...คือความทรงจำ...

ผู้หญิงสีม่วง

วันเสาร์ที่  26 พฤศจิกายน  2548  เวลาประมาณเกือบ ๆ ตี 5
ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมา .. ทันใดที่สมองเริ่มประติดประต่อเรื่องราวได้ ..
ฉันดีดตัวขึ้นจากที่นอน .. วิ่งพล่านเหมือนหมูติดจั่น .. ( เปล่าเขียนผิดนา )
โอย ๆๆ .. เมื่อคืนเผลอหลับไป .. ลืมจัดกระเป๋าจนได้ ..
ถ้าไปเกินเวลานัด .. โดนน้าจับแ_กแทนปลาแน่ ๆ เลย .. โหย ๆๆ 
ว่าแล้วก็จับเสื้อผ้า .. ของกิน .. ของใช้ .. ของฝาก .. 
ยัด ๆ ใส่ประเป๋าเป้สีแดงคู่กาย .. อาบน้ำ .. แต่งตัว .. 
สะพายเป้ .. ก้าวเท้าออกจากบ้าน ..
และมันคือก้าวแรกแห่งการเดินทางไปล่องแพของฉัน .. สู่เขื่อนศรีนครินทร์ ..
...

8 โมงเช้า .. หน้าวัดดอนเมือง .. เป็นเวลาและสถานที่นัด ..
เลยเวลานัดไปนิดหน่อย .. ( กัดฟันพูดอ่ะ ) 
ราชรถก็มาเสยผู้หญิงสีม่วงถึงปลายเท้า .. 
ฉันยกมือสวัสดีคนบนรถ ( ก็คนไทยอ่ะ ) 
กล่าวคำทักทาย .. แล้วไม่รอช้า .. รีบโดดขึ้นรถ .. 
โดยไม่ลืมมองหน้าโชเฟอร์ ( น้าเรรวน ) ด้วยสายตาเต็มเปี่ยมด้วยความหวัง .. 
ว่าจะได้กลับบ้านโดยสวัสดิภาพ .. น้ำหนักตัวครบถ้วน .. 
อวัยวะไม่หายไปแม้เศษเสี้ยว .. ( ห่วงขาเป็นที่สุดง่ะ )

หลังจากนั่งเข้าที่เข้าทาง .. ฉันเพ่งมองน้าเรรวนจากด้านหลังด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
เสียวสันหลังบอกไม่ถูกเลย .. เอ ... 
				

ก็ดูน้าเรรวนดิ่ .. ตื่นหรือยังว๊าาา .. นะโม .. นะโม ..


หลังจากนั้น .. เราก็มุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟฟ้าหมอชิต .. เพื่อไปรับทั่นเดาอังคัน ..
กว่าจะหาตัวกันเจอก็ต้องโทรศัพท์นัดแนะกันอยู่หลายรอบ ..
พี่ทั่นเดาอังคัน .. กลัวจะไม่ได้ไปขนาดหนัก ..
แม้กระทั่งน้าเรรวนบอกให้แกไปยืนรอที่เกาะกลางถนน .. เพราะจะได้หากันง่าย ๆ ..
จอดรถเทียบแล้วกระชากขึ้นรถเลย .. พี่แกก็เชื่อง่ะ .. ( ตรูละเซ็ง )

				

คนนี้แหละ .. ทั่นเดาอังคัน ..
ชอบกระแนะกระแหนคนอื่นว่าอ้วน .. แล้วแกล่ะ .. ดูพุงสิ ..
แล้ว .. ผู้ชายไรฟะ .. มีนมด้วย .. ( ใหญ่กว่าของตรูอีก .. อืมมม )

				

สัมภาระของคน 4 คน .. สำหรับ 2 วัน 1 คืน
นี่แค่บางส่วน .. ทำอย่างกะไปอยู่สัก 1 อาทิตย์ .. เหอ ๆๆ

....


