บันทึกสีน้ำเงิน ตอนจบ

มัสยา

เวลาผ่านมาเกือบเดือนฉันยังคงติดต่อกับเขาอยู่ และเขาเองก็ดูเหมือนจะดีใจทุกครั้งที่ฉันโทรไป เราโทรหากันอาทิตย์ละครั้ง เขาเป็นที่ปรึกษาที่ดีให้ฉันได้เกือบทุกเรื่อง แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนหล่อเหลาอะไรนักหนา แต่เขาก็มีอะไรดีๆ ในตัวหลายอย่าง ทุกอย่างดูเหมือนจะดี และฉันก็มีความหวังมากขึ้นทุกวัน กระทั่งวันนึงฉันอาสาไปเป็นนักศึกษาอาสามัคร ข่วยสอนหนังสือนักเรียน ที่นั่นกันดาร ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีโทรศัพท์ ฉันทำงานอยู่ที่นั่น 1 เดือนเต็ม และฉันก็ไม่ได้ติดต่อเขาเลย 
             เมื่อฉันเดินทางกลับมา ก็พยายามสะสางงานของตัวเอง ช่วงนั้นยุ่งมาก จนฉันไม่มีเวลาติดต่อใครเลย และเช่นเดียวกันเขาก็ไม่ติดต่อฉันมาเหมือนกัน เราต่างเงียบหายกันไปเกือบ 2 เดือน จนวันนึงฉันหยิบโทรศัพท์ โทรหาเขา 
            "ฮัลโล...แป้งเหรอ ดีใจจัง ไม่ได้คุยกันตั้งนาน หายเงียบไปเลย" 
            "พอดีไม่ค่อยว่าง ตัวก็เหมือนกันนะ หายไปเลย ไม่เห็นโทรมาบ้างเลย" ฉันทำงอน 
           "โทรไปแล้วนะ แต่ไม่ติดเลย โทรไปตั้งหลายครั้งแล้ว"เขาพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน 
             มันคงผิดที่ฉันไม่บอกเขาก่อนที่ฉันจะไป เราเลยห่างหายกันไป แต่ตอนนี้เราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม และฉันก็ยังคงรู้สึกเหมือนเดิม แต่สำหรับเขามันคงเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อวันนึงเขามาบอกฉันว่าตอนนี้เขามีคนพิเศษแล้ว แต่จะไปว่าอะไรเขาได้ เมื่อเราก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น มีฉันเพียงฝ่ายเดียวที่คิดไปเอง 
ฉันโทรไปหาเขาเราพูดคุยกันเกือบชั่วโมง แล้วเขาก็ถามฉัน 
            "แป้ง  ถ้าเรามีคนที่รักอยู่แล้ว แล้วเรายังมีความรู้สึกดีๆ ให้ผู้หญิงอีกคนหนึ่งมันจะผิดไหม" 
            ฉันถอนหายใจเบาๆ นึกถึงเรื่องราวเก่าแล้วตอบไปว่า "ไม่ผิดหรอก แต่อย่ารู้สึกดีมากกว่าแฟนตัวเองล่ะ" ฉันแกล้งแหย่เล่นๆ ทั้งที่ในหัวใจมันช่างเจ็บแสนเจ็บ 
           "แป้ง....แล้วถ้าเราจะเป็นห่วงเค้าได้มั๊ย" 
           "ก็เหมือนคำตอบแรกนั่นแหละ" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ 
ฉันถามเขาว่าแล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอ อยู่ที่ไหน..........เขาก็เล่าให้ฉันฟังว่า 
            "เขาเป็นคนที่แชมป์เคยเจอ และเคยรุ้จัก ตั้งใจว่าจะจีบด้วยนะ เราอยู่ไกลกันมากเลยนะ แชมป์ยังเป็นห่วงเขาเสมอ ช่วงนึงที่แชมป์เคยติดต่อเขา แต่สักพักเขาก็หายเงียบไป แล้วช่วงที่เขาเงียบไป แชมป์ก็เจอผู้หญิงอีกคนซึ่งเขาก็ดี และแชมป์ก็ตั้งใจว่าถ้าคบใครแล้ว ก็จะคบคนนั้นไปตลอด" 
            ไม่มีคำพูดใดๆ เล็ดลอดออกจากปากของฉัน ทั้งที่ความจริงแล้วฉันเป็นคนชอบแสดงความคิดเห็นซะเหลือเกิน 
น้ำตาของฉันคลอเบ้าและค่อยๆ ไหลอาบสองแก้ม เหมือนครั้งนั้น แต่วันนี้ข้างฉันไม่มีเธอคอยปลอบอีกแล้ว 
            "แป้ง .... ถามอีกคำถามนะ ... ถ้าเราจะเป็นห่วงคนไกลคนนั้นได้มั๊ย"เขาถามฉันอีกครั้ง และฉันก็ตอบเช่นเดิม 
            "เป็นห่วงนะ" ประโยคสุดท้ายของเขาก่อนวางสาย ฉันอึ้งพยายามทบทวนเรื่องราวทั้งหมด เขาชอบฉันและฉันก็ชอบเขา แต่เพราะเราไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกของตัวเอง  ทำไมเขาเพิ่งมาบอกฉันตอนนี้ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรเมื่อเขามีคนพิเศษอยู่แล้วทั้งคน 
             ถึงเธอ(เพื่อน..รัก) 
                   ดีใจนะที่ได้รู้จักผู้ชายอบอุ่นคนนึง ดีใจที่มีเธอเป็นเพื่อน แม้ความหวังของฉันมันจะไม่เป็นจริงแต่อย่างน้อย ครั้งนึงฉันก็ได้รู้สึกดีดีแบบนี้ ฉันไม่โทษเธอหรอกนะ แต่ฉันผิดเองที่เป็นฝ่ายเงียบหายไปก่อน ที่สำคัญเธอก็คงคิดว่าฉันมีคนพิเศษอยู่แล้ว............แต่เธอรู้มั๊ยคนพิเศษที่เธอคิดน่ะ......เขาคนนั้นคือ..เธอ....แชมป์ 
           ฉันปิดบันทึกของตัวเองลงเบาๆ และ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะบันทึกเรื่องราวระหว่างฉันและเขา แม้ว่าสุดท้ายเรื่องราวมันจะไม่จบอย่างสวยงาม และไม่เป็นไปตามที่ฉันหวัง แต่เขาก็ทำให้ฉันได้รู้จักความรัก ความห่วงใย แม้ว่าวันนี้ฉันจะเจ็บ แต่ฉันก็ได้บทเรียนอะไรหลายอย่างที่ทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้น 
          บันทึกสีน้ำเงินจ๋า....ฉันสัญญานะว่าฉันจะร้องให้เพือเขาแค่วันนี้....วันสุดท้าย 
และฉันจะไม่เล่าเรื่องราวของเขาให้เธอฟังอีก เพราะฉันคิดว่าเธอคงไม่อยากฟัง และที่สำคัญฉันไม่อยากรื้อฟื้นมันอีกแล้วหลังจากนี้เรื่องราวบนพื้นที่แห่งนี้จะมีแต่เรื่องราวความสนุกระหว่างฉันและผองเพื่อน