บันไดความรัก

โคลอน

บางคนโชคดีหน่อยเดินไปไม่กี่ขั้นก็ถึงปลายทางแล้ว... เหงื่อยังไม่ทันตกเลย(คุยอีก) แต่บางคนนี่สิต้องเหนื่อยยิ่งกว่าขึ้นบันไดวัดดอยสุเทพเสียอีก(เฮ้อ...ถอนใจตั้งกะขั้นแรกเลย) บางคนเดินไปได้ตั้งครึ่งทางแล้วเห็นจุดหมายอยู่ลิบๆพอมาถึงที่พักบันไดก็หันหลังกลับเอาเสียดื้อๆก็มี แต่ก็ยังมีบางคน(อีกนั่นแหละ)ที่พอพักหายเหนื่อยแล้วก็เดินต่อไป(นายแน่มาก) ขึ้นอยู่กับใจของแต่ละคนว่าใครมีความมุ่งมั่นที่จะไปให้ถึงจุดหมายมากกว่ากัน 
คนที่ขึ้นไปถึงจุดสูงสุดจะรู้สึกภูมิใจและดีใจจนหายเหนื่อย(เพราะมีคนคอยซับเหงื่อให้อยู่แล้ว ^_^  ในขณะที่คนที่เดินหันหลังกลับจะบ่นกระปอดกระแปดว่าเหนื่อยเปล่าจริงๆ แถมยังต้องเมื่อยขาไปอีกหลายวันโดยที่ไม่ได้อะไรเลย สุดท้ายพอลงมาถึงจุดเริ่มต้นยังถูกคนที่ถอดใจตั้งแต่เห็นบันไดขั้นแรกแล้วเหน็บเอาอีกว่า...บอกแล้วไม่เชื่อ...ว่าไม่มีทางทำสำเร็จหรอก...หึหึ(อันนี้มะใช่เสียงหัวเราะของผู้เขียนเน่อ :p ) น่าเจ็บใจไหมเนี่ย แต่เชื่อเถอะว่าเขาจะต้องไปไต่บันได(ความรัก)อีกแน่ๆ(ยังไม่เข็ด)หากแต่คราวนี้คงจะมีน้อยขั้นเท่านั้นเอง(ไม่เห็นจะยาก...จริงมั๊ย)