WITH LOVE....(ตอนที่ 2)
ความหวังจากปลายฟ้า
ตอนที่ 2
เรียวเธอไปสัมภาษณ์ ประธานชมรมยูโดชาย คราวนี้ห้ามพลาดเด็ดขาดนะ นามิสั่งการแจกแจงงานเพื่อเตรียมข้อมูลต้นฉบับ สำหรับหนังสือพิมพ์ฉบับต่อไป ทำไมต้องชมรมกีฬาด้วยอ่ะ...ฉันไม่ชอบกลิ่นเหงื่ออ่ะ เรียวโอดครวญ คนในชมรมต่างก็เงยหน้าหันมามองนามิกันเป็นตาเดียว เพราะรู้กันดีว่า เรียวไม่ค่อยจะถูกโรคกับกลิ่นเหงื่อสักเท่าไหร่ เพราะเธอรู้เรื่องยูโดที่สำคัญนะเรียว จะทำ หรือ จะตาย นามิเอ่ยสั้น ๆ เสียงอำมหิต ฉันจะเอาต้นฉบับมาส่งให้ทันกำหนดปิดเล่มแน่นอน เรียวเอ่ยตอบทันทีไม่ต้องคิดเมื่อสบตาเพชฌฆาตของนามิ คนในชมรมต่างพากันกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นทีท่าหงอของเรียว ฮิรุ เธอไปสัมภาษณ์ มิโยฟุเนะ ชินอิจิ นักวาดกวาดรางวัล ประจำชมรมศิลปะ นามิละความสนใจจากเรียวไปสั่งงานต่อ ได้จ๊ะ... ฮิคารุรับคำพลางจดรายละเอียดข้อมูลที่ต้องหา เอาล่ะทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว นามิพูดก่อนจะลุกขึ้น อ้าว...แล้วเธอล่ะนามิ เรียวเอ่ยขัดขึ้น คนในชมรมต่างมองหน้ากันพลางคิดในใจ ยัยเรียว...เธอนี่ช่างวอนหาเรื่องตายจริง ๆ ฉันหรอ... นามิเอ่ย อืม...เธอ...ทำไรอ่ะ นามิยิ้มหวาน ฉันก็ไปสัมภาษณ์ ท่านประธานนักเรียนคนเก่ง เป็นเรื่องสำรอง เผื่อกรณีฉุกเฉินเธอเบี้ยวต้นฉบับน่ะสิยะ ยัยเรียว เธอเอ่ยเสียงอ่อนหวานก่อนจะตวาดแว้ดใส่เรียวจนหน้าเหยเก จำไว้นะเรียว ถ้าเธอพลาดงานนี้ไม่มีคำว่าปราณี นามิเอ่ยเสียงเย็น ที่ทำเอาเรียวขนลุกซู่เสียวสันหลังวาบก่อนจะรีบผลุบออกจากห้องไป ฉันไปละ ยังไม่อยากถูกฝังทั้งเป็น
อืม....กล้องพร้อม...กระดาษปากกา...อ๊ะขาดไม่ได้ผ้าปิดจมูก...โอเคพร้อมแล้ว...ลุย เรียวบ่นพึมพำหน้าห้องชมรมยูโดชาย นี่ฉันโง่กรือบ้าเนี่ย...ที่ยอมให้ยัยนามิโขกสับอยู่ได้ เรียวส่ายหัวดิก ๆ บ่นงึมงำ ไม่ทันรู้ตัวถึงกลุ่มเงาที่มายืนอยู่ข้างหลัง ฉันว่าน่าจะเป็นอย่างหลังนะ...เธอมาทำอะไรลับ ๆล่อ ๆ หน้าชมรมยูโด เป็นสปายของโรงเรียนอื่นหรือไง เรียวสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงจากข้างหลังเธอหันควับไปมอง รู้สึกไม่ค่อยชอบใจนิด ๆ ที่มีคนมายืนข้างหลัง ฉัน โอซากิ เรียว สมาชิกชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียนมิยาเบะ มาขอสัมภาษณ์ประธานชมรมยูโดชาย เรียวตอบเสียงเรียบเฉยแววตาติดค่อนข้างจะเย็นชา ฉันเคนชิโอกะ ทาคุยะ ที่เธอถามหา ทาคุยะตอบ อ๋อ...คนที่ทำให้ก๊อดซิลล่านามิอาละวาดที่ห้องชมรมหนังสือพิมพ์สินะ เก่งจริงนะน้องสาว ว่าแต่ว่าน้องสาว...เอาผ้าปิดหน้าทำไมจ๊ะ ชายร่างยักษ์ท่าทางปากเปราะวอนตายหนึ่งในกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังทาคุยะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงกรุ้มกริ่ม เรียวขมวดคิ้วไม่ค่อยจะพอใจ ก็เอามาปิดจมูกกันกลิ่นโสโครกของพวกสกปรก จิตใจต่ำดูถูกผู้หญิงไงพี่ชาย เธอตอกกลับทาคุยะขมวดคิ้วไม่ค่อยพอใจคำตอบที่ค่อนข้างจะหยาบคายของเธอถึงจะไม่ค่อยพอใจในคำพูดเจ้ายักษ์นั่นสักเท่าไหร่ก็เถอะ แต่เจ้านั่นก็คงจะไม่พอใจเช่นกัน นังนี่ เจ้านั่นพุ่งเข้าหาเธอเอื้อมมือจะคว้า แต่เรียวกลับเร็วกว่า เธอคว้าคอเสื้อเจ้ายักษ์นั่น ก่อนจะทุ่มลงกับพื้นด้วยท่าที่สวยงาม ท่าทุ่มนางแอ่นเหิน ทาคุยะทึ่งกับท่าร่างที่รวดเร็วและรุนแรงของหญิงสาวตรงหน้า ที่ค่อนข้างจะขัดแย้งกับบุคลิกภายนอกโดยสิ้นเชิง เค้าพินิจมองเธอ หญิงสาวร่างเล็กรูปร่างค่อนข้างบอบบาง ผมดำคลับยาวสลวยถึงกลางหลัง ดวงตาเย็นชา ที่มองคนที่นอนกองกับพื้นอย่างไม่ยี่หระ "อ่อนหัด..." เธอคนนั้นเอ่ยขึ้น ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมามองสบตาเค้า "มองอะไร...เจ้านั่นมันผิดเอง ที่มาหาเรื่องฉันก่อน ถ้ามีปัญหานักก็เข้ามาเลย" เสียงเธอเอ่ยห้วน ทำให้คนที่เหลือในกลุ่มไม่พอใจ แต่ก่อนที่เรื่องจะลุกลามใหญ่โตขึ้น.......
.....จบตอน.....
โปรดติดตามตอนต่อไป