นานแค่ไหนแล้วหนอที่ฉันวางตัวอักษรโลดแล่นบนหน้าเวปนี้ และกับภาระหน้าที่ ที่ฉันได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบบางอย่าง ฉันนั่งทบทวนนับนิ้วนึกตาม .. จากสื่อใยแก้ว..เทคโนโลยีร่วมสมัย ฉันใช้คอมพิวเตอร์เป็นเครื่องมือในการปฏิบัติงานทุก ๆ วัน ฉันเป็นส่วนหนึ่งของลักษณะงานที่เขาเรียกกันว่า .. "ส่วนสารสนเทศและเทคโนโลยี" งานของฉันต้องใช้พลังสมองเป็นอย่างมาก ต้องคิดในเรื่องที่ซับซ้อน นอกเหนือจากการคิดและคิด.. ฉันต้องวางแผน ต้องทดสอบ ต้องจัดการ และต้องพัฒนา มีหลายหลายขั้นตอนในหนึ่งกระบวนการ ซึ่งจะพลาดเสียไม่ได้ ย่อมมีบ้างที่ฉันเกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย และเหนื่อยล้าและดูเหมือนสมองตีบตัน บ่อยครั้งที่ฉันเกิดความรู้สึกดังกล่าว ฉันก็ละจากงานเสียดื้อ ๆ.. ออกไปเดินเล่น กินขนม หรือไม่ก็ลุกไปอ่านหนังสือ ตามแต่โอกาส จนกว่าสมองของฉันจะให้คำตอบกับฉันว่า พร้อมแล้วที่จะปฏิบัติงานต่อ แต่ในบางที.. ฉันเลือกที่จะนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม ประจันหน้ากับเครื่องคอมพิวเตอร์คู่ชีพ ถือโอกาสในช่วงเวลานั้น ปรับสภาพจิตใจของฉัน ระบายความรู้สึกที่อัดแน่นไปด้วยความยุ่งเหยิงของภาระทางการงาน ที่ ๆ ซึ่งบทกลอนของฉันมีความหมาย ที่ ๆ ซึ่งหัวใจร้าวที่ถูกกัดกร่อนได้ผ่อนคลาย ที่ ๆ ซึ่งฉันจะไม่รู้สึกเดียวดาย เมื่ออยู่ลำพัง ที่ ๆ ซึ่งเปรียบเหมือนเวทีใหญ่ ให้ฉันสวมบทบาทของอักษรได้ตามใจปรารถนา ที่ ๆ ฉันได้เรียนรู้ว่า มิตรภาพที่แท้จริงเกิดขึ้นได้ แม้จากปลายนิ้วสัมผัสคีย์บอร์ด และอีกมากมายที่ฉันค้นพบจากที่นี่ ที่บ้านกลอนไทย
ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า .. ฉันถูกจับตามองอย่างเงียบ ๆ จากคนที่ฉันไม่รู้จัก..ด้วยความสนใจ และด้วยความจริงที่ว่า .. ฉันพอใจที่จะอยู่อย่างคนตัวลีบเล็กภายใต้นามแฝงของฉัน ร้อยกรอง ฉันได้เขียนมากมายกองตั้งนับร้อยกอง ฉันไม่เคยสนใจไยดี ไม่เคยคิดจะเก็บกระทั่งต้นฉบับงานเขียนของฉันด้วยซ้ำไป
ฉันตะเวนท่องเที่ยวทางอินเตอร์เน็ตไปเรื่อย บางครั้งฉันก็พบงานเขียนของฉันเองปรากฏอยู่ที่เวปอื่น ซึ่งก็แล้วแต่ว่าฉันจะอยากค้นหาต่อแค่ไหน ฉันพบว่างานเขียนหลายชิ้นของฉันถูกสวมรอย กลายเป็นผู้อื่นประพันธ์ แต่ก็มีอยู่มาก ที่ผลงานของฉันยัง ที่มีผู้นำไปคัดลอดไปเวอื่นให้เกียรติ์ลงชื่อฉัน หากมีใครสักคนถามว่า .. ฉันรู้สึกอย่างไรบ้างที่ .. งานเขียนของฉัน.. เหมือนเศษกระดาษปลิวว่อนไปทั่ว เหมือนเศษใบไม้ที่ลอยตามลม สุดแต่ลมจะพัดพลิ้วพาไป ฉันคงตอบด้วยความรู้สึกเฉยเมย .. ช่างมัน
ในสายตาของใครต่อใคร อาจเห็นว่า .. ฉันไม่ใช่นักสะสมที่ดี เขียนทิ้งเขียนขว้างเรื่อยเปื่อย เหมือนว่า ฉันไม่ค่อยให้ความสำคัญกับงานเขียนของฉันนัก และที่สำคัญ ฉันไร้เป้าหมายในงานเขียน ฉันไม่ตอบรับ และฉันก็ไม่ปฏิเสธ ในความคิดเห็นของผู้อื่น บ่อยครั้ง ที่ฉันเขียนไปแล้ว ฉันเกือบลืมเสียด้วยซ้ำไปว่า .. อะไรคือจุดมุ่งหมายของฉันในการเขียนครั้งนั้น เป็นความจริงที่ว่า .. ฉันมีความสุขนั้นเพียงช่วงเวลาที่เขียน และเมื่อเขียนจบชุด ฉันก็ปล่อยให้หัวใจได้อิ่มเอมกับความสุขนั้นสักประเดี๋ยว จากนั้น ก็จะค่อย ๆปล่อยให้ลางเลือนไป จนกระทั่งถึงเวลาที่ฉันอยากจะเขียนอีกครั้ง ฉันก็จะกระตุ้นใจฉันเอง ให้มีข้อปฏิบัติในการสร้างความสุขของฉันใหม่
ฉันแตกต่างจากคนอื่นเป็นอย่างมาก ตรงที่ฉันไม่เคยท่องจำงานเขียนของฉันได้เต็มบท ทั้งที่เขียนมากมาย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า ฉันจะไม่มีวรรคสำคัญในหัวใจ ..หมื่นภิรมย์ฤๅเทียบเท่าหนึ่งเข้าใจ.. ความรู้สึกในขณะนั้น ขณะที่จรดปลายนิ้วลงบน word จำได้ว่า ..ฉันรู้สึกเหว่ว้าเต็มกำลัง ..