พวกเราทั้ง 4 ชีวิต .. เดินทางกันไปเรื่อย ๆ ไม่เร่ง .. ไม่รีบร้อน ..
ไปกันน้อยคน .. น้อยความ ..
อยากแวะไหนก็แวะ .. อยากกินก็กิน .. อยากซื้อของก็ซื้อ ..
แต่อยากเยี่ยว .. กลับไม่ได้เยี่ยวอ่ะ .. ( ขอหยาบนิดนึง .. ไม่งั้นไม่ถึงใจ )
ก็น้าเรรวนน่ะ .. แกล้งพี่กีกี้ และ ผู้หญิงสีม่วงให้ทรมานเล่น ..
พอถึงปั๊ม .. แกล้งขับเลยบ้างล่ะ ( อ้างห้องน้ำไม่สะอาด )
เจออีกปั๊ม .. ขับเข้าไปแล้วขับออกบ้างล่ะ ..
ถนนช่วงไหนขรุขระ . น้าแกเล่นเหยียบกระจาย ..
เจอสะพาน .. น้าแกไม่แตะเบรค ..
ไอ้ช่วงที่ไม่น่าเบรค ก็เบรคเอา .. เบรคเอา ..
เออ .. เอาหนังยางมัดไม่ได้แบบผู้ชายบ้างก็แล้วไป .. ฮึ !!

กว่าจะผ่านวิกฤตได้ .. เล่นเอา 2 สาวอย่างเราแทบแย่ .. เฮ้ออออ


เรื่องราวระหว่างการเดินทางต่อจากนี้ .. ผู้หญิงสีม่วงขอไม่เล่าแล้ว ..
จะเก็บไว้เป็นความทรงจำส่วนตัว .. 
ไม่อยากเผื่อแผ่ใคร .. ( อันที่จริงแล้ว .. ลืมง่ะ .. แหะ ๆๆ )
ขอเล่าเรื่องด้วยภาพ .. พร้อมคำบรรยายเล็กน้อยพอเป็นพิธีนะคะ ..
เน้นโชว์รูปอ่ะ .. อิอิอิ

				

เวลาบ่าย 2 โมงครึ่ง .. เราเดินทางมาถึงจุดหมาย .. แพชาวดง ..


				

หลังจากพูดคุย .. เจรจาต่อรองราคาเป็นที่เรียบร้อย .. 
เราทั้งหมดก็ลงแพ .. ไม่นานก็มีเรือมาลากแพออกจากฝั่ง .. 
ไปไหน .. ไม่รู้ .. นี่แหละมั๊ง .. ที่เขาเรียกกันว่า .. ถูกลอยแพ ..


				

แพน้อย .. ค่อย ๆ ไกลจากฝั่ง .. ทุกที .. ทุกที ..


แพจะไปจอดที่ไหนก็ช่าง ..
เรามาแอบดูคนบนแพกันดีกว่า .. 
มีอะไรเกิดขึ้นบนนั้นบ้างน๊าาาา .. อยากรู้ .. ตามข้าพเจ้ามา .. 

...

..

....


				

เจ๊กีกี้ .. คว้ากล้องก่อนเลย .. 
แต่ .. รูปนี้ .. เจ๊ดูดีมากเลย .. ไม่ได้โกหกน๊าาา ..


				

พ่อครัวหย่ายยยของเรา .. ฝากชีวิตไว้กับเขาแล้ว ..


ขอเล่านิดนึง ..
ตอนแรกน้าเรรวนตั้งใจว่าจะไม่ซื้อเนื้อสัตว์ใด ๆ ไปให้เปลืองตังค์ ..
เป็นการประหยัดเพื่อให้สมชื่อทริปนี้ .. ที่เราแอบเรียกกันว่า .. ทริปคนจน ..
น้าบอกว่า .. เราจะไปกินปลาสด ๆ กัน ..
ปลาที่ตกได้นี่แหละ .. อร่อยนัก ..
ซื้อแต่เครื่องแกง กับเครื่องต้มยำไป .. 
แต่โชคดีเหลือเกิน .. ที่มีคนอยากกินเนื้อย่าง ..
น้าก็เลยซื้อเนื้อติดไปด้วย .. ไม่งั้นละก็ ............ ( ติดตามกันต่อไป )


				

พระเอกของทริป .. ไม่มีเจ้า .. พวกข้าอดตาย !!!


				

ดูซะก่อน .. น้าเรา .. คล่องแคล่วซะไม่มี ..


