ไดอารี่ฉบับคนคิดมาก...(ฉันยังยืนที่เดิม)

grofai-penguin

ในวันที่ฉันท้อแท้ เหนื่อยใจ ฉันมีคนที่สามารถพึ่งพิงทางใจได้มากมาย นั่นคือเพื่อน ใครหลายคนอาจคิดว่าเป็นพ่อ แม่ แต่บางครั้งเรื่องเล็กน้อยที่ฉันเครียดไปเอง ฉันก็ไม่อยากให้ พ่อ และแม่ต้องมากังวลใจ หรือไม่สบายใจไปกับฉัน เพราะท่านทั้งสองก็เป็นกำลังใจที่สำคัญของฉันอยู่แล้ว เพื่อนหลายคนทำให้ฉันได้มุมมองความคิดที่แตกต่าง พวกเขาทำให้ฉันได้คิดอะไรเยอะขึ้น ได้รู้ว่าเรื่องบางอย่างมันไม่ได้หนักเกินไปอย่างที่เราคิด หรือบางครั้งฟังเรื่องของเพื่อนแล้ว เรื่องของพวกเขาหนักกว่าของฉันซะอีก ชีวิตที่ผ่านมาฉันเจอเรื่องราวมากมาย ท้อแท้ สิ้นหวัง แต่ฉันผ่านมาได้เพราะฉันเชื่อเหลือเกินว่าชีวิตคนเราต้องเจออะไรมากมาย ทั้งดี และไม่ดี แต่มันตื่นเต้นดีนะคะ ชีวิตคนเรามีอะไรสนุกกว่าที่คิด มีเรื่องดีก็ยินดีเฮฮา มีเรื่องทุกข์ก็ยังได้นั่งคิด ได้ร้องไห้ บางครั้งฉันก็โรคจิตชอบนั่งฟังเพลงเศร้าๆเพื่อให้ตัวเองร้องไห้ออกมา เพราะอะไรน่ะเหรอ บางวันฉันคิดว่ามันเซ็งสุดๆ ผิดหวังสุดๆ เสียใจสุดๆ อยากร้องไห้ แต่มันไม่ร้องสักที จึงต้องกระตุ้นด้วยเสียงเพลงสักหน่อย มันเป็นรสชาติของชีวิตดีนะคะ การหาความสนุกในชีวิตของฉัน ไม่มีอะไรมากมายเลย แทบจะไม่ต้องหาเลยด้วยซ้ำ ฉันไม่เคยเข้าผับ เพราะไม่อยากเข้า ไม่ได้ไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ เช่น สยาม เพื่อนบางคนอาจคิดว่าชีวิตฉันจืดชืด แต่ไม่เลย การที่ฉันได้นั่งเขียน ได้นั่งฟังเพลง ได้ทำอะไรที่ตัวเองชอบ มันช่างมีความสุขยิ่งกว่า ไม่ต้องแคร์คนอื่นว่าเขาจะมองเราอย่างไร เรารู้ว่า เราไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน หรือคนอื่นเดือดร้อนก็พอ แต่ถ้ามีเรื่องทุกข์ใจมากจริงๆ และไม่รู้จะไปพึ่งใคร ปรึกษา1667 นะคะจากกรมสุขภาพจิตคะเขามีคำตอบให้คุณเสมอ รักตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง ดีที่สุด เมื่อฉันระบายความทุกข์ ปรึกษาเพื่อนแล้วตัวฉันเองก็เป็นที่ปรึกษาให้เพื่อนได้เหมือนกัน แม้ไม่มากมายนักแต่ฉันก็ยินดีเหลือเกิน ฉันยังยืนที่เดิม เฝ้าคอยมองดูเธอเสมอไป นานแสนนานเพียงใด หรือไกลสุดขอบฟ้า และจะยืนที่เดิม เมื่อยามเธอมีทุกข์และน้ำตา เพียงเมื่อเธอมองมา ฉันยังยืนที่เดิม .................กรอฝ้าย...เพนกวิน