ฟ้าหลังฝน...ใจคนเปลี่ยน

Silky

ในยามที่หัวใจฉันออ่นล้า ฉันมักมาพักพิงในที่แห่งนี้   สวนของพ่อ   ที่เก่าแก่รกร้าง  มีความทรงจำฉันอัดแน่นไปทุกอณู   ไม่ว่าจะเป็นเม็ดดิน ใบไม้ทุกใบเสียงลมพัดแม้กระทั่งเสียงของหยดน้ำในลำธารเล็กๆ ที่มันไหลผ่านแทรกซึมอยู่ในร่างกายฉันเหมือนเหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นวันวาน     ความหวัง   ความฝัน   ความผูกพันธ์เยาว์วัย    คำมั่นสัญญายิ่งทำให้ฉันไม่ลืมเลือนที่แห่งนี้
             ระยะเวลากี่ปีแล้วฉันไม่อยากนับ เขาคนนั้นผูกพันธ์กับฉันแต่เด็กจนมากกว่าเพื่อนธรรมดา  เรายิ้ม  เราหัวเราะ  ร้องไห้ แบ่งบันความสุขความทุกข์บอกเล่าความฝันและความหวังร่วมกัน
             ความรักคงเบ่งบานเต็มหัวใจฉันจึงมองไม่เห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของเธอ   คำร่ำลาที่เธอพร่ำบอกว่าต้องการไปสู่อนาคตที่ดีกว่า   โบยบินไปสู่สิ่งที่เธอฝันเธอจะทำมันเพื่อฉัน  ขอให้ฉันรอคอยและคำมั่นสัญญาที่เธอให้ฉัน
            ใจเจ็บเกินเจ็บ    เสียใจที่ต้องจากกันแต่อนาคตของเธอฉันทำเพียงได้แต่พยักหน้ารับแล้วส่งเธอด้วยสายตาที่นองด้วยน้ำตาจนเธอลับตา
              ตลอดเวลาเธอจากไปหัวใจฉันมั่นคงเฝ้าวนเวียนมาที่แห่งนี้   ทุกครั้งในส่วนลึกของหัวใจฉันหวังว่าจะพบเธอยืนอยู่ด้วยรอยยิ้มสดใสและออ่นโยน
               แต่เธอไม่เคยหวนกลับ  รู้ไหมมีใครรอคอย จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปีนี่กี่ปีแล้วน่ะที่ฉันรอด้วยหัวใจอ้างว้างหงอยเหงา อ้างว้าง   โดดเดี่ยวเหลือเกินยามฝนตกเหมือนสายฝนจะแข่งกันร้องกับน้ำตาของฉัน  สายลมที่เคยพัดผ่านเย็นสบายแปรเปลี่ยนเป็นความเหน็บหนาวที่กัดกร่อนหัวใจ สิ่งที่ผูกพันธ์กลับทำร้ายฉันยิ่งกว่าโรคร้ายใดๆอีก
              หลายสิ่งเปลี่ยนไปไม่มีอะไรยั่งยืนเราควรจะยอมรับ  ฉันเองก็เช่นกันเพียงเพราะคำสัญญาผูกติดกับชีวิตฉันหลายปี  แต่ฉันเพียงอยากถามเธอสักคำเท่านั้นจำได้ไหมวันที่เราลาจากกันเธอสัญญาอะไรไว้มากมายเธอคงจำไม่ได้จึงไม่เคยกลับมาหาฉันสักครั้ง  
                ท้องฟ้าเริ่มตั้งเค้าแต่ไกลฟ้าที่เคยสว่างไสวกลับมืดมิด คงหมดเวลาแล้วสำหรับการรอคอย  หลังฝนตกท้องฟ้าสว่างไสว แต่วันนั้นกับวันนี้ต่างกันมากมาย  วันนี้มีเพียงฉันยืนอยู่อย่างเดียวดาย   หลายปีเต็มทน  คงหมดเวลาสำหรับการรอคอยสักที