บทสนทนาคืนฟ้าไม่ไร้ดาว

แดดเช้า

คืนนี้เป็นอีกคืนที่เราเดินเล่นกันที่นี่ - - ใต้ฟ้าหลากดวงดาว  เขาเดินเคียงข้างฉันอย่างใช้ความคิดเหมือนเดิม ในขณะที่ฉันเดินอย่างสบายอารมณ์ ทะเลยังซัดคลื่นซบชายหาดอย่างเอาเป็นเอาตาย สายลมก็ยังหนุนคลื่นอยู่อย่างที่เป็นมา เคยเป็นมาอย่างไรก็เป็นไปอย่างนั้น
กับชายหนุ่มช่างคิดที่เดินเคียงกันมา เขามักสุขุมอยู่เสมอเมื่ออยู่กับธรรมชาติ ฉันเข้าใจเอาเองว่า เขากำลังหลุดเข้าไปในโลกส่วนตัวแห่งความคิดคำนึง โลกของเขาไม่ต่างจากฉันนักหรอกเพียงแต่ต่างมุมมองเท่านั้น และเราก็ยังคงมองโลกไปในทิศทางเดียวกันอยู่เสมอ นี่แหละ .. จึงเป็นจุดร่วมจะเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเรา เราเดินมาหยุดอยู่ตรงโขดหินและนั่งลงที่นี่ อย่างเงียบๆ  เงียบนาน นิ่ง และ นาน
ดาวยังคงเกลื่อนฟ้า ดวงจันทร์ยังคงสาดแสง เสียงคลื่นยังคงคร่ำครวญ เวลายังคงดำเนินไป
ไม่อาจเดาความรู้สึกได้ว่าเขากำลังแหงนหน้าหาดาวหรือสำรวจดวงดาวกันแน่ แต่ดูเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างบนฟากฟ้า
คนเราเป็นส่วนหนึ่งของจักรวาล คุณดูดวงดาวนั่นสิ มีมากมายเหลือเกินนะ ผมรู้สึกเคว้งคว้างทุกทีที่มองดูดาว รู้สึกตัวเองเป็นเศษอณูเพียงเสี้ยวเดียวของธรรมชาติ
แต่ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นนะ เมื่อมองดวงดาวเหล่านี้  ฉันแย้งขึ้น เรามักมีมุมมองที่แตกต่างกันแม้ในเรื่องเดียวกันเสมอ และบ่อยครั้ง
ทำไมล่ะ เขาละสายตาจากฟากฟ้าแล้วหันมามองหน้าฉัน สายตาเป็นประกายสาดแววสุขุมเหมือนจ้องลงไปในดวงตาเพื่อค้นหาคำตอบบางสิ่งบางอย่าง
เวลาฉันเหงา ฉันก็รู้สึกว่ายังมีดาวเป็นเพื่อน เหมือนมีดวงตาบางดวงจากฟากฟ้าคอยมองอยู่ เวลาท้อแท้ ดวงดาวเหล่านี้แหละที่เป็นเพื่อนเหมือนคอยดูใจว่าฉันจะฝ่าฟันปัญหาได้หรือจะยอมแพ้มัน
คุณนี่ช่างคิดช่างฝันเกินจริงอยู่เรื่อยเลยนะ
ฉันรู้จักตัวเองดีต่างหากล่ะ ฉันเป็นคนขี้เหงาและช่างท้อ บางครั้งฉันก็หลอกตัวเองไม่ได้หรอกว่าต้องการอะไร และหากสิ่งนั้นตัวเองไม่มีหรือมีน้อยเกินไป ฉันก็เติมเต็มตัวเองจากธรรมชาตินี่เอง
แต่ผมกลับเข้าใจความเป็นจริงไปในอีกมุมมองหนึ่งนะว่า คนเราเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ เป็นเพียงเสี้ยวอณูเล็กๆ ของจักรวาล แล้วสักวันก็จะสลายตัวเองและสูญหายไปเป็นสสารอะไรก็ไม่รู้ การที่คนเราพยายามสร้างอะไรขึ้นมาให้ผิดธรรมชาตินี่น่ะ ทำให้เราเคว้งและไม่เข้าใจตัวเอง คิดว่าเราเป็นผู้ยิ่งใหญ่ เป็นพระเจ้า หลงยึดติดในสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นมาอยู่เรื่อยๆ โลกก็วุ่นวายและแตกสลายไปในที่สุด
พอโลกแตกสลาย ชิ้นส่วนอณูเล็กๆ ของจักรวาลชิ้นหนึ่งก็หายไป ...
