ว่าด้วยเรื่อง"แฟนฉัน"

tsukushiye

หลังจากดูภาพยนต์เรื่อง"แฟนฉัน" จบ แทบจะไม่มีคนดูคนไหนเลยที่จะไม่พูดถึงเรื่องราวความรักในวัยซนของตัวเอง  บางคนอาจเริ่มตอนเรียนอนุบาล  บางคนเริ่มตอนเรียนประถมฯ บางคนก็เพิ่งจะมีตอนม.ต้น(อันนี้ต้องพิจารณาตัวเองนิดนึงว่า เอ..เพราะไร ... หว่า) แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นวัยไร้เดียงสาของเรานั่นเอง
ความรักวัยนี้ใครเลยจะปฏิเสธได้ว่าไม่มีความสำคัญกับการดำเนินชีวิตของเรามาจนทุกวันนี้ เพราะกว่าเราจะหารูปแบบการแสดงออกอย่างเป็นตัวของตัวเองในวันนี้ได้มันก็ล้วนหล่อหลอมมาจากวันวานทั้งสิ้น  ความสนุกสนานจากการที่ได้ผจญภัย  ความตื่นเต้นเร้าใจจากความท้าทายที่ได้เผชิญ  ความรู้สึกสูญเสีย  ความเศร้าโศก  ความโดดเดี่ยวอ้างว้าง  การหึงหวง  การริษยา(อิจฉา)คนอื่น   ความรู้สึกดีใจอย่างที่สุด เป็นต้น  ซึ่งสิ่งเหล่านี้เราจะแสดงออกมาอย่างเต็มที่เมื่อเรายังเป็นเด็ก  ยังไม่ได้มีการขัดเกลาความคิดและการกระทำ  ซึ่งมันจะมีพํฒนาการขึ้นเรื่อยๆตามสิ่งแวดล้อม  การอบรม  และสติปัญญา  
ดังนั้นภาพยนต์เรื่องนี้จึงสอนให้เราเห็นตัวตนของตัวเอง  รู้จักความรัก  ความสามัคคี  การเสียสละ  การให้อภัย  รู้ว่าอย่างไหนเรียกว่าดี  อย่างไหนเรียกว่าไม่ดี  และรู้วิธีการแก้ปัญหาอีกด้วย     ภาพยนต์เรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกเอ็นดูตัวเอง  เข้าใจตัวเอง  และคิดได้ว่าไม่ได้มีแต่เราคนเดียวหรอกนะที่คิดแบบนี้ ตอนสมัยยังเด็กๆ
การดูหนังดีดี  ไม่ได้มีแต่ความบันเทิงเพียงอย่างเดียว