นายหน้าหวานกะคุณหนูจอมแสบ (บทที่ 2)

เรียงร้อยเป็นเรื่องราว

เนื้อหา "ถ้างั้นที่พี่โบเขาบอกว่าแกไปขอเบอร์เขา พี่แกก็แหลขึ้นมาน่ะสิ" ฝนพูดขึ้นมา 
ในเช้าวันหนึ่ง 
"ก็ใช่น่ะสิ คอยดูฉันจะเอาคืนให้เจ็บแสบไปเลย" รู้งพูดพร้อมด้วยแวว 
ตาที่มุ่งมั่นอย่างเต็มที่ 
"แต่แกไปหาเรื่องเขาก่อนนี่หว่า จะไปโทษพี่เขาก็ไม่ถูกนะ" 
คำพูดของฝนทำให้รุ้งต้องหยุดเดินอย่างฉับพลัน และหันหน้ามามองเพื่อนด้วย 
ความไม่พอใจ 
"นี่ฉันเป็นเพื่อนแกนะฝน!" 
"ฉันก็ไม่เถียง ว่าฉันน่ะเพื่อนแก แต่การที่แกไปดูถูกพี่เขาน่ะ มันไม่ใช่ 
เรื่องดีเลย" 
ดูเหมือนว่าคำพูดของฝนมันไม่ได้ไปสะกิดอะไรให้รุ้งได้คิดเลยสักนิด 
"ใครว่าฉันดูถูก ฉันพูดไปตามเนื้อผ้าที่เห็นต่างหาก " รุ้งพูดขณะที่หย่อน 
ก้นลงบนม้าหินที่ตั้งอยู่อยู่ใต้ต้นหูกวาง 
"นี่ตกลงแกจะต้องเอาคืนพี่เขาให้ได้ใช่ไหม" 
"แน่นอน คนระดับอย่างฉันนะ ไม่มีทางให้พวกกระจอกมาทำอะไรเน่า 
ๆ ใส่หรอก"รุ้งพูดพร้อมมือที่หยิบฝรั่งที่ซื้อจากรถเข็นหน้ามหาวิทยาลัยใส่เข้าปาก 
ไป 
ฝนแอบส่ายหน้าอิดหนาระอาใจกับนิสัยข้อนี้ของเพื่อน ที่ทระนงคิดว่าตน 
เองนั้นสูงศักดิ์กว่าใคร ทั้งที่ความจริงมีข้อดีมากมายที่อยู่ในตัวของเพื่อนคนนี้ ที่ 
ทำให้เธอรู้สึกรักและคบมาได้นาน ถ้าเอานิสัยที่คิดว่าตัวเองเลิศหรูเกินใครได้ 
รุ้ง...เพื่อนคนนี้ของเธอจะเป็นคนที่น่ารักมากคนหนึ่ง บางทีอาจจะมีเจ้าชายสัก 
คน มาแก้คำสาบให้ พร้อมกับขอยัยรุ้งแต่งงานครองรักกันอยู่ในปราสาทก็เป็น 
ได้ แต่เอ....แล้วใครกันนะจะเป็นเจ้าชายคนนั้น 
_ _ _ _ 
"ที่มหาลัยนี้เขาให้นักศึกษาหญิงแต่งชุดนักศึกษาชายได้ด้วยหรอ" 
เสียงของนักศึกษาหญิงคนหนึ่งกำลังพูดกับเพื่อนของเธอ ขณะนั่งคุยกันอยู่ตรง 
บริเวณสนามบอล 
"ไม่ม่มีหรอกมั้ง ที่ไหนเขาจะอนุญาตกัน" เพื่อนของนักศึกษาหญิงคนนี้ 
พูดออกมา 
"มีสิทำไมจะไม่มี โน้นไง คนที่อยู่ในกลุ่มใหญ่ที่กำลังเดินมาทางนี้ไง" 
นักศึกษาหญิงบอก มือก็ชี้ให้เพื่อนดูกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินวางมาดมาอย่างสง่า 
เหมือนกับในหนังแนวเจ้าพ่อมาเฟียยังไงยังงั้นทีเดียว 
"เอ่อจริงด้วย น่าสนเหมือนกันนะ ที่จะแต่งแบบนี้บ้าง จะได้ทะมัดทะแมง 
หน่อย" เพื่อนของนักศึกษาหญิงพูดออกมา 
"ฉันเห็นด้วยจ๊ะ เราลองไปถามถึงระเบียบการกับพี่เขาดูดีกว่า ว่าต้องทำ 
