะที่ไหน) แต่ฉันก็รุสึกว่า เค้าเป็นคนที่น่ารักดีนะ ยียวนกวนประสาทดี อิอิ ^^ ชีวิตจะได้มีรสชาติ 555+ ถึงอย่างนั้นก็เหอะ ฉันก็คุยกับเจ้าหมาน้อยทุกวัน...แล้ววันไหนที่เจ้าหมาน้อยไม่โทรมารายงานตัว หรือโทรมาผิดเวลา ฉันก็จะรุสึกแปลกๆเหมือนจะคิดถึงและรอโทรศัพท์เจ้าหมาน้อยอยู่ยังไงอย่างงั้น
ส่วนเรื่องราวของฉันกับเบนซ์เทพบุตรสุดหล่อของฉัน เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆฉันก็ยังรุสึกชอบเค้าอยู่และรุสึกชอบมากขึ้นทุกวันๆด้วยซิ และในตอนนี้เราก็กลายเป็นกลุ่มเดียวกันแล้ว ซึ่งก็มี ฉัน นุ๊ก และก็เบนซ์ ส่วนเพื่อนๆคนอื่นๆเนื่องจากเราเรียนคนล่ะห้องกัน ตารางเรียนและเวลาเราเลยไม่ตรงกัน อาจมีพบเจอกันบ้างแต่ก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนเหมือนกันเมื่อก่อนนี้แล้ว...เวลาได้ร่วงเลยผ่านไปเกือบๆ2ปี ซึ่งปีหน้าก็อยู่ ม.6 ก็จะจบแล้ว...ฉันกับเบนซ์เราสนิทกันมากจนคนอื่นคิดว่าเป็นแฟนกัน...ส่วนเจ้าหมาน้อยเค้าก็ยังไม่ยอมบอกซะทีว่าเค้าเป็นใคร แต่อีกใจหนึ่งฉันก็คิดว่า คุยกันอยู่แบบนี้โดยที่ไม่รุว่าเจ้าตัวเป็นใครอาจจะดีก็ได้ เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเราก็คืบหน้าไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่ถึงกับเป็นแฟนกันเพราะตัวฉันเองก็ไม่รุว่าเค้าเป็นใคร จนมาถึงวันสอบวันสุดท้ายของการเป็นนักเรียนชั้น ม.5 ...ติ๊ดติ๊ด...เสียงเมสเสดของฉันดังขึ้นมีข้อความว่า "ยัยเผือกคับ...อยากรุมั๊ยว่าเจ้าหมาน้อยตัวที่คอยจงรักภักดีกับยัยเผือกคนเดียวคนนี้เป็นใคร? เย็นนี้....ที่สวนสาธารณะ....ความจริงพร้อมจะเปิดเผยแล้วนะครับ...เจ้าหมาน้อยของยัยเผือก..." พออ่านข้อความจบฉันก็ยิ้มออกมาในใจก็คิดว่า...เค้าจะเป็นใครนะ จะใช่เทพบุตรสุดหล่อของฉันรึป่าวน่ะ อิอิ ^^ ในขณะที่ฉันกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดนั้น เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดมาก่อนในชีวิตก็เกิดขึ้น "เธอคบกับฉันได้มั๊ย???.....ยัยเผือก....." เสียงตะโกนที่ดังมากมายมาจากอาคารเรียนชั้นบนสุด...ฉันเงยหน้ามองไปตามเสียงนั้น กึ๋ย!! เค้าสารภาพรักฉัน แล้วฉันก็ยืนอึ้ง ทึ่ง งง ?(น้ำลายจะยืดอยู่แล้ว) ยังไม่ทันที่ฉันจะเรียกสติกลับมาได้ เสียงตะโกนอีกระรอกก็ดังขึ้น "ว่าไงยัยเผือก...ยังไม่ต้องตอบนะ รออยู่ตรงนั้นนะ อย่าไปไหน แล้วฉันจะไปหาเธอเอง" แม้จะสิ้นเสียงตะโกนไล้วแต่สติสัมปะชัญยะ ของฉันก็ยังกระเจิดกระเจิงอยู่ ฉันทั้งอาย ทั้งดีใจ ทั้งเขิน มันรุสึกร้อนวูบๆวาบๆเหมือนอยู่ในฝัน นี่มันจิงรึป่าวเนี่ย ฉันเฝ้าถามตัวเอง แล้วเจ้าของเสียงตะโกนนั้นก็ปรากฎกายต่อหน้าฉัน " ว่าไงยัยเผือก...อึ้งไปเลยล่ะซิ!! ตกลงคบกับฉันได้มั๊ย"  "555+นี่เธอล้อเล่นใช่มั๊ยเนี่ย!!" ฉันไม่รุจะตอบยังไงได้แต่หัวเราะ แล้วถามว่าเธอล้อเล่นใช่มั๊ยเนี่ย " ป่าว ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันพูดจิงๆ" ฉันอ้ำอึ้ง....