จากงานเขียนร้อยกรอง ร้อยกองขยะอักษรที่ฉันอาศัยระบายตัวตน อย่างที่เกริ่นข้างต้น .. ฉันปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างไหลเอื่อยไปตามกาลเวลา และในเมื่อตัวฉันเองยังไม่ค่อยจะให้ความสำคัญกับงานเขียนของฉัน ฉันจึงไม่คาดคิดว่า จะมีบางคนกลับให้ความสนใจยิ่งกว่า คราวที่เพื่อนของฉันถาม เรื่องการรวมงานเขียนของตัวฉันจัดเป็นรูปเล่ม ฉันหัวเราะราวกับว่าเพื่อนเล่าเรื่องตลกขบขัน .. และเมื่อถูกเพื่อนคนเดิมถามย้ำหลาย ๆ หนเข้า ฉันก็ตอบว่า.. ฉันยังไม่พร้อม..งานเขียนของฉันยังไม่สมบูรณ์แบบ.. แต่เมื่อถูกย้อนด้วยคำพูดที่ว่า..ฉันเอาอะไรมาวัดเป็นมาตรฐาน..เมื่อไหร่พร้อม ฉันกลับตอบไม่ได้..ต้องจำนนต่อคำถามนั้น ด้วยการนิ่งอึ้ง
สักครึ่งปีก่อน .. มีคนอาสาจะจัดการรวบรวมผลงานของฉัน พร้อมจัดทำเป็นรูปเล่มให้อย่างสวยงาม ภายใต้ชื่อหนังสือว่า อัลมิตราเดินเล่น เขาอธิบายถึงชื่อหนังสือด้วยว่า ทำไมเขาจึงตั้งชื่อ อัลมิตราเดินเล่น เขาบอกอีกว่า เชื่อสิ ต้องชื่อนี้ เหมาะที่สุดแล้ว ฉันยิ้มและตอบเขาเชิงติดตลกว่า .. สงสัยฉันจะเดินเถลไถล จนหลงทางไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนกันแน่ มันเหมือนแค่หัวข้อหนึ่งที่ถูกยกมาสนทนากันเท่านั้น และแล้วทุกอย่างก็ไม่ได้รับการใส่ใจจากตัวฉันเองเช่นเคย ความรู้สึกอยากรวมเล่มของฉัน ยังไม่ได้ถูกกระตุ้นให้กระเตื้องจนฉันสนใจ
และแล้ว ..เกิดสิ่งที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อน ฉันยังประหลาดใจไม่หาย สำหรับสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า พัสดุกล่องใหญ่ หน้ากล่องมีชื่อและที่อยู่ผู้รับ ซึ่งระบุมาถึงฉัน มีสมุดกลอนสามเล่มในนั้น งานเขียนทั้งหมด..คืองานเขียนของฉัน มีผู้คัดลอกผลงานทุกชิ้นของฉันในส่วนของบทกลอนปัจจุบัน ตัวอักษรคัดด้วยลายมือ พร้อมภาพวาดประกอบอย่างสวยงาม "ของขวัญสำหรับมิตรภาพ" ประโยคสั้น ๆ ในกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่สอดในเล่ม เขียนไว้แค่นั้น ลายมือที่บรรจงคัดอย่างสวยงามและเป็นระเบียบ รูปประกอบเป็นลายเส้นที่ถูกใจซึ่งเข้ากับเนื้องานเป็นอย่างดี ฉันค่อย ๆ พลิกกระดาษทีละหน้า ฉันมองเห็นความประณีตเต็มไปหมด ฉันคิดไม่ออกว่าจะถ่ายทอดความรู้สึกที่เปี่ยมไปด้วยความปลื้มปิตินั้น .. เล่าผ่านตัวอักษรให้อย่างแจ่มแจ้งด้วยวิธีไหนดี ฉันอยากอวดให้ใครต่อใครรับรู้ .. ฉันอยากบอกว่า ฉันมีความสุขเหลือเกิน สำหรับค่าของความสำคัญที่มีบางคนมอบให้ฉัน
อย่าตั้งคำถามว่า เขาคือใคร เพราะว่าคำถามนั้นคือปริศนาที่ฉันเองก็ไม่รู้คำตอบ ฉันรู้แต่ว่า .. เขาคือ..คนที่ให้ความสำคัญต่องานเขียนของฉัน เขาคือ..คนที่ทำให้ฉันเพิ่งตระหนักว่า งานเขียนของฉันไม่ไร้ค่าจนเกินไป ฉันรู้สึกละอายแก่ใจ ที่ผ่านมา .. ฉันควรจะดูแลหัวใจของฉันให้ดีกว่านี้ ในเมื่องานเขียนของฉันคือ..หัวใจของฉัน คือ..ความสุขของฉัน ทำไมเมื่อก่อนนั้น.. ฉันจึงละเลยที่จะเอาใจใส่ และทำไมเมื่อก่อนนั้น.. ฉันเพิกเฉยกับสิ่งที่ฉันกลั่นออกมาจากหัวใจของตนเองแท้ ๆ
ฉันเหลือบมองสมุดปกแข็งเล่มใหญ่สองเล่มตรงหน้า ฉันเพิ่งไปจัดซื้อมา หน้าปกเป็นลายการ์ตูนพื้นสีน้ำตาล ฉันคิดว่า ..ถึงเวลาเสียที .. ที่ฉันจะย้อนกลับไปสำรวจความสุขของตนเองที่ถูกหลงลืม ณ กล่องเก็บกลอนของฉัน ที่ซึ่งมีความสุขของฉันตกสำรวจ.. ซุกซ่อนอยู่ ฉันค่อย ๆ คัดงานเก่า เก็บใส่สมุด โดยไม่ลืมที่จะระบุวันที่ประพันธ์ด้วย ถึงแม้ว่าลายมือของฉันจะไม่สวยเท่าไหร่ แถมฉันเองก็ไร้ฝีมือในงานวาดรูป แต่การที่ฉันกลับไปอ่านงานเขียนเก่า ๆ ของฉัน ฉันพบว่า .. ฉันมีความสุข งานเขียนบางชิ้น ทำให้ฉันอมยิ้มกับความเปิ่นในด้านภาษาเขียนของฉัน งานเขียนบางชิ้น ฉันอ่านไป หัวเราะไป ขำในการโต้ตอบคอมเม้นท์กับเพื่อน ๆ และในงานเขียนที่หลากหลายของฉัน บางชิ้นฉันคิดขึ้นมาใหม่ทำให้ฉันภาคภูมิลึก ๆ
และที่สำคัญ ..ฉันพบว่า ต้ น ไ ม้ แ ห่ ง มิ ต ร ภ า พ ข อ ง ฉั น . . ยั ง ค ง เ จ ริ ญ ง อ ก ง า ม ใ น บ้ า น ห ลั ง นี้ มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า
อัลมิตรา 25 พ.ค. 2549 22:11 น. - ID 6783 
4606
13
0
28 พฤษภาคม 2549 20:53 น. - comment id 89940
ศิษย์น้องหมึกมรกต .. ศิษย์พี่มีความหวัง .. หวังที่เผื่อแผ่ต่อคนทั่วไป หวังให้ศิษย์น้องเรียนจบ เพื่อจะประกอบวิชาชีพ ช่วยเหลือผู้ที่เจ็บไข้ได้ป่วย โดยมีจรรยาบรรณเป็นเกณฑ์สำคัญ ศิษย์น้องรับปริญญาที่ไหน ก็ส่งข่าวให้ทราบบ้าง หากเป็นที่ขอนแก่น ศิษย์พี่คงสุดกำลังที่จะไป เพราะช่วงนี้มีกิจต้องทำมากมาย ราว ๆ เดือนกว่า ศิษย์พี่ต้องออกตระเวณแถบอีสานล่าง หากเป็นไปได้ ก็จะรอศิษย์น้องอยู่ที่นั่นค่ะ
25 พฤษภาคม 2549 22:24 น. - comment id 90894
มิตรภาพบนอักษร แต่กาลก่อนสร้างสัมพันธ์.. ก่อนที่เราจะได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ ไม่เคยได้ยินเสียง ไม่รู้ว่าต่างฝ่ายจะเป็นอย่างไร เพียงได้สนทนาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ ได้เรียนรู้กันและกัน ถูกอัธยาศัยไมตรี ไม่น่าเชื่อว่า เราจะจูงมือกันเดินมาไกลถึงเพียงนี้...(น่าจะแย้มสักนิดว่ามีมอเตอร์ไซด์ ทำเราเมื่อยตุ้มอยู่ตั้งนาน).... ยินดีที่ได้มีเพื่อนอย่างคุณค่ะ..คุณอัลมิตรา.. :)
25 พฤษภาคม 2549 22:27 น. - comment id 90895
แวะมายิ้มทักทายจ้าผู้สูงอายุนะ ถึงจะชอบคิดถึงเรื่องเก่าๆน่ะ อิอิ (แซวเล่นนะ)
25 พฤษภาคม 2549 22:35 น. - comment id 90896
มิตรภาพ...ความรัก...เกิดขึ้นที่นี่และจะคงอยู่ตลอดไป..... ...ไปหละ..ทำงานก่อนช่วงนี้ต้องอยู่ดึกๆ....อย่านอนดึกนะ รักษาสุขภาพด้วยนะ...