ไม่หายไปไหนหรอกคุณ  รวมเป็นส่วนหนึ่งของจักรวาลเหมือนเดิมนั่นแหละ
คุณมองอะไรเหมือนไร้หัวใจจังเลยนะ มองเรื่องการแตกดับอะไรก็ไม่รู้ ไม่ค่อยจะสดใสเลย
หรือที่คุณเกิดมาเป็นตัวเป็นตนนี่จะไม่มีวันตายและไม่มีวันสลายเป็นส่วนหนึ่งของเม็ดดินเพื่อร่วมสร้างความสมบูรณ์ให้กับสรรพสิ่งอื่นๆ คุณจะอยู่ยงคงกระพันค้ำฟ้านั่นหรือ ถ้ามีมนุษย์อย่างคุณทั้งโลกคงไม่มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นหรอกกระมัง เพราะไม่มีการทำลาย
แต่ถ้าคนคิดอย่างคุณมากๆ เข้า ชีวิตก็คงเคว้งคว้าง มองค่าตัวเองเป็นเพียงก้อนดินก้อนเล็กๆ ก้อนหนึ่งที่จะแตกดับไปเมื่อไหร่ก็ได้ รอคอยเพียงจังหวะของวิถีธรรมชาติที่จะสร้างหรือทำลายตัวตน โดยไม่คิดจะสร้างสรรค์และวัฒนะอะไรเลย
เขาทำหน้าครุ่นคิด เงียบ นิ่ง และ นาน ก่อนจะหันหน้ามาสบตากับฉันอีกครั้ง สายตาครั้งนี้ส่อแววความพึงพอใจ ฉันเพิ่งเห็นเขายิ้มเป็นครั้งแรกในช่วงคืนดาวสว่างคืนนี้
แววตาของคุณเหมือนดวงดาวนะ บางทีก็ทำให้ผมเคว้งคว้างเหมือนกำลังวิ่งตามหาอะไรบางอย่างอยู่บนฟากฟ้าไกล เหมือนหาอะไรก็ไม่รู้ที่คว้ามาไม่ได้สักที บางครั้งก็รู้สึกอบอุ่นเหมือนมีเพื่อน เหมือนมีอะไรบางอย่างที่กำลังดูใจอยู่ว่าผมจะแก้ไขปัญหาในชีวิตได้ด้วยความเข้มแข็งหรือไม่
ไม่รู้สิ  ฉันไม่เคยได้สบตาตัวเองสักครั้ง แม้จะสบตาตัวเองเข้าไปในกระจกเงาก็เหมือนดวงตานั้นถูกสร้างขึ้นโดยตัวเองอย่างไม่เป็นธรรมชาติสักที กับรูปถ่ายบางทีก็เหมือนกับแววตานี้ไม่ได้มองตัวเอง ฉันก็ไม่สามารถจะรู้ได้ว่าสิ่งที่คุณพูดอยู่นี่มันจริงสักแค่ไหน
เขาลอบอมยิ้ม ฉันเสไปมองคลื่นที่กระทบกับแสงเรืองเพียงเบาจากดวงจันทร์ รู้สึกอบอุ่นหรือเหน็บหนาวก็บอกไม่ถูก แหงนหน้ามองดวงดาวอีกครั้ง ไม่ได้อบอุ่นเหมือนอย่างที่คิด - - เพิ่งรู้ว่า ในบางครั้งความรู้สึกกับความคิดไม่ใช่สิ่งเดียวกัน
ลมทะเลพัดมากระทบกาย - - หนาว ฉันกอดอกตัวสั่นสะท้าน หากร่างใหญ่ของชายหนุ่มที่อยู่เคียงข้างเขยิบเข้ามาใกล้อีกสักนิดเพียงเสี้ยวของความรู้สึก ฉันอาจจะฝันไปว่าอบอุ่น หรืออาจจะรู้สึกว่าเหน็บหนาวขึ้นมาอีกก็ได้ บางทีดวงดาวก็เคว้งคว้างจริงๆ อย่างที่เขาว่า
หนาวไหม .. ตัวสั่นเชียว เขาหันมามองด้วยความรู้สึกห่วงใย น้ำเสียงแสดงความเอื้ออาทร
คุณจะซบบ่าผมก็ได้นะ ผมไม่คิดอะไรหรอก เขาพูดเหมือนทีเล่นทีจริง ฉันหลบสายตาเสไปมองท้องฟ้า
กลับกันดีกว่ากระมังคะ รู้สึกว่าจะค่อนคืนแล้ว ลมทะเลพัดมาเหนียวตัวออก แล้ววันไหนอย่าลืมเอาแผนที่ดาวมาดูดาวกันดีกว่าค่ะ ดาวที่นี่ออกจะแจ่มชัดและสวยงาม เรามาอยู่กับความเป็นจริง อยู่กับข้อมูลที่มองได้บ้างดีกว่า หลายคืนแล้วที่เราเดินดูดาวแล้วคุยในลักษณะของการแสดงความคิดฝัน
อีกไม่กี่วันเราก็ต้องจากกันแล้ว ผมไม่นึกว่าการมาครั้งนี้จะมาพบดวงดาวสุกใสดวงนี้ ผมคิดเพียงแต่ว่า ผมจะหนีปัญหามาพักผ่อนเท่านั้นเองจริงๆ
คุณมีปัญหาหนักหน่วงมากถึงขนาดจะต้องหนีมาอยู่ที่นี่หรือคะ
คงไม่หนักเท่าไหร่ละมังครับ ปัญหาของคนหนุ่มธรรมดานี่เอง 
แล้วเขาก็เงียบลงไปอีก นิ่ง และ นาน นานจนเหมือนเวลาจะหยุดหมุน คลื่นยังคงซัดสาดอยู่ตรงหน้า ลมหายใจก็ยังคงเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ...