ส่วนเค้ายิ้มเฉ่งแล้วพูดต่อไปว่า" ไม่เป็นไรฉันให้เวลาเธอไปคิด แต่พอดีว่าฉันเป็นพวกประเภทวัยรุ่นใจร้อนด้วยซิ!! พรุ่งนี้ในงานเลี้ยงสอบเสร็จเธอต้องให้คำตอบฉัน OK " พอเค้าพูดจบเค้าก็ดีดจมูกฉันแล้วยิ้มเฉ่ง หันหลังเดินกลับไป ปล่อยให้ฉันมองตามแผ่นหลังตาปริบๆ ....ติ๊ดติ๊ด....เสียงเมสเสดทำให้ฉันหลุดจากภวังค์และเรียกสติกลับคืนได้ "มารึยังล่ะเนี่ย!! รอนานแล้วนะ หมาน้อยก็มีหัวใจนะจะบอกให้ " ฉันลืมซะสนิทเลยว่าเจ้าหมาน้อยรอฉันอยู่ที่สวนสาธารณะ แล้วฉันก็ตะลีตะเหลือกรีบไปที่สวนสาธารณะนั้น พอมาถึงฉันก็งงกับตัวเองเพราะฉันหาเจ้าหมาน้อยอยู่นานสองนานจ้องคนนั้นทีคนนี้ทีทั้งๆที่ฉันก็ไม่รุว่าคนไหนคือเจ้าหมาน้อยฉันหาจนฉันเหนื่อย....ติ๊ดติ๊ด....เสียงเมสเสดดังขึ้นอีกครั้ง!! " ทำไมล่ะ!! หาหมาน้อยจนเหนื่อยแล้วหรอ..."ยังไม่ทันที่ฉันจะอ่านข้อความจบก็มีมือมาปิดตาฉันไว้จากด้านหลังแล้ก็กระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆว่า"เจ้าหมาน้อยของยัยเผือกอยู่นี่แล้วครับ" เสียงคุ้นคุ้นมากกกกเหมือนใครสักคนแต่นึกไม่ออกเพราะมันติดอยู่ที่หัว "ฟ้าครับ...คบกับผมนะ!! เจ้าหมาน้อยตัวนี้อยากให้ฟ้าเป็นเจ้าของของมันจิงๆซะที" คำพูดที่กระซิบเบาๆค่อยๆผ่านเข้าไปในหูของฉันจนทำให้ฉันหูอื้อไปหมด หัวสมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกบอกไม่ถูกตัวร้อนๆหน้าแดงแจ๋ แล้วเค้าก็ค่อยๆเอามือที่ปิดตาฉันออกช้าๆแล้วก็เดินมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน...ฉันถึงกับอึ้ง ยิ่งกว่าอึ้งไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเค้า เป็นไปได้ไงเนี่ย ใช่หรอ?? "ยัยเผือกไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้นะ กลับไปคิดดูก่อนแล้วกันเพราะกว่าเจ้าหมาน้อยตัวนี้จะยอมเปิดเผยตัวตนก็ใช้เวลานานเหมือนกัน...แต่วันนี้หมาน้อยแค่อยากให้ยัยเผือกรุว่า "รัก" และอยากให้ยัยเผือกมาเป็นเจ้าของเจ้าหมาน้อยตัวนี้จิงๆซะที แต่อย่าปล่อยให้รอนานนะ!! เด๋วแก่ตายพอดี!! " เค้าพูดจบพร้อมร้อยยิ้ม แล้วก็เดินหันหลังไป เหลือเพียงแผ่นหลังให้ฉันมองตามตาปริบๆ (อีกครั้ง) 
ตะวันเริ่มคล้อยต่ำ ฟ้าเริ่มมืด พระจันทร์เริ่มมาแทนที่ และเริ่มมีแสงดาวเต็มไปหมด...แล้วฉันควรทำไงต่อไปดีล่ะ???
ตัวอย่างตอนต่อไป
ฉันตัดสินใจคบกับเค้า...ในช่วงเวลาที่เราคบกันช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีแมความสุขจิงๆ แต่ก็อย่างว่าความสุขมักอยู่กับเราได้ไม่นานนัก... มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น...ถึงขนาดที่เราต้องหยุติความสัมพันธ์ของเราเอาไว้ ณ.ตรงนี้ตรงที่เดิม ให้มันเป็นเพียงความทรงจำที่ดี เผื่อไว้เวลาที่เราท้อเราเหงาเราเศร้า จะได้หันหลังกลับมามองมันอีกครั้งหนึ่ง แม้ว่ามันอาจทำให้เรายิ้มทั้งน้ำตาก็ตามที
โปรดติดตาม...ตอนต่อไป