26 พฤษภาคม 2549 00:21 น. - comment id 90897
... บ้านหลังนี้ ให้ความสุข ความอบอุ่น และ รอยยิ้ม เสมอมาครับ พี่อิม...^ ^ และ ก็คงจะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ตราบใดที่ยังมีคนรัก ร้อยกรองอยู่นะครับ ... ผมคนหนึ่งนะ ขออาศัยอยู่ที่นี่ ตลอดไปเลย ( อิอิ ฟังดูน้ำเน่า เนอะ ) ได้มั้ยล่ะ...พี่อิม
26 พฤษภาคม 2549 08:03 น. - comment id 90899
ยินดีกับคนทำเว็บ คนดูเว็บ คนเล่นเว็บ รวมทั้งคนป่วนเว็บ สมาชิกคงเพิ่มขึ้นเยอะเลย ได้อ่านจากไทยรัฐตั้งแต่เมื่อวานเช้า ว่าจะโทรไปบอก โดนลากออกไปนอกสถานที่ทั้งวัน
26 พฤษภาคม 2549 08:07 น. - comment id 90900
หน้าส่วนตัว
สวัสดีค่ะ...พี่อิม..กระต่ายเดินเข้าบ้านหลังนี้ครั้งแรก...มีแต่ความอบอุ่นคอยสอนคอยชี้แนวทางในเรื่องการเขียนกลอนผลงานพี่อิมกระต่ายอ่านอยุ่เสมอ...เคยคิดที่จะถอดใจออกจากบ้านหลังนี้หลายครั้งเพราะคำพูดคนบางคน...แต่ด้วยอักษรภาษาศิลป์มีสเน่ห์แต่ตัวเหลือเกินจะอดจะกล่าวขอบคุณบุคคลเหล่านี้ไม่ได้ที่ให้โอกาสและชี้ทางในงานเขียน
พี่ทิกิ คุณบินเดี่ยวหมื่นลี้ พี่กฤษ์ อัลมินตรา ป้าหมู ลุงเวทย์ (ซึ่งกระทู้ลุงเวทย์ต่ายอ่านเสมอ) หยาดอรุณและที่สอนมากมายจนบางครั้งกระต่ายเครียดกลัวทำได้ไม่ดีที่เค้ามุ่งมั่นอยากถ่ายทอดให้เราจริงคือ...เรไร..การได้อ่านอ่านกลอนของบุคคลอื่นถือว่าเราได้พักผ่อนจากงานที่หนักและเหนื่อย
บ้านกลอนไทยมีมิตรภาพที่งดงามและผุกพันธ์ส่วนมากต่ายจะเลือกอ่านเป็นช่วงอารมณืตัวเองและมานั่งคิดว่าแต่ละคนมีแต่ละแนวในงานเขียน
ท้ายสุดขอบคุณและขอบคุณทุกท่านในบ้านกลอนไทยที่ยามเราเหงาเราเหนื่อยประตูบ้านหลังนี้ต้อนรับเราเสมอค่ะ
26 พฤษภาคม 2549 09:07 น. - comment id 90901
มิตรภาพอบอุ่นยิ่งนัก ได้รู้จักคนหลากหลาย ผ่านตัวหนังสือ ได้รู้จักคนที่ชอบคล้ายกัน โดยไม่เห็นหน้า เป็นความอบุ่นยิ่ง
26 พฤษภาคม 2549 09:43 น. - comment id 90902
ยอมรับว่า \"สีน้ำฟ้า\" แจ้งเกิดที่นี่ค่ะ จริง ๆ คำว่าสีน้ำฟ้าได้มาตั้งแต่ สมัยแช้ทที่เวบสนุก เมื่อประมาณปี 2544 ซึ่งตอนแรกใช้สีน้ำทะเล แต่ปรากฏว่าคนใช้กันเยอะ.. ก็เลยคิดคำใหม่ขึ้นมา.. สีน้ำฟ้า .. สีของน้ำทะเลที่สะท้อนมาจากฟ้า .. สวยค่ะ ไปเห็นที่เกาะพีพีจากการไปเที่ยวประมาณ 1 อาทิตย์ หลังจากนั้นก็ย้ายตัวเอง ไปตั้งรกรากอยู่ที่เกาะพีพี จนถูกสึนามินั่นแหละ บนเส้นทางการเขียน ยังคงเป็นมือใหม่ แม้ว่าจะเขียนมาตั้งแต่เด็กประถม แต่ไม่ค่อยได้พัฒนาฝีมือ แต่ที่ไทยโพเอ็มนี่กระแสตอบรับสีน้ำฟ้าดีมาก ทุกคนเป็นกำลังใจให้กันและกัน และไม่จำเป็น จะไม่มีใครทำความผูกพันสูญหายระหว่างทาง งานของคุณอิม.. สีน้ำฟ้าแอบเข้าไปอ่านเสมอ ชอบภาษาและจินตนาการค่ะ สวยมาก และอลังการในความรู้สึก เป็นการใช้คำที่ชอบและบางครั้งแอบหยิบยืมพล็อตมาใช้ก็มี เป็นการแตกหน่อความคิด แต่ถ้าบทไหนลอกมาดื้อ ๆ ก็จะบอกไว้ ณ ที่แห่งนั้น ๆ ที่เขียน ท่องไปหลายเวบแล้วล่ะ ในฐานะคนที่มีโอกาสออนไลน์ได้ 24 ชั่วโมง วันว่างมักจะใช้เวลาเสริชหาข้อมูลมาประดับความรู้ ดีใจกับไทยโพเอ็มด้วยที่ได้ลงหนังสือพิมพ์ ด้วยศักยภาพของตัวเอง ดีใจที่ได้เป็นสมาชิกบ้านหลังนี้ แถมยังแอบศึกษาอีกแน่ะ ว่าทำไงน๊อ.. คนถึงได้เข้ามาใช้บริการกันเยอะแยะ..