				

เจ๊กีกี้ก็มาช่วยหยิบ ๆ จับ ๆ .. ( เอ่อ .. เร่งแสงให้เต็มที่แล้วน๊าาาา .. )


				

น่ากินมั๊ยคะ .. ต้มข่าไก่ .. ( ไก่มาจากไหนหว่า ?? )


				

แกงเนื้อมะเขือพวง .. กะทิคั้นเองกับมือผู้หญิงสีม่วงเลยค่ะ .. รับรองว่า มัน !!


				

แถวบ้านเรียกว่า .. มืออาชีพ .. ( อยากให้ภาพมีกลิ่นจัง .. กระทะนี้หอมชะมัด )


				

เมนูที่ขายดีที่สุด .. ผัดเผ็ดเนื้อ .. พูดถึงแล้ว .. น้ำยายไหย .. 


				

ภาพเนื้อดิบ ๆ นี้ .. ใครเห็นแล้วรู้สึกครั่นเนื้อตัวอยากกินละก็ ..
อยู่ห่าง ๆ ผู้หญิงสีม่วงไว้นะคะ .. กลัวค่ะ .. 


				

เห็นเครื่องเทศที่อยู่บนเนื้อที่กำลังย่างแล้ว .. เชื่อมั๊ยคะว่ากลิ่นยั่วน้ำลายมาก ..



				

แต๊แหน่ .. สุกแระ  .. อยากกินอีกง่ะ .. คิดถึงน้าชะมัดเลย
น้ำจิ้มเนื้อย่างฝีมือน้าก็สุดยอด .. จะเปรียบยังไงดีน๊าาา .. 
อ้อ .. เคยได้ยินเพลงนี้มั๊ยคะ .. " ผัวกินหน่อย อร่อยถึ๊งงงงเมียยยยย ".. อิอิอิ



				

โฉมหน้าอาหารฝีมือพ่อครัวหัวป่าก์ .. น้าเรรวนของเรา .. 
อร่อยทุกอย่าง .. ขอบอก .. ไปถามเจ๊กีกี้ กับทั่นเดาอังคันดูได้ .. 



				

จริง ๆ แล้ว .. น้าเตรียมเมนูพิเศษนี้ไว้ให้ผู้หญิงสีม่วงอ่ะ ..
แต่ตอนหลังเปลี่ยนใจ .. บอกว่าเอาไปให้ปลาดีกว่า .. ให้เอ็งมันเปลือง !!



				

แล้วน้าก็เข้าสู่โลกส่วนตัว .. จุดมุ่งหมายสำคัญของทั่นเรไร ..
ทำบาป .. ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตนะโยม ..
ปลาสด ๆ หนอ .. ต้มยำหนอ .. อื้มมม .. เป็นตาแซ่บ .. 555



				

สบายใจเชียวนะ .. ดูท่านั่งสิ .. ทำอย่างกับเป็นเหยื่อปลาซะเอง .. อ่อยซะ .. 



				

ทั่นเดาอังคันก็มาช่วย .. หายไปครึ่งเรื่อง .. นึกว่าจะรอแ_กอย่างเดียว .. เอิ๊ก ๆๆๆ 



				

แล้วพวกเขาก็หันหน้าเข้าหากัน .. โดยไม่เอะใจเลยว่า .. 
เหตุการณ์สะเทือนขวัญกำลังเกิดขึ้น .. ( เขาไม่ให้หันหลังให้ศัตรูน๊าาาา .. )


ขณะทุกคนกำลังเพลิดเพลินไปกับการร้องเล่นดนตรี .. ชมนกชมไม้ ..
ทันใดนั่นก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกสุทรียภาพของทุก ๆ คน ..

จ๋อมมมมม !!!!!  เอ๊ะ .. หรือว่า ...  ตูมมมม !!!  กันนะ .. ??

เบ็ด 1 ใน 5 ของน้าเรรวน .. โดนปลายักษ์ลากไปแ_กอ่ะ ..
เป็นอันทำอะไรไม่ถูกกันเลย .. 
ได้แต่ยืนทำหน้า .. หมางง .. ( ทำเป็นกันป่าวคะ .. ลองไปยืนทำหน้ากระจกดูสิ )

ดูเหมือนน้าจะได้สติกว่าใคร ..
ว่าแล้วก็ .....