ฉันก็ไม่รู้จุดประสงค์การมาที่นี่ของคุณหรอกนะคะ  และนั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ เพียงแต่ฉันรู้สึกว่าคุณเป็นมิตรและมีบุคลิกที่เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะวางใจได้ ไม่ใช่เพียงแต่ความรู้สึกเท่านั้น จากการเรียนรู้แนวความคิดของคุณด้วย และท่าทางคุณยังไม่เคยเจออะไรหนักๆ
คุณฉลาดในการอ่านคน ชีวิตผมค่อนข้างจะราบเรียบ ผมก็เลยเป็นคนอ่อนไหวกับสิ่งรอบข้างอย่างที่คุณเข้าใจนี่แหละ เขาเงียบลงไปอีก การเงียบครั้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาขรึมและอ่านยาก
คุณมีคนรักไหม  ขอโทษที่ถามเรื่องส่วนตัวของคุณ 
มีค่ะ เมื่อนานมาแล้ว ฉันสลดลง ไม่นึกว่าภาพทะเลตรงหน้าจะเป็นภาพความหลังขึ้นมาจนได้ เพราะทะเลนี่แหละที่ทำให้ฉันพบกับความรัก และทะเลอีกเช่นกันที่ทำให้ความรักพรากไป
ผมขอโทษ  บางทีอาจจะสะกิดแผลอะไรบางอย่างของคุณ ทะเล .. เป็นตัวแทนของความรักได้ไหม เพราะผมมีความหลังกับทะเล
ฉันพินิจใบหน้าของเขา นิ่ง และ นาน ประสบการณ์บางอย่างที่คล้ายกันที่เองที่ทำให้เรามองอะไรไปในทางเดียวกันแม้จะต่างมุมมองบ้างก็ตาม
มีอะไรหรือครับ เหมือนคุณกำลังมีคำถามหรือค้นหาคำตอบอะไรบางอย่างอยู่
เปล่าค่ะ ช่างเถอะ  ฟ้าใกล้สางแล้ว เรากลับกันดีกว่า  แม้เราคงต้องจากกันในอีกไม่กี่วัน ปล่อยความรู้สึกดีๆ ไว้กับทะเลที่นี่นะคะ วงจรเวลาคงพาให้เราได้พบกันอีก ถ้าเป็นความประสงค์ของจังหวะชีวิต
ฉันยิ้มให้เขาด้วยมิตรภาพ ก่อนจะพาร่างตัวเองลุกจากโขดหินแล้วเดินจาก เขายังนั่งอยู่ที่เดิมตรงนั้นนิ่งและนาน ฉันเดินทอดน่องมาเรื่อยๆ กับริมหาด ลมยังคงลูบไล้เส้นผมเล่นตลอดระยะของรอยเดิน น้ำยังคงซบหาด เหมือนจะอิงกันและกัน นานเท่านาน ...
เหมือนมีเงาใครอยู่เคียงข้าง ฉันยังคงเดินเดียวดาย เดินเลียบชายหาดไปอย่างไม่มีจุดหมาย เดินอย่างคนปล่อยความรู้สึกทิ้งไว้กับทะเลและค่ำคืนที่ไม่ไร้ดาว กับหัวใจที่ทิ้งไว้กับบางบทสนทนาในคืนฟ้าไม่ไร้ดาว.
รุจินันท์ ประจงพิมพ์
ต้นคืน ๑๔ กันยายน ๒๕๔๑