ตรึงไว้ในการเวลา

ขุนเขายะเยือก

ในชีวิตของคนเราจะมีสักกี่คนที่สามาทำได้ดังใจปรารถนา จะสามารถนาประสบความสำเร็จไปทุกๆสิ่ง  ในความเป็นจริงแล้วทุกคนมักจะลืมเลือนบุคคลที่มีพระคุณเมื่อเวลาผ่านไป  
ใครจำได้ไหม? ....ครูคนแรกของเราชื่ออะไร 
ใครจำได้ไหม? ....เพื่อนคนแรกของเราชื่ออะไร
ใครจำได้ไหม? ....คนที่เรารู้สึกชอบคนแรกชื่ออะไร
ใครจำได้ไหม? ....ใครจำได้ไหม? .... ใครจำได้ไหม? .... 
สิ่งใดเล่าที่กลืนหายความรู้สึก ความทรงจำ ของเราจนแทบจะลืมเลื่อนว่ามันเคยเกิดขึ้นกับเรา 
	ในท่ามกลางความสับสนวุ่นวายในเมืองหลวง  ในสังคมที่มีการแก่งแย่งแข่งขันกันไม่มีที่สุดสิ้น  ในท่ามกลางความขัดแย่งระหว่างขาวกับดำ  ในท่ามกลางความขัดแย่งระหว่างถูกกับผิด  ในท่างกลางอากาศที่ร้องระอุราวกับจะแผดเผาเป็นผุยผง  ในท่ามกลางสายฝนที่เปียกปอนจนเผยให้เห็นมังสาที่ปิดบังไว้ด้วยอาภร  ในท่ามกลางอากาศหนาวที่แทบจะเป็นตุ๊กตาหิมะ  ในท่ามกลางความขัดสนแล้งแค้นจนแทบไม่มีจะกิน  ในท่ามกลางความมั่งคั่งรำรวยจนกลัวว่าธุรกิจจะขาดทุน  ในท่ามกลางความเห็นแก่ตัวจนก่อให้เกิดสงคราม  ในท่ามกลางเด็กกำพร่า  ในท่ามกลางผู้อดอยากหิวโหย  ในท่ามกลางความแตกแยกทางความคิดจนก่อให้เกิดความแตกแยกทางสังคม  ในท่ามกลางระหว่างความรักและความเกลียดชัง  เรายืนอยู่ที่ใดกันเล่า...  ที่ผ่านมาเรายื่นอยู่ในท่ามกลางตลอดเวลา  จนบางคนชินชาไปเสียแล้ว ไม่มีความรู้สึกไปเสียแล้วในท่ามกลางนั้น......
	ท่ามกลางกาลเวลา  เรากำลังยืนอยู่ในท่ามกลางการเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ  ไม่มีที่สิ้นสุดไม่รู้จะไปหยุดที่ตรงไหน ไม่รู้ว่ากาลเวลาเคยหยุดอยู่ที่ใด จนคนแล้วคนเล่าที่ต้องพ่ายแพ้ต่อกาลเวลา  เพราะกาลเวลาไม่เคยหยุด  แต่ ณ บัดนี้กาลเวลานั้น สำหรับฉันกาลเวลาได้หยุดไว้แล้ว  ฉันหยุดกาลเวลาเอาไว้ให้ตราตรึงอยู่ในหัวใจ  หยุดช่วงเวลาประทับใจทุกช่วงให้หยุดนิ่ง  แม้ในบางครั้งกาลเวลาพยายามพังทลายกำแพงแห่งความทรงจำในใจฉันเพื่อทำลายช่วงเวลาประทับใจของฉันที่หยุดเอาไว้ให้ลบเลื่อนลงไป  แต่ก็ไม่เป็นไร ...เพราะถึงแม้มันจะลบเลื่อนลง  ฉันยังสามารถเอาหัวใจของฉันไปสัมผัสความรู้สึกนั้นได้    เพราะทุกสิ่งทุกอย่างได้หล่อหลอมให้ฉันเติบโตขึ้นมา ณ ขณะนี้
							สิทธิชัย  แก้วพวง 16/ก.พ./2546.