ปลายทางแห่งฝัน

สายน้ำสีเงิน

ผู้คนขวักไขว่ท่ามกลางแสงตะวัน และดวงไฟ เช้ายันค่ำ ค่ำยันเช้า
 ไม่มีทีท่าจะหยุดลง เวลายังคงดำเนินไปเรื่อย เสียงผู้คนมากมาย เสียงฝีเท้า
 และคำป่าวประกาศจากไมโครโฟนดังเป็นระยะ ที่นี่ หมอชิต
******************************************************************************
	ผมชื่อว่า ภูตะวัน ครับ ผมได้เข้ามาอยู่กรุงเทพได้ 2-3 ปีแล้ว เป็น
พนักงานบริษัทแห่งหนึ่ง กำลังจะเดินทางกลับบ้านในวันหยุดยาวนี้ แถมด้วย
การลางานวันวาเลนไทน์ อีก 2 วัน (รวมวันกลับ 1 วัน) ก็รวมเป็น 5 วันพอดี กะ
จะลาต่ออีกสักหน่อย ผู้จัดการแกไม่ยอม แกบอกว่า แค่ให้คุณลาวันหยุดยาวนี้ บริษัทก็ขาดคนแย่แล้ว ถ้าลาอีกก็ลาออกไปเลยดีกว่า ใครจะกล้าล่ะครับ
	ชีวิตการทำงานในกรุงเทพนี้ก็ไม่ลำบากเท่าไร ด้วยความที่ผม
ค่อนข้างขยัน ช่างพูด ช่างซักถาม ทำให้ท่านผู้จัดการรักและเอ็นดูผมประดุจดั่งลูก
หลาน (แต่ผมกลัวท่านจะคิดเกินเลยกว่านั้นเหมือนกัน) ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ได้
อภิสิทธิ์ลาหยุดแบบนี้หรอกครับ แต่ผมมักถูกอิจฉาอยู่บ่อย ๆ นะ แต่นั่นแหละคน
กรุง เห็นใครดีกว่า ก็เป็นธรรมดา แน่จริงให้พวกที่มันอิจฉาผมไปบากหน้าหาผู้
จัดการเวลามีปัญหาสิ ขี้คร้านจะกลัวจนหัวหด
	ขณะนี้รถโดยสารประจำทางรอบ 19 นาฬิกา ได้มาถึงที่ช่องรถ
แล้ว ท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไป. อ้าวนั่นรอบรถผมนี่ ผมจำไม่ได้หรอกว่า
เขาไปไหนบ้างแต่ที่แน่ ๆ เชียงราย บ้านผมต้องขึ้นรถคันนี้ชัวร์
	ผมได้ขึ้นรถโดยสารเที่ยวนี้ก็กะให้ถึงบ้านเช้าพอดีตื่นครับ ผม
เดินทางแบบนี้ประจำครับ อย่างน้อยก็ 2  3 เดือนครั้ง อาศัยเป็นลูกรักของผู้
จัดการ อ๊ะ อ๊ะ ผมไม่ได้เป็นเกย์ นะครับผมมีลูกมีเมียแล้ว อายุตั้ง 28 แล้วครับ 
ลูกอายุได้ 3  4 ขวบ ได้แฟนเป็นคนที่เรียนด้วยกันตั้งแต่มัธยม แต่จีบกันจริง 
ๆ ตอนเรียนมหาลัย แบบว่า พอ ศิยามล (ชื่อแฟนผม) เอาแฟนเขามาอวด ผม
เลยรู้ตัวว่าอกหักตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ พอเขาเลิกกันปุ๊บ เราก็เข้าดามปั๊บเลย พอสักสามเดือน เราก็แต่งงานกัน เขามาสารภาพกับผมที่หลังว่า เป็นแผนการของเขา
ครับที่เอาอดีตแฟนมาอวด ผมเลยรู้ตัวว่าถูกหลอก แต่ช่างเถอะครับ เข้าตำรา รัก
หรอกจึงหยอกเล่น อีกปีหนึ่งก็ตั้งท้องครับ และก็ได้ลูกชายมาคนนึง (เป็นการ
รับประกันว่าของผมเอง) ผมตั้งเขาชื่อว่า น้องขนมต้ม (จริงจริงแล้วมาจากผมถูกต้มครับ) ฮาว~ว ง่วงแล้วสิ รถกำลังออกจากท่าพอดีเลย