				

อารามอยากได้เบ็ดคืน .. น้าแกลืมเก็กหล่อ  ... 5555



				

เมื่อรู้ว่าไม่ได้เบ็ดคืนแน่แล้ว .. ก็มานั่งคร่ำครวญอย่างที่เห็น .. น่าสงสารเนอะ ..



ส่วนเจ๊กีกี้ .. ก็หลบไปอยู่ท้ายแพ .. ไม่กล้าเข้าใกล้น้าแล้วอ่ะ ..
แบบว่า .. ขอไปเก็บภาพประทับใจใส่กล้องดีกว่า .. ไม่สนใจใครแระ ..


				

อืมมม .. ภาพนี้ .. หลายคนชมว่า .. สวย !!


....

..

....




หลังจากเย็นย่ำ .. ก็เข้าสู่เวลาค่ำคืน .. ( หรือใครจะเถียง ?? )
เรื่องราวในภาคค่ำนี้ .. ไม่ขอกล่าวถึง ..
เพราะไม่มีอะไรจะเล่า ..

ก็แค่นั่งดื่มด่ำบรรยากาศ ..
ร้องเพลง .. เล่นกีตาร์ ..
ชิมรสชาติน้ำผลไม้ ..

มีคนไข้ขึ้นเพราะเสียเบ็ด .. ซัดพารา ฯ ไป 2 เม็ด
หลับตั้งแต่ 2 ทุ่ม ..
อีกคนก็ถูกมนต์ขลังของเขื่อนศรี ฯ .. หนีไปตั้งแต่ก่อน 3 ทุ่ม ..
เรียกหา .. ไม่ขานรับ ..
แปลกแต่จริง .. น้ำผลไม้ .. ทำให้คนนอนหลับเป็นตายวุ้ย !!

อีกบางคน .. นั่งบ่นงึมงำ ๆ .. สักพักก็เดินหนีไปดื้อ ๆ ..
แล้วก็หายเงียบไปอีกคน .. 3 คน 3 มุม ..

ทิ้งผู้หญิงสีม่วงไว้คนเดียวง่ะ ..
เพิ่งอาบน้ำมา .. ยังไม่ถึง 3 ทุ่มด้วย .. ง่วงซะที่ไหน ..
แต่ทำไงได้ .. ก็ต้องไปเข้ามุมของตัวเอง .. ข่มตานอน ..


และเรื่องราวหลังจากนั้นก็สงบ .. ราบเรียบดั่งผืนน้ำ.

กลางดึกคืนนั้นเอง ..
จู่ ๆ ก็มีเสียงราดน้ำดัง .. ซู่ ๆๆๆ .. เหมือนฝนตกห่าใหญ่ ..
ตอนแรกเข้าใจว่า .. มีคนขี้ร้อนลุกมาอาบน้ำตอนดึก ๆ ..
มารู้เอาทีหลังว่า .. ใครบางคน .. คลื่นลมในกระเพาะตีกลับ .. 
อาเจียนเล็กน้อยถึงปานกลาง .. เลยลุกขึ้นมาล้างตัว ..
กรำเจง ๆ ..

อืมมมมม ..


.....

..

........





เช้าแระ ..

ก๊าาา .. ก๊าาาา ..
กาก้าาาาา .. กาก้าาาาาาา

ผู้หญิงสีม่วง ถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงนี้ ..
เป็นเสียงที่ทราบในภายหลังว่า .. เป็นเพื่อนเก่าขอเจ๊กีกี้ .. มาร้องเรียกเจ๊นั่นเอง ..

กาก้าาาา .. กาก้าาาา ... ( ก๊ากกกก .. ขำคนเดียวอ่ะ )



ลุกตื่นจากที่นอน .. เดินออกมารับแสงแดดยามเช้า ..
ฉับพลันก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น .. พระมาบิณฑบาตรถึงที่แพ .. โอ้แม่เจ้า !!
แต่ .. พอดูให้ชัด ๆ .. อ้อ .. ไม่ใช่พระ .. ทั่นเดาอังคันนั่นเอง ..

				

แสงแบบนี้ .. บรรยากาศแบบนี้ .. ไม่มีโอกาสได้เห็นบ่อยนัก .. ประทับใจจัง ..


มองไปอีกมุม .. เอ่อ .. บรรยายยังไงดี .. ดูภาพเอาละกัน ..