26 พฤษภาคม 2549 10:39 น. - comment id 90903
แก้วประเสริฐ.
26 พฤษภาคม 2549 10:45 น. - comment id 90904
จองทุกเล่ม
26 พฤษภาคม 2549 10:59 น. - comment id 90906
อ่านงานคุณแล้วย้อนถามตัว เราหลงลืมหัวใจเราไว้ที่ไหนหรือเปล่า
26 พฤษภาคม 2549 11:22 น. - comment id 90908
ขอบคุณ บ้านกลอนไทย ขอบคุณ จากหัวใจ ดวงนี้ ขอบคุณ ที่มอบความรู้สึกดีดี ขอบคุณ ที่มีที่ให้พักพิง...
26 พฤษภาคม 2549 12:55 น. - comment id 90910
กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ไม่แน่ในอนาคตอาจจะกลายเป็นชีวิต บ้านกลอนไทย ... หลอมความคิด จินตนาการ และมิตรภาพ ขอบคุณค่ะ
26 พฤษภาคม 2549 14:25 น. - comment id 90911
รู้จุดเริ่มต้น แต่ไม่รู้จุดจบในมิตรภาพ
26 พฤษภาคม 2549 17:23 น. - comment id 90912
มาบ้านนี้แบบ...งง....งง... หลงอยู่บ้านนี้มาหนึ่งปี..กว่า. พบเห็นมิตรภาพที่งดงามอบอุ่นพร้อมเจือจุนด้วยความรักที่มอบให้แด่กันและกัน นึกขอบคุณสิ่งใดดีที่นำพามาให้รู้จักบ้านนี้.. ขอบคุณ\"บ้านกลอนไทย\" แล้วขออาศัยพักพิงต่อนะค่ะ
26 พฤษภาคม 2549 19:19 น. - comment id 90913
พี่อิมค่ะ บัวขออนุญาตนะค่ะ บัวอ่านอักษราที่พี่อิมสื่อออกมา ในการที่พี่อิมทำทุกอย่างโดยไม่หวังอะไรเลย แค่ปดปล่อยความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของตัวเองไม่หวังให้ใครๆมามองเห็นสิ่งที่เราทำ ทำไม่หวังประโยชน์ทำโดยไม่ได้คิดร้าย แต่พี่อิมรู้ไหมค่ะสิ่งนี้แหละที่จะเป็นผลตอบกลับมาหาเราเองโดยเราไม่จำเป็นต้องไปเรียกร้องอะไรเลย นั้นคือความดีของตัวเราเองไงค่ะ คนอื่นไม่เห็นแต่เบื้องบนท่านมองอยู่ ที่ปู่ยาตายายชอบสอนหลานว่า การทำดีพระเจ้าย่อมมองเห็น ทำดีได้ดีไงค่ะ ถึงเราไม่อยากรับแต่สิ่งนี้มันเป็นของเรา เหมือนกับคนครอบข้างเรามอบความรักความจริงใจไปให้ คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่เห็น แม้แต่ความรักถ้าเป็นของของเราที่ฟ้าลิขิตมาแล้วก็คือของเรา มันคือสิ่งที่เราต้องได้ มิตรภาพและความจริงใจ
26 พฤษภาคม 2549 22:15 น. - comment id 90918
มาอ่านจนจบ... แบบ...ตาพร่ามัว.... พักนี้แก่ชรา... ตาฝ้าฟาง...........คงไม่มีคำอื่นใด....... นอกจาก.....................ไว้... ให้อิมเติมเอง... ยิน ดี..ปรี ดา....น่ะเพื่อน
26 พฤษภาคม 2549 23:30 น. - comment id 90920
ผมรักบ้านกลอนไทยมากครับ นี่แหละ ที่ที่ผมได้รู้ว่า บทร้อยกรอง ต้องเกิดมาจากอะไร
27 พฤษภาคม 2549 01:03 น. - comment id 90921
สวัสดีครับ พี่อัลฯ เช่นกันครับ นานมากแล้วถ้านึกย้อนหลังไปตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเกือบ 4 ปีแล้วสำหรับผม ผมยังคงรักที่นี่และมีความสุขที่ได้อยู่กับบทกลอนที่รัก เห็นมิตรภาพมากมาย แม้บางช่วงเวลาผมอาจไม่ค่อยได้มีโอกาสเข้ามาเยี่ยมเยียนได้บ่อยครั้ง แต่มันก็คงไม่นานจนทำให้ผมลืมรหัสloginประจำของผมไปได้... และผมตอบได้เลยว่า \" ผมเข้า thaipoem \" บ่อยที่สุดกว่าเว็ปอื่นๆ หวังอย่างยิ่งว่าอย่างน้อยความทรงจำในอดีตของหลายคน ณ ที่แห่งนี้จะทำให้เพื่อนทั้งหลายมีความสุขนะครับ
27 พฤษภาคม 2549 08:03 น. - comment id 90923
.. บทกลอนที่เป็นของเรน.. บอกความรู้สึกทั้งหมดที่เป็นเรน.. เด็กกาละแมที่ผูกพันกับที่นี่มากมาย .. เรนรู้สึกปลอดภัย อบอุ่น..
ความรักความเมตตาที่ไม่มีช่องว่าง .. ระหว่าง พี่ๆและเรน..
..อาจมีสิ่งที่เรนทำให้พี่ๆเบื่อและไม่ชอบ .. แต่ทุกครั้งที่เขียน.. เรนรู้สึกปลอดภัย และเรนก็รู้สึกได้ปลดโซ่ที่เรนคิด การผูกมัดกับบางสิ่ง..ที่เรนก็ไม่รู้..
แต่เรนมาที่นี่ ..
ความรู้สึกตรงนั้น .. หายไป .. เรนรักที่นี่ .. ผูกพันทุกตัวอักษรที่ได้อ่าน ..ได้เขียน..
เรนไม่รู้ .. สำหรับความรู้สึกของบางใคร..
แต่เรนรู้นะคะว่า ... ทุกความผูกพันคือความรู้สึกดีๆ.. ที่เรนไม่ลืม ..
..ขอบคุณบ้านไทโพเอม.. ที่ให้เรนได้เขียน และวิ่งเล่นซุกซนระหว่างความต่างของ..ความรู้สึกกับช่องที่ว่าง.. และแตกต่าง..
..เรนขอบคุณนะคะ..
เจ้าหญิงคาเรน..
rain..
ก็เป็นฉันแบบนี้..อย่างที่เห็น..
มิสวยเด่นฟันดัด..ผมตัดสั้น
สูงเก้งก้างผิวขาว..เป็นสาวรั้น..
และชอบปั้นยิ้มใส.. ใส่ทุกคน
โลกของฉันวันนี้แสนดียิ่ง..