	แม่ ๆ พ่อกลับมาแล้ว นั่นเสียงลูกชายผมนี่นา พ่อครับวันนี้พา
ผมไปดู ช่วงฮุย นะพ่อนะ ที่สวนสัตว์นะพ่อ ช่วงฮุย หมีแพนด้านะหรอลูก ผมถามเพราะแปลกใจว่าแกเรียกรวมกันเลยหรือ 
	(เนื่องจากที่บ้านผมเขาใช้ศัพท์เทคนิคที่เรียกกันว่า คำเมือง 
อาจจะอ่านยากจึงขอเขียนเป็นภาษากลางล่ะกัน)
	พ่อนอนก่อนไม่ได้เหรอลูกวันนี้พ่อเดินทางมาเหนื่อยนะ  ไม่
เอา ไม่เอา ๆๆๆๆๆลูกผมตอบออกมาคล้ายแผ่นเสียงตกร่องเลย แต่ ผมถึงบ้าน
แล้วเหรอ
 	อือ~อ ผมครางเบาพลางดึงผ้าห่มขึ้นและมองออกไปนอก
หน้าต่าง แอร์รถนี่มันหนาวจริงเลย ผมพูดคนเดียวอยู่เบา ๆ และผมก็รู้ความ
จริงอย่างหนึ่ง คือเมื่อกี้ผมฝันไป ผมคงคิดถึงลูกชายคนเดียวผมมากเกินไป
หน่อย เลยเก็บมาฝัน เมื่อไรจะถึงสักที่ ผมร้องเพลงของเบนท์ออกมาเบา ๆ 
และสังเกตคนข้าง ๆผม ก็รู้ว่าเป็นผู้หญิงสาว ไม่จัดว่าขี้เหร่เท่าไรนัก แต่ก็น่ารัก
ดี แต่คงไม่มีใครดีไปกว่าเมียผมหรอก
	ที่รักค่ะ มากินข้าวคะ นั่นเสียงศิยามลนี่นา เธอพูดเพราะเสมอ
ครับเวลาอารมณ์เธอดี ขอเน้นว่า เวลาเธออารมณ์ดีนะ เพราะถ้าเธอตั้งป้อมจะทำ
สงครามหล่ะก็ มันจะกลายเป็นสมรภูมิที่ประกอบไปด้วยเลือดและน้ำลาย และ
กลายเป็นสงครามเย็นในเวลาต่อมา โชคดีที่มันเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก เพราะเมียผม
เป็นคนมีเหตุผล และไม่ขี้หึง ส่วนใหญ่คนที่จะโดนคือแม่ค้าจอมเอาเปรียบทั้งหลาย
	วันนี้มีอะไรกินบ้างหล่ะ ผมถามเมียสุดที่รักของผม ของโปรด
คุณไง นี่น้ำพริกกะปิ น้ำพริกอ่อง และก็ไข่พะโล้ แกงโฮะ นั่นผัดผักกาดจอ และก็
สุดท้ายห่อหมกปลา เมียผมตอบด้วยเสียงหวาน ใครจะกินหมดเนี่ย ผมพูด
เสียงแกมหัวเราะ ไม่รู้แหละ ต้องกินให้หมดอุตส่าทำ เมียผมก็แกล้งค้อน
บ้าง ล้อเล่นหน่าที่รัก ไม่หมดก็เก็บไว้สิ มันไม่เสียซะหน่อย เธอพูดต่อเมื่อผม
ทำหน้าเคืองนิด ๆ แต่ว่า ทำไมเราถึงรู้สึกว่าอาหารพวกนี้ ภาพมันเลือน ๆ นะ
	อ่าว เราฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย ผมยกดูนาฬิกาที่ข้อมือผมดู โธ่ 
พึ่งจะตี 1 กว่าเอง คงถึงซักพิษณุโลกมั้งเนี่ย ผมบ่นกับตัวเองเบา ตอนนี้ด้านข้าง
ผมเปลี่ยนเป็นคุณป้าไปแล้ว แม่สาวเหลือน้อยคนนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่หว่า แล้วสาว
น้อยเมื่อกี้ไปไหนแล้ว ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ (แหงหล่ะถ้าพูดดังอาจถูกตบถึง
แก่อาสัญกรรมได้) ผมแอบมองคุณป้าแล้วก็คิดถึงใครคนนึง
