"เราขอโทษ"

น.นิรัติศัย

"นายเป็นเพื่อนเรานะ!" ประโยคเพียงประโยคเดียวกลับลดความบ้าบิ่นของผมต้องชะงัก พร้อมไออุ่นที่ซ่าด้วยน้ำเย็นเเยือก ก่อนที่จะสะท้านขึ้นมาอีกครั้ง...
ริมฝีปากบางค่อยๆ ห่อเลือดอย่างเห็นได้ชัด... พร้อมแรงเหวี่ยงจากมืออันนุ่มแต่ครั้งนี้กลับหนักแน่น ทาบผ่านใบหน้าด้วยความเร็วจนผมไม่สามารถจะหลบหลีกมันได้...
ความบ้าบิ่นเกือบจะเกิดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมโผ่เข้าไปจูบปากของหล่อนอีกครั้ง แต่...มันกลับหยุดเสียดื้อๆ และหยุดเมื่อตาคู่นั้นเอ่อล้นด้วยน้ำตาที่ไหลผ่านหางตาอย่างรวดเร็ว มันร่วงผ่านต่อหน้าต่อตาผม ยิ่งตอกย้ำความผิด ให้มันเป็นเรื่องเลวร้ายยิ่งกว่าจะแก้มันกลับคืนมาให้ดีได้
"เราขอโทษ" นั้นคือคำพูดสุดท้ายที่ผมได้พูดออกไป
ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงบ ด้วยเสียงดังก้องเพียงครั้งเดียว ความรู้สึกทั้งหมด มันฉายซ้ำไปซ้ำมาด้วยฟิล์มขาวดำ ผมได้ยินเพียงเสียงหายใจเข้า-ออก อย่างติดขัด หูทั้งสองอื้ออึงปราศจากเสียงอื่นจะเล็ดลอดผ่านมาได้
ตัวผมโดนถีบไปด้านหน้าด้วยแรงกระแทกจากอะไรสักอย่าง เข่าทั้งสองปะทะกับพื้นปูนอย่างจัง แต่ผมกลับไม่รู้สึกอะไร ภาพหมุนกลับหัวต่อหน้าต่อตา ทำไมหล่อนยืนห้อยหัวอย่างนั้น และใครคนนั้น นายคนนั้น เด็กหนุ่มผมตั้ง ทำไมถึงหน้าตื่นอย่างนั้น...
พื้นค่อยๆ เอ่อล้นด้วยน้ำสีแดงเข้ม ทำไมมันไม่หยุดนะ...
ดูสิ คนทั้งสองเขาตะลึงใหญ่แล้ว หยุดสิ อย่าทำให้พวกเขากลัวสิ
"บิว" นายอย่ากลัวสิ เห็นตัวนายในกระจกนั่นหรือเปล่า หน้านายซีดพอๆ กับไก่ที่ถูกต้มเลยหละ
"เบียร์" อย่ากลัวไปนะ เราขอโทษ
"เราไม่ชอบเห็นน้ำตาจำไม่ได้หรือ" เราย้ำหลายครั้งแล้ว หยุดเถอะถือว่า เราขอร้อง ได้โปรด...
แต่ดูเหมือนคำอ้อนวอนของผมจะสูญเปล่า หล่อนยิ่งคร่ำครวญด้วยสีหน้าตกใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน
ผมรู้ตัวดีว่าไม่ไหวแล้ว มือทั้งสองเย็นเฉียบ ใจเต้นเป็นจังหวะ ช้าบ้างเร็วบ้าง และเงียบจางๆ แต่หูทั้งสองข้างไร้เสียงอื่น นอกเสียจากเสียงของตัวผมเอง
ตาสองข้าง ค่อยๆ พร่าลง จะปิดมิปิดแหล่ ฟิล์มเนกาทีฟ ฉายซ้ำอีกครั้ง เรื่องราวตอนเด็ก ผมกำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนใหม่ "สน๊อปปี้" ตัวสีดำ(บี๋) พันธ์ไทยหลังอาน อย่างสนุกสนาน
"สน๊อปปี้" คิดถึงนายจัง...
...น้ำสีดำประกายมันวาวนองท่วมบริเวณ ผมเห็นทีต้องไปแล้วหละ ตาพร่ามัว เลือนลาง พร้อมคนทั้งสองค่อยๆ จางหาย ความมืดมนเชื้อเชิญผมเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว..
บทส่งท้าย
"อย่า อย่าทำอะไรเบียร์นะ อัน ได้โปรด... เราอยากออกไปจากห้องนี้ ขอร้องเถอะ"... คำขอร้องไม่เป็นผล ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พร้อมพยายามที่จะพาปากเข้าประกบกับปากของเบียร์ด้วยแรงทั้งหมด เพียงไม่นานมันก็สำเร็จ ผมทำได้...(ยิ้มกริ่ม)
..แต่แล้วเมื่ออิสระเปิดโอกาสให้อีกครั้ง
"นายเป็นเพื่อนเรานะ" ผมต้องชะงัก และปล่อยให้ฝ่ามือของเบียร์เหวี่ยงลงบนแก้มข้างซ้ายอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเงียบลงบนแก้มคู่นี้และแก้มของเบียร์กลับฉ่ำด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา...
ตึง! เสียงประตูกระทบกับกำแพง พร้อมเสียงดังจากมัจจุราชดังสนั่นขึ้นมา แรงถีบในระยะกระชั้นชิดส่งผลให้ผมขมำคว่ำหน้าลงโดยไม่ทันตั้งตัว
"บิวนั้นเอง" มันเป็นสามัญสำนึกที่รับรู้ในตอนนั้น เด็กหนุ่มที่พังประตูเข้ามาก็คือ น้องของเบียร์
"บิว นายอย่ากลัวสิ เห็นในกระจกบ้านนั้นหรือเปล่า หน้านายซีดยังกับไก่ต้มเลยหละ"...
"ปืนสวยนะ" แต่มันดูคุ้นๆ 
...
...ปืนของเรา  เมื่อ 3 เดือนก่อนเป็นคนมอบมันให้กับบิว
"มืออย่าสั่นสิบิว" ผมมักบอกเขาเสมอเวลาไปซ้อมยิงปืนด้วยกันทุกสัปดาห์
"ไม่ว่าความโกรธ หรือความเกลียดเข้าครอบงำ แต่..นายทำสำเร็จแล้วนะ นายกล้าพอที่จะเหนี่ยวไก และพร้อมแล้วที่จะคุ้มครองพี่สาวของนาย...
"เบียร์   เราลาก่อน....เรา ขอโทษ"
"บิว...นายเก่งขึ้นมาก เชื่อเราสิ...นายเก่งขึ้นมาก"
นั้นคือคำชม ที่ล่องลอยผ่านม่านบางๆ ของความรู้สึกสุดท้าย....ของผม