				

เหมือนจะเครียด .. เอ .. หรือไม่เครียด .. ???



				

อ้าววว .. เผลอแผลบเดียว .. กลายเป็นเด็กดองไปซะแล้ว ..
สงสัยจะดองนานไปหน่อย .. หนวดเคราเฟิ้มเลย .. 555



				

เบ็ดกรู .. มันต้องอยู่ตรงปู๊นนน .. แน่ ๆ เลย .. ( ยังเครียดไม่เลิก )



				

มื้อเช้า .. ไม่มีใครทำให้แ_ก .. ทำเองก็ได้ฟะ .. 
( กินเองด้วย .. เพราะทำแล้วไม่มีใครกินได้อ่ะ .. เอิ๊ก ๆๆ )



				

นายมานะ .. ยังคงพยายามเพื่อไปให้ถึงจุดหมาย..
ขณะที่มีนายอุตสาหะ .. คอยให้กำลังใจข้างหลัง .. ( ชอบเข้าข้างหลังน้าไม่เลิก ..)



				

นายวิสาสะ .. เอ๊ยยย .. นายอุตสาหะ .. มาช่วยอีกแรง ..
เผื่อ ( น้อง) ปลาจะเห็นใจ ..



				

คนเล่นของ !! ... เอ๊ยยย .. ไม่ใช่ ..
หลังจากผ่านไปหลายชั่วยาม .. ปลาก็ยังตกไม่ได้สักตัว ..
น้าเรรวนเริ่มท้อแท้กับชีวิต ( ดูจากภาพ )
คาดเดาเอาเองว่า .. แกต้องร้องเพลงนี้อยู่ในใจแน่ ๆ เลย ..

" อยากจะมองเท้าที่ว่างเปล่า .. เหงา ๆ คนเดียวลำพัง
ฉันต้องการทบทวนบางอย่าง .. อยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียวววว "



				

หลังจากเริ่มยอมรับความพ่ายแพ้ได้ .. ทั้งน้าเรรวนและทั่นเดาอังคัน
ก็หันหน้าเข้าหากัน .. ครวญเพลงโดยหวังจะใช้เพลงช่วยเยียวยาสภาพจิตใจ ..
แต่มิวาย .. เพลงที่ร้องนั้น ..

" ฉันนั่นตกปลาอยู่ริมตลิ่ง ( เขื่อน )...
แปลกใจเสียจริงปลากไม่กินเหยื่อ ..
นั่งตกอยู่นานจนฉันละเบื่อ ..
ปลาไม่กินเหยื่อแถมเอาเบ็ดกรูปายยยยยย ... "



				

แล้วเบ็ด .. ก็ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป ..
แม้จะไม่ได้ปลาสักตัว .. แต่ก็ทำดีที่สุดแล้ว ..


ป่านนี้ .. ปลาตัวที่ลากเบ็ดน้าไป .. จะคุ้นเคยกับอวัยวะใหม่หรือยังนะ ..

ป่านนี้ .. เจ๊กีกี้ , น้าเรรวน และ ทั่นเดาอังคัน .. จะรู้ตัวหรือยังนะ ว่า ................

ป่านนี้ .. ทำไมฉันยังไม่หลับไม่นอน ..

ป่านนี้ .. ทำไมยังมาคิดถึงเรื่องราวครั้งไปแพ ..

ป่านนี้ .. ความประทับใจในหลาย ๆ เรื่องยังติดอยู่ในใจไม่รู้ลืม ..

ป่านนี้ .. ทำไมเพิ่งจะเอามาโพสต์ .. 

และ .. ป่านนี้ .. คนอ่านจะรู้หรือยังนะว่า .. ผู้หญิงสีม่วงขี้เกียจนั่นเอง ..


เหะ ๆๆ ..



= = = = = = = = = = = =  จบ .. เอาดื้อ ๆ  ( อีกแล้ว ) = = = = = = = = = = = = = 




ปล. ผู้หญิงสีม่วงสร้างสรรค์ .. ผลงานกัดดี .. กัดมีคุณภาพอีกแล้วครับทั่น ..

ปล.2 ยอมตายเพื่อชาติ .. น้าเตะชักแน่ ๆ เลย .. งือ ๆๆๆ