เป็นความจริงที่แฝง..ทุกแห่งหน
และรู้สึกมิกลัว.. ในตัวตน
มิสับสนคือฉัน.. ที่ฝันเป็น..
คือสาวน้อยตัวใหญ่..ใครมิกล้า
ที่คอยมาควบคุมใน..มุมเห็น..
วาดกำแพงสีขาว..รูปดาวเด่น
มิหลบเร้นโลกฝัน .. ที่ฉันมี..
จะเป็นแบบวันนี้..มิหนีหาย
มิวุ่นวายรุงรัง แม้นขังที่..
มิกซ์คละเคล้าผสม.. จากคนดี..
เพราะที่นี่โลกจำลอง..เป็นของเรน..
...... ........ ..................... .......
ไม่รู้ดิคะ.. ก็แบบเรน รู้สึกว่า
ในโลกที่ไม่มีผู้ใหญ่มาคอยควบคุม ทำให้เรนรู้สึกยิ่งใหญ่ .. มีพลัง และมีอำนาจ..
เป็นโลกจำลอง ที่ปลอดภัย .. ของเจ้าหญิงคาเรน ..
และเด็กหญิงของเด็กชายคนนั้นด้วยดิคะ ..
..และที่เรนรู้สึก.. ปลอดภัยที่สุด ก็เพราะ เรนเป็น .. ตัวซนของคุณลุง.. เป็นเรนน้อยของพี่ดอกแก้ว..และพี่ปราย..
..เป็นเจ้ากาละแม.. ของพี่มัทจัง ..
เป็นน้องกาละมัง..ของพี่ชาย.. อิอิอิ ..
..และก็เป็น เรนโมเมจังของพี่ปีกฟ้า ...
(อันนี้สำคัญมากๆด้วยดิคะ.. อิอิอิ )
แว้ปแป๊ปป..
..
27 พฤษภาคม 2549 08:35 น. - comment id 90924
บ้านกลอนไทยแห่งนี้มิมิตรรัก ผูกสมัครรักมั่นมิหวั่นไหว ต่างฝากกลอนวอนวานผ่านช่วงวัย ทั้งใกล้ไกลรู้จักสมัครชม ขอชื่นชมในความสำเร็จ กี่ปีแล้วล่ะที่ \"คุณอัลมิตรา\" เปิดเว็บนี้มา คนตัวเล็กเพิ่งแวะมาที่นี่เมื่อต้นปีนี้เอง โดยการแนะนำของใครคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ในทรงจำที่ดีเสมอ แม้วันนี้จะไม่พบชื่อเธอในบอร์ดกวีนี้อีก แต่เชื่อว่าเธอยังคงแวะอ่านและเฝ้าดูวิวัฒนาการ ณ ลานกวีแห่งนี้
27 พฤษภาคม 2549 09:05 น. - comment id 90927
ที่ๆผมไปเที่ยวมาไม่เคยมีที่ไหนเหมือน
ที่นี่ แม้บางครั้งจะวุ่นวายมั่งก็ตามที
แต่ที่นี่อบอุ่นเสมอ ผ่อนคลายได้ดีมาก
ในเวลาที่เราอ่อนล้า มากับงาน
ยินดีด้วยนะครับ
27 พฤษภาคม 2549 15:45 น. - comment id 90930
อ่านแล้วเหมือนได้เจอะเจอเพื่อนเก่าที่จากกันไปนาน มิตรภาพตราบสิ้นฟ้ายังจารึกอยู่ในความทรงจำเสมอ ผมมาแจ้งเกิดที่นี่เป็นแห่งแรกคงจะตาย(เฉพาะชื่อชัยชนะ) ในบ้านหลังนี้เช่นเดียวกัน ตัวคงจะไม่ยอมตายง่าย(ยังโสดอยู่) ผมเคยแวะเวียนไปเขียนกลอนที่บ้านหลังอื่น หลาย ๆที่ แต่ก็ไม่แม่เหล็กดึงดูดใจ(อาจจะเป็นสาวๆ มั๊ง) จึงห่างหายจากที่อื่นโดยไม่ได้มีความอาลัยอาวรณ์แม้แต่นิด ผมจากไปนานว่าจะไม่เข้ามาอีก แต่ก็ยังตัดบ้านหลังนี้ไม่ขาดซักนี้ ยังมีสิ่งที่ดี ๆ ให้ระลึกคิดถึงอยู่เสมอ และคงจะแวะเวียนบ้านหลังนี้เมื่อมีโอกาส ไม่สามารถลืมบ้านหลังนี้ทิ้งหนีไปได้ลงคอหรอกครับ แต่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยจะมีเวลาสักเท่าไหร่เลย เลยเข้า ๆ ออก ๆ มาตอบกระทู้เป็นส่วนใหญ่ เพราะจะได้ไม่ต้องพัวพันมาก ถ้าลงกลอนต้องออกแรงเยอะ เพราะคนมาตอบให้เยอะพอสมควร ส่วนมากผมชอบตอบแก้เป็นกลอนตามสไตล์ของผมอยู่แล้ว จึงยังไม่ยอมออกกลอน เพราะเวลาไม่อำนวยให้มาบ่อย อัลมิตรา ผมเข้ามาใหม่ครั้งแรก ก็ได้ยินชื่อนี้ ผมจากไปนานแล้วกลับมา ก็ยังได้ยินชื่อนี้ มาทุกวันนี้ก็ยังได้เห็นชื่อนี้อีก ผมจึงคิดว่าอัลมิตราคือบ้านกลอนไทย บ้านกลอนไทยขาดอัลมิตราไปคงเหมือนปลาขาดน้ำอย่างแน่นอน
27 พฤษภาคม 2549 21:20 น. - comment id 90934
สนุกดี เพราะที่นี่ Thaipoem ได้เขียนได้อ่าน สมมติตนเองเป็นอะไรมากมาย เพราะที่นี่ได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ เป็นอะไรที่ไม่เคยเป็น รู้สึกอะไรที่ไม่เคยรู้สึก ก็เพราะที่นี่ ได้รู้จักคนนั้นคนี้ ได้เห็นอะไรมากมาย ทำไรเพี้ยนๆแผลง ยินดีกะคุณปีกฟ้า ยินดีกะสมาชิกบ้านกลอนไทย
27 พฤษภาคม 2549 23:43 น. - comment id 90936