ไงบ้าง เพราะมาใส่ชุดนักศึกษาชายอย่างนี้ ต้องทำการขออนุญาตจากอาจารย์ 
ฝ่ายปกครองก่อนแน่เลย" 
แล้วทั้งสองสาวจึงได้จูงมือกันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาพวกรุ่นพี่กลุ่มนั้น 
"พี่คะ พี่คะ" 
"เฮ้ยมีสาวมาว่ะ" นายอ๋าร้องบอกกับพรรคพวก พลางจึงหันมาถามสอง 
สาวที่ตอนนี้ได้มายืนอยู่ตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อย 
"พวกน้องสองคนมีอะไรกับพวกพี่หรือเปล่าจ๊ะ" 
"คือ พวกหนูสองคนอยากทราบรายละเอียดเกี่ยวกับการขออนุญาตใส่ 
เครื่องแบบนักศึกษาชายน่ะคะ" 
คำพูดที่เอ่ยออกมาทำให้พวกรุ่นพี่ทั้งหลาย ต่างพากันมองหน้าด้วยความงุนงง 
"น้องจะใส่เครื่องแบบนักศึกษาชายหรือครับ" นายอ๋าถามออกมาด้วย 
ความรู้สึกที่ยังงงอยู่ 
"คะ" สองสาวส่งเสียงขึ้นมาเกือบพร้อมกัน 
"จะดีหรือครับน้อง" นายอ๋าถามย้ำเพื่อความแน่ใจ 
"ดีสิคะ ทีเพื่อนพี่คนนี้ยังแต่งได้เลย" 
เพียงเท่านั้นแหละเมื่อทุกคนต่างรู้ว่านี่คือการเข้าใจผิด ที่ทำให้ทุกคนพากัน 
หัวเราะด้วยความขบขันไปตามกัน จะเว้นก็เสียแต่นายโบเพียงผู้เดียว ซึ่งไม่มี 
อารมณ์ร่วมเอนจอยด้วยแต่อย่างใด 
"หัวเราะกันพอได้แล้วเว้ยคุณเพื่อนทั้งหลาย" 
"อ้าว! นี่พี่เป็นผู้ชายหรอกหรอคะเนี่ย" 
สองสาวโพลงออกมา คำพูดของพวกเธอสองคน ทำให้นายโบแทบทรุดลงไปกอง 
กับพื้น 
ท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตา ที่ต่างพากันมาจับจ่ายใช้สอยในห้างแห่งนี้ ได้มี 
ร่างของใครคนหนึ่ง แม้ดูไม่ต่างอะไรจากคนอื่น แต่ท่วงท่าในการก้าวเดินอัน 
เฉิดฉาย คอที่ตั้งตรง หน้าที่เชิด รวมไปถึงเสื้อผ้า เครื่องประดับที่สวมใส่ ทำให้ 
รุ้งดูเด่นสะดุดตาอย่างไม่ยากนัก ไม่ว่าจะย่างก้าวไปที่ใด ก็เป็นที่หมั่นไส้ของใคร 
ต่อใครที่ได้พบเห็น 
"ฉันอยากได้เสื้อในสักตัว สองตัว เข้าไปดูกันเถอะ" ฝนไม่ชวนเปล่าจูง 
มือรุ้งให้ตามไปยังแผนกชุดชั้นในด้วย 
รุ้งปล่อยให้เพื่อนลองเสื้อในอยู่ในห้องลองเสื้อผ้า ส่วนตัวเองออกมาเดินดูของอยู่ 
แถว ๆ นั้น เธอเดินดูเรื่อยไป จนมาถึงแถว ๆ กางเกงในสตรี และนี่เองที่ทำให้ 
เธอบังเกิดไอเดียบรรเจิดในการแกล้งคนแล่นขึ้นมาในหัวทันที เมื่อเธอหยิบ 
กางเกงในจีสตริง เนื้อบาง ที่แสนจะหวาบหวิว ขึ้นมาไว้ในมือ 
"นายเสร็จฉันแน่! นายหน้าหวาน" รุ้งกล่าวกับตัวเอง