	ไอ้หนูเอ้ย มาเมื่อไหร่หล่ะ เสียงของหญิงวัยกลางคนดังมาจาก
ภายในบ้าน โธ่แม่ เลิกเรียกไอ้หนูได้ไหม ผมโตแล้วนะ ผมบอกกับแม่ผมเป็น
ครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง แม่เรียกแกยังงี้ตั้งนานแล้วนี่ อีกอย่างแกก็เด็กกว่าแม่ยัง
วันยังค่ำ และแกก็ตอบแบบที่ทุกครั้งด้วย 
	แวบ!! แสงไฟอะไรหน่ะ โครม!!! เสียงอะไรดังจัง
	ผมลืมตาขึ้น ผมยังอยู่ในรถทัวร์อยู่เลย ฝันไม่ดีเลยแฮะ ผมมอง
ไปรอบ ๆ ผู้โดยสารดูบางตาไป ยกดูนาฬิกา ซวยหล่ะ นาฬิกาตาย โธ่ ของขวัญ
วันเกิดที่แม่ยอดยาใจผมอุตส่าซื้อมาให้ เมียกูบ่นแน่เลย ผมพูดกับตัวเองเบา 
ๆ พร้อมกับมองไปนอกหน้าต่าง วันนี้คืนเดือนมืดเหรอ ผมคิด 
	เร็วมีคนเจ็บ มีคนตายด้วยเร็วเข้า เสียงใครโวยวาย คนจะหลับจะนอน นาฬิกานี่สวยแฮะ ขอละกันนะ ใครขออะไรใครวะ พาไปโรงพยาบาล
ก่อนเร็ว รถพยาบาลมาแล้ว หนวกหูจังเลย
	ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าคนด้านข้างผมกลายเป็น ผู้หญิงผิวซีด ๆ
 หน้าตาดูอมทุกข์ตลอด สงสัยทะเลาะกับใครมา ผมคิด และผมง่วงเต็มทนที่จะคิดอะไรต่อ
	แม่ ๆ พ่อจะเป็นอะไรรึป่าว ใครเป็นอะไร ไม่หรอกลูก พ่อเค้า
เป็นคนดี ไม่เป็นอะไรหรอก ใครหน่ะเสียงคุ้น ๆ ไอ้หนูอย่าตายนะลูก เสียง
ใครกำลังร้องไห้อยู่ เสียงเหมือนกับ
	แม่ ผมพูดออกมาแทบจะตะโกน เป็นอะไรไปคะคุณ เสียงแอร์
บัสสาวถามขึ้น ปล่าวครับแค่ฝันร้าย ผมคงคิดถึงครอบครัวผมมากเกินไป แอร์
บัสสาวส่ายหน้า ไม่หรอกค่ะ คุณยังกลับไปได้ กลับไปไหนครับ ผมถามด้วย
ความสงสัย นี่ไม่ไช่จุดหมายปลายทางของคุณค่ะ หล่อนตอบ อะไร ผมไม่เข้าใจ ผมรู้สึกมึนไปหมด ตอนนี้เริ่มรู้สึกปวดหัวตุ๊บ ๆ แล้ว เราไม่สามารถไปส่ง
คุณที่จุดหมายของคุณได้หรอกคะ หล่อนพูด และภาพของหล่อนก็เริ่มเลือนลางไป
	น้ำ หิวน้ำ ผมพูดเบา ๆ ผมพยามจะลืมตาแต่มันหนักเหลือเกิน แม่พ่อตื่นแล้ว หมอคะ หมอ เสียงใครหน่ะคุ้นหูจัง จากนั้นก็มีใครเอา
หลอดมาใส่ปากผม และผมดูดในทันที 
	ขออภัยผู้โดยสารทุกท่าน ขณะนี้รถโดยสารประจำทางของเรา ไม่
สามารถไปส่งท่านยังจุดหมายปลายทางได้ ขอขอบพระคุณผู้โดยสารทุกท่านที่ร่วม
เดินทางไปกับเรา 
	เสียงแอร์บัสสาวดังขึ้นพร้อมกับแสงสว่างวาบที่พุ่งใส่ตาผม ใครก็
ได้ ช่วยบอกหน่อย ตกลงนี่ผมตื่นอยู่ หรือฝันไป
******************************************************************************
	พาดหัวข่าวเช้าวันเสาร์ รถโดยสารสายกรุงเทพ  เชียงราย เสีย
หลัก พุ่งตกเขา ตาย 7 บาดเจ็บ 22 คน คนขับ และพนักงาน เสียชีวิตคาที่