คุณกุ้งหนามแดง .. เราคุ้นเคยกันอยู่นานพอสมควรพอที่จะค่อยๆซึมซับและฝังเมล็ดพันธุ์แห่งไมตรีของเรา จากตัวอักษรเริ่มแรก ไม่กี่ประโยค จนถึงบัดนี้..หากนำมาสานต่อกันเป็นสะพาน เราก็คงจะได้จูงมือกันเดินเล่นบนสะพานนั้น ซึ่งยาว และไม่รู้จบ .. การที่มีใครสักคนเอาใจใส่และเป็นห่วงเป็นใยในช่วงที่เราวุ่นว้าลำพังนั้น ย่อมเกิดความประทับใจ .. และคุณเป็นคนนั้น คนที่อัลมิตราประทับใจ :) คุณLillypen .. :) ที่จริงแล้ว อัลมิตราก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วค่ะ แต่บางทีอดไม่ได้จะเอาแต่เล่นบ้าง คุณบินเดี่ยวหมื่นลี้ .. ขอบคุณสำหรับสิ่งต่าง ๆ ที่คุณมอบให้ด้วยความปรารถนาดีเสมอมา ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ขับรถอย่าลืมเติมน้ำมัน คุณปักษาวายุ .. บ้านหลังนี้ .. สำหรับอัลมิตรา มีหลาย ๆ อย่างคละเคล้ากันไปในความรู้สึก ทั้งที่ความตั้งใจของอัลมิตรา คือ ต้องการเข้ามาผ่อนคลายความเหน็ดเหนื่อยล้าจากการงาน บางที อัลมิตราก็เหมือนเจอกับสิ่งที่ยิ่งก่อให้เหนื่อยใจขึ้นไปอีก แต่นั่น..ก็น้อย และถ้าไม่ใส่ใจ ก็จะไม่เกิด สังคมหนึ่งๆ ย่อมมีปะปน อัลมิตราพยายามแขวนตัวเองให้ไกลจากสิ่งปะทะต่าง ๆ คุณพระจันทร์เศร้า .. :) ยินดีให้กับเวปมาสเตอร์เช่นกัน วันนี้เขาปลื้มสุด ๆ พอเจอลูกยอว่าหุ่นเพรียวด้วย เขายิ้มแต้ตลอด หนำซ้ำอัลมิตราก็เลยได้อิ่มฟรีหนึ่งมื้อไปด้วยค่ะ คุณSilky.. อัลมิตราเองก็เคยมีความรู้สึกคล้าย ๆ คุณ แต่อาจจะเกิดจากสาเหตุต่างกัน เช่นปัญหาที่อัลมิตราไม่ได้เป็นผู้ก่อแต่ก็ดูเหมือนว่าต้องรับผิดชอบ อัลมิตรารู้สึกหนักใจเป็นอย่างมากและเหนื่อยในการพยายามที่ไร้ผล แต่ที่บ้านกลอนไทยหลังนี้ ยังมีปีกอันอบอุ่นคอยกางคุ้มดูแลจิตใจของอัลมิตราเสมอ และมีอีกหลายหัวใจที่เข้าใจอัลมิตรา .. เพียงเท่านี้ ก็พอจะเป็นคำตอบให้ยังคงความเป็นอัลมิตราได้ค่ะ คุณเกรียงไกร .. ตัวอักษร .. มันสื่ออะไรได้หลายอย่าง ความเป็นตัวตนของคนที่เขียนอักษรนั้น เราจะรู้สิ่งที่ซ่อนลึกภายในใจนั้นได้ ไม่จำเป็นที่เราต้องเจอะเจอกัน ไม่จำเป็นที่เราจะต้องคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร แค่เรารู้สึกว่า .. ตัวอักษรของเราเป็นมิตรต่อกันก็พอ เพราะนั่นย่อมแสดงผลว่า หัวใจเราเป็นมิตรต่อกัน คุณสีน้ำฟ้า .. อัลมิตราชอบชื่อของคุณนะคะ เห็นชื่อทีไร นึกถึงสีของน้ำทะเลที่สะท้อนฟ้า คุณกล่าวถึงการหยิบยืมพล็อตมาเขียน อัลมิตราเองก็ทำอยู่บ่อย ๆ ค่ะ บางทีอ่านนั่นอ่านนี่ แล้วก็เก็บความรู้สึกที่ได้สัมผัสมาเขียน เขาว่ากันว่า .. อารมณ์คนเขียนกลอนพลิ้วไหว อะไรกระทบใจเข้าหน่อย ก็รำพึงรำพันออกมาเป็นกลอน คงจะเป็นนั้นกระมัง คุณแก้วประเสริฐ .. อัลมิตราใช้มือเขียนหนังสือนะ แต่ใช้หัวใจสั่งมืออีกทีนึง .. ฮา คุณฤกษ์ .. อัลมิตราไม่ได้ออกหนังสือนี่นา จะเอาอะไรให้คุณจองดี สมุดสามเล่มที่มีคนคัดลอกกลอนให้ อัลมิตราเก็บเอาไว้ในตู้รักษาเป็นอย่างดีแล้ว กลัวหายน่ะ .. ส่วนอีกสองเล่มที่อัลมิตราซื้อสมุดปกแข็งลายการ์ตูนมา เพื่อจะมาคัดเองบ้าง ปรากฏว่า คัดไปได้หน่อย.. เมื่อยมือจัง นิ้วพองอีกต่างหาก ..แถมลายมือก็ไม่สวยด้วย ตัวขี้เกียจเริ่มจะมาเคาะความรู้สึกแล้วสิ ไม่ได้ ไม่ได้... ต้องคัดลายมือด้วยตัวเอง ไม่งั้น อายเขาแย่ อายคนที่คัดมาให้สามเล่มนั่นน่ะค่ะ คุณแทนคุณแทนไท .. อัลมิตรานี่แย่จริง ๆ อย่างที่เขียนเล่าไว้ อัลมิตราไม่เคยดูแลหัวใจตนเองเลย เพื่อน ๆ อย่าเอาอัลมิตราเป็นตัวอย่างทำแบบนั้นนะคะ คุณแมงกุ๊ดจี่ .. อัลมิตราก็รู้สึกเช่นเดียวกันค่ะ ขอบคุณทุก ๆ อย่าง ที่จัดสรรอย่างลงตัวในบ้านกลอนไทย คุณปราณรดี .. ในอนาคตรูปแบบของบ้านกลอนไทยอาจจะเปลี่ยนไปตามวิธีการจัดการ แต่สิ่งหนึ่งซึ่งจะคงทนถาวร คือความรู้สึกที่ดีในมิตรภาพต่อกันค่ะ คุณร้อยฝัน .. นั่นสิหนอ เพิ่งอ่านผ่านตาเมื่อวานนี้ วันนี้ก็ได้นั่งทานข้าวต้มมื้อเย็นด้วยกัน ฮา..แท้ ยังตกใจไม่หายนะ มายังไงกันนี่ ... ดูสิ อัลมิตราเขินเลยทานตั้งแยะ คุณไรไก่ .. ปุ๊บปั๊บ ก็ผ่านไปปีนึงแล้ว เวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปอย่างติดปีกบิน เหมือนว่าผ่านตาชื่อคุณไรไก่มานานแล้วนะ .. คุณดอกบัว .. อัลมิตราเขียน โดยที่ไม่ได้มองจุดหมายอื่นใด นอกจากเขียนเพื่อระบายตัวตน ในการนี้เอง ทำให้อัลมิตราไม่ได้นึกว่า จะมีใครคนอื่นสนใจ หรือเข้าใจในตัวบทอักษรอย่างแท้จริง ไม่ได้อยู่ในความคิด,ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ สักนิด .. ดูเหมือนคนเดียวดายเดินดุ่ม ๆ ไปตามลำพัง ถึงแม้จะมีคนมาทักทายบ้าง แต่แล้วก็ผละจากกันไป แล้วก็เดินว้าเหว่อีกเหมือนเดิม ด้วยความรู้สึกสะสมมานานวัน นานจนอัลมิตราลืมในสิ่งที่ตนเองโหยหามาตลอด กระทั่ง .. จู่ ๆ มีคนหยิบยื่นมาให้ อัลมิตราดีใจปนระคนใจ สิ่งที่อยู่ตรงหน้า คือจริงหรือฝัน วันนี้ อัลมิตราเหมือนปลดพันธนาการที่ติดค้างในใจมานานแสนนาน ที่ นี่ คื อ ที่ ที่ บ ท ก ล อ น ข อ ง ทุ ก ค น มี ค ว า ม ห ม า ย จ ริ ง ๆ คุณภูตะวัน .. เติมเอง เติมอะไรดีหว่า น้ำมันลิตรละสามสิบแล้ว งั้นเติมน้ำมันเต็มถังละกัน ประหยัดคุ้ม..แฮ่!! คุณแดนไกล .. ได้คำตอบแล้วใช่ไหมคะว่า ร้อยกรองต้องเกิดมาจากอะไร ดีใจด้วยค่ะ ที่ค้นพบ คุณต่อง(ต้อง) .. เปรียบไป .. เราแทบจะก้าวเท้าเข้าสู่บ้านหลังนี้พร้อม ๆ กัน ช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา เกิดเหตุการณ์มากมายทั้งในสังคมภายนอกและสังคมภายในเวป ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด สำหรับการย่อโลกทั้งใบไว้ในปลายนิ้ว เช่นกัน ความสุขนั้น..ยังคงมีเต็มเปี่ยม ค่ะ คุณเรน .. ไม่ผิดหรอกค่ะ ที่คุณจะมีโลกแสนสุขส่วนตัวของคุณ .. อัลมิตราเองก็มีเช่นกัน บ้านหลังนี้ บ้านที่คุณปีกฟ้าจัดสร้างให้พวกเราได้มาอาศัยร่วมกัน จะน่าอยู่ จะมากสุข ทุกอย่าง... อยู่ที่พวกเรา ค่ะ คุณคนตัวเล็ก .. อายุของเวปนี้ กำลังเข้าย่างสู่วัยซุกซนที่สุด คือประมาณ ๗ ขวบค่ะ ปีกฟ้าเป็นเวปมาสเตอร์ก็กำลังอยู่ในวัยหนุ่มฉกรรจ์เลยทีเดียว อัลมิตราเป็นสมาชิกของที่นี่ ในราวเดือนกรกฏาคม ปี ๒๕๔๕ ปุถุชน.. เป็นคนชวนให้เข้ามาเก็บงานที่อัลมิตราเขียนที่กระจายเกลื่อนกลาดไปทั่ว คุณทานทองคำ .. อืมม นึกถึงเรื่องวุ่นวายทีไร ก็รู้สึกไม่เข้าใจสักทีว่า..ทำไมจึงต้องมีเรื่องวุ่นวายนัก ใจจะเป็นสุขได้อย่างไร หากเราทำให้บ้านที่น่าอยู่กลับกลายเป็นบ้านที่ไม่น่าอยู่ อัลมิตราได้แต่นั่งมอง .. แล้วก็ถอนใจ พร้อมกับคิดอีกนิดว่า ในเมื่อเรารักบ้านของเรา เราก็ควรทำให้บ้านของเราน่าอยู่ .. เหมือนบ้านจริงในโลกจริงของเรา คุณชัยชนะ .. ในความทรงจำของอัลมิตรา ถึงแม้ว่าอัลมิตราไม่ได้เรียบเรียงออกมาจนหมดสิ้น แต่ในความทรงนั้น มีคุณอยู่ .. อัลมิตราไม่ได้เขียนเพื่อเอาใจคุณ หรือหวังผลอะไร การที่ใครสักคน มีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน และถึงแม้ว่าจะไม่มีโอกาสพบเจอกัน มันเป็นสิ่งที่ดีและควรค่าต่อการรักษาสิ่งดีๆที่เรียกว่ามิตรภาพนั้นไว้ อัลมิตราไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เจอคนที่อยู่ในความทรงจำของอัลมิตรา เพียงความเข้าใจต่อกัน อัลมิตราหวังที่จะให้คนผู้นั้นมีต่ออัลมิตรา จะนานแค่ไหน หากไม่ลืมเลือนต่อกัน เท่านั้น..ที่อยากให้เป็นไป มิตรภาพของเราไม่เพิ่มขึ้นและไม่น้อยลงจากเดิม ค้นหาทีไร ก็จะเจอ เพราะมันยังคงอยู่ที่เดิม ไอซ์ .. ไหนลองแปลงกายให้ดูหน่อยสิ .. ฮา ..... มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า
28 พฤษภาคม 2549 00:42 น. - comment id 90937
ถึงแม้ ป้าหมูจะมี\"บ้านสุกรวดี\"ให้ดูแล แต่บางครั้งบางเวลา ก็ท่องเวบอื่นๆบ้าง จน\"ไวรัส\"ตามมาก็มี.... ก่อนหน้านี้เคยสมัครเข้าบ้านกลอน แต่ไม่ผ่าน นานๆก็ลองดูใหม่ ครั้งนี้ผ่านได้ แถมเพิ่งจะได้รู้ว่า คุณอัลมิลตา เป็นคนหนึ่งที่เคยพบกันมาก่อน ในงาน วันเกิด\"นายทิวา\" วันนั้นยังได้พบอีกหลายคน ที่เป็นนักกลอนจาก \"พันทิพ\" เมื่อได้เข้ามาเวบนี้ก็ได้เห็น-ได้รู้เรื่องราวคนอื่นๆ ที่หมุนเวียนไปมา \"เล่าสู่กันฟัง\" แต่บังเอิญไม่สันทัด.... จึงสมัครส่งกลอนมาร่วมด้วย ตามโอกาส และอ่านเป็นบางเรื่อง ที่เพื่อน ส่งให้อ่าน.....ดีใจที่พบคุณที่นี่ค่ะ
28 พฤษภาคม 2549 02:04 น. - comment id 90938
สวัสดีคะ .. ณ บ้านกลอนไทย ...(ที่เป็นแสงไร้เงา) ครั้งที่ได้รู้จักบ้านไทย ก็เข้าไปที่ google .. กลอน ..กดค้นหา (ไม่มีใครนะนำ ให้เข้ามา เข้ามาเเองด้วยตัวเอง) เท่านี้ละ ก็ได้รู้จักกับบ้านกลอนไทยแล้ว ก็รู้สึกประทับใจ กับกลอนที่เพื่อน ๆ พี่ ๆ เขียน.. ช่วงนั่นเหงา ๆ ด้วย ก็เลย อยากหาอะไรอ่านเล่น ตัวเหมียวเองก็อยุ่ห่างบ้านด้วย... คนแรกก็ที่คุยด้วย ขอเอ่ยชื่อพี่มะกรูดด้วยนะคะ พี่สาวน่ารักมากคะ คุยสนุกดี
28 พฤษภาคม 2549 09:08 น. - comment id 90941
You\'ve got a friend.
28 พฤษภาคม 2549 11:05 น. - comment id 90943
ป้าหมู .. อัลมิตราจำป้าหมูได้เสมอ ถึงแม้ว่าป้าหมูจะไม่ทันนึกว่าป้าหมูเคยพบอัลมิตรามาก่อน ในคราววันเกิดของอาทิวา ป้าหมูยังให้สมุดโปสการ์ดสวย ๆ หนึ่งเล่ม ทุกวันนี้ก็ยังเก็บรักษา ป้าหมูใจดี เล่าเรื่องราวการใช้ชีวิตในต่างแดนให้ฟัง รวมถึงเรื่องในอดีต อัลมิตราได้แต่มองตาแป๋วและรับฟังในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยประสบ ขากลับจากงานเลี้ยงนั้น อัลมิตราและอานิรนามยังขับรถไปส่งป้าหมู หลงทางกันอยู่นาน เพราะทั้งสามคนไม่สันทัดเส้นทางเดินรถสักเท่าไหร่ แต่ก็ส่งป้าหมูจนถึงหน้าบ้านจนได้ หลังจากส่งป้าหมูเสร็จ อัลมิตราและอานิรนามก็ต้องวนหาทางกลับบ้านของตัวเอง หลงทางอีกแล้ว .. อัลมิตราเคยบอกป้าหมูว่า \"ดูจากภาพแล้วคุณลุงเหมือนซานตาครอสจัง\" ป้าหมูยิ้มและบอกว่า..คุณลุงใจดี อัลมิตรารู้สึกดีไปด้วย ที่เห็นป้าหมูมีความสุข ถึงแม้ว่านานแล้วที่เราเจอกันในครั้งนั้น แต่อัลมิตรายังจำป้าหมูได้อยู่นะคะ หากลงเครื่องเมื่อใด อัลมิตราจะแอบไปจ๊ะเอ๋ที่ดอนเมืองค่ะ คุณแสงไร้เงา .. ที่ใดมีแสงตกกระทบวัตถุ ที่นั่นย่อมปรากฏเงา .. นั่นคือสิ่งที่อัลมิตราเรียนรู้มาจากวิชาวิทยาศาสตร์ ชื่อของคุณทำให้อัลมิตราแปลกใจ ทำไมจึงไร้เงาได้หนอ .. แสงไร้เงา อาจจะเป็นแสงที่ไร้ขอบเขต และไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีสิ่งกีดขวางแสงนั้น อัลมิตราคิดสรุปความเอาเอง .. คุณอยู่ไกลห่างออกไปอีกซีกโลก แต่ก็ยังมีโอกาสได้พบเพื่อน ๆ ที่นี่ ได้มีปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ทำให้อัลมิตรานึกถึงใครต่อใครอีกหลายคนที่ใช้ชีวิตต่างแดน สมาชิกที่นี่ มีจำนวนไม่น้อยที่ไม่ได้อยู่เมืองไทย นับเป็นอีกหนึ่งความภาคภูมิใจ ที่ความเป็นไทยไม่ได้เหือดหายไปจากสายเลือด ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน แห่งหนใด .. ไทยยังคงเป็นไทย คุณ ... :) ดีใจจัง ที่คุณมาเยือน ความทรงจำที่แสนดี จะมีตลอดไป ใช่แค่เพียงในเวปนี้
28 พฤษภาคม 2549 19:21 น. - comment id 90946
ยังรักและคิดถึงบ้านกลอนไทยเสมอครับ คิดถึงศิษย์พี่มากๆครับ ดอยจะเรียนจบปีนี้แล้วนะครับ ถ้าว่างอย่าลืมมางานรับปริญญาศิษย์น้องหล่ะ พรุ่งนี้ดอยต้องไปต่างจังหวัดอีกแล้ว คิดถึงศิษย์พี่เสมอนะครับ
28 พฤษภาคม 2549 22:45 น. - comment id 90947
ขออ่านด้วยสักคนขอรับ อัลมิตราเดินเล่น ผู้คิดชื่อท่านคงตั้งใจให้คนเกิดคำถามและจินตนาการไปได้หลายอย่าง น่าติดตาม ประมาณนี้หรือเปล่าขอรับ
29 พฤษภาคม 2549 10:56 น. - comment id 90954
31 พฤษภาคม 2549 00:02 น. - comment id 90987
31 พฤษภาคม 2549 02:42 น. - comment id 90992
31 พฤษภาคม 2549 08:11 น. - comment id 90993
คุณสุญญะกาศ .. ค่ะ คุณธรรม ทัพบูรพา บอกความหมายไว้เช่นนั้น แต่เป็นเพียงบทสนทนากันนะคะ ไม่ได้ริเริ่มสานต่อแต่อย่างใด เขากับอัลมิตรามีความแตกต่างกันมาก โดยเฉพาะเรื่องความมุ่งมั่นในงานเขียน คุณยังเยาว์ .. ขอบคุณมากค่ะ สำหรับดอกไม้ :) คุณมัดหมี่ .. เป็นความสุขนะที่ได้เขียน อัลมิตราไม่ค่อยสนใจที่จะวัดค่าของงานเขียนกับงานเขียนของคนอื่น หลายครั้งอัลมิตราเขียนแบบเล่น ๆ เอาสนุกเข้าว่า แต่ก็มีบ้างที่ใส่ใจบ้าง เปิดตำรา ค้นคว้า นอกจากงานเขียนแล้ว อัลมิตราชอบที่จะอ่านหนังสือ และท่องเที่ยวบ้างถ้ามีโอกาส เพราะในช่วงเวลางานของอัลมิตรา ความดูแลรับผิดชอบก็จะเต็มอัตราศึก สามารถ call ได้ทุกเมื่อ คุณลักษมณ์ .. ในรอยยิ้มและดอกไม้ มีสิ่งที่งดงามซุกซ่อนภายใต้สัญลักษณ์นั้น .. คุณรู้ อัลมิตรารู้ :)
1 มิถุนายน 2549 00:39 น. - comment id 91003
ขอบคุณเจ้าบ้านผู้อาทร และทำให้เกิดบทกลอนมากมาย ขอบคุณสำหรับบ้านที่อบอุ่นหลังนี้ค่ะ
1 มิถุนายน 2549 22:02 น. - comment id 91013
ขอบคุณคะ คุณผู้หญิงไร้เงา
6 สิงหาคม 2549 20:49 น. - comment id 92078
อ่ะ คือผมเพิ่งเข้าอ่านครับ คือตอนนี้จิตใจมันล่องลอยไปไหนไม่รู้ แบบว่า รู้อยู่แล้วว่าต้องอกหัก มันก็เลย สับสน เจ็บ ๆ ปวด ๆ อื่ม อยากคุยกับใครสักคนเหมือนกันนะ ไม่รู้บอกถูกที่ป่ะ แบบว่า เว็บนี้รู้สึกอบอุ่น ก็เลยอุ่นใจอ่ะ 555555 triumphdevil9999@hotmail.com
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